Νέες Κυκλοφορίες
Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών
Τα Παιδιά της Παλαιότητας
Στα 5+4 χρόνια της ύπαρξης του Basement και του Υπογείου δεν έχω γράψει κάτι για την περίπτωση του Παντελή Δημητριάδη γενικά, για τους Κόρε.Ύδρο και για τα Παιδιά της Παλαιότητας, οπότε επιτρέψτε μου να πιάσω το παρόν review από την αρχή... Από την ονομαστική μου εορτή το 2006 δηλαδή, στις 8 Νοεμβρίου. Τότε που ο παντοτινός μου φίλος Πέτρος μού έκανε δώρο τη "Φτηνή Ποπ για την Ελίτ", λέγοντάς μου την ώρα που μου άφηνε στο χέρι το τυλιγμένο εκ Metropolis CD "άκουσέ το καλά αυτό άλμπουμ, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει στο ελληνόφωνο ροκ μετά τις Τρύπες και τα Σπαθιά". Σε φάση που ο πεθερός σου σού λέει το βράδυ του γάμου σου "να την προσέχεις την κόρη μου, κανόνισε...".
Το 2006 ήταν περίεργη χρονιά για μένα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι όλες οι χρονιές είναι περίεργες για μένα, όπως όλες οι χρονιές είναι περίεργες για όλους, γιατί όλες οι χρονιές κάτι έχουν να δώσουν, είτε υπέροχο είτε δυσάρεστο. Το 2006 άκουγα μουσική πολύ αργά, ξημερώματα, όταν γυρνούσα από βόλτες. Έτσι άκουσα πρώτη φορά τη "Φτηνή Ποπ για την Ελίτ" των Κόρε.Ύδρο, ξημερώματα το Χειμώνα του 06, έπειτα από μια μεγάλη νύχτα στη λάγνα Αθήνα. Ο Πέτρος είχε δίκιο, χρειαζόταν μεγάλη προσοχή το άλμπουμ. Εντάξει, δεν χρειαζόταν. Την απαιτούσε και την κέρδιζε ακαριαία. Σε έπιανε από το λαιμό και σε καθήλωνε μπροστά στα ηχεία, αναδεικνύοντας άκοπα την εξαιρετική περίπτωση της Κερκυραϊκής μπάντας, αλλά και του Δημητριάδη ειδικότερα. Σε ανάγκαζε η φωνή του να ανεβάσεις το volume νυχτιάτικα, να ακούσεις τα λόγια, να ακούσεις τον πόνο και να αφουγκραστείς την αγωνία του όσο καλύτερα μπορείς. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο δίσκος ήταν πάντα δίπλα μου, ήρθαν κι άλλοι Χειμώνες και άλλες ονομαστικές εορτές, ήρθαν κι άλλοι (2) δίσκοι, ώσπου ήρθε και ο Χειμώνας του 2014, οπότε και ανακοινώθηκε η διάλυση της μπάντας. Το βράδυ που πέτυχα την ανακοίνωση στο facebook είχαμε την εκπομπή μας, το "Music From The Basement", και εκείνη τη μέρα ήταν εδώ ο Φοίβος Δεληβοριάς, συνέντευξη καπάκι μετά την πρεμιέρα της "Αρμένικης Βίζιτας". Ο Φοίβος με καθησύχασε: "Ναι, το ήξερα πως πάνε για διάλυση... Αλλά ό,τι έκαναν θα μείνει στην ιστορία και είμαι σίγουρος πως με κάποιο τρόπο θα συνεχιστεί η φάση". Και εγένετο "Τα Παιδιά της Παλαιότητας"...
Δεν ένιωσα στους δύο προηγούμενους δίσκους των Παιδιών της Παλαιότητας ("12 Τραγούδια Από τις Κατακόμβες"/2014, "Consortium In Amato", 2015) όσα πολύ έντονα και σημαδιακά είχα νιώσει με τους δίσκους των Κόρε.Ύδρο. Κι αυτό δεν είναι διόλου αντικειμενικό και αξιόπιστο, το χω κουσούρι και παραξενιά όταν διαλύεται μια αγαπημένη μου μπάντα ή/και αλλάζει όνομα να μην μπορώ να ακολουθήσω με το ίδιο πάθος τα επόμενα. Ώσπου στις 9 του περασμένου Ιουνίου ήρθε στον κόσμο το "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών". Αυτός ο δίσκος είναι δαιμονισμένος.
Αυτός ο δίσκος είναι δαιμονισμένος. Κινούμενος σε έναν άγνωστο χρόνο και αποπνέοντας αδιάκοπα μια απροσδιόριστη γλυκόπικρη νοσταλγία, εκπέμποντας ένα υπέροχο άυλο no-genre, μη κατηγοριοποιήσιμο χαώδες ηχητικό σήμα, σε καλεί στο ταλαιπωρημένο μα γεμάτο παλμό σώμα του να ψηλαφήσεις τις κοφτερές γωνίες του και τους ακανόνιστους κύκλους του, τα απάτητα βουνά και τις σκοτεινές χαράδρες του, τις απέραντες κοιλάδες και τις βαθιές του θάλασσες. Το συγκρότημα, με κιθάρες, πνευστά, έγχορδα, μπουζούκια, στήνει μιαν ιερή τελετή και ο Δημητριάδης βγαίνει από το πολύ σκοτάδι και παίρνει το πολύ φως που του αναλογεί, σέρνει τούτο το μυστήριο πανηγύρι, ξεγυμνωμένος πια μέσα από τις λέξεις του και τις σπαρακτικές του ενίοτε ερμηνείες. Εμμονές ξεπηδούν σαν φωτιές, εμμονές σβήνουν σαν κατακερματισμένες παραδοχές, έρωτες ξεψυχούν και έρωτες ανανταριάζουν, η Κέρκυρα ανάβει τα φώτα της μέχρι ένα μπλακάουτ να τα σβήσει όλα και η θάλασσα να ησυχάσει...
Το "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών" απαιτεί και κερδίζει ακαριαία την προσοχή σου, όπως έκανε και το ξαδερφάκι του πριν 14 χρόνια, η "Φτηνή Ποπ για την Ελίτ". Τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, ποιο το νόημα να ψάχνει κάποιος κάτι τέτοιο; Υπάρχει, όμως, τελικά μία ολοζώντανη καρδιά και ένα σπάνιο καλλιτεχνικό κεφάλι που τα σκέφτεται και τα δημιουργεί κάποια απ'όλα αυτά, οπότε οι συνδέσεις του χωροχρόνου είναι αναπόφευκτες. Αλλά, όπως και να χει, δισκάρα...
Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών (out 9/6/2020 via Inner Ear)
Δελτίο Τύπου
Έξι χρόνια μετά τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο., ο Π.Ε. Δημητριάδης επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Σύμφωνα με τον «πρόλογο από τον συνθέτη» στο ένθετο του άλμπουμ, το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών «δεν είναι ένας (ακόμα) δίσκος μελαγχολικής αναπόλησης μιας εξιδανικευμένης εποχής που δε γυρίζει πίσω, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά ένας δίσκος χαράς, µε τον κατά Αρανίτση ορισμό της», όπως αυτός αποκαλύπτεται στην πορεία της ακρόασης.
Στα χνάρια του προκατόχου του, Consortium in Amato, ο δίσκος εφορμάται από ένα βιβλίο, επισκεπτόμενος την ίδια στιγμή δεκάδες άλλα κειμήλια ενός εμφανούς (δημόσιου) ή κρυφού (ιδιωτικού) Πολιτισμού. Το κεντρικό προ-κείμενο εδώ είναι η συλλογή του Ευγένιου Αρανίτση Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα; και συγκεκριμένα τα δύο πρώτα εκκινούμενα από το δοκίμιο και απολήγοντα σε ισάριθμες φαντασίες κείμενα, το ομώνυμο και Τα Αρώματα του Πένθους, πάνω σε αποσπάσματα από τα οποία δομούνται οι έξι επιμέρους θεματικές ενότητες του δίσκου.
Συνεχίζοντας στον πρόλογό του, ο Π.Ε. Δημητριάδης ονομάζει το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών «τον δίσκο της Κέρκυρας στη για γέλια και για κλάματα (δι)αχρονία της, μια προσπάθεια να (ξανα)τραγουδηθεί το, κατά Καρούζο, χαρωπό πένθος, που διακρίνει την, κατά Αρανίτση (ξανά και ξανά), μεταιχμιακή, ερμαφρόδιτη μοίρα της, µια… μοιραία µετα-φολκλόρ προσέγγιση στο “Δεν ζει κανείς καλά παρά µόνος” του Σολωμού στο Μαρκορά». Είναι, λέει καταλήγοντας, ο δίσκος της ζωής του.
Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών κυκλοφορεί σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear στις 9 Ιουνίου 2020.
Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα (Official Video)
Αγαπημένοι μου,
Όταν ξεκίνησα προ 25ετίας αυτό το όμορφο (;) ταξίδι στο χώρο του θεάματος, ποτέ δεν πίστευα ότι μια ομάδα ανθρώπων θα αγκάλιαζε με τόσο μεγάλη συνέπεια και αγάπη το κάθε μου βήμα. Με χαρά και συγκίνηση πληροφορούμαι ότι, σε καιρούς δύσκολους, που το συναίσθημα ποδοπατείται και οι ψυχολογικές αντοχές δοκιμάζονται καθημερινά, το ενδιαφέρον σας για το νέο άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας, πριν ακόμα κυκλοφορήσει, ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Σήμερα το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών κυκλοφορεί και επίσημα, τουτέστιν μπορεί να το ακούσει ολόκληρο ο οιοσδήποτε (https://www.youtube.com/playlist?list=PLVtxEJB0fJBG5hQrt_GO-xj0J_ufyhjHd), να γράψει γι’ αυτό, να το μοιραστεί. Θα πρέπει να πω ότι ο δίσκος αυτός δε θα μπορούσε να κυκλοφορήσει όπως ακριβώς τον θέλαμε, αν δεν υπήρχε ο Περικλής και η Inner Ear, καθώς τα χρόνια που προηγήθηκαν, και μετά την αυτο-κυκλοφορία του Consortium in Amato σε βινύλιο, ήταν για μας καταστροφικά, με τις τελευταίες οικονομίες μας να τοποθετούνται στην ηχογράφηση του τρέχοντος δίσκου. Πολύ σημαντική ήταν επίσης η συνδρομή των 20 περίπου φίλων που προπαράγγειλαν το δίσκο έναν ολόκληρο χρόνο πριν την κυκλοφορία του, και θα ήθελα για μια ακόμα φορά να τους ευχαριστήσω.
Υπάρχει όμως και ένα πρόσωπο, στο οποίο δεν έχω αναφερθεί εκτενώς, που η συμβολή του στο ξεκίνημα αυτής της παραγωγής ήταν καθοριστική, καθώς επί της ουσίας έβαλε τα θεμέλιά της. Αυτός είναι ο Γιώργος Μπότης, στον ειδικά διαμορφωμένο για μας χώρο στο υπόγειο του σπιτιού του οποίου στη Λευκίμμη ηχογραφήσαμε, υπό τη δική του επίβλεψη, τα ντραμς, τις τελευταίες μέρες του Μάρτη του 2018 (https://www.facebook.com/tapaidiatispalaiotitas/posts/1742030855817476). Πέρα από την υπερπολύτιμη τεχνική συνδρομή του Γιώργη, η φιλοξενία της οικογένειας Μπότη, αλλά και του αγαπητού μας Μπάμπη Κοκκινίδη, μας σκλάβωσε πραγματικά.
Αλλά πού θέλω να καταλήξω;
Κατά το τριήμερο των ηχογραφήσεων στ’ Αλεύκι, που θα μας μείνει αλησμόνητο (https://youtu.be/3auWthE8COM), συνέβησαν διάφορα «σκετς», τα οποία κατέγραψε με την κάμερά του ο Αλέξανδρος Μίαρης, του αδελφού συγκροτήματος των Electric Litany. Και καθώς ο εγκλεισμός της «πανδημίας» μάς χάλασε τα σχέδια για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων του βίντεο κλιπ για τα «Πληγωμένα Μηνύματα», που προγραμματίζαμε για πρώτο «σινγκλ», αποφασίσαμε να ρίξουμε σήμερα στο πανηγύρι της εικονοποίησης του δίσκου αυτό το άτυπο (;) βίντεο κλιπ για το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, που προέκυψε στα περιθώρια των ηχογραφήσεων τ’ Αλευκιού.
Με την υπόσχεση ότι δε θα σας αφήσουμε ήσυχους ούτε μ’ αυτό το δίσκο...
[από την επίσημη σελίδα της μπάντας στο facebook]
