Νέες Κυκλοφορίες
CARNAGE
Nick Cave & Warren Ellis
Η πρώτη εμφάνιση του Warren Ellis με τα χρώματα της αρμάδας "Cave & Bad Seeds" χρονολογείται πίσω στο πολύ πολύ μακρινό 1994, όταν ο Αυστραλός γενειοφόρος, ιδρυτικό μέλος των καταπληκτικών Dirty Three, έπαιξε το θανατηφόρο βιολί του στο κομμάτι "Do You Love Me Part II". Στην κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ, του "Murder Ballads" το 1996, επισημοποιήθηκε η ένταξη του Ellis στην ομάδα των Κακών Σπόρων.
Έκτοτε ο Nick Cave και ο Warren Ellis ανέπτυξαν μία πολύ δυνατή φιλία (δες τη συγκινητική κορύφωσή της στο documentary "One More Time With Feeling"), η οποία έφερε ένα side project στα τέλη των 00's (Grinderman), αλλά και μία σειρά από άλμπουμς, που όμως δεν τους θεωρούσαμε "κανονικούς" Nick Cave δίσκους, μιας και ήταν soundtracks κυρίως για ταινίες, αλλά και για θεατρικές παραστάσεις. Στα 10's ο Nick Cave και οι Bad Seeds μπήκαν γερά, κυκλοφορώντας το 2013 το "Push The Sky Away", συνέχισαν το 2016 -εν μέσω του τραγικού χαμού του γιου του Cave- με το "Skeleton Tree" και κατέληξαν με το "Ghosteen" το 19. Και στα τρία αυτά albums, τα οποία χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο τον Cave σαν μια τριλογία, ήταν εμφανής η τεράστια επιρροή του Ellis στον ήχο και στην προσέγγιση. O δαιμόνιος αυτός τύπος, εν είδει μαέστρου, με τα ambient ηλεκτρονικά του και τα κάθε λογής μπλιμπλίκια του, έδενε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τις (κυρίως) πιανιστικές μελωδίες και απαγγελίες του Cave. Ταυτόχρονα, εμφανής ήταν και ο διακοσμητικός ρόλος των υπόλοιπων Bad Seeds, με τις κιθάρες, τα μπάσα και τα τύμπανα να υποχωρούν ολοένα και περισσότερο. Η όλη φάση, παρόλο που γέννησε κάποια αληθινά αριστουργήματα και παρόλο που αγαπήθηκε βαθέως από πολλόυς fans του Nick, προξένησε και αρνητικά σχόλια και... ξενερώματα - κυρίως από τους παλιότερους φίλους της μπάντας και του Cave.
Nick And His Cave
Φτάνοντας στο 2021, ο Nick Cave επισημοποιεί την προαναφερθείσα πορεία του και επιβεβαιώνει όσους πίστευαν πως οι προηγούμενοι τρεις δίσκοι του ήταν στην ουσία έργο του ιδίου και του Ellis. Κυκλοφορεί το "CARNAGE" και πάνω στο δίσκο βλέπουμε τα ονόματα των δύο, "Nick Cave & Warren Ellis". Bad Seeds προς το παρόν (;) γιοκ.
Ο δίσκος ξεκινάει καταιγιστικά, σαν ηφαίστειο εκρύγνηται με τα δύο πρώτα του tracks, το στοιχειωμένο και αγριεμένο "Hand Of God" και το επικό -προσωπικό μου αγαπημένο- "Old Time". Τι κομμάτι! Ένα πυκνό αγκαθωτό μουσικοστιχουργικό πλέγμα που σε κρατάει μέσα του καθηλωμένο και έκθαμβο για τα 5' και 16" της διάρκειάς του, στο οποίο ο Cave δίνει μια ανατριχιαστική ερμηνεία, την ίδια στιγμή που ο Ellis σε γονατίζει με τα βιολιστικά του περάσματα.
Ο δίσκος συνεχίζεται σε ηπιότερους τόνους και χαμηλότερο τέμπο, καθώς καταφθάνει το ομώνυμο "Carnage", μια καλοφτιαγμένη και καλοστημένη μπαλάντα, διακριτικά και απαλά σε τυλίγει από άκουσμα σε άκουσμα, αλλά σίγουρα ποτέ δεν σε σκεπάζει ολοσχερώς - κάτι της λείπει για να υπερβεί το "απλά καλό" και να ξεχωρίσει.
Κι ύστερα έρχεται ο "Άσπρος Ελέφαντας"... To "White Elephant". Αυτό είναι ένα διαολεμένο κομμάτι, που στο πρώτο του μέρος (στα πρώτα 3 λεπτά) ο Cave με μια Morrison-ική και επιβλητική απαγγελία σου κόβει τη μιλιά και την ανάσα, ενώ το επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο στο background σε κάνει να κουνάς το κεφάλι και το πόδι στον αργόσυρτο ρυθμό, συνοδεύοντας τον Νικόλα στο βαθύ του μυσταγωγικό, βαθιά ποιητικό, ταξίδι. Στο δεύτερο μέρος του τραγουδιού (3'14" - 6'08"), κατανοώ πως η 180 μοιρών αλλαγή πλεύσης στη μουσική και στη μελωδία ακολουθεί την αντίστοιχη στροφή στο κομμάτι των στίχων, είναι όμως τόσο μεγάλη και έντονη τούτη η αλλαγή, με αποτέλεσμα να μοιάζει παράταιρη και αταίριαστη. Για να το πω απλά, θα προτιμούσα το "White Elephant" να τελειώνει στο 3'14"...
Στο υπόλοιπο του δίσκου, οι τόνοι είναι χαμηλοί και ο Cave με τον Ellis επιδίδονται σε μία επίδειξη ήρεμης δύναμης. Ο ένας (Cave) με δυνατούς στίχους, επαγγελματικές -ενίοτε συγκινητικές- ερμηνείες και αρκούντως εμπνευσμένα πιανιστικά θέματα. Και ο άλλος (Ellis) με χτίσιμο μαγικών και μαγεμένων μουσικών τοπίων, πάντα με υψηλότατη αισθητική και κοφτερή ευφυία. Όμως, τα "Albuquerque" (Breaking Bad alert!), "Lavender Fields", "Shattered Ground" και "Balcony Man" δεν προσφέρουν στον ακροατή κάποιο στοιχείο έκπληξης ή ανατροπής και -εντέλει- δεν προσθέτουν κάτι πολύ ιδιαίτερο στο πυκνό και εμβληματικό έργο του Cave.
Κι έτσι, το "CARNAGE" συνολικά δεν καταφέρνει να απογειωθεί και από μένα να θεωρηθεί ένα άλμπουμ εξαιρετικό. Τουναντίον, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι κάπως υποτονικό και προβλέψιμο - flat που λένε και στο χωριό μου. Παρόλα αυτά, κομμάτια σαν το "Hand of God", (φυσικά) το "Old Time" και το (μισό) "White Elephant" τα λογίζω ως masterpieces και θα θέλω να τα ακούω και σε 10-20 χρόνια από τώρα. Και αυτά είναι που κάπως σώζουν την παρτίδα για τον αγαπημένο μου Cave και τον ξεχωριστό κύριο Ellis.
Release Date: 25/2/2021
Βαθμολογία: 3,5/5
* If You Like This, Check Also This: Nick Cave: Το Χρονικό Ενός Εξωγήινου Υπερήρωα
