Νέες Κυκλοφορίες
Blue Weekend
Wolf Alice
Για εκείνη την μισή φορά που τους είδα στην πλατεία Νερού το 2018.
Οι Wolf Alice είναι μια βρετανική alternative rock μπάντα, αποτελούμενη από την Ellie Rowsell (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), τον Theo Ellis (μπάσο, φωνητικά), τον Joff Oddie (κιθάρα, φωνητικά) και τον Joel Amey (ντραμς, φωνητικά).
Η σχέση μου με τους Wolf Alice ξεκίνησε κάποιες μέρες σαν κι αυτήν εδώ, 3 χρόνια πριν, εν αναμονή ενός δυσοίωνου απογεύματος. Το line-up είχε Nick Cave and The Bad Seeds, Editors, Wolf Alice, Protomartyr και Jack Heart, το οποίο ειδικά σήμερα το θεωρώ αδιανόητα καλό για τα δεδομένα μας, κάτι το οποίο ίσχυε και τότε. Ακολουθώντας το κλασικό μοτίβο προετοιμασίας για ένα live που περίμενα πολύ καιρό, δίνω βάση στις μπάντες που συμμετέχουν. Ξεκινώντας με τους Wolf Alice, ένιωσα τον βρώμικο βρετανικό εφηβικό αέρα τους να με συνεπαίρνει και όταν ήρθε εκείνη η μέρα, κατάφερα να βρεθώ εκεί στα μέσα της δικής τους εμφάνισης, η οποία με έκανε να καταριέμαι το γεγονός ότι δεν βρέθηκα νωρίτερα να τους δω να κάνουν δική τους την πλατεία, παρ’ότι ακόμα ήταν άγνωστοι στο κοινό. Η συνέχεια εκείνης της ημέρας είχε μια απίστευτη καταιγίδα, η οποία με έκανε μούσκεμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και μου κόστισε το κινητό μου, αναγκάζοντάς με να αποχωρήσω κυριολεκτικά σαν βρεγμένο γατί. Μπορεί να μου πήρε έναν χρόνο ακόμα να εθιστώ στην βρώμικα ανέμελη ζωντάνια τους, στα καλά και στα άσχημα, αλλά πλέον ξέρω ότι το επόμενο live τους δεν θα τους βρει στην 3η θέση, αλλά να οδηγούν το τρένο της συναυλίας. Και το χάρισαν απλόχερα και δικαιωματικά στους εαυτούς τους.
Blue Weekend ο λόγος.
Έχοντας στην πλάτη τους τα εξαίσια "My Love Is Cool" και "Visions Of A Life" (με Mercury Prize στις αποσκευές του), οι προσδοκίες για το νέο άλμπουμ τους ήταν τεράστιες και τα στοιχήματα που έπρεπε να κερδίσουν εξίσου. Και φαίνεται πως τα κατάφεραν, βλέποντας την Ρώμη να καίγεται από το σπίτι τους και τραγουδώντας για την πτώση της απελευθερωμένοι.
You were the first person herе
And the last man on the Earth
But does a light shinе on you?
Ξεκινώντας με το "The Beach", η νοσταλγία χτυπάει ήδη την πόρτα. "Let mе off, let me in/Let others battle/We don't need to battle and we both shall win" μας λένε με ατμοσφαιρικούς ήχους κιθάρας που επικρατούν από την αρχή στο άλμπουμ.
Ακολουθεί το μαγικό "Delicious Things", όπου οι περιπέτειες της μπάντας στα ψηλά την θαμπώνουν και την παρασέρνουν σε περίεργες καταστάσεις, που -παρά την λαμπρότητα του σκηνικού- τους κάνουν να αναπολούν το σπίτι τους. "Don’t lose sight" επαναλαμβάνουν, που τελικά μάλλον δεν είναι από το Los Angeles.
Στη συνέχεια, το "Lipstick On The Glass" επεκτείνει τόσο τον ήχο του προηγούμενου κομματιού, όσο και την νοσταλγία, η οποία πλέον παίρνει ερωτική χροιά. Τα φωνητικά της Ellie, η οποία εδώ δίνει πραγματικά ρέστα, εκτοξεύουν την αξία του και προσδίδοντας του την απαραίτητη απεγνωσμένη θέληση που εκφράζεται στους στίχους ("Though we're fighting different wars/In our ways/Oh, but there's no pleasure in resisting/So go ahead and kiss me").
Κάπου εδώ παρεμβάλλεται το "Smile", ένα κομμάτι βγαλμένο από την πιο post grunge φύση τους για τις μελλοντικές συναυλίες τους, οι οποίες λείπουν σε όλους μας και το παραδέχονται κι εκείνοι μιλώντας για το κομμάτι τους: “This is one of the songs we wrote thinking that we would play it live. I miss that feeling of singing on stage. It’s like screaming into a pillow or something — you can get away with being more nasty. There’s a whole other part of me missing.”, αναφέρει η Ellie σε συνέντευξη της μπάντας στο NME και δεν θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε. Το κομμάτι είναι πάρα πολύ δυνατό ‘banger’, γεμάτο ενέσεις αυτοπεποίθησης.
Στο πραγματικά πανέμορφο "Safe From Heartbreak (if you never fall in love)", επιστρέφουμε στην γνώριμη πλέον ατμόσφαιρα, σε ένα πιο acoustic κομμάτι με κιθάρα που δίνει τον σωστό αντιφατικό τόνο στην κυνική διαπίστωση της μπάντας, ενώ το acapella outro το απογειώνει ατμοσφαιρικά ("I ain't a plaything/To make life exciting/I have feelings/Safe from heartbreak if I never fall in love"), δίνοντάς μας το ίσως πιο υποτιμημένο κομμάτι τους δίσκου.
Ξεφεύγοντας ελαφρώς από το κύμα που μας παρασύρει έως τώρα, το "How Can I Make It OK?" εισάγει περισσότερο synth ήχο και περισσότερη θέληση για ευτυχία (του ετέρου ημίσεος), κάνοντας ξανά και ξανά την ερώτηση, η οποία μάλλον έχει προδιαγεγραμμένη απάντηση ("Okay, oh/Okay").
Πίσω στον δρόμο που χάραξε το "Smile", το "Play The Greatest Hits" μπαίνει στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας ξέφρενα και απογειώνεται, όντας η τελευταία αναλαμπή των απροσάρμοστων έφηβων στο άλμπουμ που μας καλούν να κοπανηθούμε με τις μεγάλες επιτυχίες. "Hey, it isn't loud enough (I haven't had enough)".
Μπαίνοντας στην τελική ευθεία του δίσκου, το "Feeling Myself" έρχεται με shoegaze επιρροές που πλανώνται στον αέρα καθ’όλη την διάρκεια, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο φανερές, να απελευθερώσει την ηρωίδα, καθώς το τέλος φέρνει την λύτρωση/αποδοχή σιγά-σιγά και η αγάπη δεν παίρνει σχήμα ούτε επιδέχεται αμοιβή ("And my love doesn't takе any shape/I watch you as you're watching me/This lovе's for free/Keep my name on your lips/Let the double L feel like a kiss") για να ακολουθήσει έκρηξη ήχων και εικόνων, αφήνοντας την αγάπη για τον εαυτό της ελεύθερη, σχεδόν σαν φιλί που δίνει άφεση αμαρτιών και ζωή χαρισάμενη.
Κάπως έτσι έρχεται σαν σίφουνας το "The Last Man On Earth" να σμπαραλιάσει την ναρκισσιστική φύση των ανθρώπων στο πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου, όπου το πιάνο δίνει τον ρυθμό και όλα τα άλλα ακολουθούν σε άψογη αρμονία, από τα φωνητικά της Ellie μέχρι την εναλλαγή με τις κιθάρες λίγο πριν το τέλος και την τελική έκρηξη. Είναι όλα εκεί, αν προσέξεις.
Ένα κομμάτι πριν το τέλος, το "No Hard Feelings" έρχεται να μας διαλύσει με την μελαγχολία του. Ένα τελευταίο γράμμα για την χαμένη αγάπη που πλέον δεν βαραίνει, αλλά αναμένει το επόμενο κεφάλαιο, την επόμενη νίκη, ντυμένο με ήχους χορωδίας και βαρύ μα συνάμα απαλό ήχο κιθάρας, καθώς συνοδεύει την αγάπη στην τελευταία της αναλαμπή ("And for everything that ends/Something else must begin/No hard feelings, honey/And we both will take the win").
Το τέλος φτάνει με shoegaze κιθάρες στο alter ego του εναρκτήριου κομματιού "The Beach II", όπου η αγάπη έχει χαθεί σαν κόκκος άμμου που την συναντάει το κύμα του ωκεανού και καταφτάνει η πολυπόθητη λύτρωση μπροστά στη θέα των κοριτσιών στην παραλία, ενώ ο ήχος χάνεται όπως η εικόνα της τηλεόρασης που βυθίζεται από τις παρεμβολές ("And the sun goes down, as it must come up/Consistеnt like the laughter/Of the girls on the beach/My girls on the beach/Happy ever after").
Πιο λυρικοί και σύνθετοι από ποτέ, μα ταυτόχρονα πιο ανώριμοι, ωριμάζουν μουσικά στο ταξίδι της αναζήτησης της χαμένης εφηβικής ταυτότητας τους και μέσα από την ατελείωτη νοσταλγία και τις ραγισμένες καρδιές γύρω της, συναντούν την πραγματική ταυτότητά τους. Η επιτυχία θα έρθει, καθώς το άλμπουμ έχει ήδη διθυραμβικές κριτικές και η Ρώμη της αγάπης και του χρόνου που κυλάει ξέφρενα συνεχίζει να καίγεται, μα εκείνοι τραγούδησαν την πτώση της με τον δικό τους τρόπο, με την ταυτότητα που βρήκαν στον έναν απ’όλους τους δρόμους που οδηγούν σε αυτήν. Η επιτυχία ήταν εκεί, αλλά ποια είναι η αξία της αν δεν έρθει σύμφωνα με την δική τους θέληση;
Υ. Γ. Την επόμενη φορά θα κρέμομαι από τα κάγκελα και το απόγευμα εκείνο δεν θα είναι τόσο δυσοίωνο.
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 4/6/2021 (via Dirty Hit Records)
Βαθμολογία: 4,5/5
