Νέες Κυκλοφορίες
Infinite Granite
Deafheaven
Οκτώ χρόνια μετά το πρωτοποριακό άλμπουμ των Αμερικανών Deafheaven, "Sunbather", το πέμπτο τους LP προσγειώνεται στις 20 Αυγούστου του 2021, και στο αντίθετο άκρο του ηχητικού φάσματος από ότι τους είχαμε συνηθίσει. Επηρεασμένο ξεκάθαρα από την shoegaze και το alternative rock αντί του black metal, το "Infinite Granite" είναι το πρώτο άλμπουμ που οι βασανισμένες κραυγές του George Clarke αντικαθιστώνται από dreamy-αιθέρια φωνητικά.
Χρειάστηκα τρια τραγούδια και σχεδόν δεκαπέντε λεπτά για να φτάσω στο πρώτο χαρακτηριστικό μέταλ στοιχείο ενός άλμπουμ μιας blackmetal/blackgaze μπαντας, το γνωστό και ώς breakdown. Αλλά όπως και με προηγούμενα μουσικά πειράματά τους, όπως το αψεγάδιαστο, κατ’ εμέ, Ordinary Corrupt Human Love, οι Deafheaven εκτελούν την μετάβαση με τέτοιο στύλ και χάρη που μόνο οι πιο επίμονοι metalheads δεν θα υποχωρήσουν σε αυτό. Εκείνοι δεν ξέρουν τι χάνουν.
Κάθε νέο άλμπουμ των Deafheaven φαίνεται να «αντιδρά μουσικά» ενάντια στο ακριβώς προηγούμενό τους, αλλάζοντας διαθέσεις και υφές χωρίς ποτέ να θυσιάζει την σκληρότητα του ήχου τους. Αυτό γινεται και εδώ. Αν και τα στοιχεία αυτής της κυκλοφορίας μπορούν να εντοπιστούν στο Ordinary Corrupt Human Love του 2018, καθώς είναι η φυσική εξέλιξή τους ως συγκρότημα, παίρνουν αυτά τα στοιχεία και τα μοιράζουν εκπληκτικά σε ολόκληρο το άλμπουμ. Το Infinite Granite , πραγματικά, δεν είναι ένα metal άλμπουμ. Είναι το άλμπουμ όπου το shoegaze αντικαθιστά πλήρως το black metal στην εξίσωση του blackgaze ως όρος.
Οι πιο προφανείς αλλαγές που πραγματοποιούνται στο Infinte Granite, προέρχονται από τον τραγουδιστή George Clarke και τους κιθαρίστες Kerry McCoy Και Shiv Mehra. Σχεδόν για ολόκληρο το δίσκο, ο Clarke τραγουδάει καθαρά. Υπάρχουν κυριολεκτικά 20 δευτερόλεπτα (ίσως και ελάχιστα περισσότερα) με growling vocals στο αλμπουμ. Ο Clarke κανει καθαρά φωνητικά για πρώτη φορά στην ζωή του, ως 32χρονος frontman σε ένα συγκρότημα του οποίου κάθε μουσική απόκλιση από τον μέταλ ήχο συζητείται με εμμονή κάθε φορά από διάφορους κριτικούς αυτού του genre. O McCoy και ο Mehra απο την άλλη, στις κιθάρες - σε συγχρονισμό με τον ντράμερ Daniel Tracy και τον μπασίστα Chris Johnson - δημιουργούν συνθέσεις που συνδιάζουν γαλήνη και ένταση. Ενώ υπάρχει σαφώς μια πιο ήπια προσέγγιση στα όργανα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος επαναπαύεται σε αυτό. Το lo-fi droning intro του “Shellstar”, τα πολύ λαμπερά και δυνατά κιθαριστικά περάσματα στα “Lament of Wasps” και “Great Mass of Color”, η φωνή του Clarke δεν ακούγεται τόσο αγγελική, αλλά σαν άλλος Brian Aubert στους Silversun Pickups. Η ατμόσφαιρα δεν είναι ποτέ πολύ απαλή,αλλά τα όργανα ποτέ πολύ σκληρά, και το συγκρότημα βρίσκει ένα μέσο για να απελευθερώσει αυτό το παράξενο μείγμα ζοφερότητας, γαλήνης και συναρπαστικών αιθέριων vibes. O ηχητικός θρήνος των κιθάρων από το “In Blur “ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτών που περιεγραψα παραπάνω. Δεν προβάλλει τον τυπικό μεταλ ήχο, αλλά το ουρλιαχτό εντείνεται συνεχώς, έτοιμο να απογειώσει τον ακροατή. Kαι ναι, αυτή είναι η ομορφιά του shoegaze. Κατά κάποιο τρόπο, η ατμοσφαιρική αυτή αλλαγή ύφους, επηρεάζει πολύ την φωνή του Clarke, ίσως και να την χειραγωγεί κατά καιρούς, το “Mombasa” , κλείνει τον δίσκο με μια επιστροφή στον σκληρό metal ήχο της μπάντας. Το κομμάτι έχει τόσα πολλά να προσφέρει τεχνικά και ηχητικά , με τα blast beats , τα βαριά riffs στις κιθάρες και τα heavy vocals,και δημιουργέι μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα σε αυτό και στο opening track “Shellstar” προσφέροντας στον ακροατή την πλήρη εμπειρία της μουσικής γκάμας της μπάντας.
Σε όλους τους δισκους τους, οι Deafheaven έχουν επιδείξει μια έντονη κατανόηση της σκληρής αδρεναλίνης, δείχνοντας πως να παίζεις heavy music , ενώ βγάζεις μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Μια μαγευτική ατμοσφαιρα που οι κιθάρες τείνουν να σαν να βρίσκονταν σε ένα μαυρο , νεκρικό heavy τοπίο και ιριδίζοντα κόκκινα ρυάκια λιωμένης λάβας, πλέον είναι πιο χαλαρές σε υγρό άζωτο, που αποδίδονται αποκλειστικά σε βαθύ μπλέ και ρόζ νέον φώτα, από τον παραγωγό του άλμπουμ “Hurry Up, We’re Dreaming” , των M83, τον Justin-Mendal Johnsen (μεταξύ άλλων εκτός των Μ83,Wolf Alice, Paramore, Metric, Beck, Garbage, Mars Volta, Dido, Jimmy Eat World, Pete Yorn, St.Vincent κ.α.)
Για μια δεκαετία, οι Deafheaven αποτελούσαν μια μουσική πόρτα στην heavy μουσική, για όσους δεν συμμετέχουν κανονικά σε αυτή, ή δεν έχουν καμία ιδέα περι τίνος πρόκειται. Η στυλιστική αυτή ηχητική μετάβαση στο Infinite Granite θα καλωσορίσει πολλούς περισσότερους θαυμαστές από όσους ενδεχομένως να αποξενώνει. Το τελευταίο κομμάτι “Mombasa” είναι ένα music joyride και για τα δυο sides ακροατών. Όχι μόνο για αυτούς που δεν ασχολούνται με την heavy μουσική, αλλά επιβραβεύει όλους αυτούς τους επίμονους metalheads που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους . Όπως και στο Ordinary Corrupt Human Love, η οργή του Clarke, συγκρούεται με το dreamy φάσμα και οι Deafheaven παραμένουν μια ανάσα φρέσκου μουσικού αέρα όπου άλλοι τόσοι πολλοί από τους ομολόγους τους έπεσαν σε μια τρύπα μετριότητας , φτιαχνοντας συνεχώς ολόιδια και βαρετά τραγούδια για το ράδιο.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την Sargent House από τις 20 Αυγούστου 2021 σε φυσική μορφή και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Βαθμολογία 4,9 / 5
