To ypogeio.gr

Νέες Κυκλοφορίες

ONE

Fresh Snow

Ναι, είναι πολύ λογικό το διαδίκτυο να μας έχει φέρει τόσο κοντά με μπάντες που διαφορετικά ίσως και να μην συναντούσαμε ποτέ. Όμως πόσο κοντά να έρθεις σε έναν καλλιτέχνη, όταν οι κυκλοφορίες του είναι ελάχιστες; Ας είμαστε σοβαροί, κοντά μας φέρνουν οι καλοί δίσκοι και μάλιστα εκείνοι που διαθέτουν τη δυναμική να υπερπηδήσουν τον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό ή τέλος πάντων έναν ωκεανό. Οι Καναδοί από το Τορόντο Fresh Snow, έχουν καβαλήσει υπερηχητικό μαχητικό αεροσκάφος και πετούν ανεξέλεγκτα, εφοδιασμένοι με kraut και post rock σε δοσολογία επαρκή για ταξίδι διαρκείας ανά την υφήλιο. 

Είναι η πρώτη φορά που ακούμε τη συγκεκριμένη μπάντα και όπως ήταν φυσικό, ακούσαμε και τα δυο τους πρώτα άλμπουμ, που απλά επιβεβαίωσαν στα αυτιά μας τον λόγο που σήμερα αποτελούν θέμα του Υπογείου. Το “I” και το “Won”  του 2013 και 2015 αντίστοιχα, είναι τα σκαλιά που οι Καναδοί έπρεπε να ανέβουν υπομονετικά για να φτάσουν στο σημερινό άξιο λόγου επίπεδο. Μια βαθμιαία λοιπόν εξέλιξη του ήχου τους, που από πειραματισμός και σκληράδα, έχει μετατραπεί σε μια αποσαφήνιση, σταχυολόγηση αλλά και επέκταση των ορίων των ειδών, στα οποία βασίζονται από το 2013. Πολύ ευχάριστο για έναν λόγο: Οι μεγάλες μπάντες ξέρουν καλά πως να θέτουν προκλήσεις για τους ίδιους τους εαυτούς. Οι Fresh Snow έκαναν αυτό ακριβώς. Λειτουργώντας ως μεγάλο συγκρότημα, επικεντρώθηκαν στα δυνατά τους σημεία, τα τόνισαν και με γυαλάδα μας τα παρουσίασαν σε έναν πολύ ολοκληρωμένο δίσκο. 

Αναλυτικότερα και σε μια προσπάθεια ανάλυσης των περιεχομένων του δίσκου “ONE”, ας προσεγγίσουμε τα κομμάτια του από την αρχή. Μια αρχή που γίνεται με ένα διαρκώς αυξανόμενης έντασης κομμάτι, το “Olinda” και τη φωνή ενός παιδιού μαζί με στρώσεις από ζεστά synths σε ambient ύφος. Ντελικάτο ξεκίνημα για ένα κομμάτι έξι λεπτών, που λίγο αργότερα επενδυόμενο με κιθάρες και τύμπανα, θα θυμίσει πολύ τους αγαπημένους του Mike Nikolitsis, Godspeed You! Black Emperor. Κορύφωση που θα κοπεί απότομα και άδοξα μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, για να μας πάει όμως στο επόμενο διαφορετικό αλλά εξίσου συναρπαστικό, “January Skies”. Φασαρία, ηλεκτρονικοί ήχοι γεμάτοι μυστήριο και δύναμη. Αυτός είναι ο ήχος των δυο πρώτων άλμπουμ και εδώ φαίνεται η μουσική τους κατασκευή-καταγωγή. Ντέφια, κιθάρες και synthesizer παίζουν όλα μαζί μέχρι το 1:38, όπου παραδίδουν σκυτάλη σε ένα solo από αλα-Radiohead ηλεκτρονικά drums. Έως ότου έρθει το ξέσπασμα, στο ίδιο απολαυστικότατο krautrock-noise μοτίβο ηχητικής πανδαισίας, μέχρι μάλλον να σιγουρευτούν ότι έχουμε χαθεί στους ήχους του. 

Το κομμάτι που μαζί με το Γαλλιστί “Three-Way Mirror” μπορεί να έχει σαφή ραδιοφωνική υπόσταση, είναι το “Mass Graves / Dance Caves”, που έχει και υπέροχο μπάσο και τον μυστηριώδη ελκυστικό ρυθμό κομματιών των 90’s. Λίγο μετά τη μέση του, όταν απρόσμενα θα μπουν τα φωνητικά, θα μπορούσε άνετα να δίνει λίγη ακόμα από την χάρη του ως guest ο David Bowie, σε ένα track που μοιάζει instrumental αλλά (ευτυχώς) δεν είναι και του πάει πολύ. Η συνέχεια του δίσκου, είναι το “I Can’t Die” και η τελική ώθηση-αφορμή για εμένα προσωπικά, να αναλύσω όσα άκουσα σε αυτά τα συνολικά 43 λεπτά. Σκληρό ξεκίνημα ναι μεν με garage και kraut rock μπλέξιμο, αλλά δυναμική κομματιού Doors. Κάπου στη μέση, το γύρισμα σε πιο αργό ρυθμό και η είσοδος χορωδιακών φωνητικών που μεταφέρουν την ήδη απογειωμένη ατμόσφαιρα του κομματιού, σε 70’s αίσθηση Γαλλικής κουλτούρας progressive rock του Jean-Claude Vannier, στα 1972. Πολλοί οι προσδιορισμοί και μπόλικη γενική κλήση αλλά αν δε βρίσκεις λόγια για ένα κομμάτι, βρίσκεις τεχνάσματα, όπως όταν η φωνή κόβεται και πρέπει να επικοινωνήσεις με νοήματα. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, τοποθετημένο ακριβώς στη θέση που του αρμόζει, στη μέση της αίθουσας να δεσπόζει. 

Το “Three-Way Mirror” που όπως είπαμε πιάνει ταχύτητες στα Γαλλικά με την γλυκύτατη φωνή της δεσποινίδος Carmen Elle, αποτελεί την ευαίσθητη πλευρά του instrumental συγκροτήματος η οποία φαίνεται και στο επόμενο κομμάτι. Το “I Am Smitten With Your Wrath” με το πιάνο να ξεχωρίζει και να δίνει τόνο μελαγχολίας, έχει αυτόν ακριβώς τον ρυθμό που μπορεί να υποστηρίξει η παραμορφωμένη κιθάρα που θα εγκαταλείψει τη σύνθεση λίγο μετά τη μέση και θα αφήσει τα synths και το υπόκωφο τύμπανο να κλείσουν το τραγούδι στο πιο σκοτεινό σχεδόν 7λεπτο του δίσκου. Το “Anytime Minutes” μοιάζει με 3λεπτο ιντερλούδιο, σε συνέχεια του προηγούμενου session, ενώ το “Flat White” αναλαμβάνει να κλείσει την πόρτα του LP, με ελαφρώς πιο ευχάριστες νότες, κρατώντας όμως την kraut βάση υφή που ακούγαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του.

Οι Fresh Snow δημιουργούν αβίαστα. Με ένταση, καταιγιστικά τύμπανα, χρήση ηλεκτρονικής τεχνολογίας, φωνητικά εκεί που δε το περιμένεις, φαντασιακά σκηνικά, σκοτεινές αλλά και ευαίσθητες διαδρομές και τελικά αυτό που λέμε πληρότητα. Γιατί πληρότητα είναι το να έχεις τεντωμένο το αυτί στις λεπτομέρειες της συνθετικής δομής αυτού που γράφεις και να μην αφήνεις τίποτα απεριποίητο. Το “ONE” δεν είναι απλά ένας σχολαστικά φτιαγμένος δίσκος, είναι η ταυτότητα μιας ανώτερης μουσικότητας για τους Fresh Snow. 

Buy this Record.

Βαθμολογία: 4/5
Release Date: 9/9/2016

 

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Νέες Κυκλοφορίες
Audio Vertigo
Elbow
(22/03/2024)
ypogeio.gr
Νέες Κυκλοφορίες
TANGK
IDLES
(19/03/2024)
ypogeio.gr
Νέες Κυκλοφορίες
She Reaches Out to She Reaches Out to She
Chelsea Wolfe
(04/03/2024)
ypogeio.gr
Νέες Κυκλοφορίες
September
The BitterSweet
(21/03/2024)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ