Νέες Κυκλοφορίες
For Crying Out Loud
5 κείμενα για το νέο δίσκο των Kasabian
Οι Kasabian μόλις κυκλοφόρησαν τον 6ο δίσκο τους, For Crying Out Loud, ο οποίος ήδη μπορεί να θεωρηθεί...αμφιλεγόμενος. Τον Φεβρουάριο του 2012 η ομάδα του Υπογείου είχε δημιουργήσει το επίσημο Kasabian Greek Fan Club και εκεί απευθύνθηκε για να μαζέψει γνώμες για το νέο πόνημα των lads από το Leicester. Έτσι, στο παρόν άρθρο, πέρα από τις απόψεις του Υπογείου που εκφράζονται μέσα από τα κείμενα του Mike N. και του Δημήτρη Νικολίτση, μπορείτε να διαβάσετε και τις γνώμες-κριτικές τριών...έγκριτων Kasabian fans, του Θοδωρή Σπανού, του Νικόλα Αραχωβίτη και του Γιώργου Θεοδώρου. Τους ευχαριστούμε!
Θοδωρής Σπανός
Πώς και πώς περίμενα να επιστρέψει στο studio η μπάντα από το Leicester μετά το φιάσκο του 48:13. Όταν δε, έμαθα, πως η πρώτη τους κυκλοφορία (Comeback Kid) θα περιλαμβάνεται στο FIFA 17, οι προσδοκίες εκτοξεύτηκαν στον ουρανό. 13 χρόνια πίσω, βλέπεις, είχε έρθει και η πρώτη μου επαφή με τους Kasabian όταν είχα ακούσει το L.S.F. στο FIFA 04.
Anyways, στα του δίσκου: Απογοήτευση μεγάλη τα πρώτα leaks. Κάπως το Ill ray πήγε να σώσει τα πράγματα, αλλά κάτι δε μου πήγαινε καθόλου καλά και ήμουν προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Ακούγοντας σαν σύνολο το "For Crying Out Loud", δεν μπορείς να το πεις αποτυχία, ούτε όμως να το χαρακτηρίσεις κάτι παραπάνω από μέτριο. Έχει τις καλές του στιγμές, έχει ροή ως δίσκος, έχει ορισμένα όμορφα τραγουδάκια αλλά ως εκεί. Σα να υπάρχει μια προχειρότητα στην παραγωγή του, ένας άνοστος ήχος και πολλά κομμάτια fillers. Standout τραγούδι κακά τα ψέμματα, δεν υπάρχει. Ill Ray, Wasted, Comeback Kid (μετά την 200η φορά που το άκουσα στο FIFA άρχισα να το συμπαθώ), Bless This Acid House και Put Your Life on It (κάπου τα φωνητικά του μου θυμίζουν λιγάκι Beatles) είναι τα κομμάτια που ξεχώρισα. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα στο δεύτερο άκουσμα έγιναν skip.
Σύνοψη: Ένας δίσκος που μετά από 2 χρόνια θα τον θυμόμαστε μόνο όταν ξεσκονίζουμε τη δισκοθήκη μας.
Βαθμολογία: 3/5
Νικόλας Αραχωβίτης
Οι πλέον γνωστοί Kasabian από το Λέστερ της Αγγλίας, συμπληρώνοντας τα 20 χρόνια καριέρας τους, κυκλοφόρησαν την 6η δισκογραφική τους δουλειά, με τίτλο “For Crying Out Loud”. Ενθυμούμενοι τα προηγούμενα album τους, μεγάλο μέρος των φαν τους, παρέμειναν σχετικά απογοητευμένοι με το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου, καθώς εξέφρασαν πως έχουν αρχίσει να αποκλίνουν από το είδος τους, ή τουλάχιστον από αυτό που τους έχουμε συνηθίσει, (ή αυτό που θα προτιμούσαμε). Ο νέος δίσκος τελικά, είχε πολλά περισσότερα να μας πει από όσα μας είπαν τα singles του, αλλά και οι προσδοκίες των ακροατών τους. Οι Kasabian μπορεί κάποιος να πει, πως πάτησαν καλύτερα πάνω στα κιθαριστικά πρότυπα, σχετικά με τον προηγούμενο δίσκο “48:13” που έιχε δηλώσει και ο ίδιος ο frontman, Sergio Pizzorno σε συνέντευξή του, αλλά όχι κάτι άξιο ανταγωνισμού του “Velociraptor!” ή του παλαιότερου “West Ryder Pauper Lunatic Asylum”. Το συγκρότημα φαίνεται πως θεωρητικά εκσυγχρονίζει τον ήχο του, κάνοντάς τον περισσότερο ψηφιακό και καλουπωμένο. O Pizzorno έχει σχεδόν αποκτήσει ρόλο lead φωνής, κάτι που δικαίως δυσαρεστεί το κοινό, μιας και ο Tom Meighan είναι προφανέστατα ανώτερος από πλευράς φωνητικών ικανοτήτων. Ναι, το “For Crying Out Loud” είναι ένας δίσκος που στοχεύει στην αισιοδοξία και εμβαθύνει στο νόημα της ζωής, με μία δόση ευχάριστης τρέλας, κάτι που συνειδητοποιεί κανείς με το που βλέπει το εξώφυλλο με τον ηλικιωμένο άντρα να «κλαίει από τα γέλια». Η επιλογή της συγκεκριμένης εικόνας, σύμφωνα με τα λεγόμενα πάντα του Pizzorno, έγινε γιατί ήθελε να δημιουργήσει μια σύγχυση στους φαν τους, καθώς θα την παρατηρούσαν. Αυτή η γενικότερη δόση τρέλας λοιπόν, έφερε ανοικείωση, μιας και τους είχαμε συνηθίσει σε μια πιο άρτια και ποιοτική δουλειά.
Κλείνοντας, άποψή μου είναι πως, εάν με έβαζε κάποιος να βαθμολογήσω τον τελευταίο τους δίσκο με βάση τους προηγούμενους, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ πιο κακό από το τωρινό. Ας ελπίσουμε πως δεν θα χαθούν στην εμπορικοποίηση και αυτοί, γιατί η μουσική βιομηχανία θα φτωχύνει σε μεγάλο βαθμό.
Ακολουθεί η αναλυτική βαθμολόγηση των κομματιών και η συνολική βαθμολογία του δίσκου.
1. "Ill Ray (The King)" 7.5
2. "You're in Love with a Psycho" 8
3. "Twentyfourseven" 7
4. "Good Fight" 6.5
5. "Wasted" 8.5
6. "Comeback Kid" 8
7. "The Party Never Ends" 7
8. "Are You Looking for Action?" 4.5
9. "All Through the Night" 5.5
10. "Sixteen Blocks" 6.5
11. "Bless This Acid House" 8
12. "Put Your Life on It" 8
Βαθμολογία: (7/10) 3.5/5
*Η παραπάνω κριτική πρωτοδημοσιεύτηκε στο site myorama.gr
Γιώργος Θεοδώρου
Πριν από 3 χρόνια περίπου οι Kasabian κυκλοφορούσαν το πολλά υποσχόμενο 48:13 όντας στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, το οποίο ωστόσο, ενώ είχε αρκετά ιδιαίτερα στοιχεία, μου άφησε πολύ μέτριες εντυπώσεις και σαν συνολική δουλειά ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου. Κάπου εκεί παρακολουθώντας και τις δηλώσεις της μπάντας για στροφή στον ηλεκτρονικό ήχο, ένιωθα ότι δεν βρίσκεται σε καλό δρόμο .
Μέσα στο 2016 όμως τα πράγματα άλλαξαν, καθώς τα παιδιά από το Λέστερ δήλωσαν ότι ετοιμάζουν έναν καθαρά κιθαριστικό ροκ δίσκο, κάτι που με χαροποίησε και μου γέννησε προσδοκίες μπορώ να πω. Έτσι έφτασε και η στιγμή λοιπόν που το "For Crying Out Loud" κυκλοφόρησε και έβαλα να το ακούσω δυνατά στα ηχεία μου. Τα συναισθήματα όμως και αυτή τη φορά ήταν ανάμεικτα και περίεργα. Ξεκινώντας από τα θετικά, πρόκειται για έναν δίσκο με ευχάριστα τραγούδια που "κυλάει", που θα σου φτιάξει τη διάθεση, που θα το βάλεις στο αμάξι όταν πας μια βόλτα ή ένα ταξίδι αλλά μέχρι εκεί. Τα τραγούδια συγκεκριμένα που ξεχώρισα στο δίσκο είναι το You Are In Love With A Psycho, το Comeback Kid , το Put Your Life On It και το Wasted με το εθιστικό ρεφρέν και τους ωραίους στίχους. Ωστόσο, για έναν δίσκο επιπέδου Κasabian δεν αρκεί να είναι απλά εύηχος και δυστυχώς στο For Crying Out Loud λείπουν πολλά στοιχεία που δεν θα το κάνουν να ξεχωρίσει. Το κυριότερο κατά την γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για έναν δίσκο χωρίς ψυχή (κάτι που πρώτη φορά συναντώ στους Kasabian, γιατί ακόμη και το 48:13 είχε κάποια ιδιαίτερα σημεία), έναν δίσκο με έντονα "μηχανοποιημένο" ήχο, με προβλέψιμα τραγούδια και χωρίς εκπλήξεις μέσα σε αυτά, που δεν έχει πραγματικά κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει στη μουσική, κοινώς δεν έχει τα κομμάτια που θα σε κάνουν να ανατριχιάσεις και να τα ακούς για καιρό και αυτό είναι θέμα τόσο έμπνευσης όσο και παραγωγής.
ΥΓ: Εύχομαι ο επόμενος δίσκος να υπάρξει και να θυμίσει τους παλιούς Kasabian που αγάπησα και δεν εννοώ να είναι ίδιος με τους πρώτους 4, αλλά να είναι εμπνευσμένος και να έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Βαθμολογία: 2.5/5
Δημήτρης Νικολίτσης
6ος δίσκος απο την πάλαι ποτέ αγαπημένη μου μπάντα, βλέπεις το "αγαπημένη" δεν νομίζω ότι περιγράφει τα συναισθήματά μου για το γκρουπ απο το leicester στην παρούσα φάση της μουσικής ζωής μου... Πάμε παρακάτω όμως: Οι Kasabian είχαν 3/3 αλμπουμ που τα άκουγες μονορούφι και πάλι λούπα από την αρχή. Φτάνουμε στο 4ο album το "Velociraptor!" του 2011, αρκετά καλό, απλά όχι αριστούργημα. Αν το συγκεκριμένο δίσκο τον υπέγραφε άλλη μπάντα, ίσως και να έλεγα ότι είναι ένα μικρό έπος με μια-δυο πάτατες μέσα. Αυτά όμως μέχρι το 2011. Το 2014 ακούσαμε το 48:13, θεός φυλάξοι, πρέπει να το άκουσα 3-4 φορές και αυτές επειδή ήταν από αυτούς, αλλιώς μισή φορά και στον κάλαθο των αχρήστων.
Μετά από αυτό τον μικρό πρόλογο φτάνουμε στο σήμερα και στο ΚΑΚΙΣΤΟ "For Crying Out Loud". Άκουγα τον Pizzorno να κάνει δηλώσεις τύπου "είναι το καλύτερο μας album μέχρι τώρα" και κάτι τέτοια κουλά (για να μη πω κάτι άλλο) και γελούσα, έχοντας ήδη ακούσει το "Comeback Kid" από τον Σεπτέμβρη. Τι να πρωτοπώ για αυτόν τον δίσκο; Αρχικά, η παραγωγή του Pizzorno είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ακούγεται τίποτα καθαρά. Δεύτερον, ο ίδιος τραγουδάει πάρα πολύ, όταν το έκανε σε μικρότερο βαθμό όλα ήταν καλύτερα στην ζωή μας. Πάμε στα σημαντικότερα: σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι τόσο, μα τόσο pop, που δεν παλεύεται η φάση. Χάσανε την ταυτότητα τους και πήραν μια κλεμμένη. Δεν νιώθω ότι βγάζουν κανένα συναίσθημα πλέον, δε μου προκαλούν τίποτα. Αν για εσάς αυτό δεν είναι σημαντικό, για μένα είναι τα πάντα. Αν δε μπορώ να δεθώ με ένα κομμάτι, τότε δε μου κάνει για τίποτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Easy-listening κομμάτια για την "μάζα", δηλαδή για το χρήμα. Εκεί καταλήγουν όλα δυστυχώς, όταν γίνεσαι μεγάλη μπάντα. Η δόξα και το χρήμα είναι ένα εμπόδιο που λίγες μπάντες καταφέρνουν να ξεπεράσουν και δε νομίζω πως οι Kasabian συγκαταλέγονται σε αυτές. Κρίμα. Τέλος, ναι τέλος. Δεν έχω να πω και κάτι άλλο, ο δίσκος έχει δυο-τρία κομμάτια που ακούγονται, αλλά και αυτά ειναι για τα club και πολύ γρήγορα θα τα ξεχάσω.
Βαθμολογία: 2/5
Mike N.
"Έυχομαι να επιστρέψουν δριμύτεροι με ένα καλό άλμπουμ, γιατί έχω την εντύπωση πως η προσεχής κυκλοφορία τους είναι πολύ κρίσιμη, με την έννοια πως αν βγάλουν δεύτερη συνεχόμενη “πατάτα”, δύσκολα μετά μπορεί να το “γυρίσουν”... Αναμένουμε."
Με αυτή τη φράση έκλεινα την...πτυχιακή μου στους Kasabian με τίτλο "Είναι οι Kasabian Φλώροι;", την οποία έγραψα και ανέβασα στο Υπόγειο πέρσι το Καλοκαίρι. Από τα συμφραζόμενα της άνωθεν πρότασης μπορεί κάποιος εύκολα να συμπεράνει πως δεν είμαι και μεγάλος fan του προηγούμενου άλμπουμ τους, 48:13 (2014) - αυτή είναι η πρώτη...πατάτα που αναφέρω στην πρόταση. Αυτό όμως που δεν φαίνεται εύκολα από τα παραπάνω, είναι πως είμαι μεγάλος fan της μπάντας εν γένει και πως τα lads από το Leicester έχουν σημαδέψει σε τεράστιο βαθμό τη μουσική μου (και όχι μόνο) ζωή από το 2004 και δώθε. Αυτό το γεγονός μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος διαβάζοντας ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Η "προσεχής κρίσιμη κυκλοφορία" τους λοιπόν είναι σχεδόν ένα χρόνο μετά γεγονός, με όνομα [For Crying Out Loud] και με υπόσταση που την χτίζουν τα 12 κομμάτια του δίσκου. Και, δυστυχώς, οι Kasabian έβγαλαν εντέλει μία δεύτερη συνεχόμενη πατάτα, το ίδιο -αν όχι περισσότερο- νερόβραστη σαν αυτή που μας σέρβιραν προ 3ετίας με το 48:13.
Το 2016 ήταν μία γεμάτη συναισθηματικά χρονιά για τους δύο leaders της μπάντας: Καταρχήν, -και μην το γελάτε αυτό, o Meighan και ο Pizzorno είναι κανονικά αρρωστάκια- η αγαπημένη τους ποδοσφαιρική ομάδα, η Leicester City, κατέκτησε για πρώτη φορά την Premier League, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και σε όλα τα θηρία του Αγγλικού πρωταθλήματος. Οι Kasabian μάλιστα γιόρτασαν το γεγονός με μία επική ζωντανή εμφάνιση στο Victoria Park της πόλης πέρσι το Καλοκαίρι, όπου μποστά σε 100.000 κόσμο του έδωσαν και κατάλαβε. Από την άλλη κι ενώ ο Serge ζούσε με σχετική αρμονία και γαλήνη τον έγγαμο βίο (τον Ιούλιο του 2016 παντρεύτηκε την επί χρόνια σύντροφό του και ήδη μητέρα των δύο γιων του) και την εμπειρία της πατρότητας, ο Tom χώριζε τη σύζυγό του Kim James, με την οποία έχουν και μία κορούλα τη Mimi, και συγχρόνως πενθούσε το θάνατο ενός αδελφικού του φίλου. Οι μπυραρίες έγιναν το σπίτι του και το αλκοόλ η πιο καλή παρηγοριά... Μέσα σε αυτό το περιρρέον πλέγμα, ο main songwriter της μπάντας Pizzorno, έγραψε τα κομμάτια του νέου δίσκου μέσα σε 6 εβδομάδες στο studio που έχει φτιάξει σπίτι του.
Πλησιάζοντας στην ημερομηνία κυκλοφορίας του album (5/5/2017), είχαμε συνηθισμένες δηλώσεις του τύπου "είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε κάνει ως τώρα", αλλά και κάποιες λιγότερο συνηθισμένες όπως "ο δίσκος θα σώσει την κιθαριστική ροκ από την άβυσσο" και "Έχουμε απομείνει μονάχα εμείς, οι Arctic Monkeys και οι Libertines"... To όλο το build-up αποδείχθηκε εντελώς άστοχο, μιας και -όπως προαναφέρθηκε- το For Crying Out Loud δεν είναι επ'ουδενί ο καλύτερος δίσκος των Kasabian, ίσα-ίσα βάζει υποψηφιότητα για τον χειρότερό τους. Και προφανώς δεν θα μπορέσει να είναι ο σωτήρας της κιθαριστικής ροκ και ευτυχώς δεν έχουν απομείνει μόνο οι Kasabian, οι Monkeys και οι Libertines για να το κάνουν αυτό, αν περίμεναμε μονάχα από αυτούς, θα είχαμε πρόβλημα.
Ο δίσκος αυτός καθαυτός λοιπόν είναι ένα μπερδεμένο συνοθύλευμα 12 indie-disco-electronica tunes με καλό -και σε κάποια σημεία πολύ καλό- στίχο, πολύ κακή παραγωγή και μίξη (του Pizzorno) μέσα στην οποία χαώνονται υπερφορτωμένοι και λίγο απ'όλα ήχοι, μαζί με... αδικημένα και πνιγμένα στην άβυσσο της παρωχυμένης Πιτζόρνιας παραγωγής φωνητικά, στα οποία ο Pizzorno έχει και πάλι -όπως και στο 48:13- αυξημένη συμμετοχή, με αποτέλεσμα η φωνάρα του Tom Meighan να μας λείπει σταθερά για ακόμα μία φορά... Το εναρκτήριο καλούτσικο Ιll Ray (The King) είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου χάρη σε ένα ευρηματικό ριφ, το leading single You're In Love With A Psycho που ακολουθεί είναι ένα συμπαθές εφηβικό -άντε early 20's- hit (χωρίς αυτό να είναι πάντοτε κακό - στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι), το ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για το όμορφο και στρωτό Comeback Kid. Το Wasted είναι ένα από τα λίγα που σου θυμίζουν λίγο παλιούς καλούς Kasabian και ίσως το μοναδικό στο οποίο νιώθεις αυτήν την one of a kind...Meighan-ίλα να εισρέει μεγαλόπρεπη και επιβλητική μέσα σου, ενώ το ήδη πολυδιαφημισμένο ending track Put Your Life On It, ένα Bealtes-esque κάπως γλυκανάλατο pure love song προορισμένο για τη σύζυγο του Serge, Amy White, είναι στην καλύτερη μέτριο. Τα υπόλοιπα είναι από αδιάφορα ως και...ανήκουστα (=δεν μπορώ να τα ακούσω παρά πάνω από μία φορά). Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία (στα "ανήκουστα") βάζω άνετα τα Twentyfourseven και Are You Looking For Action.
Οκέι, το να περίμενε κάποιος οι Kasabian να κυκλοφορήσουν το νέο West Ryder, θα ήταν σαν να περίμενε η αγαπημένη τους Leicester να ξαναπανηγυρίσει την Premier League, πράγμα σχεδόν αδύνατον. Το να βγάλουν όμως έναν καλό και αξιοπρεπή δίσκο ήταν κάτι εφικτό και μέσα στις μουσικές και στις εν γένει songwriting δυνατότητές τους. Παρόλα αυτά, όπως και στο 48:13, η εμμονή (;) του Serge να τα κάνει όλα μόνος του μας οδήγησε σε ένα δεύτερο ψιλοφιάσκο. Αυτά.
Υ.Γ. Στις 14 Ιουλίου προφανώς και θα είμαι στην Πλατεία Νερού για να τους δω για 5η φορά στη ζωή μου στα πλαίσια του Ejekt. Πέρα και πάνω από τις παραπάνω λέξεις, οι Kasabian είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αξιόπιστα live acts εκεί έξω, που τιμάνε πάντα τους fans και τα δίνουν όλα σε μια συναυλία. Άσε που τα παλιά τους κομμάτια παραμένουν απ'τα καλύτερα του είδους που έχουν γραφτεί τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια.
Βαθμολογία: 2.5/5
