H Γαλάνη, ο Σεραφείμ
και ο Ταφ Λάθος μας έδωσαν
ένα σούπερ track: Η Θηλιά
"Την προηγούμενη εβδομάδα η Δήμητρα Γαλάνη κι εγώ είχαμε προγραμματισμένη πρεμιέρα για ένα πολύ σημαντικό ερωτικό κομμάτι για εμάς, το "Μόνο για μια στιγμή". Από τη στιγμή που έγινε το δυστύχημα και μετά και με έναν καθημερινό κόμπο στο στομάχι, που δε λέει να φύγει, αποφασίσαμε να ακυρώσουμε τα πάντα, όχι επειδή έπρεπε, απλά γιατί το διακύβευμα και τα συναισθήματά μας πια ήταν πολύ διαφορετικά. Έτσι αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε εκτάκτως, "Τη Θηλιά", το πιο σκληρό κομμάτι του δίσκου μας, το οποίο θα κυκλοφορούσε το Φθινόπωρο. Το κομμάτι αυτό, το οποίο αποτέλεσε αφορμή για μία νέα φιλία, αυτή με τον ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ, περιγράφει ακριβώς αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή. Ο Panokas Bewildbrother, παλιός φίλος αυτός, ήρθε να δώσει εικόνα στα λόγια, με αυτό το σιωπηλά δυνατό σχέδιο. Κουράγιο..."
Τάδε έφη ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, πρώην ντράμερ των θρυλικών και υπεραγαπημένων μου Modrec και νυν των Planet of Zeus, προχτές (10/3) στον προσωπικό του λογαριασμό του στο facebook και εγώ θα σας αφήσω απλά να ακούσετε την "Θηλιά", τούτο το καταπληκτικό και βαθιά συγκινητικό κομμάτι. Από το κείμενο καταλαβαίνουμε πως το προσεχές Φθινόπωρο ή το αργότερο το Χειμώνα θα έρθει και ολόκληρος δίσκος και -προφανώς- ανυπομονούμε... Παραθέτω και τους στίχους, του ίδιου του Σεραφείμ και του Ταφ Λάθος, που είναι πραγματικά καθηλωτικοί. Αποστομωτικοί.
Το νερό της ντροπής
ξέχασες να πιεις
στην κορφή του βουνού
μόνος κλαις
Πρωινό μες στο ψέμα
και δείπνο από αίμα
πλαστικό είναι το στέμμα
Αγάπη μου
Πρόσεχε που πατάς
μια θηλιά πάνω μας
τι είν’ αυτό που ζητάς
μια αγκαλιά να ξεσπάς
Μια κιθάρα, ένα πιάνο
και πάνω του ο καφές
Ένας ήλιος να με λούζει
δίχως χθες
Χαραμάδα μεγαλείου
εγγόνια μου οι στιγμές
σε ένα θέατρο πια άδειο
ν’ ακούς φωνές
Μια ζωή στις παρυφές
εσύ κι εγώ
στο μέτωπο
θα με κοιτάς στα μάτια
όταν πέφτεις
όταν θα πέφτεις
Πρόσεχε που πατάς
μια θηλιά πάνω μας
τι είν’ αυτό που ζητάς
μια αγκαλιά να ξεσπάς
Πώς γίνεται κάποιο φιλί να ‘χει γεύση αν στο τέλος πικραίνεσαι
πώς γίνεται πίσω απ’ τα τείχη που υψώνεις να θέλεις να βλέπεσαι
πώς γίνεται να προχωράς παρακάτω όταν φεγγάρι δε βγαίνει
και στα τυφλά να μην ξέρεις που πας μα από πείσμα όταν φτάσεις να ζεις να πεθαίνεις εν τέλει
Τέρμα τα αγκάθια στα κόκκινα ρόδα ο πόνος ομορφαίνει τα λόγια
το ‘δα μια νύχτα που όλοι τραγουδάγανε τα βάσανά μου και το βάλαν στα πόδια
και γίναμε αγόρια τόσο πολύ που δεν κλείνουν τα μάτια όταν σκάν’ τα μπαλόνια
έγινα ο λίθος στο κέντρο του κόσμου σου να μην κάνεις γύρω από τον εαυτό σου και τους άλλους αιώνια κύκλους
κράτησα τύπους κι ας κάτω απ΄το σπίτι μου τάιζα λύκους
παίρναν τη μπάλα που παίζαμε και την τρυπάγαν νομίζαν πως ήταν δική τους
η γνώμη του πλήθους, το ύψος του ύφους, η ανάγκη γι’ απόδειξη στα όσα μπορείς
μας έφερνε πάλι ένα βράδυ που έλειπες κι έλειπα, ξύπναγα αφού κοιμηθείς
κι ας ήταν νωρίς, ήρθες σαν άγγελος κι είπες μαζί μου θα ρθεις
Θα ‘ρθω στην κόλαση και θα σε πάρω δεν πρόκειται να σε πειράξει μωρό μου κανείς
και γίναμε εμείς ένα λουλούδι με πέταλα κίτρινα κι άσπρα
μα το μαδήσαμε για να κοιτάς το φεγγάρι κι εγώ για ν’ αγγίζω τα άστρα
στο σπίτι ταβάνι δεν είχαμε πια το ταμπλό απ’ το παιχνίδι που παίζαμε σκέπασε χιόνι
γι’αυτό δε θα μάθουμε αν είχα άλλη κίνηση ξέρω μονάχα πως ήμουν το πιόνι
