O Σείριος Σαββαϊδης
μας δίνει το πρώτο δείγμα
από το νέο του δίσκο Μώλυ
Με την παρακάτω ανάρτησή του στα τέλη του περασμένου Μαϊου, ο ταλαντούχος και δημιουργικότατος Σείριος Σαββαϊδης μας παρουσίασε το νέο του κομμάτι 'Στο Σταυραητό', το οποίο θα συμπεριλαμβάνεται στην επερχόμενη κυκλοφορία του Μώλυ.
"Την Τετάρτη 31 του μηνός (σ.σ. Μαϊου) θα δημοσιοποιήσω την μελοποίηση μου στο Σταυραητό του Κρυστάλλη ένα τραγούδι απο τον επερχόμενο μου δίσκο 'μώλυ' το οποίο έχω παρουσιάσει ζωντανά σε δύο συναυλίες μέσα σε κλίμα αμηχανίας και αγανάκτησης περι της διάρκειας της εμμονικής επανάληψης και μινιμαλιστικής ατμόσφαιρας του κομματιού κατα τον συνήθη τρόπο μου. Παράλληλα θα τρέχει ανεπίσημο γκάλοπ με ερώτημα πόσοι το άκουσαν μέχρι το τέλος".
Έχω να πω πως εγώ...άντεξα και άκουσα τον 'Σταυραητό' μέχρι το τέλος, του δωσα μάλιστα και άλλες 4-5 απανωτές επανακροάσεις. Και -για να το πάμε και λίγο πιο σοβαρά- το νεό τραγούδι του Σείριου αποδεικνύει αυτό που ξέραμε ήδη από την αριστουργηματική 'Πλανωδία' του 2015, αλλά και από το EP 'O Γάμος της Γουέντυ' του 2016, αλλά και απ'όλα τα υπόλοιπα δισκογραφημένα έργα του: Ο Σαββαϊδης φτιάχνει psych-folk υψηλότατων προδιαγραφών, βασισμένη σε υπερεμπνευσμένη και άκρως πρωτότυπη τραγουδοποιία. Εδώ, 'Στο Σταυραητό', μελοποιεί τους στίχους του Ηπειρώτη Κώστα Κρυστάλλη (1868-1894), εξαιρετικού ποιητή και πεζογράφου της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, ο οποίος πέθανε μόλις 26 ετών και αφού ασθένησε βαριά από φυματίωση. Τα πράγματα στο τραγούδι εξελίσσονται όπως τα γράφει ο Σείριος, έχουμε ένα σχεδόν 12λεπτο μινιμαλιστικό μυσταγωγικό διαμάντι, το οποίο σε παίρνει απ'το χέρι και σε ταξιδεύει υπνωτιστικά στα λόγια και στις δυνατές εικόνες του ποιήματος...
*Διάβασε τη συνέντευξη του Σείριου Σαββαϊδη στο Υπόγειο εδώ.
Στὸ Σταυραητό
Ἀπὸ μικρὸ κι ἀπ᾿ ἄφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμὶ μὲ τὸν καιρὸ καὶ δύναμη κι ἀγέρα
κι ἁπλώνεις πῆχες τὰ φτερὰ καὶ πιθαμὲς τὰ νύχια
καὶ μέσ᾿ στὰ σύγνεφα πετᾶς, μέσ᾿ στὰ βουνὰ ἀνεμίζεις
φωλιάζεις μέσ᾿ στὰ κράκουρα, συχνομιλᾶς μὲ τἄστρα,
μὲ τὴν βροντὴ ἐρωτεύεσαι, κι ἀπιδρομᾶς καὶ παίζεις
μὲ τἄγρια ἀστροπέλεκα καὶ βασιλιᾶ σὲ κράζουν
τοῦ κάμπου τὰ πετούμενα καὶ τοῦ βουνοῦ οἱ πετρίτες.
Ἔτσι ἐγεννήθηκε μικρὸς κι ὁ πόθος μου στὰ στήθη,
κι ἀπ᾿ ἄφαντο κι ἀπ᾿ ἄπλερο πουλάκι σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πῆρε φτερά, πῆρε κορμὶ καὶ νύχια
καὶ μοῦ ματώνει τὴν καρδιά, τὰ σωθικά μου σκίζει
κι ἔγινε τώρα ὁ πόθος μου ἀητός, στοιχειὸ καὶ δράκος
κι ἐφώλιασε βαθιὰ - βαθιὰ μέσ᾿ στ᾿ ἄσαρκο κορμί μου
καὶ τρώει κρυφὰ τὰ σπλάγχνα μου, κουφοβοσκάει τὴν νιότη.
Μπεζέρισα νὰ περπατῶ στοῦ κάμπου τὰ λιοβόρια.
Θέλω τ᾿ ἀψήλου ν᾿ ἀνεβῶ ν᾿ ἀράξω θέλω, ἀητέ μου,
μέσ᾿ στὴν παλιά μου κατοικιά, στὴν πρώτη τὴ φωλιά μου,
Θέλω ν᾿ ἀράξω στὰ βουνά, θέλω νὰ ζάω μ᾿ ἐσένα.
Θέλω τ᾿ ἀνήμερο καπρί, τ᾿ ἀρκούδι, τὸ πλατόνι,
καθημερνή μου κι ἀκριβὴ νὰ τἄχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αὐγή, θέλω τὸ κρύο τ᾿ ἀγέρι
νἄρχεται ἀπὸ τὴν λαγκαδιά, σὰν μάνα, σὰν ἀδέρφι
νὰ μοῦ χαϊδεύει τὰ μαλλιὰ καὶ τ᾿ ἀνοιχτά μου στήθη.
Θέλω ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά, παλιὲς γλυκές μου ἀγάπες
νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.
Θέλω τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ μὲ τὸν κελαϊδισμό τους
νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ ξυπνοῦν τὸ τάχυ.
Καὶ θέλω νἄχω στρῶμα μου, νἄχω καὶ σκέπασμά μου
τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν χειμώ᾿ τὰ χιόνια.
Κλωνάρια ἀπ᾿ ἀγριοπρίναρα, φουρκάλες ἀπὸ ἐλάτια
θέλω νὰ στρώνω στοιβανιὲς κι ἀπάνου νὰ πλαγιάζω,
ν᾿ ἀκούω τὸν ἦχο τῆς βροχῆς καὶ νὰ γλυκοκοιμιέμαι.
Ἀπὸ ἡμερόδεντρον ἀητέ, θέλω νὰ τρώω βαλάνια,
θέλω νὰ τρώω τυρὶ ἀλαφιοῦ καὶ γάλα ἀπ᾿ ἄγριο γίδι.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τριγύρω μου πεῦκα κι ὀξιὲς νὰ σκούζουν,
θέλω νὰ περπατῶ γκρεμούς, ῥαϊδιά, ψηλὰ στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερὰ δεξιὰ ζερβιὰ νὰ βλέπω.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τὰ νύχια σου νὰ τὰ τροχᾶς στὰ βράχια,
ν᾿ ἀκούω τὴν ἄγρια σου κραυγή, τὸν ἴσκιο σου νὰ βλέπω.
Θέλω, μὰ δὲν ἔχω φτερά, δὲν ἔχω κλαπατάρια,
καὶ τυραννιέμαι, καὶ πονῶ, καὶ σβυιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλῶ σε, σταυραητέ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!
