Album Stories (10)
Ερρέτω
Μωβάστρο
Έχω ασχοληθεί με διάφορα πράγματα εδώ στο αγαπημένο Υπόγειο, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δε «μπήκα» στο Section «Αρχείο» για να γράψω με τη σειρά μου ένα δικό μου “album story”. Έχω στο μυαλό μου όμως από εδώ και πέρα να το κάνω τακτικότερα, αφού πολλές είναι αυτές οι σημαδιακές κυκλοφορίες ανά τις δεκαετίες που χαράχτηκαν για πάντα μέσα μου και το πιο όμορφο με όλες αυτές, είναι ότι η κάθε μία το έκανε για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικό αποτύπωμα. Αυτό είναι άλλωστε και το υπέροχο που προσφέρει η απεραντοσύνη της μουσικής…
Για αυτή τη πρώτη φορά όμως αποφάσισα να ασχοληθώ με μια κυκλοφορία από αυτές που πέρασαν σε αυτό που λέμε «στο ντούκου» τη περίοδο που έσκασε μύτη, σε μια προσπάθεια μου να τη μάθουν λίγοι περισσότεροι άνθρωποι, έστω και τώρα, τρία χρόνια και βάλε από τότε που εμφανίστηκε αποκλειστικά και μόνο στο internet.
Και αυτή η κυκλοφορία δεν είναι άλλη από το καταπληκτικό τελευταίο άλμπουμ των Μωβάστρο με τον τίτλο «Ερρέτω».
Για όσους τυχόν δε γνωρίζουν, οι Μωβάστρο ήταν ένα συγκρότημα από τη Καβάλα που δημιούργησαν ο (μέχρι σκασμού) αγαπημένος μας εδώ στο Υπόγειο Σείριος Σαββαΐδης με τον Στράτο Πατλαμάζογλου στις αρχές των ‘00s. Κυκλοφόρησαν συνολικά 6 άλμπουμ και ήταν ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα με ελληνικό στίχο τη συγκεκριμένη δεκαετία που έκαναν αίσθηση, έχοντας αρκετά «χιτάκια» στη φαρέτρα τους (για του λόγου το αληθές γιουτιούμπαρε τους τίτλους «Δανάη», «Ψυχή», «Αργά Σαν Εσένα»).Ο ήχος τους -στα πρώτα άλμπουμ κυρίως- έκλινε προς το alternative/grunge/indie στυλ, ο στίχος τους είχε ποιητική διάθεση και τα live που πραγματοποίησαν ήταν αρκετά, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα.
Και εκεί που τους είχα χάσει (ή «ξεχάσει») για κάμποσο καιρό, ένα βράδυ στα τέλη του ’13 μια φεϊσμπουκική φίλη, ποστάρει ένα νέο κομμάτι τους στο γκρουπ του Υπογείου:
Λεγόταν «Η Λίμνη» και το συνόδευε με σχόλια άκρατου ενθουσιασμού. Βλέποντας το όνομα Μωβάστρο δε μπορούσα παρά να πατήσω το play και η έκπληξη μου στη συνέχεια ήταν τεράστια… Εκεί που περίμενα να ακούσω αυτό που είχα αφήσει από την μπάντα πριν κάποια χρόνια, κάτι «γκραντσοειδές» δηλαδή με ελληνικό στίχο, βρίσκομαι μετά από μια σύντομη εισαγωγή σε ένα σχεδόν «άρρωστα» περίεργο κιθαριστικό ριφ, συνοδευόμενο από τη μελωδία ενός ψυχεδελικού πλήκτρου μέχρι την είσοδο της φωνής του Σείριου, η οποία μου ήταν αναγνωρίσιμη αλλά ταυτόχρονα και απόκοσμη… Σχεδόν δε καταλάβαινα τι έλεγε, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία είχε, η «Λίμνη» με είχε παρασύρει ήδη στα νερά της και με ανάγκαζε να κολυμπώ μέσα της χωρίς σταματημό…
Αυτό ήταν, δε γινόταν να μην ακούσω όλο το άλμπουμ. Και όταν το άκουσα (και το ξανάκουσα) όλο, ήμουν πια βέβαιος: Το Ερρέτω ήταν η καλύτερη ελληνόφωνη rock κυκλοφορία που είχα ακούσει εδώ και πολλά χρόνια και στα σίγουρα μία από τις καλύτερες εγχώριες ανεξαρτήτως γλώσσας στίχων, ακριβώς γιατί στη πραγματικότητα γκρεμίζει με πάταγο αυτό τον –εντελώς χαζό- πολλές φορές διαχωρισμό «ελληνόφωνου vs αγγλόφωνου». Όχι γιατί οι στίχοι του Σείριου είναι απαρατήρητοι, απεναντίας, αλλά γιατί όλος ο ηχητικός καμβάς του άλμπουμ και η ατμόσφαιρα που προκαλεί δεν αφήνει την αίσθηση ότι ο ελληνικός στίχος υπάρχει για να προσέχεις πρώτα αυτόν (αυτό είναι μάλλον και τα μεγαλύτερο μειονέκτημα της ευρύτερης ελληνόφωνης σκηνής…) αλλά συνυπάρχει με τέτοιο τρόπο με τη μουσική ώστε να λειτουργεί το σύνολο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κατά μια έννοια «δεν σε ενδιαφέρει», με τον ίδιο τρόπο που δεν ενδιαφέρει κανέναν μάλλον να καταλάβει τι τραγουδούν οι Sigur Ros στα Ισλανδικά…
Το Ερρέτω είναι ένα 29λεπτό διαμάντι, κράμα «άγριων» κιθαριστικών ριφ με εξαιρετικά 60s-70s πλήκτρα, απόκοσμα ψυχεδελικής αλλά ταξιδιάρικης ατμόσφαιρας, σπουδαίας και καθαρής παραγωγής, εντελώς εμπνευσμένων συνθέσεων και όμορφων μελωδιών. Μια κυκλοφορία που δε μοιάζει με καμία και ελάχιστοι την γνώρισαν, γιατί ακριβώς μετά, το συγκρότημα διαλύθηκε και προφανώς δε μπορούσε να την υποστηρίξει όπως της άξιζε…
Ήταν όμως και μια δουλειά προπομπός της ωραιότατης συνέχειας που μας επιφύλαξε ο Σείριος Σαββαΐδης με τις εκπληκτικές προσωπικές δουλειές του, ο οποίος ευτυχώς είναι εδώ και ενεργότατος. Άλλωστε αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν μια κουβέντα που είχα πρόσφατα μαζί του η οποία με βοήθησε να θυμηθώ το «πόσο γαμάτη δουλειά ήταν αυτή…» όπως του είπα κιόλας.
Πέρα από όμως από τον ίδιο τον Σείριο, το «Ερρέτω» είναι ένα άλμπουμ με εντελώς δικό του χαρακτήρα και υπόσταση. Ακόμα και τώρα που το ακούω πάλι γράφοντας αυτό το κείμενο, το συναίσθημα που μου προκαλεί μετά από τόσες ακροάσεις παραμένει το ίδιο. Αξίζει να το ακούσετε και να του δώσετε την ευκαιρία που ποτέ ουσιαστικά δε του δόθηκε. Αξίζει επίσης να το πάρει κάποιος πρέφα έστω και τώρα και να το κυκλοφορήσει σε φυσική μορφή.
Καλή ακρόαση λοιπόν! Εύχομαι να σας συγκινήσει και να σας συνεπάρει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε σε μένα εκείνη τη βραδιά του ’13, όπως επίσης με κάποιο τρόπο να δούμε πάλι ενεργούς τους Μωβάστρο…
Περισσότερα για τους Μωβάστρο με κλικ εδώ.
Σείριος Σαββαΐδης συνέντευξη @ Υπόγειο.
