Album Stories (36)
Hurry Up We're Dreaming
M83
Η ιστορία μου με τους M83 είναι τέτοια που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις. Και να μπορούσε δηλαδή, εγώ μάλλον δεν θα το ήθελα. Ίσως γιατί μέσα της έχω βρει επιτέλους τη χαμένη μου ηρεμία, τη δυναμική, την ονειροπόληση, και όλα εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που έψαχνα από την εφηβεία μου. Είναι σαν όλα τα κομμάτια του παζλ να έχουν ενωθεί και να σχηματίζεται μια πόρτα στη μέση που να γράφει M83. Κι αυτή η πόρτα να σε οδηγεί σ' έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, πιο ήσυχο, πιο ρομαντικό. Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που επιλέγουν αυτές τις μουσικές, τις ορχηστρικές, τις αρκετά διαφορετικές και διαφοροποιημένες από τις τυπικές και τυποποιημένες. Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που εκτιμούν αυτές τις δουλειές. Και χαίρομαι γιατί αυτά τα άτομα με περιβάλλουν πλέον ολοένα και περισσότερο, και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
[Το παραπάνω το έχω γράψει στην πρώτη μου αναφορά γενικά στους M83 εδώ στο Υπόγειο για το "Saturdays = Youth", και το θέλω πάντα να συνοδεύει τις σκέψεις μου για να θυμάμαι γιατί αυτή η μουσική με έχει βοηθήσει τόσο πολύ στη ζωή μου]
Σαν σήμερα το 2011, κυκλοφορεί το έκτο άλμπουμ των M83, "Hurry Up, We're Dreaming", το οποίο πουλάει 21.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κερδίζει υποψηφιότητα για Best Alternative Music Album στα Βραβεία Grammy του 2013, αποσπά θετικότατα σχόλια από την συντριπτική πλειονότητα των κριτικών, και αποτελεί μάλλον το δικό μου αγαπημένο της μπάντας - αν και εξακολουθεί να υπάρχει το δίλημμα με το Saturdays=Youth.
Ο Anthony Gonzalez, ο πρωτεργάτης που κρύβεται πίσω από αυτό το υπέροχο ηλεκτρονικό project, έχοντας περάσει 29 χρόνια στη Γαλλία, μετακομίζει στην Καλιφόρνια πριν την ηχογράφηση του άλμπουμ, το 2010, και εμπνέεται από τον τρόπο ζωής, τις ταινίες, και τα road trips που κάνει μόνος του, από τις παιδικές του αναμνήσεις, καθώς και από την εμπειρία του στα τουρ με Kings of Leon, Depeche Mode και Killers.
Το "Hurry Up, We're Dreaming" είναι το πρώτο double album της μπάντας. Ο Anthony περιγράφει τους δύο δίσκους ως δύο αδέρφια, με κάθε τραγούδι από το ένα να έχει και το αντίστοιχο ταίρι του στο άλλο. Μιλάει κυρίως για τη δυναμική των ονείρων: για το πόσο διαφορετικά ονειρευόμαστε όταν είμαστε παιδιά, έφηβοι και μετά ενήλικοι. Ακροβατεί ανάμεσα στη synthpop του Saturdays=Youth (2008) και σε πιο ambient καταστάσεις όπως το Before the Dawn Heals Us (2005), εισάγοντας ακουστική κιθάρα, φλάουτο και σαξόφωνο, όργανα που δεν υπήρχαν σε προηγούμενα άλμπουμ.
Εκεί μέσα υπάρχει το αγαπημένο μου τραγούδι των M83, το "Midnight City", υπάρχει το "Wait (The Fault In Our Stars)", το "Reunion", το "Intro" και το "Outro (The Fifth Estate)", το "My Tears Are Becoming A Sea (Solace)". Όλα μαγευτικά, όλα υπέροχα, όλα συγκλονιστικές ακουστικές εμπειρίες.
Το "Soon, My Friend" όμως, που κλείνει τον πρώτο δίσκο, μου αφήνει μια πολύ αισιόδοξη νότα, μια γλυκάδα, δημιουργεί ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα στην ατμόσφαιρα, σαν ένα λυτρωτικό συναίσθημα που περιμένω να έρθει στη ζωή μου να με κάνει να νιώσω και πάλι ζωντανός. Και κάπου εκεί εμφανίζεσαι εσύ. Και θέλω να σε πάρω να φύγουμε μακριά από δω. Και χάνομαι ολοκληρωτικά. Οι στίχοι του είναι λίγοι, λιτοί και κατανοητοί. Όπως πρέπει να είναι. I'll be yours someday. Someday.
Εδώ ολόκληρο το άλμπουμ.
