The Song Diaries (119)
Loaded
Primal Scream
Πάρτι στα χρόνια του Λυκείου: «μαζεύουμε λεφτά για την 5ήμερη».
Και τότε ήρθε αυτή η στιγμή. Η στιγμή της ιδιαίτερης διάθεσης, της αυτοπεποίθησης και της απόφασης για υπέρβαση. Που αφήνοντας στην άκρη το όποιο κόμπλεξ είχες, σηκώθηκες, πλησίασες και ανέβηκες στην πίστα για να χορέψεις. Μαγκωμένος αρχικά, χαλαρός στη συνέχεια και ταξιδεύοντας στο τέλος. Η στιγμή που τόλμησες να κοιτάξεις στα μάτια τον εξωσχολικό θαμώνα και που εκστασιασμένος προσπάθησες να του αποδείξεις πως δεν είσαι πλέον το εφηβάκι που «μόλις βγήκε από το αβγό». Η στιγμή που, παρά τις ποσότητες κακού ποιοτικά τζελ που έτρεχαν στα μάτια μαζί με τον ιδρώτα σου, προσπαθούσες να δεις αν σε κοιτάζει και το Μαράκι. Η στιγμή που φυσικά δεν σε ένοιαζε αν το απαράδεκτο μαλλί κουρεμένο «καρφάκια» ή «φράκτης» ήταν στη θέση του.
Όλα αυτά στα 15 σου. Όλα αυτά στην υπέροχη πρώτη διετία των 90s. Μια διετία ιδιαίτερα πλούσια μουσικά και με πολλές επιλογές για τη γενιά των σημερινών 40άρηδων και βάλε. Η εποχή που διαμόρφωσε τη μουσική μας άποψη.
Και ξαφνικά ενηλικιώνεσαι, αποκτάς μουσική άποψη, καθιερώνεις στέκια και «κάνεις το κομμάτι σου» με την παρέα σου σε αυτά. Χορεύεις, τραγουδάς και ενίοτε χτυπιέσαι. Τα καλοκαίρια στο νησί των διακοπών σου και το χειμώνα ανηφορίζοντας λόφους και κατεβαίνοντας σε υπόγεια. Με άλλη αυτοπεποίθηση και πάντα με το υφάκι του «ξέρω πολλά». Τα χρόνια του Mo, όπως συνηθίζουμε να λέμε ακόμη και τώρα.
Κι όμως, ποτέ δεν θα ξεχάσεις τη στιγμή που μάζεψες όλο το από τα γόνατα κομμένο θάρρος σου. Τη στιγμή που δεν σε ένοιαξε για το πώς θα κουνήσεις το άχαρο εφηβικό κορμί σου… τη στιγμή που έμαθες να διασκεδάζεις πραγματικά.
