The Song Diaries (13)
Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι
Ξύλινα Σπαθιά
*photo by Smaro Botsa
Είναι μέρες που σιχτιρίζω το facebook, νιώθω και αναγνωρίζω στον εαυτό μου πως είμαι ένα κανονικό πρεζάκι, ξέρεις τερματίζω το timeline μου 3 το πρωί διαβάζοντας και βλέποντας πράγματα που ουδώλως -στην πλειοψηφία τους- μ'ενδιαφέρουν κι όμως δεν μπορώ να πατήσω αυτό το περίφημο "x" στο πάνω δεξιά μέρος της γαμω-οθόνης. Και σημειωτέον, αν πριν κάνω fb account το 2012 διάβαζα 10 βιβλία το χρόνο, τώρα διαβάζω δυο-τρία (έλα, Mike, μην ντρέπεσαι να το πεις, ένα με το ζόρι διαβάζεις). Είναι όμως και μέρες -και δεν είναι λίγες είναι η αλήθεια- που νιώθω πραγματικά τυχερός που άνοιξα λογαριασμό σε αυτό το διαδικτυακό μαραφέτι, μέρες που αναγάγω τον Zuckerbeck ως τον μεγαλύτερο εφευρέτη του 21ου αιώνα. Διότι υπάρχουν τόσο όμορφα και σημαντικά πράγματα ώρες-ώρες στο facebook. Aναρτήσεις. σκέψεις και πληροφορίες που ίσως να μην γνώριζες και να μην μάθαινες ποτέ αν δεν υπήρχε το περίφημο...φατσοβιβλίο.
Μία τέτοια όμορφη facebook-ική στιγμή μού συνέβη χτες βράδυ, διαβάζοντας μία ανάρτηση του Σπυρέα Σιδ., singer-songwriter των Cyanna Mercury. Μία καθηλωτική κλειστοφοβική ιστορία συνδυασμένη με ένα τραγούδι. Δεν ήθελα και πολύ, επικοίνωνησα αμέσως με τον πανμέγιστο Σπυρέα και του ζήτησα να αναδημοσιεύσουμε το κείμενο στο Υπόγειο. Και ιδού λοιπόν τα Απομνημονεύματα Και Μεταφυσική. Περισσότερα (γαμάτα και υπερ-ξεχωριστά) κείμενα του κύριου Σιδ. μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://spyreas.wordpress.com/
Mike N.
Απομνημονεύματα Και Μεταφυσική.
Νομίζω ήταν εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να πεθάνω. Δηλαδή όντως, συνέβη εκείνη τη μέρα κάτι μέσα μου, μέσα στο κεφάλι μου, που με έκανε να δημιουργήσω και ταυτόχρονα να κλειδώσω αυτή την πεποίθηση. Δε θα πέθαινα. Όχι, μην σκέφτεσαι βλακείες, δεν εννοώ ότι θα ήμουν αθάνατος, ούτε καν. Απλά ήξερα ότι όταν πέθαινα, θα πέθαινα από φυσικά αίτια. Όχι από ατύχημα, φόνο, ανατίναξη, όχι από κάτι απότομο και βίαιο τελοσπάντων. Άντε να 'ταν από καμμιά αρρώστια. Γέρος.
Τι έγινε όμως εκείνη τη μέρα ακριβώς; Κοίτα, είναι λίγο περίεργο γιατί όντως έγινε κάτι σχετικά σπουδαίο εκείνη τη μέρα, αλλά η αντιμετώπισή που επεφύλαξα σε αυτή μου την εμπειρία με έχει κάνει να την απαξιώνω τόσο πολύ, ώστε να μην μπορώ να μετρήσω με σιγουριά τι επίδραση είχε πάνω μου. Και αυτό εδώ ήδη είναι ένα μικρό παράδοξο. Το ότι η αντιμετώπισή μου με προστάτεψε από κάποιο φοβερό τραύμα, με εμποδίζει ταυτόχρονα να αξιολογήσω αυτή την εν δυνάμει πηγή τραύματος. Με αποτέλεσμα να θυμάμαι τι έγινε μεν, αλλά να μην μπορώ να ανακτήσω το συναίσθημα εκείνης της στιγμής δε. Σαν να ήμουν απών δηλαδή, και απλά μου το είπανε, το πώς έγινε. Συνέβη, την τοποθέτησα στις "ντάξει οκ" και γρήγορα έπαψα να τη μνημονεύω καν, τη μέρα που είδα το θάνατο με τα μάτια μου. Τότε μου μπήκε η ιδέα ότι δε θα πεθάνω ό,τι και να γίνει.
Μια ζεστή μέρα του Ιουνίου του 1999, καθ' οδόν για Αυλάκι, μέσα σε ένα πορτοκαλί Datsun coupé (αυτά που μοιάζανε με τον General Lee των Dukes τα πισωκούνικα) και από τη θέση του συνοδηγού, είδα τον κόσμο να έρχεται ανάποδα. Ο φίλος οδηγός, όχι και τόσο πολύ καλός σε αυτό ομολογουμένως, μπήκε με νεκρά και 80 km/h στη γνωστή στροφή-καρμανιόλα μετά το Μαρκόπουλο, λίγο έξω από το Πορτο Ράφτη, με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο μετά από δύο αντίστροφες "κωλιές". Το αμάξι ντελαπάρησε, παίρνοντας μικρό ύψος πρώτα, και αφού καβάλησε τη φυσική χωμάτινη ράμπα που δημιουργεί το κομμένο έδαφος, ήρθε τούμπα πάνω στο οδόστρωμα με το παρμπρίζ να θρυμματίζεται μονομιάς μπροστά στα μάτια μου. Όταν ξανάνοιξα τα μάτια, τα καθίσματα ήταν από πάνω μου, εγώ μπρούμυτα στον ουρανό του σαλονιού και ο οδηγός λόγω ζώνης, παγιδευμένος στη θέση του με το λαιμό του σφηνωμένο. Βγήκα σώος, από το πίσω παράθυρο του οδηγού που ήταν το μόνο που είχε αρκετό περιθώριο να χωρέσεις, μόνο με κομμένους αγκώνες από το σύρσιμο πάνω στα σπασμένα γυαλιά. Δεν είχα καμμία συναίσθηση του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Ούτε όταν κοιτούσα τη βενζίνη να τρέχει από το αναποδογυρισμένο ντεπόζιτο που είχε ανοίξει μόνο του, ούτε όταν είδα την ουρά είκοσι περίπου αυτοκινήτων που με κοιτούσαν να βγαίνω όρθιος από το διαλυμένο αμάξι, λες και είχα πέσει με το ποδήλατο. Ξανασύρθηκα μέσα για να πατήσω την ασφάλεια της ζώνης του οδηγού και να μπορέσει να βγει κι αυτός (όπως και έγινε, κανείς δεν πέθανε μην ανησυχείς) και τράβηξα την κασέτα από το κασετόφωνο πατώντας το μηχανικό (ευτυχώς) eject. Η κασέτα αυτή που έπαιζε τέρμα την ώρα της σύγκρουσης, ήταν σε αυτό ακριβώς το κομμάτι, στο "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", αντιγραμμένο από ένα cd single που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Συγκεκριμένα ήταν στο στίχο "πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα", αλλά αυτό πραγματικά παίζει να είναι και ιδέα μου.
Από τότε, συνειδητοποιώ τώρα, είχα πάντα μια αφοβία με τον κίνδυνο θανάτου. Δηλαδή ναι, δεν άρχισα τα μπάντζυ τζάμπιν και τα λοιπά, ούτε να προκαλώ την τύχη μου με υπεροψία ξέρω γω. Κάθε άλλο. Πρόσεχα πάντα. Στην οδήγηση, στο δρόμο, στα ύψη, στα εργαλεία, στη φύση, στη θάλασσα, παντού. Απλά είχα πάντα μια σιγουριά μέσα μου ότι ό,τι κι αν συμβεί, κάπως στο τέλος θα την σκαπουλάρω. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μπορείς να το επαλείψεις και γενικότερα στη ζωή και τις περιπέτειές της. Πάντα πίστευα ότι κάπως θα το γυρίσω το πράγμα, όσο στραβά κι αν πήγαινε.
Ηλίθιος.
Σπυρέας Σιδ
Το 'Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι' ήταν το 3ο κομμάτι από το 4-track EP 'Τροφή Για Τα Θηρία' που κυκλοφόρησαν τα Ξύλινα Σπαθιά το 1999. Η ηχογράφηση έγινε στο studio Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου από τον Χρήστο Μέγα τον Απρίλιο και Μάϊο του 1999.
