The Song Diaries (135)
Your Hand In Mine
Explosions In The Sky
“Feelings can creep up just like that”
In the Mood for Love, Wong Kar-wai / 2000
Editor’s note: Είμαι εδώ. Επιβιώνω με κάποιον τρόπο, όπως όλοι μας υποθέτω. Πάει καιρός που δεν γράφω. Πέρα από τα κείμενα της δουλειάς, δηλαδή, πάει καιρός από το τελευταίο πραγματικό κείμενο του Τάσου. Καταλαβαίνετε όσοι με ξέρετε και με ζείτε. Έκανα κάποιες προσπάθειες τον τελαίο καιρό. Έμοιαζαν περισσότερο με ξέσπασμα. Πάει καιρός που δεν είμαι εγώ. Σήμερα επιστρέφω σ’ αυτό που είμαι ή σ’ αυτό που με ονειρεύομαι. Συνέβη σε μια στιγμή κούρασης. Έκατσα πάνω από το τετράδιο με το μολύβι στο χέρι και, με τα μάτια κλειστά, με ξαναβρήκα. Μέσα σ’ ένα μικρό, απατηλό ύπνο, ξαναθυμήθηκα όλα όσα υπήρξαν.
Γι’ αυτό επέστρεψα στην αγαπημένη μου γωνιά του Υπογείου, παρέα με ένα μπουκάλι μαυροδάφνη και το ‘Your Hand In Mine’ των Explosions In The Sky να παίζει επί ώρες. Γι’ αυτό είμαι εδώ. Θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία αγάπης που βασίζεται σε αυτό το τραγούδι. Το ξεκίνημα μιας αγάπης. Μιας αγάπης που δεν υπάρχει πια. Και ξέρω ότι δεν θα πάει καλά αυτό. Ξέρω ότι δεν πρέπει. Αλλά αν δεν το γράψω τώρα, δεν θα το γράψω ποτέ. Ξέρω ότι έπρεπε να είχε γραφτεί τότε. Ξέρω ότι είναι αργά. Αλλά ξέρω και ότι τα γραπτά μένουν. Γιατί τώρα; Γιατί το χρειάζομαι για να νιώσω ο εαυτός μου. Γιατί θα μετάνιωνα αν δεν το έκανα. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω. Γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που το χέρι σου έγινε ένα με το δικό μου. Το αφήνω εδώ, λοιπόν, να υπάρχει. Κι ας μην το διαβάσεις ποτέ.
Η ιστορία λέγεται «Όταν με άγγιξες, ένιωσα ότι όλα είναι δυνατά (And in that moment, I swear we were infinite)» και πάει κάπως έτσι:
Στο σινεμά. Πού αλλού θα μπορούσε να μας χτυπήσει ο Έρωτας;
2018, τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη. Έχω τελειώσει τις δουλειές μου με το SIFF, έχεις τελειώσει τις δικές σου με το Stray Art Festival. Παράλληλες πορείες στον πολιτισμό. Ο δρόμος μας οδηγεί στο Animasyros. Είμαστε στην είσοδο του κινηματογράφου και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Με έχεις μαγνητίσει. Ψάχνω καιρό να κάνω την κίνηση, αλλά πάντα κάνω πίσω για κάποιο λόγο. Μπαίνουμε μέσα μαζί με ένα μπουλούκι ατόμων. Ένα σινεμά γεμάτο και το μόνο που με νοιάζει είσαι εσύ. Εσύ κι εγώ, δίπλα-δίπλα, στις μπροστινές θέσεις. Όχι μόνοι, αλλά δίπλα-δίπλα. Όπως το φανταζόμουν στο μυαλό μου. Γιατί η σκηνή αυτή παίζει μόνιμα στο μυαλό μου. Εσύ κι εγώ, στο σινεμά. Τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί;
Η ταινία που επιλέγουμε να δούμε είναι το “The Breadwinner” της Nora Twomey, σε παραγωγή της Angelina Jolie. Μια ταινία που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου animation το 2018, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν δύσκολο να ανταγωνιστεί την αυτοκρατορία της Disney, με το επίσης εξαιρετικό “Coco” να κερδίζει το βραβείο.
Και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά θέλω να την δω αυτή την ταινία γιατί μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Προσπαθώ να είμαι κουλ και να απολαύσω αυτό που συμβαίνει. Πιάνουμε τη συζήτηση, μια από τις πρώτες μας από κοντά. Μιλάμε ασταμάτητα, κοιτάζοντας σταθερά και βαθιά ο ένας στα μάτια του άλλου. Μια σπίθα ανάβει εκείνη τη στιγμή. Το ξέρω, το νιώθεις κι εσύ. Έχουμε τόσα πράγματα να πούμε, να γνωρίσουμε ο ένας τον κόσμο του άλλου. Το θέλεις τόσο πολύ, το καταλαβαίνω από τον τόνο της φωνής σου. Διψάς να με μάθεις, όσο κι εγώ εσένα, παρόλο που δεν τολμώ να προσπαθήσω. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το θέλω.
Εκείνα τα λεπτά πριν αρχίσει η ταινία, δεν υπάρχουν άλλοι στον χώρο. Μόνο εσύ κι εγώ. Μιλάμε, γελάμε, σαν να ζούσαμε γι’ αυτή τη στιγμή. Ώσπου αρχίζει η ταινία. Σβήνουν τα φώτα κι εμείς συνεχίζουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα. “Δεν μπορεί να γίνεται αυτό τώρα. Είναι τόσο όμορφη. Τι να κάνω; Γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ;”. Ένα χάος οι σκέψεις μου. Εκείνη τη στιγμή σιγουρεύομαι λίγο παραπάνω μέσα μου. Κάτι υπάρχει ανάμεσά μας. Γυρίζω με δισταγμό προς την οθόνη, σαν να μη θέλω να ξεκινήσει η ταινία, σαν να μη θέλω να σταματήσω να σε κοιτάζω. Σαν να θέλω… Να θέλω, τρελά, να σε φιλήσω. Το πρώτο έντονο καρδιοχτύπι. Δεν είναι η στιγμή. Παίρνω μια ανάσα, προσπαθώ να χαλαρώσω, να μη το σκέφτομαι και να δω την ταινία. Και τα καταφέρνω μια χαρά. Έχω βυθιστεί, πραγματικά την βλέπω με τρομερό ενδιαφέρον ώσπου, εκεί που δεν το περιμένω, γίνεται η κίνηση-ματ.
Βλέπω καθηλωμένος την οθόνη και ξαφνικά νιώθω ένα άγγιγμα. Για την ακρίβεια, 2-3 μικρά αγγίγματα στην αρχή. Τα δάχτυλά σου προσεγγίζουν σιγά-σιγά τα δικά μου. Ταράζομαι περισσότερο από όσο περίμενα, γιατί, πώς να το πώ, έχω… μπει μέσα στην ταινία και το ζω. Τα δάχτυλά μας ενώνονται, χώνονται το ένα μέσα στο άλλο. Τα χέρια μας γίνονται ένα. Χαϊδεύονται, τρίβονται. Οι καρδιές μας χτυπούν δυνατά. Παίρνουν φωτιά.
In the Mood for Love, Wong Kar-wai / 2000
Χάνω τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Ξεχνάω τι βλέπω, δεν έχω μυαλό για τίποτα. Γυρίζω και σε κοιτάω. Δεν λέμε κουβέντα. Δεν χρειάζεται. Τα δάχτυλά μας συνεχίζουν να είναι ενωμένα και η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει. Κοιτάζω την οθόνη, αλλά το μυαλό μου πλέον είναι αλλού. Για μια στιγμή χαμήλωσα το βλέμμα μου και έβλεπα το χέρι σου πάνω στο δικό μου. Είναι τόσο τρυφερό. Δεν πιστεύω ότι πραγματικά συμβαίνει αυτό που θέλω καιρό τώρα. Να γνωριζόμαστε στην κινηματογραφική με το “Across the Universe” και να γίνεται πράξη το “I Want to Hold your Hand”. Οι αγαπημένοι μου Beatles, έφεραν στον δρόμο μου ένα κορίτσι που με οδηγεί στον Έρωτα. Ποιος να μου το ‘λεγε.
Για να είμαι ειλικρινής, όσο τα χέρια μας είναι ενωμένα, δεν μπορώ να παρακολουθήσω την εξέλιξη της ταινίας, με αποτέλεσμα να το χάνω προς το τέλος - 2 μέρες μετά την βρίσκω online και την βλέπω ξανά ολόκληρη. Βλέπεις, η στιγμή είναι τόσο έντονη που σκεπάζει τα πάντα γύρω μου.
Η ταινία τελειώνει και τα φώτα ανάβουν ξανά. Τα χέρια μας παραμένουν σφραγισμένα. Κοιταζόμαστε ξανά, πιο έντονα αυτή τη φορά. Φεύγουμε από το σινεμά και πάμε να πιούμε. Το ένα ποτό διαδέχεται το άλλο και δεν αργούμε να φύγουμε κι από εκεί. Μου δίνεις το χέρι σου και με οδηγείς στην πόλη μου. Σταματάμε και κοιταζόμαστε ξανά, ακόμη πιο έντονα. Τα μάτια σου με μαγεύουν, μοιάζουν με το πιο όμορφο ποίημα στον κόσμο. “Yes, I'm drunk. And you're beautiful. And tomorrow morning, I'll be sober but you'll still be beautiful” (από το αγαπημένο ‘The Dreamers’ του Μπερτολούτσι). Αλήθεια είναι. Έχω πιει. Όχι, όμως, τόσο ώστε να μην καταλαβαίνω τι νιώθω. Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά. Χαϊδεύω τα μάγουλά σου, κι εσύ κλείνεις τα μάτια. Ο χρόνος σταματά, μόνο σιωπή τριγύρω. Απαλά χάδια και λέξεις που με τρυπάνε. “Τι περιμένεις;”.
The Dreamers, Bernardo Bertolucci / 2003
Και τότε συμβαίνει. Το φιλί. Τη στιγμή του φιλιού ξέρεις τα πάντα, έτσι δεν είναι; Με αγγίζεις, σου χαμογελώ, με φιλάς – γλυκά και παθιασμένα ταυτόχρονα – και γινόμαστε χρωματιστά πυροτεχνήματα που λάμπουν ψηλά στον ουρανό. Ζωντανοί κι ερωτευμένοι.
Προσπαθώ να κλειδώσω μέσα μου αυτή τη στιγμή, αυτές τις εικόνες, αυτές τις λέξεις. Χαζογελάω, νιώθω ξανά 17. Δεν ξέρω τι έχω πάθει μαζί σου. Με αιχμαλωτίζεις με ένα απλό βλέμμα σου. Σε κοιτάζω ξανά και ξανά. Χάνομαι στην απεραντοσύνη των ματιών σου. Είναι αστραφτερά, γεμάτα αγνότητα, τόσο γαλήνια. Σαν να μου λένε “πού ήσουν τόσο καιρό;”. Η γλυκιά μας παραζάλη στο σβήσιμο ενός ξεχωριστού καλοκαιριού.
Γυρίζω σπίτι ξημερώματα και το πρώτο τραγούδι που ακούω είναι το ‘Your Hand In Mine’ των Explosions In The Sky. Μέσα στον πανικό μου, δεν κατάλαβα ότι γίναμε πρωταγωνιστές ενός τραγουδιού. Στιγμές ταξιδεύουν από τα ανοιχτά παράθυρα. Εικόνες από ανέμελα καλοκαίρια. Ιστορίες παράφορου έρωτα. Βλέμματα καθάρια, γεμάτα φλογερό πάθος. Σώματα έτοιμα να γίνουν ένα. Κι όλα αυτά να συνυπάρχουν σε μια μελωδία. Ένα ηχητικό και αισθητικό Μεγαλείο που δημιουργεί ένα τόσο ονειρικό, παραμυθένιο και ρομαντικό τοπίο.
Πρώτα το άγγιγμα και μετά το φιλί. Δύο έντονες στιγμές σε διάστημα λίγων ωρών. Δύο μικρές αλλά τόσο μεγάλες στιγμές που, φτάνοντας στο τέλος, συνειδητοποιώ ότι τις θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Και παρέμειναν φυλαγμένες στην καρδιά μου. Ώσπου έγιναν ανάμνηση.
* Στην Μ.
Το “Your Hand In Mine” το βρίσκεις στο 3ο άλμπουμ των Explosions In the Sky, “The Earth Is Not a Cold Dead Place” (με 5 tracks διάρκειας 45μιση λεπτών) που κυκλοφόρησε στις 4 Νοεμβρίου του 2003 - Check εδώ το Album Story του αγαπημένου Τζoρτζ.
Το “Your Hand In Mine” δεν έχει στίχους. Είναι μια μεγαλειώδης μελωδία 8 λεπτών και κάτι που διαταράσσει τη συναισθηματική σου υπόσταση. Μια στο τόσο επιστρέφω εδώ. Σ’ αυτό το τραγούδι που χάνομαι μέσα του για να βρίσκω τον εαυτό μου.
