The Song Diaries (146)
The Celebration of The Lizard
The Doors
Βροχή, αγαπημένος καιρός, κίνηση στους δρόμους και μουσική στο αυτοκίνητο. The Doors – “The Celebration Of The Lizard” στα ηχεία και σκόρπιες σκέψεις βολτάρουν στο μυαλό μου λόγω των στίχων (*):
Η βροχή, άλλοτε απαλά και άλλοτε δυνατά, μας χτυπάει στον ώμο. Άλλοτε σαν φίλος και άλλοτε σαν τον κλέφτη. Το χάδι του φίλου για να σε καλωσορίσει εγκάρδια. Tο βίαιο τράνταγμα του κλέφτη για να σε αιφνιδιάσει και να σου κλέψει ό,τι πολύτιμο μπορεί να κουβαλάς επάνω σου. Όνειρα, ελπίδες κι έρωτες.
Η βροχή, άλλοτε με όλη της την ευγένεια και άλλοτε σκληρά, πέφτει στα κεφάλια μας. Άλλοτε σαν ανέλπιστη δροσιά στην καρδιά του καυτού καλοκαιριού και άλλοτε σαν τιμωρία και κατάρα του χειμώνα. Το χαμογελαστό βλέμμα προς τον ουρανό και το πέρασμα των δαχτύλων μας ανάμεσα στα βρεγμένα μας μαλλιά. Το τρομαγμένο και «καρφωμένο» στην άσφαλτο μάτι που σφαλίζει με κάθε σταγόνα όλο και περισσότερο. Τα χέρια νεκρά και η αποδοχή της τιμωρίας.
Η βροχή, άλλοτε με τις πεντακάθαρες και χορταστικές σταγόνες της και άλλοτε βρώμικη και όξινη, πέφτει στους δρόμους της πόλης μας. Άλλοτε σαν αδιάκοπη ροή κάθαρσης και άλλοτε σαν αυτό το κάτι που σε λερώνει χρόνια. Που σε κάνει να σαπίζεις. Το νερό που τρέχει στους δρόμους και σχηματίζει, μαζί με τα λάδια της ασφάλτου, διάφορα χαρούμενα ιριδίζοντα μοτίβα. Το νερό που κουβαλάει τη λάσπη στους υπονόμους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ολόκληρες πολιτείες βασανισμένων και κολασμένων επεκτείνονται εκεί.
Η βροχή, άλλοτε ωφέλιμη, ρομαντική και νανουριστική και άλλοτε αιώνια σε διάρκεια, πέφτει επάνω στα κεραμίδια των σπιτιών μας και στα στέκια μας. Κάποιες φορές τα ρούχα σου στεγνώνουν από τη θαλπωρή, τα γέλια και τις φωνές. Κάποιες άλλες η βροχή σε διαπερνά και στη συνέχεια σε παρασέρνει στους δρόμους της γειτονιάς. Προσπαθείς να γαντζωθείς από τις πόρτες των αυτοκινήτων και να αποφύγεις τις ρόδες τους. Μπορεί και όχι.
Η βροχή, λοιπόν, άλλοτε σβήνει τη φωτιά από τα κεριά και τα καντήλια, γιατί απλούστατα δεν χρειάζεσαι προσευχές και θαύματα. Άλλοτε προσπαθείς να την αποφύγεις καταφεύγοντας σε βρεγμένα υπόγεια, γιατί αναζητάς κάποιο εφήμερο θαύμα. Η πίστη στον εαυτό μας και η ζωή που ζούμε χωρίς ενοχές. Ο πραγματικός μας παράδεισος, Θεοί εμείς! Η φωτιά που καίει σε λυγισμένα μέταλλα και σε οδηγεί στην κόλαση. Η υπαρκτή μας κόλαση, δαίμονες εμείς!
(*)
“And the rain falls gently on the town
And over the heads of all of us
And in the labyrinth of streams…”
The Doors – “The Celebration Of The Lizard”
Το "The Celebration of The Lizard" είναι ένα κομμάτι συναυλιακό - οι The Doors δεν το συμπεριέλαβαν ποτέ σε δίσκο τους όσο ήταν ενεργοί - βρίσκουμε τη studio version του τραγουδιού μονάχα στη συλλογή που κυκλοφόρησε 32 χρόνια μετά το θάνατο του Jim Morrison, "Legacy: The Absolute Best" (2003). Παρόλα αυτά η μπάντα έπαιζε συχνά το κομμάτι στις συναυλίες της. Μία από αυτές τις φορές αποτυπώθηκε στα αυλάκια του live album "Absolutely Live" (1970), ενός εκ των κορυφαίων live δίσκων στην ιστορία της ροκ μουσικής. Αυτή την εμβληματική εκδοχή συμπεριλάβαμε και μεις στο παρόν άρθρο.
Το κομμάτι αρχικά προοριζόταν ως το τελευταίο του tracklist του 3ου δίσκου της μπάντας, "Waiting For The Sun" που κυκλοφόρησε το 1968, όμως για λόγους εμπορικότητας η ιδέα απορρίφθηκε - με εξαίρεση τον Morrison, η υπόλοιπη μπάντα και ο παραγωγός Paul Rotchild θεώρησαν πως το κομμάτι ήταν "δύσκολο" και ενδεχομένως θα κούραζε τους ακροατές. Κρατήθηκε μόνο το απόσπασμα του "Not To Touch The Earth", το οποίο βρίσκεις στη θέση 3 της πρώτης πλευράς του "Waiting For The Sun".
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Richie Weidmann, το "The Celebration of The Lizard" χωρίζεται σε 7 κομμάτια:
1. "Lions in the Street"
2. "Wake Up!"
3. "A Little Game”
4. "The Hill Dwellers"
5. "Not to Touch the Earth"
6. "Names of the Kingdom"
7. "The Palace of Exile"
