The Song Diaries (29)
PDA (Outro)
Interpol
Η 29η σελίδα των Song Diaries γράφτηκε από τον αγαπημένο μας φίλο Βαγγέλη Νάκο (Spaceman). Τον ευχαριστούμε πολύ για τη συμβολή του και...we want more!
PDA Outro - Μια Έξοδος Χωρίς Λόγια
Είχε περάσει καιρός, σκέφτηκε. Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που έβαλε το outro να παίξει. Και όταν μιλούσε για outro σε φίλους και γνωστούς, σε "γνώστες" και "αδαείς", ένα τραγούδι θα μπορούσε να εννοεί· το PDA των Interpol. Και θα μπορούσε άνετα να μιλάει για ώρες γι΄ αυτό το εξόδιο άκουσμα, χρησιμοποιώντας τις πιο θερμές λέξεις που θα μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή, καθώς ξεκινούσε την περιγραφή. Κάθε φορά έβρισκε και κάτι καινούργιο να προσθέσει, κάτι που το έκανε να φαντάζει ακόμα πιο συναρπαστικό, τουλάχιστον στα δικά του αυτιά. Μέχρι που σταμάτησε να μιλάει για εκείνο, έτσι στα ξαφνικά, χωρίς λόγο. Πρώτα χάθηκε από το στόμα του και μετά από τα αυτιά του. Και για κάποιο λόγο ποτέ δεν του έκανε έντονη αίσθηση η απουσία του, μέχρι εκείνη την στιγμή. Μια έντονη νοσταλγία το έφερε πισω. Νοσταλγία, ναι· κάτι τέτοιο του προκαλούσε. Μια γλυκιά νοσταλγία, για ένα μέρος στο οποίο δεν ήξερε καν αν έχει πατήσει ποτέ ή έστω, αν υπάρχει. Γιατί ένιωθε πως ήταν σε κάτι κοντινό στον παράδεισο. Ναι, αυτή την αίσθηση του άφηνε αυτό το outro, κάθε φορά που ο Ντάνιελ Κέσλερ ξεκινούσε το σόλο του. Μόνο που σήμερα δεν ήταν έτσι.
Έβαλε το outro να παίζει στο κινητό του και ξάπλωσε, έχοντας μπροστά του την αναμμένη οθόνη του κινητού του. Και κανένα απ΄όλα αυτά τα συναισθήματα δεν τον βρήκε αυτή την φορά. Ένα έντονο κύμα μελαγχολίας τον πλημμύρισε. Μελαγχολία· αγωνία. Ήταν αλήθεια πως όλον αυτόν τον καιρό είχε ξεμείνει από λέξεις. Χωρίς λέξεις, όταν έπρεπε να μιλήσει, να επικοινωνήσει, να γράψει. Όλα ήταν τόσο άηχα, τόσο σιωπηλά, και οι μέρες περνούσαν σφαίρα, χωρίς να αλλάζει κάτι. Μέχρι που ήρθε η μέρα που έπρεπε να επιστρέψει από το πάτωμα και να σταθεί όρθιος - το όφειλε στον εαυτό του, εδώ που τα λέμε - έστω και για λίγο. Το επέβαλλε η περίσταση. Το επέβαλλε η ειδοποίηση στο κινητό του.
Η αναμμένη οθόνη συνέχιζε να του το υπενθυμίζει, μη τυχόν και το ξεχάσει. Τι ειρωνεία! Δεν χρειαζόταν καμία ειδοποίηση· η ειδοποίηση είχε σφηνώσει για τα καλά στο μυαλό του, σαν κομμάτι από ποπ κορν στα δόντια του. Δεν ήταν αρκετά ρομαντική αυτή η παρομοίωση, έτσι; Και τι σημασία έχει; Ο ρομαντισμός έσβησε. Τον απάλειψε η ορμή της καθημερινότητας. Μόνο απλές, δίχως βάθος εικόνες (απ)έμειναν.όπως η εικόνα μπροστά του. Το κινητό στα χέρια του και ένα κενό, περιμένοντας να γεμίσει με ένα μήνυμα. Εκείνη την στιγμή ο Ντάνιελ ξεκίνησε να τραγουδάει, σαν να ήξερε την επόμενη σκέψη του.
Something here to say...
Κάτι να ειπωθεί εδώ. Κάτι να γεμίσει το κενό μπροστά του· μπροστά του και μέσα του. Ίσως έτσι να βρει κάτι να πει και μετά από αυτό, να βρει ένα πάτημα για να βγει από την σιωπή που έχει επιβάλλει στον εαυτό του. Όχι πως η σιωπή θα τον βοηθούσε, όμως ήταν βέβαιος πως δεν θα τον κατέστρεφε παραπάνω απ΄ όσο τον διέλυσαν οι λέξεις που ξεστόμισε και δεν μπόρεσε να πει ξανά, όλα αυτά τα λόγια που ακούγονταν τόσο όμορφα στα αυτιά του, μα η ηχώ τους ακόμα τον πληγώνει. Ίσως έτσι, λοιπόν, με νέες ιδέες να πάψουν αν αντηχούν οι παλιές στα αυτιά του. Κι έπειτα, να βρει κι άλλες λέξεις, πιο βατές στα νέα δεδομένα, ώστε να συνεχίζει να μιλά, να διώξει την σιωπή και να σηκωθεί. Μα κάτι πρέπει να αλλάξει. Κάτι να ειπωθεί. Κάτι...
Something to do...
Κάτι να γίνει. Ίσως τότε θα μπορεί να γίνει κάτι, να αλλάξει η ροή του έργου, έστω και στο ελάχιστο. Τότε θα υπάρχουν λόγια, θα υπάρχουν ρόλοι για εκείνον, και το μήνυμα θα δώσει ξανά ρόλο σε κάτι πρόσφατο, σε κάτι που ακόμα τον στοιχειώνει, όπου κι αν σταθεί. Κι αν μπορούσε να αλλάξει την ήδη υπάρχουσα πλοκή, εκτός από την ροή; Νέα σενάρια κατακλύζουν το μυαλό του, πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν ή θα μπορούσαν να έχουν γίνει. Ίσως τότε να μην βρισκόταν εδώ. Αν γίνει κάτι...
Η ελπίδα είναι γοητευτική. Αυτή ήταν η τελευταία αισιόδοξη σκέψη του, πριν ο Ντάνιελ αφήσει πίσω του το Something to do. Η αμέσως επόμενη ήταν πως η ελπίδα είναι απατηλή. Η ελπίδα είνα το τελευταίο πράγμα που απέμεινε από το κουτί της Πανδώρας, είπαν. Μα το δικό του κουτί είχε καταστραφεί εδώ και καιρό, και τίποτα από όλα αυτά που υπήρχαν μέσα δεν είχε απομείνει. Ούτε αγάπη, ούτε μίσος, ούτε χαρά, ούτε θλίψη. Τα όμορφα πέταξαν μακριά, όπως γίνεται στον μύθο, και τα άσχημα έπεσαν στο κενό. Μόνο αυτό υπήρχε. Μπροστά του και μέσα του.
Nothing here to say...
Δεν υπήρχε τίποτα να ειπωθεί εδώ. Το έλεγε και ο Ντάνιελ, στριγκλίζοντας στο say, σαν να του τόνιζε το πως είχαν τα πράγματα.
Μόνο σιωπή.
Κενό. Το κενό μπροστά του.
Οπότε πήρε κάποιες λέξεις, ψόφιες από καιρό, και τις πέταξε μέσα, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του πως γέμισε το κενό. Έπειτα, ολοκλήρωσε το τέχνασμα, και το κενό επανήλθε μπροστά του. Τώρα πια δεν υπήρχε τίποτα να ειπωθεί.
There is nothing to do...
Τίποτα άλλο να γίνει. Αυτή ήταν ανέκαθεν η κατάληξη. Έτσι και τώρα, το τέλος έδωσε η απάντηση. Απάντηση στο κενό με κενό. Ὁφθαλμός ἀντί ὀφθαλμού, όπως λέει και στην Παλαιά Διαθήκη. Και το κενό ένιωσε πλήρες, κι αυτός τίποτα. Γιατί είχε δίκιο ο Ντάνιελ στο τέλος. Πάντα είχε δίκιο.
Ah-Ah... Ah-Ah...
Η επόμενη αναλαμπή έσκασε άξαφνα στο μαυλό του, ενώ ο Ντάνιελ αποχωρούσε με τέσσερα επιφωνήματα. Είχε ξαναδεί το PDA. Ναι, στην σχολή του, σε ένα μάθημα του πρώτου εξαμήνου. Personal Digital Assistant. Προσωπικός Ψηφιακός Βοηθός. Αναρωτήθηκε αν ο Πολ, ο Ντάνιελ και ο Σάμιουελ είχαν έναν τέτοιο, ενώ έγραφαν το PDA. Θα τους φαινόταν αρκετά χρήσιμος , σκέφτηκε. Η επόμενη σκέψη του ήταν πως ίσως αυτό ήταν το νόημα του τίτλου. Κοιμήσου απόψε. Υπάρχουν δύο χιλιάδες καναπέδες για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα να πεις και τίποτα να κάνεις. Ο PDA θα τα κάνει όλα. Έσυ μόνο κοιμήσου. Κοιμήσου απόψε...
Και καθώς ετοιμαζόταν να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, κατάλαβε γιατί λάτρευε αυτό το outro. Γιατί ήταν όσο χρειαζόταν· είχε όσες λέξεις χρειάζονταν για να μην προκαλέσουν άλλη ζημιά, και όση μουσική χρειαζόταν και όπως ακριβώς χρειαζόταν για να καλύψει το κενό που άφηνε η σιωπή του Ντάνιελ. Ιδανική αρμονία, σκέφτηκε. Η οθόνη είχε σβήσει πια. Οριστικά.
Το PDA (Outro) είναι κατ' ουσίαν τα τελευταία 2 λεπτά του συνολικά 5λεπτου κομματιού των Interpol, PDA, το οποίο το βρίσκεις στο εξαιρετικό ντεμπούτο της Νεοϋρκέζικης μπάντας, Turn On The Bright Lights (2002). Ήταν όμως και το εναρκτήριο κομμάτι στην πρώτη ever κυκλοφορία τους, στο self-titled EP που κυκλοφόρησε στις 4 Ιουνίου 2002 - δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του LP. Το PDA είναι από τα πρώτα κομμάτια που έχουν γράψει οι Interpol, το βρίσκεις στα πρώτα τους demos, συμπεριλαμβανομένου των Fukd I.D. EP (2000) και Precipitate EP (2001).
Lyrics
Yours is the only version of my desertion that I could ever subscribe to
That is all that I can do
You are a past dinner, the last winner
I'm raping all around me
Until the last drop is behind you, oh...
You're so cute when you're frustrated, dear
You're so cute when you're sedated, dear
Oh yes dear.
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tonight (simpleton)
Sleep tonight (you're a simpleton)
Sleep tonight (you cannot follow)
Sleep tonight (through the words alone)
You are the only person who's completely certain there's nothing here to be into
That is all that you can do
You are a past sinner, the last winner
And everything we've come to, it makes you, you
Oh, but you cannot safely say while I will be away
That you will not consider sadly how you helped me to stray
You will not reach me, I am resenting a position that's past resentment
And now I can't consider and now there is this distance, so...
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can
Sleep tonight (simpleton)
Sleep tonight (you're a simpleton)
Sleep tonight (you cannot follow)
Sleep tonight (through the words alone)
Something to say
Something to do
Nothing to say
When there's nothing to do
Ahhhh
Ahhhh
