The Song Diaries (34)
Ερημιά Στην Καλλιθέα
Φοίβος Δεληβοριάς
Σύμφωνα με την επιστήμη, η Ανάμνηση αποτελεί βασικό κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού και αποτελεί την πεποίθηση/γνώμη που αποθηκεύεται στην Μνήμη, για το πώς και πότε συνέβη κάτι σε παρελθοντικό κατά κανόνα χρόνο. Οι αναμνήσεις είναι διακριτές στο χρόνο, καθορισμένου χρονικού εύρους, αφαιρετικές, καταστρέψιμες και επιλεγμένες ασυνείδητα με κριτήριο την ένταση και την σημασία του γεγονότος. Για μένα ανάμνηση είναι αυτές οι μικρές στιγμές χαρούμενες και θλιβερές. Ανάμνηση είναι μια μυρωδιά, ένα μουσικό τραγούδι, μια διαδρομή μέχρι "όπου" και μια όμορφη βράδια που θα ήθελες να την ζήσεις πάλι.
Δεν θα ξεχάσω αυτές τις Κυριακές εκεί στην Καλλιθέα, που ερχόμουν το απόγευμα για να σε δω. Που παρκάραμε κοντά στη Δαβάκη και ανυπομονούσα να μπω μέσα στο σπίτι και να μυρίσω τα φρεσκοψημένα φαγητά που είχες φτιάξει κι ύστερα τρώγαμε μπροστά από την τηλεόραση όλοι μαζί και μας έλεγες τα νέα σου και τις ιστορίες απ' την Πόλη. Ήμουν μικρός και ίσως νόμιζες πως δεν σου έδινα σημασία ή πως δεν καταλάβαινα τι έλεγες, καταλάβαινα όμως κάθε λέξη και πάντα ένιωθα πως ανυπομονούσες όταν φεύγαμε να έρθει η επομένη Κυριακή και γύρω στις 5 να σου χτυπήσουμε ξανά το κουδούνι. Αυτές οι γραμμές του τρένου εκεί στα Πετράλωνα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Γιατί πάντα ήξερα πως αν ήθελα να σε βρω, έπαιρνα το τρένο και ήμουν διπλά σου. Και τώρα που δεν είσαι εκεί στην Καλλιθέα, εγώ ακόμα περιμένω την ώρα που θα χρειαστεί για να πάρω το τρένο και να έρθω να σε δω...
Το 'Ερημιά Στην Καλλιθέα' είναι το opening track του 7ου δίσκου του Φοίβου Φεληβοριά, 'Καλλιθέα', ο οποίος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2015 από την Inner Ear Records.
Στίχοι:
Ερημιά στην Καλλιθέα
Οι παπαγάλοι πουδράρουν τα ράμφη τους
Στα κλουβιά αναβοσβήνουν τα νέα
Όλος ο κόσμος ένα δίχτυ για πάρτη τους
Κάνουν τσατ, χέρια στα πέη
Λένε «μου αρέσει», «θα πάω», παρευρίσκονται
Κι ο Σταλόνε που μέσα μου κλαίει
«Φεύγω», λέει…
Ερημιά στην Καλλιθέα
Οι αετοί στα φαστ φουντ οργανώνονται
Μια μπουτίκ με ενδύματα αρχαία
Κι ένα μπουρδέλο που όσοι πάνε πληρώνονται
Τα κορίτσια τους φοβούνται τους gay
Κι οι ραχιαίοι τους φοβούνται το αύριο
Κι ο Γαρδέλης που μέσα μου κλαίει
«Φεύγω», λέει...
Ερημιά στην Καλλιθέα
Τα περιστέρια αντιδικούν με τα ταίρια τους
Τα μαλλιά αποχαιρετούν τον κουρέα
Οι ξυλουργοί πριονίζουν τα χέρια τους
Ένας δίσκος στην μπανιέρα επιπλέει
Κι είν’ ο καλύτερος, αυτός που δεν άκουσες
Κι ο Ραλφ Μάτσιο που μέσα μου κλαίει
«Φεύγω», λέει...
«Τι ζητάς στην Καλλιθέα;»
Ρωτάει το αηδόνι που παλιά σε συνόδευε
Η ζωή απλώς κινείται τυχαία
Σου είπε «για πάντα», μα όπως πάντα κορόιδευε
Ανεβαίνω στην ταράτσα που καίει
Πετάω την μπάλα που κρατούσα στο διάστημα
Και ο Γκάλης που μέσα μου κλαίει
«Φεύγω», λέει...
