Album Stories (47)
Μόνον Άντρες
Γιώργος Μαρίνος
Τα τελευταία χρόνια δουλεύω σε περίπτερο, όποτε κάθε βράδυ μαζεύοντας τις εφημερίδες, διαβάζω και τα εξώφυλλά τους. Όλα. Από τις κλασικές πολιτικές, τις αθλητικές μέχρι και τις τρέλες που γράφουν κάποιες παρακμιακές φυλλάδες για προφητείες, πολέμους και συνωμοσίες, με φωτογραφίες που έχουν ανθρώπους που κλαίνε και οδύρονται και πάει λέγοντας. Διαβάζω και τις κουτσομπολίστικες, οι αγαπημένες μου, μόνο άχρηστες ειδήσεις. Όμως, από εκεί ενημερώνομαι -ένα-δύο χρόνια τώρα- για τη ζωή του Γιώργου Μαρίνου. Περίπου πριν ένα χρόνο, αν θυμάμαι καλά, διάβασα ότι δεν μπορεί πλέον να ζει μόνος του και τον πήρε η Άννα Φόνσου στο σπίτι της. Συχνά διάβαζα πως δεν τη βγάζει πια και πεθαίνει... Τις τελευταίες μέρες διαβάζω ότι έχουν χαθεί τα ίχνη του, ότι κάποιος άνδρας πήγε και τον πήρε με το ζόρι. Η Φόνσου βγήκε και είπε πως τον απήγαγαν. Μετά διάβασα πως αυτός ο άνδρας πήρε κάπου τηλέφωνο και είπε πως «ο Γιώργος είναι καλά, αλλά δεν θέλει να σας μιλήσει» και δεν ξέρω τι άλλο. Μακάρι να ήξερα πού βρίσκεται και να του ζητούσα να κάνουμε μια συνέντευξη. Δεν ξέρω αν είναι καλά, αλλά θα ήθελα με κάποιο μαγικό τρόπο να διαβάσει αυτό το άρθρο και να καταλάβει πόσο τον αγάπησα μέσα από τον δίσκο του «Μόνον Άντρες» (1983). Με έναν ακόμα πιο μαγικό τρόπο, θα ήθελα να διακτινιστώ για ένα βράδυ στην «Μέδουσα» της δεκαετίας του 80 και να τον απολαύσω σε μια από τις φημισμένες ζωντανές εμφανίσεις του...
Η πρώτη μου επαφή με τον Γιώργο Μαρίνο δεν ήταν μέσω της μουσικής του, αλλά μέσα από την τηλεόραση. Μόλις στην ηλικία των 8-9 τον πετύχαινα τα απογεύματα στο ιστορικό πλεόν «Ciao Ant1». Σε κάποια φάση της παιδικής μου ηλικίας, στο σπίτι άρχισε να ακούγεται ανάμεσα σε άλλα πολλά ο προαναφερθέντας δίσκος του, το «Μόνον Άντρες». Τότε δεν έδωσα και πολύ σημασία, ήμουνα στη φάση "Ακούω ΜΟΝΟ Τρύπες". Μεγαλώνοντας, όμως, μού είχε μείνει μια γλυκιά, φευγαλέα, μουσική ανάμνηση από το άλμπουμ. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς πώς ακριβώς το είχα στο μυαλό μου, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να το μεταφέρω στους γονείς μου και στον αδερφό μου και να μου πουν τι ήταν αυτό που έψαχνα. Έτσι, κάπου στην εφηβεία έκανα ακόμα ένα πέρασμα στις μουσικές του Γιώργου Μαρίνου και ειδικότερα σε αυτό το άλμπουμ. Μέχρι που ήρθε η ηλικία των 20+ και ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος όλο και περισσότερο.
Το 2009, Το Υπόγειο είχε φτιάξει βαλίτσες για μια ηρωική έξοδο στο Μιλάνο για να δούμε live τους Kasabian. Φτάνοντας στο Ελευθέριος Βενιζέλος αρκετές ώρες νωρίτερα, είχαμε άπλετο χρόνο για να χαζέψουμε. Μπήκαμε λοιπόν στο Metropolis να δούμε κάνα cd και έπεσα πάνω στο «Μόνον Άντρες». Επανακυκλοφορία του 2007. Το αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη και τότε άρχισε ο έρωτας να φουντώνει. Μέχρι το 2017, οπότε και κάπου το έχασα, ήταν το μόνιμο soundtrack σε κάθε είδους ταξίδι και εκδρομή, και έκανα πάρα πολλά ταξίδια παλιότερα. Δεν υπήρξε φίλος που να μην παραδόθηκε στους στίχους και στην μουσική του άλμπουμ. Μέχρι και οι πιο σκληροπυρηνικοί «μάτσο» φίλοι μου σιγοτραγούδησαν σε παραλίες τους στίχους του ομώνυμου κομματιού. Βουνοκορφές κατακτήθηκαν υπό τους ήχους του Γιώργου Μαρίνου. Ήρεμες νύχτες που έγιναν μικρά πάρτι, είχαν ως party anthem το «Τζεζαμπελίτο Κουτουπέ», ένα πρώιμο «Pa Pa Power» με παιδικές φωνές και σφυρίχτρες να τραγουδάνε για τον μικρό Χοσελίτο και έναν ρυθμό που με κάνει να χορεύω κάθε φορά που το ακούω.
Στο "Μόνον Άντρες" τα ταμπού σπάνε σαν πορσελάνες πάνω στο μωσαϊκό ενός φτηνού και ύποπτου ξενοδοχείου ("Ξενοδοχείο Κέκρωψ"). Οι "κανόνες ηθικής" στροβιλίζονται ανήθικα γύρω από ένα περίεργο φορτηγό ("Αθήνα- Θεσσαλονίκη") και τσακίζονται σε έναν κινηματογράφο με "ακατάλληλα" ("Στο Σινεμά"). Η "Τσικίτα Τιμπώ", η "Οπλαρχηγός Ελένη" και η "Οσία Τζεζαμπέλ" σε περιμένουν σε κάθε ακρόαση για να σε ξεναγήσουν... Νομίζω ότι ο Γιώργος Μαρίνος τραγούδησε τον έρωτα, την αγάπη και τη ζωή από μια οπτική που λίγοι τόλμησαν στην Ελλάδα του τότε και του σήμερα και το έκανε με ένα δίσκο που για μένα είναι αριστούργημα. Οι ερμηνείες του είναι πραγματικά εκθαμβωτικές και καθηλωτικές, απελευθερωμένες και επαναστατικές. Ίσως κάποιοι διαφωνήσουν, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικός αυτός ο δίσκος. Στιχουργικά είναι σκληρός, ωμός, αλλά και τρυφερός. Πέρα ως πέρα τολμηρός και απόλυτα πρωτοποριακός. Υποθέτω ότι είναι και αρκετά αυτοβιογραφικός και ίσως αν το κατανοήσεις αυτό, να μπεις πιο βαθιά στο συναίσθημα που θέλει να βγάλει από μέσα του. Δεν είναι εύκολος δίσκος και οι στίχοι του τον κάνουν δυσκολότερο, αφού ο μέσος Έλληνας μπορεί να ακούει τις ίδιες λέξεις και τα ίδια νοήματα στα αγγλικά και να χορεύει εκστασιασμένος σε ένα κλαμπ ή να πίνει χαλαρός σε μια καφετέρια τον καφέ του, αλλά αν τα ακούσει στη μητρική του γλώσσα γελάει, ειρωνεύεται, χλευάζει και μηδενίζει τα πάντα (αυτό πάει και για άλλο Καλλιτέχνη, αλλά θα επανέλθω στο τέλος του έτους σε αυτό).
Οι στίχοι των 12 τραγουδιών που απαρτίζουν το tracklist του δίσκου ανήκουν στους Γιώργο Ευσταθίου, Γιώργο Παυριανό, Λίνα Νικολακοπούλου (από τις πρώτες της εμφανίσεις στο ελληνικό τραγούδι) και στον τεράστιο Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος ήταν το άλλο μισό αυτού του δίσκου, δίπλα στο Γιώργο Μαρίνο. Είναι αυτός που παίρνει τα εύσημα για τη μουσική και θεωρώ πως η εν λόγω δουλιεά του Κραουνάκη είναι από τις καλύτερές του. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του... Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν 16 μουσικοί. Το άλμπουμ έχει διάρκεια μόλις 38 λεπτά, αλλά είναι τόσο γεμάτος, που μάλλον έχει την κατάλληλη χρονική διάρκεια για να τον ξαναβάλεις στα καπάκια. Ξανά και ξανά...
* Αφιερώνω αυτό το αρθράκι στο Γιώργο Μαρίνο και θέλω να είναι καλά όπου κι αν είναι. Σε όλους μου τους φίλους, στους γονείς μου και στον αδερφό μου, που μου με "μύησαν" για πρώτη φορά στο "Μόνον Άντρες". Στον Μάγο, στο Σάκη, στην Ελένη, στη Νένα, στον Mike, στη Δήμητρα και στον Μονέ, που περάσαμε τόσες όμορφες στιγμές ακούγοντας το δίσκο.
