10 Χρόνια Χωρίς το Ρόδον
Η Απώλεια που Δεν Έγινε
Συνήθεια
Οδός Μάρνη λίγο πριν τα φανάρια της 3ης Σεπτεμβρίου… Συχνά – πυκνά και αναπόφευκτα εδώ και χρόνια περνάω από το σημείο κατευθυνόμενος προς την Αλεξάνδρας για Αμπελόκηπους, Κυψέλη, Εξάρχεια ή και κάπου αλλού. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, τα τελευταία πολλά χρόνια, το μάτι μου πέφτει στην αριστερή μεριά σε ένα ακόμα από τα εκατοντάδες σουπερμάρκετ της Αθήνας. Και κάθε φορά το ίδιο πικρό συναίσθημα εισβάλλει σαν κόμπος στο στομάχι μου. Γιατί αυτό δεν είναι ένα σουπερμάρκετ σαν όλα τα άλλα… Γιατί σε αυτό το χώρο πριν εισβάλλουν τα τρόφιμα, τα ποτά, τα είδη καθημερινής ανάγκης, τα καροτσάκια και οι ταμειακές μηχανές στεγαζόταν το θρυλικότερο live venue που υπήρξε ποτέ σε αυτή την αφιλόξενη -για κάθε τι εναλλακτικό- χώρα. Γιατί εκεί υπήρξε από το 1987 έως το 2005 το Ρόδον Live, το συναυλιακό σπίτι των απανταχού μουσικόφιλων της Ελλάδας, ένας από τους ελάχιστους χώρους που ΔΕΝ ανήκε και ΔΕΝ θα ανήκε ποτέ στη πλειονότητα του σκυλάδικου, του λαϊκοπόπ, της αρχοντοβλαχιάς και του –μη χέσω- «λαίφ στάϊλ» που έφερε εδώ που έφερε αυτή τη χώρα…
Το Ρόδον ανήκε σε εμάς τους υπόλοιπους, τους «περίεργους»… Στους φίλους της rock, της metal, της alternative, της hip-hop, της electronica, της blues, της jazz, γιατί το Ρόδον όλους τους αγαπούσε και όλους τους φιλοξενούσε στη σκηνή του. Το 1987 άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό και σύντομα διαπιστώσαμε ότι και πρωτοποριακό ήταν για τα ελληνικά δεδομένα και κάτι που έλειπε στη συναυλιακή Αθήνα. Ένας χώρος δηλαδή μέσης χωρητικότητας 1000-1200 ατόμων, με τις κατάλληλες υποδομές, φτιαγμένος αποκλειστικά για να φιλοξενεί σημαντικά αλλά και ανερχόμενα ονόματα που δεν είχαμε την δυνατότητα μέχρι τότε να βλέπουμε τη χειμερινή σεζόν και ίσως και να μη βλέπαμε για πολλά χρόνια ακόμα, αν δεν είχε υπάρξει και καθιερωθεί τότε το club της Οδού Μάρνης. Μέχρι τότε ελπίζαμε σε καμιά καλοκαιρινή συναυλία σε κάποιο γήπεδο ή στο Λυκαβηττό και κλειστοί χώροι υπήρχαν ελάχιστοι και εντελώς ακατάλληλοι, όπως το γήπεδο του Σπόρτινγκ. Το κενό που κάλυψε το Ρόδον ήταν κυριολεκτικά τεράστιο ενώ βοήθησε πολύ και την ευρύτερη ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
Στα 18 χρόνια λειτουργίας του πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συναυλίες κάθε είδους. Δεν υπάρχει μουσικόφιλος στην Αθήνα –και όχι μόνο- που είναι πάνω κάτω 30 έως 50 και να μην έχει να σου διηγηθεί κάποια ιστορία ή κάποια συναυλιακή ανάμνηση από το Ρόδον. Εγώ για παράδειγμα είχα περάσει από τις πόρτες του –χωρίς υπερβολή- 100 φορές περίπου. Kαι τι δεν έχω δει… Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί είναι πάρα πολλά και δεν μπορώ να θυμηθώ τα πάντα, αλλά αυτό που θυμάμαι σαν τη πιο “hardcore” στιγμή μου ήταν το 2000, όταν σχεδόν είχα κατασκηνώσει απέξω, βλέποντας σε ένα Π/Σ/Κ ανά μέρα τους The Gathering, τους Madrugada και τους θρυλικούς Camel τη μία και μοναδική φορά που επισκέφτηκαν την Αθήνα!
Και δεν είμαι ο μόνος βέβαια… Υπάρχουν πάρα πολλοί σε ανάλογη φάση και για αυτόν το λόγο το συναισθηματικό δέσιμο με το Ρόδον υπήρξε κολοσσιαίων διαστάσεων. Με τα χρόνια δεν ήταν απλά ένα λαϊβάδικο. Ήταν κάτι σαν σπίτι μας. Ο χώρος που πάντα με προσμονή περιμέναμε να επισκεφτούμε κάθε φορά που αγοράζαμε ένα εισιτήριο, που ήμασταν 100% βέβαιοι ότι θα ζήσουμε ακόμα μία, από ενδιαφέρουσα έως καταπληκτική, μουσική εμπειρία, θα συναντήσουμε τους φίλους μας, θα διασκεδάσουμε και θα ψυχαγωγηθούμε ουσιαστικά. Πόσοι χώροι στη ζωή ενός ανθρώπου μπορούν να του προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα, πόσα μέρη σου προσφέρουν τη σιγουριά ότι την ώρα που θα τους αφήσεις για να επιστρέψεις στο (κανονικό) σπίτι σου θα σου έχουν χαρίσει τουλάχιστον ένα χαμόγελο ικανοποίησης; Για αυτό σας λέω… Ακριβώς 10 χρόνια μετά το οριστικό του κλείσιμο και ακόμα δεν έχω ξεπεράσει, σχεδόν ούτε έχω πιστέψει, το γεγονός ότι το Ρόδον Live δεν υπάρχει πια… Χώρια το προσωπικό μου απωθημένο αφού ποτέ δεν ανέβηκα στη σκηνή του σαν μουσικός. Όχι ότι δεν υπάρχουν και σήμερα ευτυχώς κάποιοι λίγοι αλλά αξιοπρεπέστατοι live χώροι και στην Αθήνα, αλλά και στην περιφέρεια, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο συναυλιακό χάρτη. Κανένας άλλος χώρος όμως δε ταυτίστηκε ποτέ τόσο με την έννοια του live, κανένας δε μνημονεύεται με αυτό τον τρόπο. Δεύτερο Ρόδον δε θα υπάρξει ποτέ, μια ολόκληρη γενιά μουσικόφιλων μπορεί να το επιβεβαιώσει ανεπιφύλακτα…
Κοιτάω το σουπερμάρκετ και με πιάνουν τα νεύρα μου. Ακόμα ένα σουπερμάρκετ πάνω στο μουσικό σπίτι μας; Εκεί βρήκαν ρε γαμώτο; Έτσι είναι όμως οι «μοντέρνες» καταναλωτικές κοινωνίες… Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο διάβα τους, γκρεμίζουν αδυσώπητα αν χρειαστεί τους θύλακες πολιτισμού σαν τους συναυλιακούς χώρους ή τους παραδοσιακούς κινηματογράφους. Το 2005 ακόμα τα «λεφτά υπήρχαν» και ας ήταν δανεικά, φτάνανε για να αγοράσουν ατέλειωτη μαλακία και να τη μετατρέψουν σε δήθεν ευτυχία. Τα «Ρόδον» αυτού του κόσμου ήταν για τους «γραφικούς» και τους «κουλτουριάρηδες» που βλέπανε τι πάει να γίνει, αλλά κανείς από τους απολιτίκ λουλουδορίπτες της πίστας δεν τους έδινε σημασία. Αν είχε αντέξει και συνέχιζε τη θρυλική του πορεία, είμαι βέβαιος ότι στο σημερινό μαύρο χάλι θα ήταν φωτεινός φάρος, ακόμα πιο απαραίτητο από όσο ήταν τότε. Ας είναι… Τουλάχιστον, εμπνέει ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά, εμάς τους «περίεργους»…
Nick Cave & The Bad Seeds - The Mercy Seat (May 1989)
Camel - Slow Yourself Down (14/10/2000)
Pixies - Where Is My Mind (19/5/1989)
