Είναι η Τέχνη... τσάμπα;
(Με αφορμή το gamatotv)
Έκλεισε (πάλι) το gamatotv και έχει γίνει ο κακός χαμός… Γιατί όμως; Τι είναι αυτό που ενόχλησε τόσο;
Αν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις διαφόρων σαν της γνωστής σε όλους Έλενας Ακρίτα (τις οποίες όμως φρόντισε και ανασκεύασε αφού κατάλαβε την υπερβολή της, τσέκαρε τη φου μπου σελίδα της για πιο αναλυτικά), και τις οποίες ενστερνίζονται πολλές χιλιάδες ελλήνων όπως μπορεί να καταλάβει κανείς από τις αντιδράσεις στα social media, το κλείσιμο της περίφημης ιστοσελίδας δωρεάν προβολής ταινιών ήταν μια πράξη σχεδόν φασιστική, γιατί εναντιώνεται στη δωρεάν ψυχαγωγία των χειμαζόμενων από τη κρίση συμπολιτών μας που αδυνατούν να πάνε στο βιντεοκλάμπ, στο δισκάδικο και στο σινεμά. Είναι όμως έτσι;
Καταρχήν μόνο ηλίθιος θα πρέπει να είναι κάποιος για να αμφισβητήσει τη μαζική φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, αυτό δε χωράει συζήτηση. Έχοντας όμως πολυετή πείρα τα προηγούμενα χρόνια σαν εργαζόμενος και στη δισκογραφία, και στη κινηματογραφία, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η πειρατεία στη μουσική πρώτα, και στη συνέχεια στον κινηματογράφο, ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας (και λίγο πριν ίσως) και γιγαντώθηκε παρέα φυσικά με την εξέλιξη του internet. Με λίγα λόγια, και τα χρόνια των «παχιών αγελάδων» το κοινό δεν είχε κανένα πρόβλημα να κατεβάζει ή να αντιγράφει σωρηδόν το… οτιδήποτε. Ο λόγος; Απλώς γιατί είναι τσάμπα και πανεύκολο!
Ως εδώ καλά…
Ας υποθέσουμε ότι εσύ φίλη και φίλε που διαβάζεις αυτό το κείμενο, σου δίνεται η ευκαιρία να βρεθείς έξω από δύο μαγαζιά. Στο ένα μπορείς να μπεις και να σκάσεις ένα 60άρι ευρά για να ψωνίσεις κάποια πράγματα, αλλά υπάρχει και ένα δίπλα ακριβώς στο οποίο σου δίνεται η δυνατότητα να πάρεις τσάμπα ό,τι γουστάρεις ακόμα κι αν αυτά που θα βρεις είναι κάπως χαμηλότερης ποιότητας. Όσο ας πούμε διαφέρει η ποιότητα ενός αρχείου mp3 με έναν αγορασμένο δίσκο βινυλίου… Φυσικά και θα μπεις στον πειρασμό να μπεις στο τσάμπα! Απόλυτα λογικό! Και μία και δύο και τρεις…. και άπειρες φορές στη τελική αφού σου δίνεται η δυνατότητα. Πόσο μάλλον στην περίπτωση που συζητάμε, που αρκεί το πάτημα του κουμπιού στον υπολογιστή και αμέσως έχεις πρόσβαση στη παγκόσμια δισκογραφία και κινηματογραφία. Κανείς πραγματικά δε μπορεί να αντισταθεί σε μια τέτοια ευκολία.
Ως εδώ (πάλι) καλά…
Από κει και πέρα όμως φίλε και φίλη, ειδικά εσύ που «επαναστατείς» και ωρύεσαι εναντίον του συστήματος κάθε φορά που κάτι «γαμάτο» πέφτει, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσεις (αυτό χρειάζεται γιατί κατά τα άλλα ξέρεις…) ότι στη ζωή τίποτα τελικά δεν είναι τσάμπα. Κατάλαβε επιτέλους ότι η τέχνη δε παράγεται χωρίς πόρους. Δυστυχώς! Όλα απαιτούν κόπο, χρόνο, αγωνία και χρήμα. Δεν έχει σημασία που εσύ έχεις μπολιαστεί με τη νοοτροπία ότι η τέχνη είναι τσάμπα γιατί έτσι έμαθες τα τελευταία χρόνια. Είναι λάθος αυτό!
Θα επιχειρηματολογήσεις τώρα λέγοντας μου για τις δισκογραφικές που πουλούσαν πανάκριβα και καλά να πάθουν, και θα μου πεις και για τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής ταινιών που έτσι και αλλιώς κονομάνε χοντρά και η ζημιά που τους γίνεται από τη πειρατεία είναι αμελητέα. Δίκιο έχεις, αν και θα πρέπει να ξέρεις πως πολλές χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους και αυτοί δεν ήταν διευθυντικά στελέχη…
Έτσι και αλλιώς όμως, κάτι μου λέει όμως ότι αυτό είναι απλώς το άλλοθι σου… Αφορά μόνο αυτούς η πειρατεία;
Και οι ανεξάρτητοι «μικροί» κινηματογραφιστές και μουσικοί; Τι γίνεται με αυτούς;
Ο μουσικός για να καταθέσει αξιοπρεπώς τις συνθέσεις του σε ένα ηχογράφημα, ακόμα και με την σχετική ευκολία που μπορεί ενδεχομένως να του δώσει ένα home studio, θα σκάσει ένα σωρό λεφτά σε πρόβες , εξοπλισμό και αναλώσιμα. Χώρια τα φράγκα που θα πρέπει να δώσει πια αν θέλει να τυπώσει τη δουλειά του, αφού οι δισκογραφικές ούτε αυτό δε κάνουν πια! Ένας φίλος, ταλαντούχος και ανερχόμενος τραγουδοποιός, μου είπε πολύ πρόσφατα ότι μπήκε μέσα 250 ευρώ από 2 live που έκανε, ενώ τα cd του που έχει πληρώσει από τη τσέπη του δε πουλάνε τίποτα. Φανερά απογοητευμένος αναρωτιέται αν αξίζει το κόπο να συνεχίσει κανείς να κάνει αυτό που αγαπάει. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοια παραδείγματα, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους «κονομημένους γνωστούς».
Ένας ανεξάρτητος κινηματογραφιστής με κόπο και (πολύ) χρήμα ακόμα και αν είναι low budget η παραγωγή του, βγάζει μια ταινία, βρίσκει διανομή με το ζόρι (αν βρει…), κάνει 500 εισιτήρια, το dvd που θα βγάλει αργότερα δε θα πουλήσει τίποτα, αλλά μπορεί πιο μετά να δει τη ταινία του να γίνεται «επιτυχία» με κάμποσες δεκάδες χιλιάδες views στο youtube…
Όλοι αυτοί οι πάρα πολλοί καλλιτέχνες ουσιαστικά δε θέλουν τίποτα άλλο, πέρα από το να μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπάνε χωρίς να ματώνουν συνέχεια οικονομικά. Και αυτό γιατί θα έρθει η μέρα που δε θα μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί απλώς δε θα έχουν τη δυνατότητα.
Φίλη και φίλε δε τρέφω αυταπάτες… Ξέρω ότι θα συνεχίσεις να κατεβάζεις, να ακούς και να βλέπεις τσάμπα ό,τι θέλεις με «γαματοτιβιές» ή όχι. Αν μπορείς όμως και όποτε μπορείς και με όποιο τρόπο μπορείς, στήριξε, ειδικά τους νέους καλλιτέχνες που κυριολεκτικά έχουν φτάσει πολλοί από αυτούς να νιώθουν ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να συνεχίσουν, ειδικά στην Ελλάδα με τις γνωστές συνθήκες. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα, γιατί αυτές ακριβώς οι συνθήκες έχουν δημιουργήσει τα τελευταία 5 χρόνια μια πολιτισμική έκρηξη στη χώρα. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να εκφραστούν και μέσα από αυτή την ανάγκη γεννιούνται χωρίς πολλές φορές να το πάρουμε χαμπάρι πολύ σπουδαία πράγματα.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε μουσικόφιλοι ή κινηματογραφόφιλοι είναι υποχρέωση μας να στηρίξουμε.
Αν δε το κάνουμε εμείς… Τότε ποιός;;
ΥΓ: Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε με διάθεση να υποστηρίξει το κλείσιμο του gamatotv ή κάθε παρόμοιου παράνομου φορέα. Προσπαθεί απλώς να αναδείξει τη λάθος νοοτροπία του κοινού.
