Εναλλακτικοί Νεανίες
Ακούνε Νίκο Βέρτη
Εχτές ξεχύθηκα μετά από πάρα πολύ καιρό στην αγκαλιά της νυχτερινής Αθήνας. Και είχα την ατυχία να θυμηθώ και κάπως να επαναπροσδιορίσω το προφίλ του 'εναλλακτικού' νεανία και στις δύο εκφάνσεις του αναφορικά με το φύλο.
Ο νεανίας έχει μούσι, φοράει σαλβάρι ακόμα και αν κάνει παγωνιά, το τζην φυλακίζει τα γεννητικά του όργανα και δεν τα αφήνει να πλέουν ξεκούραστα και αμέριμνα μέσα στη νύχτα όπως τους αρμόζει. Καπνίζει στριφτά τσιγάρα, τα κανονικά είναι μάλλον ό,τι πιο μπανάλ κυκλοφορεί εκεί έξω. Πίνει τσίπουρο, το ρακόμελο πάει, έγινε κι αυτό mainstream. Ακούει Θανάση Παπακωνσταντίνου και πολύ πολύ πολύ πολύ πάρα πολύ σπάνια και άγνωστα ρεμπέτικα. Μετά τραγουδάει επαναστατικά σε άπταιστη Ισπανική προφορά Manu Chao, τονίζοντας πάντα με ιδιαίτερη ηδονή τη λέξη "illegal" (ιλεγκάλ) που ακολουθεί τη λέξη marijuana στο τραγούδι του Manu, Clandestino. Στο ενδιάμεσο κάθεται στο τραπέζι του με τους ομοειδείς φίλους του, αδιαφορώντας επιδεικτικά για ό,τι συμβαίνει γύρω του από ποταπούς τυχόν μη εναλλακτικούς θαμώνες και συζητώντας για πολύ σοβαρά θέματα που αφορούν στην παγκοσμιοποίηση, στην οικολογία, στην παραδοσιακή μουσική και στην καποέρα. Μιλάει χαμηλόφωνα και ήρεμα, οι φωνές και τα μεγάλα γέλια είναι για τους ουγκ απολίτιστους. Στο τέλειωμα της νύχτας ζητάει από τον DJ φίλο του το Πέστο Μου Ξανά του Βέρτη, έτσι για την καλτίλα...
Η νεανίας δεν έχει μούσι, φοράει όμως και αυτή σαλβάρι. Φοράει ακόμα ένα μόνιμο συγκαταβατικό χαμόγελο που μέσα του κρύβει τόνους σοφίας και εμπειρίας, γνώσης και πνευματικής ανωτερότητας. Κάθεται στην καρέκλα της πάντα οκλαδόν, δείχνει έτσι πόσο χαλαρή είναι και πόσο ευκίνητη και ευλύγιστη την έχει κάνει η καποέρα που λέγαμε παραπάνω. Καπνίζει στριφτά και πίνει μόνο τσίπουρο (ισχύουν οι λόγοι που αναφέραμε πριν για το αρσενικό alter ego της). Ακούει φυσικά και αυτή Θανάση και σπάνια άγνωστα ρεμπέτικα, κοιτάζει με θαυμασμό που φτάνει στο σημείο εξωσωματικής εμπειρίας τα αγόρια της παρέας που τραγουδούν Manu Chao και τονίζει κι αυτή με την αναγκαία έκσταση τη λέξη "illegal" στο Clandestino. Στις συζητήσεις με την ομοειδή ομήγυρη κάνει κάτι πολύ περίεργο που υπόσχομαι να αποκωδικοποιήσω στην επόμενη νυχτερινή μου εξόρμηση: διαφωνεί συνέχεια με όσα λέγονται φέρνοντας στο τραπέζι της συζήτησης εκπληκτικά επιχειρήματα απύθμενου βάθους και αμέτρητης γνώσης, στο τέλος όμως πάντα συμφωνεί με όσα ειπώθηκαν και γεφυρώνει τη συζήτηση με την ατάκα "Ναι, ρε μαλάκα, αυτό σου έλεγα τόση ώρα" σηκώνοντας το ποτήρι με το τσίπουρο για να τσουγκρίσει... Γενικά, παρόλο που είναι ανώτερης πνευματικής κλάσης, μιλάει πολύ χύμα και αθυροστομεί ακατάπαυστα, ωσάν φορτηγατζής. Στο τελείωμα της νύχτας και υπό τους ήχους του Πέστο Μου Ξανά, απευθύνεται στο DJ λέγοντάς του "Ναι ρε Άλκη, μετράς ρε φίλε!"...
* Το κείμενο γράφτηκε από έναν γεροξούρα, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο επιδιώκει να βρίσκεται κοντά σε εναλλακτικούς νεανίες, πιθανόν επειδή δυσκολεύεται να παραδεχτεί πως ο ίδιος είναι πια παλιόγερος και για κάποιο λόγο επιθυμεί να θυμάται πως και ο ίδιος κάποτε υπήρξε "εναλλακτικός" νεανίας. Από την άλλη, απεχθάνεται την τόση προβλεψιμότητα και τα τόσα κλισέ, τον κοινωνικό ρατσισμό και την κοινωνική ψωνίαση, κάτι που στη δική του 'εναλλακτική' εποχή δεν υπήρξε, όχι τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια εξάπλωση...
