ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #08
GUNS 'N' ROSES
COMA
Τα Κτιριακά Θεμέλια είναι υπερεμπνευσμένα κειμένα του Αθηναίου μουσικού δημιουργού Κτίρια Τη Νύχτα, τα οποία αναφέρονται στις μουσικές επιρροές του, από την εφηβική του κιόλας ηλικία. Το προσωπικό και βιωματικό ύφος γραφής, δεμένο όμως με μία άκρως “επιστημονική” και μουσικοκεντρική προσέγγιση, καθιστά τα εν λόγω ‘πονήματα’ κανονικά αριστουργήματα, των όποιων έγινα ακαριαία φαν από την πρώτη κιόλας ανάγνωση.
Κτιριακά Θεμέλια στο Υπόγειο Μέρος Όγδοον λοιπόν: Guns 'n' Roses - Coma.
Mike N.
ΠΕΡΙ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ
Όπως έχει πει ο Πολάνσκι "Καθετί που βιώνουμε επηρεάζει τη δουλειά μας, από το τι χρώμα ρούχα φοράμε μέχρι το τι φάγαμε μια συγκεκριμένη μέρα. Αυτό που δημιουργούμε είναι αποτέλεσμα πολλών επιπέδων από εμπειρίες, σημαντικές ή μη, που προκύπτει όμως όχι ως αυτόματη αντίδραση σε ένα γεγονός που μόλις βιώσαμε. Είμαστε αφελείς, αν πιστεύουμε ότι λειτουργούν έτσι τα πράγματα".
Το τι μας επηρεάζει είναι ένα ζήτημα αρκετά σύνθετο. Όσο όμως κι αν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτόν το μηχανισμό και να αναγνωρίσουμε τις επιρροές μας, καμιά φορά ακούς ένα παλιό τραγούδι και λες "αυτό το σημείο μάλλον τρύπωσε σε κάτι δικό μου".
Έτσι, στα «Κτιριακά Θεμέλια» υπάρχουν τραγούδια που, παράλληλα με τις υπόλοιπες αναφορές-εμπειρίες, εικάζω ότι κάπως μετατόπισαν προς μια κατεύθυνση αυτά που έχω γράψει. Τραγούδια που έβαλα κάτω και μελέτησα ή απλώς τα έλιωνα κάποτε στις ακροάσεις και τραγούδια που όταν τα πρωτάκουσα ήταν σαν να έστριβα στη γωνία, ας πούμε.
ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #08: GUNS 'N' ROSES - COMA
Στην Α΄ Γυμνασίου σνόμπαρα επιδεικτικά τους Guns n’ Roses. Όλοι μου οι φίλοι τραγουδούσαν το Paradise City, από τα διαλείμματα μέχρι το δρόμο για το σπίτι και κάπως έτσι εγώ από εφηβική αντίδραση προς οτιδήποτε mainstream, τους θεωρούσα φλώρους. Υπέκυψα όμως ένα χρόνο αργότερα, όταν είδα το Live at Ritz, σε καθαρότατη κόπια απ' το TV-Plus, το οποίο ήταν οπτικοποιημένη η αλητεία που εξέπεμπε το πρώτο τους άλμπουμ (δισκάρα). Το GNR Lies ήταν μια καλοδεχούμενη ανάπαυλα πριν σκάσουν τα δυο (διπλά!) Use Your Illusion, των οποίων η ηχογράφηση είχε γίνει σήριαλ - διαβάζαμε διάφορα περί τσακωμών, αποχωρήσεων και κατουρημένων master μπομπινών, αλλά τελικά άξιζε η αναμονή. Ακόμα έχω πολλά αγαπημένα και από τους δύο δίσκους, όπως το Don't Damn Me (που, περιέργως, δεν παίχτηκε ποτέ λάιβ) και το Dead Horse, αλλά αυτό που νομίζω ότι με επηρέασε ήταν το Coma. Στο μεγαλύτερο μέρος των Use Your Illusion ο AXL, έχοντας αφήσει πίσω τη θεματολογία των προηγούμενων άλμπουμ, μιλάει περισσότερο με αυτοκριτική διάθεση, αλλά το συγκεκριμένο, γραμμένο μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας του, είναι μάλλον ο ογκόλιθός του. Η μουσική του Slash ακολουθεί την πορεία κάποιου που βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ, εναρμονίζοντας μια μελωδία που στηρίζεται στη χρωματική κλίμακα, παίζοντας εναλλάξ ματζόρε και μινόρε συγχορδίες που πέφτουν σιγά σιγά έναν τόνο πίσω. Στην αρχή ο AXL λέει "Hey you caught me in a coma and I don't think I wanna ever come back to this world again", για να επιστρέψει λέγοντας "You live your life like it's a coma, so won't you tell me why we'd wanna / With all the reasons you give, it's kinda hard to believe" πάνω στο ίδιο μουσικό θέμα, παιγμένο όμως χωρίς τηνστατικότητα του πρώτου μέρους. Κι ενώ ξεδιπλώνεται ένα κείμενο με συνειρμούς που περνάνε κι απ' την περίοδο του "It's So Easy", ο Slash γράφει ένα πολύ όμορφο chord progression που του αλλάζει συνεχώς τονικότητες, όπως ακριβώς οι συνειρμοί μάς βγάζουν σε νέα μονοπάτια. Δεν ξέρω κατά πόσο ίσχυαν αυτά, αλλά και πάλι τι σημαίνει αυτό. Αυτό ήταν που άκουγα τότε, ίσως επηρεασμένος από μια ανάλυση που είχα διαβάσει για το πώς και γιατί ο Μορικόνε είχε γράψει το θέμα στο Le Professionnel, οπότε και άρχισα να βλέπω ότι οι νότες δεν είναι για το αμπαλάζ, αλλά -πρέπει να- υπάρχουν για κάποιο λόγο.
Το '97 είχα γράψει ένα 13λεπτο κομμάτι με τίτλο "οι 1000 ιστορίες". Νομίζω ότι αν δεν είχα ακούσει το Coma των Guns n’ Roses, το κομμάτι θα ήταν αλλιώς.
Ακούστε το ολόκληρο, απ' το heartbeat μέχρι το τελευταίο snare του Sorum.
