Καλοκαιρινό Ανάγνωσμα:
Κράτα Το Σόου
από τον Θεοδόση Μίχο
"Από το Βόλο μέχρι τη Βαρκελώνη και από τις Τρύπες μέχρι το Morrissey, ένα παιχνίδι ενηλικίωσης ολοκληρώνεται σε 18+1 συναυλίες. Γιατί το ταξίδι είναι πιο ωραίο όταν η μουσική παίζει δυνατά".
To έχω ξαναγράψει εδώ στο Υπόγειο με άλλη αφορμή: από τότε που έκανα λογαριασμό στο facebook, διαβάζω μέσο όρο... ένα βιβλίο το χρόνο. Ε,αυτό το Καλοκαίρι με αφορμή την κυκλοφορία του Κράτα Το Σόου του Θεοδόση Μίχου, έκανα νέο ρεκόρ κι έφτασα τα δύο (είχε προηγηθεί ένα πόνημα του Freud, το οποίο είχα διαβάσει την περασμένη Άνοιξη για επαγγελματικούς λόγους).
Τον Θεοδόση τον είχα ακουστά από τις καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές του στον Best, αλλά είχα διάβασει και διάφορα (μουσικά κυρίως) κείμενά του όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορα περιοδικά, αλλά και στην popaganda.gr, στην οποία είναι και αρχισυντάκτης. Στο βιβλίο του όμως έφτασα μέσω...Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος έχει γράψει το εισαγωγικό κείμενο.
Διάβασα το Κράτα Το Σόου μέσα σε δυο μέρες κι εχω να πω πως αν έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του 70 και θυμάσαι αχνά στις αρχές του ‘80 τον Ανδρέα Παπανδρέου με απλωμένα χέρια και ανοιχτές παλάμες να υπόσχεται αλλαγή υπό τους ήχους του Carmina Burana, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (και αυτόν με απλωμένα τα χέρια και ανοιχτές παλάμες) να του στέλνει Χαιρετίσματα (ναι, του Παπαντρέα, που ήταν τότε η “εξουσία”), αν θυμάσαι τη μεγάλη ξύλινη σκάλα του Mo Better και το παράθυρο που όταν γινόταν γαλάζιο (πάει να πει ξημέρωνε) σου έλεγε πως σε κάνα δίωρο πρέπει να την κάνεις για σπίτι, τη μεγάλη μπάρα και το...δωμάτιο με την άμμο-γήπεδο τένις του Decadence, αν θυμάσαι το σκοτάδι του Ρόδον και τη σκηνή του που έλαμπε μπροστά σαν διαστημόπλοιο, και όταν αυτό (το Ρόδον) έκλεισε, βρήκες τελικά το νέο σου συναυλιακό σπίτι στο Gagarin, αν έχεις παλέψει για να αποφύγεις την κολόνα μπροστά στη σκηνή του Αν και αν ξόδεψες μεγάλο μέρος της ζωής σου με το να “περιφέρεσαι από πόλη σε πόλη” ψάχνοντας το επόμενο live, αν η ζωή σου γενικά δομήθηκε σε ένα μεγάλο μέρος της με βάση το περίφημο ροκ εν ρολ με ό,τι αυτό (δεν) συνεπάγεται, τότε θα το λατρέψεις. Το βιβλίο. Κι αν πίνεις tanqueray tonic με πάγο σε ΧΑΜΗΛΟ ποτήρι και θεωρείς τις Τρύπες την καλύτερη μπάντα όλων των εποχών, τότε οι ταυτίσεις θα γίνουν επικίνδυνες ως και στοιχειωμένες κι ίσως ξαναδιαβάσεις το Κράτα το Σόου στο καπάκι...
Αν πάλι όλα τα παραπάνω σου είναι σχεδόν άγνωστες λέξεις και αν έχεις γεννηθεί σε άλλη δεκαετία, πάλι θα το λατρέψεις. Με έναν ενδεχομένως διαφορετικό, αλλά εξίσου βαθύ και έντονο τρόπο. Διότι οι (σχεδόν αληθινές) 18+1 ιστορίες -βασισμένες σε ισάριθμες συναυλίες που έχει παραστεί ο συγγραφέας- συνθέτουν μία συγκινητική και τρυφερή, μα συνάμα σκληρή και περιπετειώδη, ιστορία ενηλικίωσης. Κι είναι ξεκάθαρο πως ο στόχος του Μίχου δεν ήταν να “κερδίσει” και να πάρει στο άρμα του τους απανταχού ροκάδες της επικράτειας (το καταφέρνει πάντως αυτό άνετα) γράφοντας ένα μουσικό βιβλίο, αλλά να γράψει για τη ζωή του, κάνοντας μία καθώς πρέπει και απέραντα ειλικρινή αυτο-ψυχανάλυση (νάτος πάλι ο Freud). Και ο τρόπος που το κάνει είναι όπως (επιτέλους) αρμόζει σε έναν άνθρωπο της γενιάς μου: Απλός, ενίοτε κυνικός, αρκούντως συναισθηματικός και πολύ-πολύ μοναχικός. Το Κράτα Το Σόου δεν είναι ένα μουσικό βιβλίο. Το ότι η μουσική είναι ο άξονας πάνω στον οποίο συμβαίνουν όλα τα τεκταινόμενα, είναι το κερασάκι στην τούρτα για έναν μουσικόφιλο, παρόλα αυτά το βιβλίο στέκεται ψηλά και μοναχικά περήφανο, σαν ένα αξιοπρεπέστατο και άκρως ενδιαφέρον debut ενός νέου και αξιόλογου Έλληνα συγγραφέα.
To Κράτα Το Σόου κυκλοφορεί από την Κey Books και το βρίσκεις σχετικά εύκολα στα βιβλιοπωλεία. Η πρώτη παρουσίασή του έγινε στο πρόσφατο Saristra Festival, ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν κι άλλες μέσα στο ερχόμενο Φθινόπωρο.
