Πού είναι η Μούσα μου;
Έχεις απλώς το κόμπλεξ του πρώτου πετυχημένου δίσκου ή αυτή η μούσα έρχεται στην αρχή και μετά αργεί να ξαναπεράσει από τα μέρη σου;
Είσαι πιτσιρικάς, οι καλλιτεχνικές ορμόνες σου χτυπάνε κόκκινο, παίζεις μουσική για την πάρτη σου και παίζεις μουσική στον αυτόματο πιλότο και με ένστικτο. Κλείνεις το πρώτο σου συμβόλαιο, μπαίνεις στο στούντιο και ηχογραφείς τον πρώτο σου δίσκο. Φρεσκάδα, πάθος, λάθη, λάθη που κερδίζουν το κοινό, λάθη που διχάζουν και λάθη που επιτρέπονται. Αυθεντική και χωρίς πειραματισμούς έκφραση κι ελεύθερη εξωτερίκευση ιδεών (υπό τις ανοχές της δισκογραφικής).
Όλα καλά λοιπόν! Ανεβαίνεις στα charts, έχεις άποψη, κοινό ορκισμένο, κάτι παραπάνω από ένα καλό χαρτζιλίκι και φυσικά δόξα. Αποθεώνεσαι από τους κριτικούς, θεωρείσαι μουσική ιδιοφυΐα και όλοι φυσικά περιμένουν το επόμενο βήμα σου και… εδώ σε θέλω τώρα: “μα πού πήγε αυτή η μούσα μου;”.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα καλλιτεχνών και συγκροτημάτων που έπειτα από ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια, με αποτέλεσμα να απογοητεύσουν τους χιλιάδες οπαδούς τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Stone Roses. Μπήκαν τόσο δυνατά στο ροκ στερέωμα με έναν απίστευτα καλό κι ελπιδοφόρο ροκ δίσκο, αλλά στη συνέχεια, και πριν τη διάλυσή τους, κυκλοφόρησαν ένα αχαρακτήριστο δεύτερο άλμπουμ ονομάζοντάς το κιόλας “Second Coming” . Με εξαίρεση ένα δύο κομμάτια, ίσως καλύτερα να μην ερχόταν καθόλου.
Υπάρχουν φυσικά δεκάδες άλλα τέτοια παραδείγματα καλλιτεχνών. Αλήθεια, θυμάται κανείς τους Franz Ferdinand και το φοβερό ξεκίνημά τους και αν ναι, μήπως μπορεί να μας πει κάποιος πού βρίσκονται τώρα;
Στον αντίποδα, βέβαια, υπάρχουν και συγκροτήματα που το δεύτερο άλμπουμ τους είναι σαφώς ανώτερο από το πρώτο, και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή την κατηγορία οι αγαπημένοι Radiohead που μετά το “Pablo Honey” (1993) κυκλοφόρησαν το “The Bends” (1995), προπομπό του αριστουργήματος “Ok Computer” (1997). Οι Tool κυκλοφόρησαν το 1992 το δυνατό “Opiate”, το 1993 επανήλθαν με το αιχμηρό, εριστικό και υπερεπιτυχημένο “Undertow”, για να μας χαρίσουν το 1996 το διαμάντι τους που ακούει στο όνομα “Ænima”.
Τέλος, μια κατηγορία από μόνοι τους αποτελούν οι καλλιτέχνες που θέλουν να ξεχάσουν το ντεμπούτο τους, προσποιούμενοι ότι δεν έγινε ποτέ. Για χρόνια ο “μεγάλος” David Bowie προσπαθούσε να πείσει τους φίλους του, αλλά και τον εαυτό του ότι το ομώνυμο debut album του (“David Bowie-David Bowie”, 1967) απλώς δεν υπήρξε ποτέ. Ένα album που σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν αγόρασαν ούτε οι ίδιοι οι γονείς του! Μόλις το 1990 μίλησε γι’ αυτό με μια ιδιαίτερα διπλωματική δήλωση: "No, I haven't much to say about that in its favor. ... Musically, it's quite bizarre. I don't know where I was at.". Φυσικά, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη συνέχεια της καριέρας του και για το πόσο τυχεροί είμαστε που συνέχισε.
Πού είναι λοιπόν αυτή η μούσα όταν τη χρειάζεσαι; Μάλλον κάποιοι χρειάζονται και τις εννέα…
