Μια-δυο σκέψεις για τον
John Frusiciante με αφορμή
τα πεντηκοστά του γενέθλια
Και ναι! O John Frusciante αριθμεί 50 έτη πάνω σε αυτόν τον τιμημένο τόπο! Έναν τόπο που o ίδιος σίγουρα βλέπει και αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Δεν σκοπεύω να κάνω κάποιο άρθρο-αφιέρωμα για τον John, δόξα τω Θεώ υπάρχουν χιλιάδες από δαύτα... Θα ήθελα απλά να παραθέσω δυο-τρεις σκόρπιες σκέψεις για τον Ιωάννη και να εξηγήσω γιατί χαίρει του απεριόριστου σεβασμού μου.
Αρχικά, είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που δε μπαίνει σε κανένα “κουτί” και είναι αντισυμβατικός. Το θέμα είναι πως αυτό είναι πραγματικό και απορρέει από μέσα του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ψεύτικο και δήθεν, όπως στην περίπτωση πολλών άλλων καλλιτεχνών που επιτηδευμένα προσπαθούν να χτίσουν την εικόνα του αντισυμβατικού και βαθέως σκεπτόμενου καλλιτέχνη.
Μιλάμε για τον Frusciante άλλωστε, που μετά την άφιξή του στους Red Hot Chili Peppers και την αλμπουμάρα "Blood Sugar Sex Magik", τα βρόντηξε όλα και σηκώθηκε κι έφυγε (για πρώτη φορά), διότι δεν μπορούσε και δεν άντεχε αυτή την εκτόξευση στην καριέρα του και το να παίζει σε μεγάλα lives και φεστιβάλ. Ήταν αυτό που λέμε "ο τελευταίος από τους ρομαντικούς"...
Αδιαμφισβήτητα όμως, η καρδιά του ήταν στους Peppers, γι αυτό και ξαναγύρισε πίσω το 99 για να γράψει μαζί τους άλλες τρεις καθώς πρέπει δισκάρες. Μπορεί να είχε αποδεχτεί τα τεράστια φεστιβάλ και τα φώτα του “rock superstar”, ωστόσο απ' ό,τι φαίνεται δεν μπόρεσε ποτέ να συμβιβαστεί με το να επηρεάζουν τον τρόπο που γράφει μουσική εξωγενείς παράγοντες, όπως παραγωγοί και γενικότερα το πλαίσιο του "γράψε κάτι που θα πουλήσει". Έτσι κι αποφάσισε να εμμείνει στα πιστεύω του και αποχώρησε εκ νέου το 2009. Κάτι που εκτιμώ ακόμη περισσότερο, γιατί ήταν στιγμή που η μπάντα ήταν μέσα στα πιο hot ονόματα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Μένει πλέον να δούμε τι έχει να δώσει με την τελευταία του επιστροφή, η οποία δρομολογείται από τον περασμένο από τον περασμένο Δεκέμβριο και θα έχουμε τη χαρά να τη ζήσουμε στην εμφάνισή τους στο Ejekt Festival στις 5 Ιουνίου.
Γενικότερα, μένω πάντα έκπληκτος όταν βλέπω την προσπάθειά του να εξωτερικεύσει το πώς νιώθει για τη μουσική. Πολλές φορές κολλάει και τα περιγράφει διακεκομμένα, ίσως επειδή αυτά που νιώθει είναι τόσο βαθιά που φτάνουν ως την άβυσσο ολάκερης της ύπαρξής του. Ένα που μου έχει μείνει είναι πως αντιλαμβάνεται τη μουσική σαν την Τέταρτη Διάσταση και πως αισθάνεται πως η μουσική είναι ο τρόπος που προσπαθεί το σύμπαν να επικοινωνήσει μαζί μας και να μας κάνει να καταλάβουμε τον κόσμο...
Βέβαια, δεν φτάνει ο χαρακτήρας και το πώς αντιλαμβάνεται τη μουσική ένας καλλιτέχνης για να θεωρηθεί (από εμένα τουλάχιστον) ξεχωριστός. Αγαπώ παρά πολύ τις συνθέσεις του. Αισθάνομαι πως αν δε τα πάει και τόσο καλά με το να εξωτερικεύει και να αναλύει τα συναισθήματά του μέσα από το λόγο, τα πάει περίφημα με το να το κάνει αυτό μέσα από τη μουσική του και τα σόλο του. Είναι ο μοναδικός κιθαρίστας που δεν τον βαριέμαι ποτέ ούτε σε ένα του σόλο. Γιατί θεωρώ πως όπως θεωρεί πως το σύμπαν επικοινωνεί μέσω της μουσικής με τους ανθρώπους, έτσι γίνεται και με τον John. Επικοινωνεί με το σύμπαν όλο μέσω της μουσικής του!
Δε θέλω να πλατειάσω παραπάνω - ήθελα απλώς να αποδώσω ένα μικρό φόρο τιμής, εν μέσω εργασίας στην κάβα :), με αφορμή τα 50α γενέθλιά του. John συνέχισε να μαγεύεις με τη μουσική σου. Παρακάτω δίνω δυο αγαπημένα μου στιγμιότυπα από συνεντεύξεις του, στις οποίες συχνά-πυκνά γυρίζω πίσω, όταν θέλω να πάρω λίγη έμπνευση...
