Πώς Τελειώνει Η Μουσική;
(40 χρονών το 2015)
Θυμάμαι στα πρώτα μου DJιλίκια, 25 χρόνια πριν σε πάρτυ μεταξύ φίλων και γνωστών στο Γυμνάσιο, που πάντα έκλεινα τα... set μου, χτισμένα εναλλάξ με κασέτες και βινύλια για να βγαίνουν οι μίξεις, με το When The Music’s Over των Doors... Αναμενόμενη ως και γραφική επιλογή, μεγαλώνοντας εξελίχθηκα διαλέγοντας για κλείσιμο το Sympathy For The Devil των Stones, άλλοτε το We Only Came At Night των Pumpkins (έχω φάει ντομάτες και χριστοπαναγίες για το συγκεκριμένο) και άλλοτε, σε πιο πανηγυρικά moods, το Fast Fuse ή το LSF των Kasabian... Μια μέρα αποφάσισα να κλείσω με το Razzmatazz των Pulp και κατέληξα να παίζω άλλες 2 ώρες μέχρι να έρθει η αστυνομία.
Είμαι κοντά σαράντα τώρα και τα πάρτυ είναι λιγότερα, πάει να πει παίζω μουσική σπανιότερα. Τα “έξω”, μουσική σε μπαρ, events του Υπογείου κλπ. έχουν καταστεί είδος προς εξαφάνιση. Μαζί και όσα συνεπάγονται μέσα σε τέτοιες φάσεις. Ξέρεις, χορός, παρέες, μπίρι-μπίρι με φίλους, φιάλες και σφηνάκια, air guitaring, συγκινημένες αγκαλιές και παρορμητικές καφρίλες και πάει λέγοντας.
Και χανόμεθα οι άνθρωποι κι έρχομαι κάποια σπαστικά βράδια αϋπνίας σαν σήμερα και αναρωτιέμαι πώς τελειώνει η μουσική, πού φωλιάζουν οι φίλοι, πού είναι ο ένας, πού είναι ο άλλος, γιατί χαθήκαμε όλοι σε οθόνες και ατέλειωτες αγχωμένες μέρες... Η ηλικία και η υπέροχη συγκλονιστική εμπειρία της τεκνοποίησης δεν μου φτάνουν σαν αιτίες, θυμάμαι στα 80’s τους “μεγάλους”, τους γονείς μου και τους φίλους τους, τους ανθρώπους γύρω μου μια χαρά να βρίσκονται, να παρτάρουν, να ζούνε σαν άνθρωποι κι όχι σαν ζώα μόνα σε κλουβιά. Όλοι τους με παιδιά, με υποχρεώσεις και μαράζια, μα με το τραγούδι στο στόμα και τη...γυροβολιά στο τσεπάκι.
Κάτι βαθύτερο βυθίζει τη γενιά μου, ελπίζω μόνο τη δική μου και όχι τις μικρότερες, όσα βλέπω όταν τους βλέπω με κάνουν ευτυχισμένο και με την καλή έννοια ζηλιάρη, κάτι πιο υποχθόνιο πάει να σταματήσει εντελώς τη μουσική για μένα και τους συνομηλικους μου. Η κρίση; Κάποιος θα περίμενε τούτη η λέξη και η κατάσταση που σέρνει μαζί της να ενώνει ανθρώπους, να τους “αναγκάζει” να επικοινωνουν περισσότερο, να βγάζουν το άχτι τους μοιραζόμενοι τα βάσανα και τα ‘παθήματά’ τους και -πού και πού- να κάνουν και κάνα γλεντοπάρτυ για να ξορκίσουν το κακό και να εξαγνιστούν. Καμία σχέση. Σιωπή και δέος από παντού. Μόνο ντε μεκ βολτούλες και συγκρατημένα, φοβισμένα σουαρέ μια φορά το χρόνο.
Δεν είναι η κρίση έχω καταλήξει. Είναι ο αγώνας ενάντια στην κρίση, αυτός μας καταρρακώνει νομίζω, κι οταν φυσικά λέω ο αγώνας δεν εννοώ πορείες, φωνές και σημαίες. Όχι, αυτά δεν τα μάθε η γενιά μου, ίσως η πιο καλομαθημένη ελληνική γενιά ever... Όταν λέω αγώνας, εννοώ την υπερπροσπάθεια των ανθρώπων να ανταπεξέλθουμε σε όλο αυτό, η προσπάθεια να βγάλουμε όσο περισσότερα λεφτά μπορούμε, δουλεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες και μέρες (όσοι δουλεύουμε), για να χρωστάμε όσο το δυνατόν λιγότερα δεξιά κι αριστερά. Κι όταν στις αρχές του μήνα δίνουμε το 80-90% των εσόδων μας στους “τριτους”, στις εφορίες, στις ασφάλειες, στα ΕΝΦΙΑ κλπ., νιώθουμε μια ατέλειωτη ευχαρίστηση ωσάν αυτή που διαφήμιζε ο Nescafe στα 80’s, τότε που ήμασταν παιδιά με τα πακέτα του Αντρέα πάνω απ’το κεφάλι μας σαν μια αιώνια σκιά ασφαλείας και ξεγνοιασιάς. Αυτός είναι ο αγώνας που μας έχει εξουθενώσει ψυχοσωματικά. Αυτός πάει να σταματήσει τη μουσική για τη γενιά μου...
Πριν μια βδομάδα με περίμενε στον τοίχο του φου-μπου μου ένα υπέροχο δωράκι από το φίλο μου Σπύρο, το παραθέτω αυτούσιο σε greeklish, όπως το παρέλαβα:
“mike akouse olo ton dikso opote eukairiseis
me polli agapi, spir”
Ο δίσκος ήταν η τελευταία κυκλοφορία των Myrrors ‘Arena Negra’, ένα ασύλληπτο psychedelic post τερατούργημα, το οποίο ακούω τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα. Definitely, στο 1 ή στο 2 της δεκάδας μου για το 2015. Οι εκπλήξεις του Σπύρου δεν τέλειωσαν εκεί, καθώς 3 μέρες αργότερα με πληροφόρησε πως την Πέμπτη το βράδυ 15 Οκτωβρίου οι Myrrors θα παίξουν στο Death Disco στου Ψυρρή. Έκσταση! Ε, ρε τυχη, σκέφτηκα, το καλύτερο timing ever, ο δίσκος που ακούω στο ριπίτ τόσες μέρες, live 10 χιλιόμετρα απ’το σπίτι μου! Η Πέμπτη βράδυ 15 Οκτωβρίου είναι τώρα που γράφω αυτό το άρθρο, δεν πήγα στο live, ξεκίνησα δουλειά στις 12 το μεσημέρι και σχόλασα στις 11 το βράδυ, δεν άντεχα να πάω, ψυχοσωματικό ράκος. Έτσι τελειώνει η μουσική.
Αν σήμερα έπαιζα πάντως DJ σε κάποιο πάρτυ, θα έκλεινα το set μου με αυτό το κομμάτι:
