Σκέψεις και Εντυπώσεις
από το 'ZARI'
της Μαρίνας Σάττι
Μερικές σκέψεις και εντυπώσεις για το τραγούδι "Ζαρι" της Μαρίνα Σαττι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision:
Ας δώσω από τώρα τον τόνο λέγοντας πως δεν είμαι από αυτούς που "ξεφτίλα" το ανεβάζουν και αδιάφορο και κακιστο το κατεβάζουν. Kάτι που ίσως οι περισσότεροι αυτό θα περιμένατε από μένα. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, θέλει ψυχραιμία η κριτική, ρεαλισμό και επίγνωση της κατάστασης ασχέτως προσωπικό γούστου.
Θεώρω αρκετά σημαντικό καθόλη τη διάρκεια της ανάλυσής μας να μην ξεχνάμε για τι πράγμα συζητάμε. Όπως δε θα κρίνουμε με τα ίδια φίλτρα ένα καλό teen comedy με μια ταινία του Σκορσέζε, θα βάζαμε και στα δύο π.χ. 4/5 αστέρια. Είναι τα ίδια δεδομένα όμως με τα οποία βάλαμε ίδια βαθμολογία; Όχι. Τα κρίνουμε για αυτό που είναι βάσει μιας σειράς δεδομένων.
Δεν έχει σημασία αν αρέσει ή όχι σε κάποιους. Αξίζει να εστιάσουμε όμως στο γεγονός πως μια καλλιτεχνική φύση και μια πραγματικά καλή δημιουργός όπως η Σάττι οικειοποιήθηκε το trash. Αφουγκραστηκε πολύ σωστά το ζητούμενο του task και κατάφερε να βάλει και κάποια στοιχεία μη αναμενόμενα. Πέτυχαν; Έτσι και έτσι.
Ένας επιτηδευμένος πλουραλισμός, που εν τέλει μοιάζει ημιτελής. Υπάρχουν παρολαύτα ψήγματα έμπνευσης - η εισαγωγή μαζί με το πρώτο κουπλέ είναι ένα απο αυτά. Λίγες καλές στιγμές που χαλάνε όμως πάρα πολύ από το ρέγκετον/τραπ στοιχείο. Το οποίο μοιάζει αναποφευκτο δυστυχώς, αν θέλεις να κάνεις μπάσιμο στο mainstream. Ρεαλιστικά, όποιος έχει ασχοληθεί έστω λίγο με τις μουσικές τάσεις τα τελευταία χρόνια, ασχέτως αν τις προτιμάει ή όχι, μπορεί να αντιληφθεί πολύ εύκολα ότι πολλά από τα στοιχεία του τραγουδιού έρχονται και κουμπωνουν πάνω σε συνταγές που έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του μέσου καταναλωτή των Τop-40. Ιδίως στα party songs.
Το τραγούδι αυτό φτιάχτηκε προφανεστατα με συγκεκριμένο σκοπό: Να κερδίσει. Τον διαγωνισμό αλλά και τις εντυπώσεις των ευρωπαίων που ασχολούνται με αυτόν (σημαντικό δεδομένο) και όχι του Έλληνα, γιατί ο τελευταίος προσβάλλεται όπως φαίνεται από τους σχολιασμούς, όταν η Σάττι του βάζει καθρέφτη μπροστά του και του λέει "τι ενοχλείσαι καλέ, αυτό και χειρότερα δεν είσαι;".
Το "Ζάρι" περιέχει πολλές εναλλαγές και γυρίσματα και ξεφεύγει από νόρμες, καθώς ταυτόχρονα αγκαλιάζει με ειρωνικό κλείσιμο του ματιού την βαλκανοποιηση (Τραπ) της αισθητικής του μέσου Έλληνα ακροατή, που σε πολιτιστικό επίπεδο και μουσικών τάσεων και παιδείας φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια κάνει ένα απίστευτο πισωγυρισμα με την μιζεροξεφτιλα για σημαία και την κατάντια που λέγεται Τραπ για κορώνα το κεφάλι του.
Σε έναν διαγωνισμό του οποίου τα αισθητικά πλαίσια που θα φέρουν μια καλή θέση έχουν παγιωθεί καιρό τώρα και λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ποια είναι πλέον.
Η Σαττι δεν εφευρίσκει ξανά τον τροχό, έρχεται και βάζει την δική της πινελιά καβαλώντας το κύμα αυτής της pop αισθητικής και του ρεγκετόν που καλπάζει σε δημοφιλία, προσπαθώντας να δώσει έναν παραδοσιακό τόνο, όπως κάνει και η ομόλογη της Rosalia, αλλά υπό το πρίσμα του πως μας βλέπει ο Ευρωπαίος και όχι όπως νομίζουμε εμείς ότι είμαστε. Δεν είμαστε λυρική σκηνή και δε θέλει πολύ κόπο να το διαπιστώσεις. Δεν βγάζει κανένα νόημα να γκρινιάζεις για την Σάττι όταν έχεις στις πρώτες θέσεις των ελληνικών Charts σταθερά Τραννό, Οικονομόπουλο και συναφείς μετριότητες. Όταν γλεντάς και το αποκορύφωμα της βραδιάς σου να είναι το ρεφρέν που λέει "σου γαμαω το μυαλό". Το λέω με αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως το "Ζάρι" έχει πολλά περισσότερα στοιχεία έμπνευσης από το 80% των τραγουδιών που κοσμούν τις θέσεις των ελληνικών τάσεων και viral τραγουδιών τα τελευταία χρόνια.
Δε μπορώ να ξέρω αν η στάση της στη δημιουργία του τραγουδιού είναι άκρως ειρωνική. Μου μοιάζει εν μέρει να είναι, χωρίς αυτό βεβαία να είναι κάποιου είδους ελαφρυντικό στην κριτική. Όσον αφορά το βίντεο κλιπ πάντως, είναι σίγουρα ειρωνικότατο, όπως και μια πετυχημένη αποτύπωση της urban αισθητικής του κέντρου της Αθήνας. Αν δεις urban video clips από άλλες πρωτεύουσες του κόσμου κάπως έτσι φτιάχνονται, με ειλικρίνεια. Έπεσε πολύ ειλικρίνεια και ενόχλησε κάποιους όπως φαίνεται.
Εν κατακλείδι μια σκέψη ακόμη, είμαι σίγουρος ότι ο Τζίμης ο Πανούσης θα είχε κάτι καλό να πει για το τραγούδι και ειδικά για το βίντεο κλιπ, το οποίο μοιάζει άλλωστε με οπτική συνέχεια του " Αχ Ευρώπη, εσύ μας μαρανες".
Διότι αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα του.
Υ.Γ. Λέω ξανά πως αν είχε περισσότερο από ''Μάντισσα'' μέσα του και λιγότερο από ρεγκετον/τραπ στοιχείο, θα ήταν πραγματικά πολύ καλύτερο. Χαμένη ευκαιρία θα πω, αλλά όχι για πέταμα.
