Συναυλιακός Εμφύλιος;
Μια Μικρή και Κάπως
Ψύχραιμη Άποψη
Να λοιπόν που οι καλοκαιρινές συναυλίες, οι πολλές και διάφορες Καλοκαιρινές συναυλίες, πέρα από το να δώσουν χαρά και ευκαιρία στους εγχώριους μουσικόφιλους να ξεδώσουν ύστερα από 3 χρόνια σχεδόν παντελούς συναυλιακής απραξίας, κατάφεραν να προκαλέσουν γκρίνια και έναν -ελεγχόμενο μα δυστυχώς ορατό- μικρό διχασμό.
Εν αρχή ήταν οι Bauhaus και η αποχώρηση του Murphy. Οι περισσότεροι ξενέρωσαν και έκραξαν τη συμπεριφορά του, μα υπήρξαν και κάποιοι που τον υπερασπίστηκαν και τα έβαλαν με τους “καλομαθημένους” ψεύτο- και νέο- ροκάδες, που δυσανασχέτησαν και σαν φλωράκια ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω, γιατί "πού να ξέρουν αυτοί τι σημαίνει ροκ συναυλία", γιατί "πού ήταν αυτοί στην τάδε συναυλία το 1983, στο κλειστό της τάδε Χαλκηδόνας, που η μπάντα τα έσπασε, ξέρασε απάνω στη σκηνή και έφυγε έπειτα από 20 λεπτά;". Γιατί "αυτό είναι το αυθεντικό ροκ εν ρολ, το ροκ εν ρολ είναι τρέλα και στ’αρχίδια μας όλα...". Οκέι, προφανώς διαφωνώ με αυτό προσωπικά - το ροκ είναι ροκ αλλά και το κοινό που το στηρίζει αξίζει σεβασμό.
Μετά έχουμε τον εμφύλιο που έχει να κάνει “με τους hipsters και τους φασαίους που αποθεώνουν μπαντούλες της σειράς”, την ίδια στιγμή που μπροστά τους εμφανίζονται “οι τελευταίοι ροκ μύθοι του πλανήτη”. Και απαντούν οι της αντιπέρα όχθης πως “μας φέρνετε 70χρονους παππούδες που δεν μπορούν καν πια να περπατήσουν και που δεν βγαίνει η φωνή τους και πάτε και πληρώνετε 50ευρα για να δείτε τα ίδια και τα ίδια”.
Κι έρχονται και οι Pet Shop Boys και σπέρνουν απέραντη pop ηδονή και όλοι λένε πως έγινε η συναυλία της δεκαετίας, της εικοσαετίας, του αιώνα και βγαίνουν οι άλλοι από απέναντι (που ενδεχομένως στο live δεν πήγαν) και λένε "χαλαρώστε λίγο στα κυβικά σας", (here we go again) "που δεν είχατε πάει στην τάδε συναυλία το 1983, στο κλειστό της τάδε Χαλκηδόνας, που ο τάδε έδωσε τα ρέστα του, πούλησε την ψυχή του στο διάολο και σπάραξε όλο το στάδιο" κλπ.
Κι ύστερα βγαίνει ο ΛΕΞ και τα γαμάει όλα, μαζεύει σχεδόν 30.000 κόσμο στη Νέα Σμύρνη και βγαίνουν κυρίως “οι δικοί μου”, οι συνομήλικοί μου, και παραπονιούνται πως τους κούρασε να βλέπουν στα timeline τους και στο feed τους stories και posts από τη συναυλία και νουθετούν και καλούν σε τάξη, "έλα μαζευτείτε λίγο, δεν έγινε και τίποτα". Και σκάνε και οι άλλοι και λένε “boomers, παλιοροκάδες της σειράς, εδώ ο κόσμος αλλάζει και σεις ακόμα κοιμάστε με τον Iggy αγκαλιά”.
Και κλασικά, καταλήγουμε πάλι με το ποιος την έχει πιο μεγάλη, ενώ -όπως έχουμε ξαναπεί σε αυτές εδώ τις Υπόγειες σελίδες- η μουσική είναι μία και περνάμε όλοι καλά. Γαμώ που πήγαμε όσοι πήγαμε σε κάποιες συναυλίες, γαμώ που η ζωντανή μουσική επέστρεψε και ο καθένας ας τη βρίσκει με τον τρόπο που αυτός που προτιμά. Με μπάντες καινούριες και υποσχόμενες, με μπάντες καταξιωμένες και υπέροχα γερασμένες, με μειράκια που χτυπιούνται και πηδάνε στον αέρα, με παππούδες που έχουν γεννήσει το ροκ και τώρα πάνε με το Πι και βραχνά τραγουδούν, με εισιτήριο 2 ευρώ και διάρκεια 3 ώρες, με εισιτήρια 50 ευρώ και διάρκεια 45 λεπτών. Ο καθένας όπως γουστάρει και όπου νιώθει καλά - μουσική να υπάρχει και όλα γίνονται...
