The Basement Story
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που το Basement “έπεσε” από το ίντερνετ (σίγουρα υπάρχει κάποια πιο σωστή και πιο εύστοχη έκφραση να το πεις αυτό, αλλά δεν μου έρχεται με τίποτα). Έπαψε να υπάρχει, ναι, αυτός είναι ένας απλοϊκότατος μεν, ξεκάθαρος δε, τρόπος διατύπωσης. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό μετά την “πτώση” - είχα τα χάλια μου, δεν με χώραγε ο τόπος. Νεύρα, μια αδιόρατη και φαινομενικά αδικαιολόγητη θλίψη, σύνδρομα στέρησης. Ηταν και Αύγουστος, δεν δούλευα, κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και το κενό ακόμα μεγαλυτερο. Απ’την άλλη, άρχισα πάλι να βλεπω ταινίες σαν άνθρωπος και επέστρεψα μετά από διακοπή δύο χρόνων στους πάγκους του Football Manager. Κατάφερα να μιλάω και με τους γνωστούς μου και για θέματα εκτός μουσικής! Αυτά είναι. Ε, εντάξει, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και τίποτα σημαντικό το Basement, μια ασήμαντη κουκκίδα στο χάος του διαδικτύου ήτανε, για μένα όμως ήταν κάτι παραπάνω, μια πανέμορφη εμμονή, την οποία συντηρούσα μαζι με τους Υπόγειους φίλους μου με όλο μου το ‘είναι’ και με όλο μου το... ψώνιο. Ναι, από μικρός το είχα ψώνιο να γράφω για μουσική, να προτείνω συγκροτήματα και κομμάτια, να φτιάχνω λίστες και συλλογές και μετά να τις μοιράζομαι με άλλους, να διοργανώνω events και να παίζω μουσική. Και είχα και όνειρο να παίρνω συνεντεύξεις από τραγουδιστές και συγκροτήματα, να κάνω εκπομπή. Και όλα αυτά τα εφηβικά απωθημένα μού τα εκλπήρωσε το Basement. Στα...γεράματα.
Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2011, όταν ο μουσικός μου διόσκουρος και τότε συγκάτοικος-κάτοικος του πραγματικού υπογείου Mammoth, έπειτα από ατέλειωτες νύχτες μουσικής ακρόασης και αναζήτησης των δύο μας, αλλά και του αδερφού μου Mits (Savra) και ενός τύπου που περιφερόταν στο χώρο τραγουδώντας κλασική μουσική και Bocelli και συστηνόταν με τον κωδικό Panaba, πρότεινε να φτιάξουμε ένα site, για να μπορούμε να ακούμε και να μοιραζόμαστε τα τραγούδια μας online εν όψει των Καλοκαιρινών διακοπών που πλησίαζαν. Με τον κίνδυνο λοιπόν πως θα αποχωριζόμασταν τους σκληρους μας, τις δισκοθήκες μας, αλλά και ο ένας από τον άλλον, δημιουργήθηκε εν μία νυκτί στην πλατφόρμα του wordpress το www.from-the-basement.com. Αν λοιπόν εκείνη την εποχη έμπαινες στην εν λόγω διεύθυνση, έβρισκες βίντεο του YouTube, κομμένα στο ύψος του player, υπέροχες γκρίζες μπάρες, και από πάνω τίτλους κομματιών και ονόματα συγκροτημάτων. Είχαμε ποστάρει θυμάμαι 500 κομμάτια σε δύο εβδομάδες. Σύντομα όμως, πολύ σύντομα, το μικρόβιο και το ψώνιο που σας προανέφερα άρχισαν να με τρώνε και ζήτησα από τον IT manager Mammoth να βάλει στο site (blog ήταν ρε Μιχάλη!) τη στήλη “news”. Κι έτσι σκάσαν μύτη οι πρώτες φωτογραφίες και τα πρώτα κείμενα.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η δαιμόνια Savra μάς κανόνισε εκπομπή, κάθε Δευτέρα 11-1, Music From The Basement, στον flippinradio. Η Δευτέρα άντεξε τρεις εκπομπές θυμάμαι, ήμασταν χάλια τις Τρίτες στη δουλειά, το πήγαμε μετά Κυρικακές (και μετά ήμασταν χάλια τις Δευτέρες στη δουλειά). Τη δεύτερη σεζόν το ‘κατεβάσαμε’ 10-12 κι έτσι καταφέραμε να είμαστε λιγότερο χάλια τις Δευτέρες στη δουλειά. Το Χειμώνα του ‘14 με έναν τρόπο που κανείς δεν κατάλαβε φύγαμε από τον flippin και για έξι μήνες κάναμε εκπομπές μέσω Facebook. Τέλεια ήταν. Τον Γενάρη του ‘15 ξεκινήσαμε στον αέρα του enforadio.gr και ξαναγίναμε άνθρωποι...
Τον Οκτώβριο του 2011 κάναμε την πρώτη μας συνέντευξη, πάλι η δαιμόνια Savra την κανόνισε, με τον Βρετανό King Jacks. Μετά ο Kelvin Swaby των Heavy. Κι ύστερα οι Pickwick, οι Bibelots, ο Pizzorno, ο Honus Honus, οι O'Death, οι Raveonettes, οι Allah Las, οι Black Angels, οι APTBS και άλλοι πολλοί που δεν χωράει το κείμενο και το κεφάλι μου. Και οι Monovine, οι Monostyle, η Nalyssa Green, ο Πέτρος Μιχόπουλος, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Νικήτας Κλιντ, οι My Drunken Haze, o Digital Alkemist, οι Skinner Box και η λίστα είναι ατέλειωτη. Και το ευχαριστώ σαν λέξη μοιάζει λίγη.
Το Φλεβάρη του 2012, ιδρύουμε (πάλι η Savra είχε βρει την άκρη με μια manager της μπάντας) το επίσημο fan club των Kasabian στην Ελλάδα. Είχαν προηγηθεί δυο ταξίδια σύσσωμου του Υπογείου στην Ιταλία (2010, 2011) για να τους δουμε live, αλήστου μνήμης μνήμες, κι ακολουθούσε η πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα το Καλοκαίρι. Kasabian fan club λοιπόν, και δώστου parties και events, μπλουζάκια, υπογραφές και υπέροχες καινούριες φιλίες. Και κάναμε κι άλλα τέτοια ‘to know us better’ σκηνικά, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ τα after party μετα τα δύο live των Allah Las στην Αθήνα, και τα δύο με support τους αγαπημένους φίλους My Drunken Haze. Και στα δύο πάρτυ και οι δύο μπάντες εκεί, μάζι με φίλους δικούς μας, δικούς τους και μια κατάσταση να εξελίσσεται τελικά -κατά το παλιό τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου- σε μια υπέροχη φάση “Όλοι Δικοί Μας Είμαστε”.
Τον Ιούλιο του 2013, λιγο πριν πέσει το site με τις υπέροχες γκρίζες μπάρες (blog ήτανε ρε Μιχάλη!), το Basement είχε μέσο όρο ημερήσιας επισκεψιμότητας 700 ανθρώπους, εκ των οποίων οι 500 ήταν εκτός Ελλάδας. Κάναμε και κάτι ρεκόρ 1400 ανθρώπων κάποιες μέρες και ανοίγαμε φτερά για πιο...σοβαρές μουσικές πτήσεις. Ποτέ δεν μάς ένοιαξε ο τελικός προορισμός, εξαρχής δεν ξέραμε πού θα πηγαίναμε όταν αποφασίζαμε να ‘ανέβουμε’ στο διαδίκτυο για να ακούμε τη μουσική μας στις διακοπές, αυτό που ψάχναμε πάντα ήταν η μουσική και οι άλλοι άνθρωποι που ακούνε μουσική.
Από τη μέρα που χάθηκε το www.from-the-basement.com τον Αύγουστο του 2013 (ήμουν στους υπολογιστές ενός ξενοδοχείου στο Άμστερνταμ όταν το αντιλήφθηκα), το’χα βάλει πείσμα πως θα ξανανέβει, με οποιοδήποτε τρόπο, όπως και να’χει. Να το λοιπόν σχεδόν δύο χρόνια μετά, ελπίζουμε να σάς φαίνεται ok. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ανέστιτς Τέτσουο (Gioumourtzina), που επιμελήθηκε τα λογότυπα και τα γραφιστικά και ένα ακόμα μεγαλύτερο στον George (Weballey), που σχεδίασε και έστησε το site (ναι, τώρα είναι site). Δεν μας άφησε, όταν ακόμα και μεις πήγαμε να τον αφήσουμε (αναβλητικοί και πηγμένοι μια ζωή), τού τα πρηξα άπειρες φορές, του ζητούσα τη λεπτομέρεια, της λεπτομέρειας, ω, λεπτομέρεια, αυτός γκρίνιαζε (καλά έκανε) και μετά από δυο ώρες μου έστελνε ένα χαρμόσυνο e-mail που μέσα έλεγε “done”.
