The Inside Days
Λέξεις Και Τραγούδια από
την εποχή του Lockdown...
H αγαπημένη φίλη του Υπογείου Λία Τζινιόλη, διαχειρίστρια της μουσικής σελίδας Music Stories, μοιράζεται μαζί μας ένα οδοιπορικό της σχεδόν δίμηνης καραντίνας μας, μέσα από συγκινητικές και ολοζώντανες λέξεις και 21 τραγούδια... Την ευχαριστούμε.
"Τούτο το έτος πόσους ήδη στενοχώρησε;
Ζούμε την πρώτη Άνοιξη που φθινοπώρησε."
Skitsofrenis
Ο Μάρτιος ήταν πάντα για μένα αγαπημένος. Σαν γενέθλιος μήνας, με έκανε να έχω από παιδί μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Άνοιξη. Να νιώθω κάθε χρόνο μια ψυχολογική κυρίως αναγέννηση. Να αδημονώ για τον ήλιο, για τα πρώτα λεπτά μπλουζάκια, για τα σταράκια μου, τις μεγάλες βόλτες έξω, τους καφέδες που κρατάνε πολύ... Φέτος, φυσικά, αυτό δεν συνέβη.Στο πρώτο δεκαήμερο, όλα ήταν σχεδόν φυσιολογικά, μα ξαφνικά έπεσε μια κουρτίνα και το φως σταδιακά λιγόστεψε. Μέσα σε λίγες μέρες ότι θεωρούσαμε δεδομένο κι εύκολο έπαψε να είναι και αναγκαστήκαμε να βιώσουμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Για πρώτη φορά νιώσαμε τόσο μαζικά την αδυναμία μας, αλλά ταυτόχρονα και την μεγάλη δύναμη της προσαρμοστικότητάς μας. Δεν ήταν και δεν είναι εύκολο. Ήταν όμως απολύτως απαραίτητο. Κι έγινε.
Στην αρχή, σταθήκαμε όλοι αμήχανοι, βουβοί και μαγκωμένοι από το πρωτοφανές που ζούσαμε. Δεν το είχαμε πιστέψει στ'αλήθεια. Με μια στάση αναμονής σε θέση άμυνας, όπως πριν από μια επικείμενη καταιγίδα που βλέπεις από μακριά, στον ορίζοντα, να πλησιάζει. Όταν τα σύννεφα σκοτεινιάζουν και τρέχουν προς το μέρος σου, πριν βρείς κατάλυμα για να σε προστατέψει...
Το αίσθημα της ανημποριάς και του φόβου μας χτύπησε άγρια σαν κύμα τις πρώτες μέρες. Ένα παράπονο μας βγήκε γι'αυτά που θα αναγκαζόμαστε να χάσουμε,για την αξία της βαρετής μας καθημερινότητας που μόλις είχαμε ανακαλύψει. Και σε κάποιες περιπτώσεις κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Η συνειδητοποίηση πως για να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς πρέπει να μείνεις μακριά τους. Να τους αφήσεις μόνους, μέσα σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Να εύχεσαι να μην λείψει κανείς. Αυτό πόνεσε.
Και μετά, μπήκαμε σπίτι. Χωρίς να ξέρουμε για πόσο, ελπίζοντας για λίγο, αλλά χωρίς καλά καλά κι οι ίδιοι να το πιστεύουμε. Με τον φόβο, με την έγνοια, με τα νέα από τις άλλες χώρες να γίνονται όλο και πιο θλιβερά, όλο και πιο μαύρα, όλο και πιο απελπιστικά μέρα με τη μέρα. Και νά'ναι βάσανο κι αυτή η Άνοιξη... κι αυτός ο Απρίλης - ο πιο ψεύτης απ'όλους - αποφάσισε να πει μια τέτοια αλήθεια φέτος.
Μόνο που τα βράδια, όταν σκεφτόμαστε μας έπιανε μια λύπη κι ένα γαμώτο. Οκ, δεν υπάρχει επιλογή, αλλά γιατί να συμβαίνει αυτό; Και τι θα γίνει τώρα; Πώς θα καταλάβουν αυτοί που ακόμα δεν το πιστεύουν; Και πως θα κρυφτείς απ'τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Τι λείπει; Τι φταίει; Και πότε θα αγκαλιάσεις ξανά τη μάνα σου;
Όμως, μέρα με τη μέρα, το σπίτι που ναι μεν αγαπούσες και πρίν, τώρα άρχισε να αποκτά μια νέα διάσταση. Ξυπνάς το πρωί και ξέρεις πως δεν θα τρέξεις, δεν θα βιάζεσαι, δεν θα φωνάξεις "γρήγορα,θα αργήσουμε!" κι αυτό είναι κάτι που έχει μια δική του γοητεία. Το σπίτι έχει κάτι μαγικό: εξαφανίζει τα ρολόγια.Τι ώρα είναι; Δεν έχει καμία σημασία πια! Είναι ώρα να κάνεις ό,τι θέλεις! Τρως, κοιμάσαι, βλέπεις ταινία, χαζολογάς στο fb, δεν κάνεις τίποτα, κάνεις ό,τι σου'ρθει, so what? Το σπίτι δεν θα σου δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Δεν είναι όλα μαύρα (ή μπορεί και νά'ναι - είναι νωρίς για να ξέρουμε ακόμα).
Ανακαλύψαμε τους ξεχασμένους κήπους, βάλαμε φόρμες και αθλητικά, βρήκαμε και κάτι ξεχασμένα ξεχαρβαλωμένα εργαλεία -ο Θεός να τα κάνει- και βουρ να καθαρίσουμε, να ξεχορταριάσουμε, να πονέσουν γόνατα και μέσες και μ'ένα πλατύ χαμόγελο να καμαρώσουμε για τις ικανότητες που δεν ξέραμε πως είχαμε. Καλά, δεν είχαμε, αλλά όπως και να το κάνουμε γεμίσαμε λίγο χρόνο και κάτι καταφέραμε... Κήποι και μπαλκόνια απέκτησαν ξαφνικά το χαμένο κύρος τους και πήραν το αίμα τους πίσω!
Οι ταράτσες τώρα, είναι άλλη κατηγορία. Εκεί δεν πας συχνά, πας όταν έχεις λόγο. Όταν το πράγμα ζορίζει λίγο και πρέπει οπωσδήποτε να "πιάσεις" ουρανό. Γιατί μπορεί να είναι γύρω σου ηλιακοί και κεραίες, μπορεί να είσαι φάτσα με την μπουγάδα της γειτόνισσας -πράγμα παραδόξως καθησυχαστικό, τύπου όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε - αλλά όπως και να το κάνουμε άλλη αίσθηση το μεγάλο γαλάζιο... Τις μέρες με τα σύννεφα μπορείς να πάρεις μια ανάσα.Τα βλέπεις που τρέχουν, που αλλάζουν χρώματα και σχήματα και μονολογείς πως όλα συνεχώς αλλάζουν, δεν μπορεί, θα περάσει κι αυτό. Και ονειρεύεσαι βόλτες και ταξίδια. Ίσως πάλι αυτό να το παθαίνω μόνο εγώ. Οι κάλτσες του γείτονα παραμονεύουν...
Ο μέσα κόσμος έχει άλλους ρυθμούς. Στην αρχή είναι σοκαριστική η διαφορά. Μια μέρα κρατάει πολύ τελικά όταν δεν έχεις με τι να τη γεμίσεις, πράγμα που δεν συνειδητοποιείς όταν οι ώρες δεν σου φτάνουν συνήθως. Καμιά φορά όμως πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πως είναι πιο ανθρώπινο. Έχεις χρόνο να δεις μια ταινία δίχως να νυστάζεις. Έχεις διάθεση να φτιάξεις ένα φαγητό ακόμα (πονεμένη ιστορία το πόσα κιλά βαρύτεροι θα βγούμε τελικά έξω). Ή να ζωγραφίσεις τα δικά σου λουλούδια, αφού δεν μπορείς να δεις τα φετινά. Οι σκιές σου έρχονται και φεύγουν κατά τα κέφια τους.Κι εσύ κάνεις ότι μπορείς για να τις ξορκίσεις.Τα παιδικά ερωτηματικά και γέλια είναι καλός σύμμαχος, τα "σκυλιά" τα φοβούνται...
Υπάρχουν βέβαια και οι ώρες που ζορίζουν πολύ. Σου λείπουν οι άνθρωποί σου, σου τη δίνει αυτή η ψύχρα να τους ακούς μόνο ή να τους βλέπεις μέσα στις οθόνες, πως να το κάνουμε; Ίδιο πράγμα είναι το τηλέφωνο, ίδιο ένας ατέλειωτος καφές στη λιακάδα με πειράγματα, καβγάδες, αγκαλιές και γέλια; Να μην μπορείς να τον πιάσεις τον άλλον, να τον αισθανθείς; Να βλέπει ο ένας τη θλίψη στα μάτια του άλλου μέσα από μια βιντεοκλήση και να κάνουμε όλοι τους ψύχραιμους για να μην αλληλοστενοχωρηθούμε; Θα το κάνουμε, θα αντέξουμε. Επιλογή άλλη δεν υπάρχει. Στενοχωριόμαστε όμως, δεν είναι και κακό να το παραδεχτούμε και να του δώσουμε τις ώρες που του αναλογούν...
"But after all, tomorrow is another day" έλεγε η φίλη μας η Σκάρλετ, έτσι πρέπει να το πάμε. Σε καταστάσεις που δεν έχεις ξαναζήσει οδηγείες χρήσεις δεν υπάρχουν, πρέπει να τις εφεύρεις. Έτσι λοιπόν .Ό,τι φέρει η κάθε μέρα, χαλαρά και ήρεμα. Είσαι εδώ και θα είσαι για καιρό. Το παίρνεις απόφαση, κάνεις το καλύτερο που μπορείς και απλά περιμένεις. Ελπίζεις για το καλύτερο και περιμένεις το κέρμα για να ξαναπάρεις μπρός. Απλά και ωραία.
Εν τω μεταξύ, οι ειδήσεις έρχονται από παντού σαν φουσκωμένο ποτάμι. Όλες τις ώρες, με κάθε τρόπο τα τραγικά νέα μας κατακλύζουν. Άνθρωποι χάνονται κατά εκατοντάδες, χώρες βουλιάζουν κάτω από το βάρος ενός κοινού -ίσως για πρώτη φορά- εχθρού, αόρατου, απειροελάχιστου μεγέθους κι όμως τόσο συντριπτικά δυνατότερου. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε ο πλανήτης να ζει στον ίδιο ρυθμό ταυτόχρονα. Φωτογραφίες και βίντεο με την παράξενη ησυχία πολύβουων τόπων που φαντάζουν απόκοσμα όμορφοι και ταυτόχρονα ανατριχιαστικοί χωρίς την παρουσία μας, εικόνες από νοσοκομεία και ήχοι ασθενοφόρων, φτάνουν κάθε μέρα στις οθόνες μας.
Αλλά παράλληλα και κάτι υπέροχα τραγούδια από ολόκληρες γειτονιές, άνθρωποι που παίζουν μουσικές διάφορων τόπων στα μπαλκόνια τους, γυμναστικές σε ταράτσες, dj sets, συνταγές φαγητών, παλιές παιδικές φωτογραφίες στην αρχική, γελοιογραφίες και memes επί παντός επιστητού, λουλούδια και ηλιοβασιλέματα ανάμεσα σε πιάτα δορυφορικά και κεραίες και κάπως έτσι το μαύρο παίρνει πάλι χρώμα. Για πολύ, για λίγο, δεν έχει σημασία. Μια ανάσα είναι πάντα μια ανάσα. Και μια πυρκαγιά μπορεί κάλιστα να ξεκινήσει από ένα σπιρτόκουτο - τό'χει πει κι ο Παύλος.
Ένα πρωί που πλέον έχει μετατοπιστεί λίγο προς το μεσημέρι, μπορείς να αποφασίσεις να χορέψεις στην κουζίνα σου. Ένα απόγευμα να κάνεις σινεμά που παίζει παιδικά το σαλόνι σου. Καφετέρια το μπαλκόνι σου. Να ξεκινήσεις μια σειρά που επιχείρησες και παλιά, αλλά έβλεπες μισό επεισόδιο κάθε βράδυ απ'τη νύστα. Ή να πας στα μπουζούκια Σάββατο βράδυ με τους φίλους σου στο fb. Ή να ακούσεις επί 3 ώρες μόνο Φοίβο Δεληβοριά, επειδή έτσι σου ήρθε. Μικρές κινήσεις που ίσως βοηθήσουν να ξεγελάσεις τον χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό... (κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι συμπτωματική).
Είναι κι αυτή η Άνοιξη έξω - αυτή που χάνεις - και σε πιάνει και κάποια στιγμή το παράπονο. Τραβάει πολύ τελικά, είναι αλήθεια. Ξεκινήσαμε για 15 μέρες, δεν το πιστεύαμε βέβαια, αλλά τώρα είναι τελεσίδικο. Ένα - ενάμιση μηνάκι θα το φάμε. Σχολεία για φέτος δύσκολα, δουλειές Μάιο και αν... Τι Πάσχα θα είναι αυτό, μακριά απ'όλους αυτούς που θέλεις δίπλα σου; Τι Ανάσταση χωρίς φιλί, χωρίς αγκαλιές; Ανάποδα πράγματα. Θα το ζήσουμε κι αυτό, τό'χουμε πάρει απόφαση,αλλά να: είναι ο κόμπος στη φωνή στο τηλέφωνο που το κάνει πιο αληθινό, πιο δύσκολο. Το παράπονό σου σμίγει εύκολα με ένα άλλο παλιότερο, παραδοσιακό, από ανθρώπους νησιώτες που ήξεραν πάντα από (απο)χωρισμούς...
Κατά βάθος, όμως, ξέρουμε ότι θα αντέξουμε. Το ξέραμε απ'την αρχή. Όσο είμαστε γεροί, όσο είμαστε όλοι, όλα θα πάνε καλά. Το κοντά και το μακριά είναι τελικά έννοιες σχετικές. Περάσαμε ήδη γιορτές και γενέθλια, καθημερινές και Σαββατοκύριακα, λιακάδες και βροχές, σιωπές και άυπνες νύχτες. Δώσαμε και πήραμε κουράγιο. Μια χαρά τα πάμε. Είμαστε εντάξει. Θα περάσει κι αυτό, που θα πάει... Και θα είμαστε καλά.
"Σ' ένα κλουβί κοιμάται απόψε η Ιστορία
Μην την ξυπνήσετε και κάντε ησυχία.
Σ' ένα δωμάτιο στο απέναντι μπαλκόνι,
ένα ρολόι που χτυπάει
με σκοτώνει..."
Πως έρχονται κάτι κομμάτια και κολάνε ώρες ώρες με την κατάστασή σου... Η σπασμένη φωνή του Απόστολου Ρίζου σαν να τρυπάει άμεσα κάθε περίβλημα και φτάνει βαθειά, μέσα σου...
"Σε μια φωλιά γυρίζει η Ανοιξη ν'ανθίσει
και βρίσκει μέσα πεθαμένο χελιδόνι..."
Εδώ είναι μια ρωγμή στο χρόνο. Θα μείνει ως η Άνοιξη που χάσαμε. Μια μέρα λιγότερη λέμε. Μια μέρα περισσότερη που είμαστε καλά. Και τα δύο ισχύουν. Ο Μάρτιος κράτησε σαν 6 μήνες. Ο Απρίλης του Πάσχα θα κρατήσει περισσότερο. Εδώ στη ρωγμή, ο καθένας είναι μόνος του. Κρύβεται,φανερώνεται,αποτραβιέται ή κάνει περισσότερη φασαρία,μιλάει ή χάνεται για μέρες,γελάει ή κλαίει,βρίσκει τρόπους να σκοτώνει τις ώρες, κάνει ότι μπορεί και πάει όπου τον οδηγεί η ψυχή του μακριά από πολλά πολλά φίλτρα. Εδώ στη ρωγμή,νιώθεις μια ψύχρα συχνά. Ψάχνεις για το πυθάρι, παρακαλάς να γλυτώσεις απ'το μαχαίρι και περιμένεις την Ανάσταση.
Θωρακίζεσαι -βάζεις τα δυνατά σου.Επιστρατεύεις τα όπλα σου. Φτιάχνεις μέρα με τη μέρα "το δωμάτιο" σου. Το χτίζεις με μουσικές, με προσδοκίες, με αναμνήσεις πόνου και ευτυχίας, με πρόσωπα και φωνές αγαπημένων, με λόγια καρδιάς και με όσο περισσότερα γέλια μπορείς.
"Όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά που κάποτε φαντάστηκες.
Μες στο κλειστό δωμάτιο,υπάρχουν όλα
Αν έχεις μάτια να τα δείς,αν έχεις χέρια να τ'αγγίξεις.
Αρκεί να πας ολάνοιχτος,γυρεύοντάς τα..."
Το σπίτι είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Δεν είναι τόπος, είναι αίσθημα. Είναι αυτά που θέλησες,είναι αυτά που σε παίδεψαν, είναι αυτά που σε άλλαξαν, που σ'έκαναν αυτό που είσαι,που σου χάρισαν τις πολυτιμότερες στιγμές σου, τα δάκρια,τα γέλια,την λύπη,την ευτυχία. Τα μικρά καθημερινά,τα σπουδαιότερα όλων. Μικρές στιγμές που φτιάχνουν τον ιστό της ζωής. Μέσα του πλεγμένα ολα όσα μετράνε πάνω απ'όλα. Το σπίτι είναι ο δρόμος που περνάει από μέσα. Το καράβι σου μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα.Το τρένο που σε οδηγεί στον προορισμό. Η περιουσία σου που δεν αντικαθίσταται.
Ένα μήνα μετά, ένα μήνα μέσα, όλα συνεχίζονται αλλιώς. Έχει βρεθεί ένας καινούριος ρυθμός. Άτιμο πράγμα η συνήθεια. Το ευχάριστο γεγονός πως προς το παρόν δεν ζούμε το ασύληπτο δράμα άλλων χωρών, δεν σημαίνει πως δεν έχουμε κι εμείς θύματα της ασθένειας. Κάθε ένα και μια ιστορία που ίσως δεν μάθουμε ποτέ. Παρ'όλα αυτά κάνουμε ότι μπορούμε και ελπίζουμε για το καλύτερο. Βλεπόμαστε από το απέναντι πεζοδρόμιο, στέλνουμε φιλιά στον αέρα σαν τηλεπερσόνες β' διαλογής, πάμε για ψώνια με γάντια, με μάσκες, κάποιοι κυκλοφόρησαν καλυμένοι με σακούλες, άλλοι ντυμένοι batman,οκ. Τι να κάνεις;
"Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Μένει όμως ακόμα ένα πείσμα,που δεν είναι συνήθεια μοναχά.
"Γέλα πουλί μου,γέλα.
Γέλα κι είναι η ζωή μια τρέλα!"
Υστερόγραφο
15 μέρες μετά, ένα διαφορετικό Πάσχα μετά - μοιάζει σαν μια ολόκληρη αλλιώτικη ζωή μετά - ακόμα μέσα, αλλά κοντά στην ηρωική έξοδο, με τους ίδιους προβληματισμούς αλλά και με μια απόλυτη ανάγκη πια να συνεχίσουμε τις ζωές μας ελαφρώς μεταλλαγμένες αναγκαστικά, όλοι περιμένουμε το κουδούνι που θα χτυπήσει και θα διακόψει αυτό το αλλόκοτο διάλειμμα.
Με την αισιοδοξία θα πάω.
Αντέξαμε, αλλάξαμε, ελπίζω να προσέξουμε, ελπίζω κάποια στιγμή να ξεμπερδέψουμε. Ήρθαμε αντιμέτωποι με επιλογές ζωής, άλλοι με τον δύσκολο συγκάτοικο της μοναξιάς, άλλοι με απώλειες, άλλοι με πιέσεις διαφόρων τύπων.
Από Δευτέρα έξω ξανά. Ακόμα δεν αγκαλιαστήκαμε. Θα γίνει κι αυτό. Κι όπως έλεγε κι η φίλη μας η Σκάρλετ: "After all, tomorrow is another day..."
Τά'χει πει αυτά και η Τάνια από παλιά. Όλα καλά θα πάνε!
Καλή Λευτεριά παίδες!!!
The Inside Days - Έπαιξαν τα εξής τραγούδια:
1) Όταν έρχονται τα σύννεφα
Μάνος Χατζιδάκης / Το χαμόγελο της Τζοκόντα
2) Η Δημοσθένους λέξη
Διονύσης Σαββόπουλος / Το βρώμικο ψωμί
3) Κόκκινος Χορός
Χ & Π Κατσιμίχας / Απρίλη ψεύτη
4) Τι λείπει;
Νίκος Πορτοκάλογλου - Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μπραζιλέρο
5) Μέσα στο σπίτι
The Boy / Aντιλόπη
6) Βγες στο μπαλκόνι
Ηλίας Μακρίδης & Πυξ Λαξ
Φεύγω(?)
7) Πάρτε με σύννεφα
Τάνια Τσανακλίδου / Αφήλιο του Νίκου Ζούδιαρη
8) Κηπουρός
Παύλος Παυλίδης
Εδώ live από τα "The Church Sessions"
9) Τι να θυμηθώ;
Απόστολος Ρίζος / " Ένας κύκνος κλαίει"
του Νίκου Ζούδιαρη
10) Ο άνθρωπος μπορεί
Ζαχαρίας Καρούνης - Πολυξένη Καράκογλου
"Απ' το μηδέν" / κομμάτι του Σπύρου Παρασκευάκου
11) Senior / Πυξ Λαξ
Στίλβη (1998)
12) Μια πυρκαγιά σ'ένα σπιρτόκουτο
Παύλος Παυλίδης & B movies
13) Bolero / Φοίβος Δεληβοριάς
Ο Αόρατος άνθρωπος (2011)
14) Ανάθεμα τον αίτιο / Μαρία Παπαγεωργίου
(Παραδοσιακό Μυτιλήνης)
4 χρόνια Δευτέρα
15) Post love / Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
16) Σ'αυτή τη χώρα / Απόστολος Ρίζος
Στίχοι: Τάμμυ Τσέκου
17) Εδώ στη Ρωγμή του Χρόνου / Ν.Παπάζογλου
Μανόλης Ρασούλης - Νίκος Ξυδάκης
18) Το Δωμάτιο / Χ&Π Κατσιμίχας / Λένα Παππά
"Της αγάπης μαχαιριά" (1994)
19) Το σπίτι / Κόρε Ύδρο
"Φτηνή ποπ για την ελίτ" (2012)
20) Γέλα πουλί μου / Χ&Π Κατσιμίχας
"Ζεστά Ποτά" (1985)
21) Αλλιώτικη Μέρα / Τάνια Τσανακλίδου
"Αλλιώτικη Μέρα" (1990)
