Then We Take The 00's
Part 1: 2000
To Υπόγειο, αφού εντρύφησε στα 90's (βλ. Then We Take The 90's), βουτάει στην περπετειώδη και υπέροχα χαοτική μουσική της δεκαετίας του 2000. Το αφιέρωμα θα δημοσιεύεται ανά έτος, για να μην κουράσει με την έκτασή του. Σε ένα κανονικό και οργανωμένο site η δημοσίευση κάθε μέρους θα πραγματοποιούταν συγκεκριμένη και προγραμματισμένη μέρα (ανά βδομάδα π.χ.). Το Υπόγειο, όμως, μπορεί να είναι διάφορα άλλα, αλλά κανονικό και σούπερ "επαγγελματικά" οργανωμένο δεν είναι, οπότε το κάθε "τεύχος" του αφιερώματος "Then We Take The 00's" θα εμφανίζεται... ξαφνικά και απροειδοποίητα. Στο τέλος κάθε κειμένου θα υπάρχει μια λίστα spotify με 30 αντιπροσωπευτικά τραγούδια της εκάστοτε χρονιάς, ενώ στο τέλος του αφιερώματος θα παρουσιαστούν και οι συνολικές λίστες με τα καλύτερα κομμάτια και τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Ladies and gents, here's the music of the Noughts...
Τα 00’s, και όχι μόνο για τη μουσική, ήταν η δεκαετία της τεχνολογικής επανάστασης και του internet. Ναι, ο 21ος αιώνας και το… εξωτικό 2000 μπορεί να μην μας έφεραν την κυριαρχία των ρομπότ, ιπτάμενα αμάξια και τουριστικά δρομολόγια στo Διάστημα, όπως μας έδειχναν οι sci-fi ταινίες των 80’s, μας έφεραν όμως το internet και όσα άπειρα και ως τότε απίστευτα έσουρε αυτό μαζί του.
Για τη μουσική, τα zeroes ήταν η δεκαετία του napster (2002) και του limewire (2000-2010), η δεκαετία του myspace (2003), των i-pods και των i-tunes, αλλά και φυσικά του YouTube (2005). Οι μπάντες έχουν τη δυνατότητα να παρακάμψουν δισκογραφικές, promoters, managers και όλα τα συναφή και να μοιραστούν τη μουσική τους διαδικτυακά. Από την άλλη, οι ακροατές μπορούν να ακούν (δωρεάν) νέους (και παλιότερους) μουσικούς ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς να χρειάζονται τη physical παραδοσιακή μορφή του μουσικού προϊόντος. Οι δισκογραφικές τραβάνε τα μαλλιά τους, το ίδιο και τα δισκάδικα. Σταδιακά, αλλά σταθερά και ξεκάθαρα, καθώς τα “noughties” απλώνουν τα χρόνια τους στο χωροχρόνο που τους αναλογεί, ο τρόπος που ακούμε μουσική αλλάζει, οι ενδελεχείς και ολοκληρωμένες ακροάσεις δίσκων σαν σύνολο σπανίζουν και φτάνουν κάποια στιγμή στο σημείο να αποτελούν μοναχική συνήθεια και χόμπι μιας χούφτας… εμμονικών weirdos. Ακούμε τώρα μουσική πατώντας play σε μεμονωμένα τραγούδια, κρίνουμε –αποθεώνουμε ή χαντακώνουμε- συγκροτήματα και μουσικούς βασιζόμενοι σε singles και –στην καλύτερη- σε δυο-τρία ακόμα κομμάτια. Ούτως ή άλλως, ολόκληρος ο πλανήτης γυρίζει ολοένα πιο γρήγορα, τα πάντα γύρω μας έρχονται κι ύστερα εξαφανίζονται σαν φώτα που αναβοσβήνουν, το ίδιο συνέβη και στη μουσική.
Η μουσική… Αν στα ένδοξα 90’s, κάτω από την φιλόξενη και γιγάντια ομπρέλα του indie-alternative, είχαμε ουσιαστικά ένα bing-bang από (σχεδόν) παρθενογενέσεις νέων μουσικών ειδών, στα 00’s –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που θα τις δούμε παρακάτω- δεν συνέβη το ίδιο. Γι’αυτό και στα genres που εξελίσσονται μέσα στη δεκαετία, συναντάμε συχνά τις λέξεις “post”, “nu” και “revival”. Είχαμε όμως μία υπέροχη και απείρως δημιουργική μετεξέλιξη όσων μουσικών πεπραγμένων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τη δεκαετία του 90, αλλά φυσικά και πιο πίσω, είχαμε μία «άτακτη» και «ατίθαση» ενηλικίωσή τους, μια κάπως άναρχη μουσική επίθεση, που πεισματικά αρνιόταν να μπει σε καλούπια και ταμπέλες. Πρωταγωνιστές, ονόματα που ήδη από τη δεκαετία του 90 είχαν αφήσει το στίγμα τους ή είχαν δείξει προς το τέλος της πως έρχονται με φόρα, αλλά και ολοκαίνουριοι καλλιτέχνες και μπάντες που ντεμπουτάρισαν μέσα στα 00’s.
Ξεκινάμε με το 2000. Εδώ, λοιπόν, πρόσωπα, μπάντες και στιγμές που σημάδεψαν την πρώτη χρονιά της νέας δεκαετίας (αιώνα και χιλιετίας).
Τελευταία μέρα του Γενάρη, Σκωτία. Το νέο μουσικό έτος και το νέο αιώνα υποδέχονται με άγριες και ρηξικέλευθες διαθέσεις οι μπαρουτοκαπνισμένοι από τα late 80’s και 90’s Primal Scream, που με το 6o studio album τους “XTRMNTR” έριξαν απανωτές χειρουργικές μαχαιριές σε πλείστα μουσικά είδη και τάσεις του παρελθόντος, δημιουργώντας κάτι σχεδόν ολοκαίνουριο, πάνω στο οποίο πολλές μπάντες του κοντινού μέλλοντος θα ανέβαιναν για να ελιχθούν στο μουσικό στερέωμα. Nu Rave, Acid Rock, Electronic Rock και λοιπές ταμπέλες με αφήνουν ώρες-ώρες αδιάφορο, ειδικά όταν οι ήχοι και το feeling ενός δίσκου με πνίγει αύτανδρο και με καθηλώνει στα ηχεία. Το track “Swastika Eyes” είναι έπος...
Στις 28 Φεβρουαρίου οι Oasis κυκλοφορούν τον 4ο δίσκο τους, “Standing on the Shoulder of Giants”. Δεν ακουγόταν...
Άνοιξη (3 Απριλίου) και παραμένουμε στη Μεγάλη Βρετανία και στο Cheshire για να αναφέρουμε το υπέροχο debut των Doves, “Lost Souls”. Υπερεμπνευσμένο και κομψότατο, αποχαιρετά τα 90’s μεγαλεία της britop με τον τρόπο που της αρμόζει. To single “Here It Comes” ήταν μια απέραντη ομορφιά και δίκαια και μοιραία κατέληξε σε mega hit, που οι από παντού απανωτές ακροάσεις του άγγιξαν τα όρια της κόπωσης.
Ένας από τους δίσκους της χρονιάς κυκλοφόρησε στις 8 Μαϊου. Και ήταν ταιριαστός με το όλο new millenium πνεύμα, με τις πρώτες δειλές απορίες που γεννιούνταν για το πού θα μας πάει όλη τούτη η πρόοδος και η τεχνολογία, πώς ο άνθρωπος θα πορευτεί στη νέα εποχή και ποιος θα είναι ο ρόλος του σε αυτή. Όλα αυτά τα φιλοσοφικά και δύσκολα τα έκανε τραγούδια ο μεγαλοφυής κύριος Jason Lytle, με τη βοήθεια φυσικά της μπάντας του, τους Grandaddy. To δεύτερο (είχε προηγηθεί το debut “Under the Western Freeway” το 1997) άλμπουμ του σχήματος από το Modesto της California ήταν μία συμπαγής concept υπέροχη μουσική κατάθεση και ονομάστηκε “The Sophtware Slump”. Η μπάντα μας έδωσε στα 00’s άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους (“Sumday"/2003, “Just Like Fumply Cat”/2006), πρόσφατα επανένωθηκαν και κυκλοφόρησαν το ενδιαφέρον “Last Place”, αλλά προφανώς ποτέ δεν μπόρεσαν να φτάσουν στα ύψη του “Sophtware Slump”, γεγονός απόλυτα κατανοητό και αναμενόμενο - μιλάμε για δισκάρα.
Δεύτερο εξαιρετικό δίσκο κυκλοφόρησαν και οι Queens Of The Stone Age, οι οποίοι στις τάξεις τους κατείχαν μία ροκ φιγούρα που θα στείχειωνε τη δεκαετία, τον Josh Homme. Οι QOTSA μας είχαν συστηθεί το 1998 με το self-titled LP τους, τους γνωρίσαμε όμως πιο ολοκληρωμένα, σκεπαστήκαμε για τα καλά από την άμμο του επιβλητικού stoner/desert rock τους, με το “Rated-R”, που μας χτύπησε την πόρτα στις 6 Ιουνίου. Την ανοίξαμε (την πόρτα) και έκτοτε κλείστήκαμε μέσα πετώντας το κλειδί απ’το παράθυρο, έξω στην έρημο του Mojave…
Μια εβδομάδα αργότερα, στις 13 Ιουνίου, έρχεται το 3o LP της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας indie rock μπάντας Modest Mouse, ονόματι "The Moon And The Antarctica". Πανέμορφο άλμπουμ από τον "Μετριοπαθή Ποντικό", ο οποίος κυκλοφορεί ανάμεσά μας ακόμα και σήμερα. Σημειωτέον πως την εξαετία 2003-2009 μπήκε στην μπάντα ο ιστορικός κιθαρίστας των Smiths, Johnny Marr, μαζί με τον οποίο κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ, το "Good News For People Who Love Bad News" (2004) και το "We Were Dead Before The Ship Even Sank" (2007).
Παραμένοντας στην ίδια μέρα (13/6) σε περίπου ίδια ηχητικά τοπία (indie pop/rock), σημειώνουμε το διαμαντένιο debut των Γάλλων Phoenix "United". Οι μαεστρικές και πρωτότυπες συνθέσεις του δίσκου, αλλά και η παρουσία του single "Too Young" στην εξαιρετική και επιτυχημένη ταινία της Sofia Coppola "Lost In Translation", βοήθησαν την μπάντα να γίνει αρκετά γνωστή και εντέλει να απολαύσει mainstream μεγαλεία στα 00's με τρεις ακόμα δίσκους, κάποιοι από τους οποίους θα μας απασχολήσουν και στη συνέχεια του αφιερώματος και θα τους αναφέρουμε όταν θα έρθει η χρονιά τους.
Aν η προ ολίγου προαναφερθείσα macho φιγούρα του Josh Homme θα στοίχειωνε τη δεκαετία, ο κύριος που θα μας απασχολήσει εδώ θα στοίχειωνε την ιστορία της ροκ μουσικής εν γένει... Το μεγάλο αφιέρωμα του Υπογείου στα 90’s, τελείωνε με μία μικρή αναφορά σε ένα garage-blues rock ντουέτο, “δύο μειράκια από το Michigan, που μας έλεγαν ότι είναι αδέρφια, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως ήταν παντρεμένοι, τον Jack και την Meg White. Τους White Stripes”. Στις 20 Ιουνίου του 2000 κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους, “Destijl”. Προφανώς, η Meg και κυρίως ο Jack θα μας απασχολήσουν βαρέως και ασυστόλως στη συνέχεια του παρόντος αφιερώματος, μιας και ο White εξελίχθηκε σε μία από τις πιο σημαντικές ροκ περσόνες των 00’s (και όχι μόνο) και οι μουσικές του κατέκλυσαν τον πλανήτη απ’άκρη σ’άκρη. Για μένα, όμως, όσα γιγαντιαία και υπέροχα κι αν ακολόυθησαν, το 38λεπτο “Destijl” είναι μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος των White Stripes.
Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο, στις 10 Ιουλίου, καταφθάνει ένας δίσκος που κάνει ένα γλυκερό και δροσερό αλλά, όπως και να’χει, βαρύγδουπο “μπαμ”, το “Parachutes” των Λονδρέζων Coldplay. Με πολιορκητικούς κριούς τα δύο μεγάλα πράσινα μάτια του frontman Chris Martin και ένα πραγματικά πανέμορφο single, το “Trouble” φυσικά, μπήκαν στη δεκαετία δυναμικά και επιβλητικά. Η συνέχεια περιλάμβανε δόξα και τιμές, αλλεπάλληλα ανά τον κόσμο sold-outs, ολίγον από Hollywood romance (ο Martin τα έφτιαξε με την Gwyneth Paltrow) και άλλους 3 δίσκους, που κανένας τους κατά τη γνώμη μου δεν μπόρεσε να φτάσει τον πρώτο (“A Rush of Blood to the Head”/2002, “X&Y”/2005 και “Viva la Vida or Death and All His Friends”/2008). Στα τρέχοντα 10’s και έχοντας χάσει αρκετή από τη δημοφιλία τους, μας έδωσαν άλλα 3 LPs (“Mylo Xyloto”/2011, “Ghost Stories”/2014, “A Head Full Of Dreams”/2015).
Ένα από τα πιο χιλιοτραγουδισμένα και χιλιοχορευμένα τραγούδια της δεκαετίας ήταν σίγουρα το “Get Off” των συμπαθέστατων και πάντα αξιόλογων Αμερικανών (Portland) The Dandy Warhols. Το κομμάτι το βρίσκεις στον 3ο δίσκο της μπάντας “Thirteen Tales from Urban Bohemia”, ο οποίος κυκλοφόρησε την 1η Αυγούστου και -πέρα από το anthem “Get Off”- είναι πολύ καλός στο σύνολό του.
Στις 11 Σεπτεμβρίου έρχεται η μέρα για να μάθουμε την ξεχωριστή θηλυκή περσόνα που ακούει στο όνομα Alison Goldfrapp. Τούτη η μυστήρια Λονδρέζα κυρία, μαζί με τον Gregory Will, συνθέτους το electro synth pop ντουέτο των Goldfrapp. Αγάπησα παράφορα, έστω και ετεροχρονισμένα, το ατμοσφαιρικό τους ντεμπούτο “Felt Mountain”. Δεν ένιωσα ποτέ το ίδιο με όλους τους δίσκους τους που ακολούθησαν, και ήταν και πολλοί πανάθεμά τους: “Black Cherry” (2003), “Supernature” (2005), “Seventh Tree” (2008), “Head First” (2010), “Tales of Us” (2013), “Silver Eye” (2017).
Λίγα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λονδίνου, στην Οξφόρδη, οι Radiohead επί τρία χρόνια απολαμβάνουν τις χρυσοποίκιλτες δάφνες που μεγαλόπρεπα φόρεσε στο (ραδιο)κεφάλι τους το αριστούργημα “OK Computer” (1997). Και εκεί που όλος ο μουσικός πλανήτης περιμένει ένα όσο να πεις ομόηχο indie-alternative sequel, η παρέα του Thom Yorke αφήνει τους πάντες σύξυλους με ένα πειραματικό ηλεκτρονικό εγχείρημα, που ονομάζεται “Kid A”. Το ρηξικέλευθο τούτο δημιούργημα κυκλοφορεί στις 2 Οκτωβρίου και αντιμετωπίζεται από κοινό και κριτικούς αρχικά με ένα μούδιασμα και στη συνέχεια, σταδιακά, αποθεώνεται. 19 χρονιά μετά θεωρείται τελικά ένας από τους καλύτερους δίσκους του 21ου αιώνα. Εμένα, από τότε ως και σήμερα, απλά μου αρέσει - δεν με τρελαίνει που λένε - αν και φυσικά έχει τις (μαγικές και υπερεμπνευμένες) στιγμές του.
Μεταφερόμαστε στο παγωμένο Μόντρεαλ και μόλις μία βδομάδα αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, οπότε και κυκλοφορούν το δεύτερο LP τους οι Καναδοί Godspeed You! Black Emperor, ονόματι “Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven”. Ω, Θεοί, τι μουσική ήταν αυτή! Ω, Θεοί, πώς μπορεί ένας ακροατής να απορροφήσει στο 100% αυτά τα post-rock νεοκλασικά μεγαλουργήματα; Μπορεί, μια χαρά μπορεί, αρκεί να αφεθεί στις μακρόσυρτες γεμάτες εκπλήξεις και ανατροπές συνθέσεις, αρκεί να ανοίξει σαν τριαντάφυλλο την ψυχή του και να υποδεχτεί αυτό το ώστικό συμπαγές κύμα που σηκώνει το έργο των GY!BE. Και μιας και αναφερθήκαμε στους Καναδούς post-rockers, να σημειώσουμε και το side project κάποιων μελών των GY!BE (του κιθαρίστα Ephraim Menouck και του μπασίστα Thierry Amar), που ακούει στο όνομα Α Silver Mount Zion. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ στις 13 Μαρτίου, το εξαιρετικό (πάρε βαθιά αναπνοή) “He Has Left Us Alone but Shafts of Light Sometimes Grace the Corner of Our Rooms…”
17 Οκτωβρίου ο θρυλικός Johny Cash, σε ηλικία 68 ετών και αφού έχει προηγουμένως νοσηλευτεί με πνευμονία και σοβαρά σύνοδα αναπνευστικά προβλήματα, κυκλοφορεί το 83ο (!) άλμπουμ της μουσικής καριέρας του, το “American III: Solitary Man”. Οι εκδοχές του στο “One” των U2 και στο “Mercy Seat” του Cave και των Bad Seeds θα γράψουν ακαριαία ιστορία. Το 2002, ο Johnny μας έδωσε το “American IV: The Man Comes Around” και έναν χρόνο αργότερα, στις 12 Σεπτεμβρίου του 2003, αποδήμησε σε άλλους κόσμους...
23 Οκτωβρίου και η Βρετανίδα Polly Jean Harvey εισέρχεται στον 21ο αιώνα με τον κατά πολλούς καλύτερό της δίσκο (για εμένα παραμένει το “To Bring You My Love” του 95). Το άλμπουμ ονομάζεται “Stories From The City, Stories From The Sea” κι άσχετα με το αν τελικά είναι το καλύτερό της ή όχι , είναι δίσκαρος.
Την επόμενη μέρα, 24 Οκτωβρίου, έχουμε ένα ιστορικό debut, με την έννοια πως μας συστήνει τους Linkin Park και την ξεχωριστή περίπτωση του Chester Bennington, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος που μπήκε στην μπάντα. O δίσκος τους “Hybrid Theory” κάνει πάταγο σε charts και πωλήσεις και στην ουσία επανεφευρίσκει και δίνει την τελική ώθηση για την επιδρομή του nu metal, που ήδη από τα 90’s είχε δείξει τα δόντια του. Η Αμερικάνικη (Califοrnia) μπάντα στα 00’s θα σαρώσει τα πάντα με ακόμα δύο δίσκους (“Meteora”/2003 και “Minutes To Midinght”/2007) και αμέτρητα sold out tours, ενώ στα 10’s θα συντηρήσει το μύθο της με τρεις ακόμα κυκλοφορίες (“Living Things”/2012, “The Hunting Party”/ 2014, “One More Light”/2017). Το φινάλε ήταν τραγικό με την αυτοκοτονία του Bennington στις 20 Ιουλίου του 2017.
Τελευταία μέρα του Οκτωβρίου έρχεται με φόρα, πολλή έμπνευση και 73 λεπτά πολυσυλλεκτικής μουσικής, με βάση το hip-hop, ο 4ος δίσκος των OutKast, “Stankonia”. Μεγάλο respect στο άλμπουμ και σε ένα είδος μουσικής που ποτέ δεν παρακόλουθησα επισταμένως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Παραμένοντας στο εν λόγω είδος, επιστρέφουμε παρενθετικά πίσω στο Μάιο του 2000 και συγκεκριμένα στις 23 του μήνα, για να μνημονεύσουμε μία εμβληματική κυκλοφορία από τον δεύτερο λευκό ράπερ (το είπαμε και στο αφιέρωμα των 90’s, ο πρώτος ήταν ο Vanilla Ice!): "The Marshals Mathers LP" από τον Εminem. Ο δίσκος ήταν καταιγιστικός, οι οργισμένες ρίμες του “The Way I Am” σκέπασαν τον πλανήτη και οι μελωδίες της Dido στο “Stan” τραγουδήθηκαν από δισεκατομμύρια στόματα. Έλα, παραδέξου το, και από το δικό σου...
To Σάββατο 4 Νοεμβρίου του 2000 ήμουν στη Wembley Arena για να δω τους Smashing Pumpkins στα πλαίσια της περιοδείας τους “Sacred and Profane”, η οποία είχε ξεκινήσει τον περασμένο Οκτώβριο με αφορμή τη διάλυση της μπάντας. Η... βαριά κι ασήκωτη ανακοίνωση είχε έρθει λίγους μήνες πριν, στις 23 Μαϊου, δια στόματος του frontman Biily Corgan σε ραδιοφωνικό σταθμό του Λος Άντζελες. Η είδηση ήρθε λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του 5ου δίσκου του γκρουπ, “Machina/The Machines Of God” (29/2). Ήμουν στο Wembley λοιπόν το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου 2000, για να χαιρετήσω μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες ever, ήμουν εκεί για να αποτίσω φόρο τιμής στο συγκρότημα που στοίχειωσε την (μετ)εφηβεία μου στα 90’s. Θα έβλεπα τις “Κολοκύθες” για τρίτη φορά στη ζωή μου και τελευταία με την κανονική τους σύνθεση. Διότι μπορεί το 2006 να ξαναφτιάχτηκαν, αλλά αυτο το “ξαναφτιάξιμο” ήταν μόνο στο όνομα, μόνο ο Corgan ήταν εκεί, μαζί με ένα μάτσο νεαρούς δεξιοτέχνες. Κι αν το “Zeitgeist” του 2008 ήταν ένας καλούτσικος δίσκος, δεν ήταν επ’ουδενί Smashing Pumpkins. Γενικά, οι Pumpkins δεν ξαναεμφανίστηκαν ποτέ, ούτε καν πέρσι (2018) που από την αρχική σύνθεσή τους έλειπε μονάχα η D’Arcy. Οι Pumpkins για μένα πέθαναν στη Wembley Arena του Λονδίνου στις 4 Νοεμβρίου του 2000...
Στις 27 Νοεμβρίου μια πρωτοπόρα κεφάτη παρέα από την Αυστραλία μας δίνει έναν δίσκο εμβληματικό για τη δεκαετία. Οι Avalanches το “Since I Left You”. Το dance/disco υπέροχο συνονθύλευμα του... πολυπληθούς (7 μέλη) σχήματος ονομάστηκε από κάποιους “sampledelia” και είναι μια λέξη που μ’αρέσει και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τον ηχητικό πολυσυλλεκτικό οργασμό που παρήγαγαν οι Avalanches. Περιμέναμε το δεύτερο άλμπουμ τους 15 χρόνια κι όταν ήρθε ακουγόταν σαν χαλασμένο ραδιόφωνο (“Wildflower”, 2016).
Σε άλλα, πιο pop και mainstream, νέα να σημειώσουμε πως η Madonna μας έδειξε για ακόμα μία φορά πώς γίνεται με έναν πολύ καλό για το είδος του δίσκο, το "Music" (19/9), ενώ η 19χρονη τότε Britney Spears το... ξανάκανε με το δεύτερο άλμπουμ της "Oops I Did It Again" (27/3). Η Britney ξεκινούσε, ενώ οι Spice Girls ανακοίνωναν απροσδιορίστου χρόνου hiatus (Δεκέμβριος 2000).
Κι ύστερα σιγά-σιγά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, τα λέμε στο 2ο μέρος του αφιερώματος στα 00’s, τα λέμε το 2001. “Disorder, disorder, disoooooorder…”
30 τραγούδια από το 2000 σε αλφαβητική σειρά με βάση το συγκρότημα/καλλιτέχνη:
