Το Τέλος (Θα) Είναι Μαγεία
Γράφει η Νένα Παραμυθιώτη
Μου είναι αδύνατον να γράψω για τους Αctive Μember κρατώντας απόσταση από τα συναισθήματά μου... Κάπου στο 2000, έφηβη ακόμα, δένομαι με το low bap και τις ιδεολογικές του προεκτάσεις μ’ έναν ακαθόριστο τρόπο. Κι έτσι διαμορφώνεται εν πολλοίς αυτό που είμαι, ή μάλλον ολοκληρώνεται αυτό που ήδη ήμουν... Νιώθω ότι δεν έχει ουσία να μιλήσω για την πορεία των Αctive Member σε επίπεδο δισκογραφίας, συναυλιών, ανθρώπων.. Ο καθένας μπορεί να μάθει τα πάντα, να ακούσει ό,τι τραγούδι είπαν και δεν είπαν, να "γνωρίσει" τα πρόσωπα που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια απ' το Πέραμα, να διαβάσει, να δει... Θέλω μόνο να μεταδώσω τις σκέψεις, το νόημα.. Γιατί απλά, αυτή είναι η σπουδαιότητα της μουσικής, το "κατόρθωμα" της. Οι Active Member έφτασαν στο "τέλος" τους και δεν μπορώ παρά να εκφράσω το πόσο άγγιξαν την ψυχή τη δική μου και φαντάζομαι όλων όσων τους ακολούθησαν απ' τα χρόνια του "9" έως σήμερα.
Δεν θα σταθώ στις πληροφορίες και την ιστορία, δεν γυρίζω ντοκιμαντέρ.. Άλλοι θα καταφέρουν να αποτυπώσουν καλύτερα την πορεία του low bap και των Active Member μέσα στο χρόνο. Θα σταθώ σε ζητήματα βαθύτερα. Τα όσα περιγράφω δεν έχουν καθόλου να κάνουν με το είδος της μουσικής. Δεν είναι οι hip hop ήχοι που κάνουν το low bap μοναδικό. Άλλωστε, οι Active Member, αλλά και αρκετά group της low bap σκηνής, έχουν πειραματιστεί πολύ με τις μελωδίες τους σε διάφορα projects (Cosmos Alivas, Kramahoperrata, Madmoana, τα τρία album των La Bruja Muerta και πολλά άλλα). Ούτε είναι θέμα προσωποκεντρικό. Μιλάω σα να βρίσκομαι σε ντιβάνι ψυχαναλυτή, όπου αφήνοντας ελεύθερους τους συνειρμούς μου να εκφραστούν, φανερώνω όσα βίωσα, όσα κέρδισα. Μιλάω για την ατμόσφαιρα, τις μυρωδιές, την ελευθερία και την περηφάνια, την προσμονή για όσα όμορφα θα έρχονταν κάθε επόμενη φορά. Την συγκίνηση, την έμπνευση και την ανεξήγητη ανάγκη για γράψιμο. Τις κοπάνες απ' το σχολείο για να μπω στο 843 και να πάω μέχρι το Intro. Κάποιοι ίσως αφουγκράζονται τα συναισθήματά μου, κάποιοι πιθανότατα με θεωρούν υπερβολική, ακόμα και περίεργη.
Αυτό είναι όμως το low bap και κάπως έτσι νιώθουν όσοι μεγάλωσαν μαζί του. Τα τελευταία χρόνια, περνώντας ο καιρός, απομακρύνθηκα από όλα αυτά τα συναισθήματα που τώρα, χάρη σε αυτό το άρθρο, ξαναζώ. Οι λόγοι κρύβονται μέσα στην ξύλινη καθημερινότητα που δεν αφήνει περιθώρια για μαγεία. Οι Active Member τώρα όμως κλείνουν τον κύκλο τους κι εγώ κοιτάω πίσω και βρίσκω όσα πήγα να χάσω... Ξαναγίνομαι 18. Όπως και κάθε φορά που βρίσκομαι σε live τους. Ξαναγίνομαι 18. Πλησιάζει το Σάββατο και συνειδητοποιώ ότι είναι πολλοί αυτοί που βράζουν στο ίδιο καζάνι συναισθημάτων. Και αναφέρομαι στους μεγαλύτερους ηλικιακά, που νιώθουν σχεδόν σα να είναι υποχρέωσή τους να τιμήσουν τους Active Member τώρα που έφτασαν στο τέλος της διαδρομής τους. Άνθρωποι που για χρόνια απείχαν, μα τώρα θέλουν να κρατήσουν μέσα τους ζεστές τις τελευταίες στιγμές του group. Νιώθω μια γλυκιά θλίψη και συνάμα ευγνωμοσύνη για όσα είναι μέσα μου, για τις ατελείωτες θύμησες που δε μπορώ να εκφράσω με περαιτέρω λόγια.
Για όσους δε γνωρίζουν και θέλουν να μάθουν, ιδού η πορεία και η δισκογραφία τους από το 1993 έως και σήμερα από το site του lowbap.com:
