Τρία χρόνια
χωρίς τον Lou Reed
Ένα ακόμα σημείωμα από τον φίλο μας Στέργιο Κωστούλα.
Χλωμά θλιμμένα μάτια σε Κυριακάτικες βόλτες… τρία χρόνια χωρίς τον Lou Reed.
Διαβάζω δυο-τρεις ημέρες τώρα για τον Θάνατο του Lou Reed. Τρία χρόνια χωρίς την τέλεια ημέρα του και τις βόλτες του πάνω στις πλάτες αφιλόξενων βρώμικων λεωφόρων και πολύ απλά συνειδητοποίησα κάτι: ότι ένας Lou Reed δεν πεθαίνει ποτέ, απλά απελευθερώνεται. Απελευθερώνεται από έναν κόσμο και σίγουρα από μια κοινωνία, στην οποία βρέθηκε κατά τύχη, επειδή πολύ απλά γεννήθηκε εδώ, εξέφρασε και παρουσίασε με τον καλύτερο για εμάς τρόπο τους δαίμονες που τον κυνήγησαν για χρόνια. Τους δικούς του δαίμονες. Τα πιστεύω του και μια στάση ζωής, τη δική του στάση ζωής, σε κάτι που σίγουρα δεν θεώρησε ποτέ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.
Ο Λούις Άλεν Ραμπίνοβιτς, γεννημένος στο Μπρούκλιν και μεγαλώνοντας σε μία άκρως συντηρητική Εβραϊκή οικογένεια, απόφοιτος από το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, όπου σπούδασε δημοσιογραφία και σκηνοθεσία, θέλησε σε νεαρή ηλικία να βγάλει πράγματα από μέσα του και να ζωντανέψει ιστορίες. Να δημιουργήσει και να γράψει μουσική, να μας γνωρίσει με τον θάνατο, τους κακόφημους δρόμους και τη γειτονιά του. Με τις εμμονές του με το περιθώριο και την αμφισεξουαλικότητα, την εκπόρνευση ιδεών και ανθρώπων και με τους μη νορμάλ έρωτες, τα ναρκωτικά, την ηρωίνη και με τον πάντα στην ώρα του βιαστικό Κύριο με τα ταξιδιωτικά εισιτήρια. Με τα χλωμά θλιμμένα μάτια, τις όμορφες βόλτες τις Κυριακές και όλα όσα αποτελούσαν μια τέλεια ημέρα γι‘ αυτόν...
Αντισυμβατικός, ποιητής και κριτής κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων με πολιτική δράση και άποψη στη μετά Velvet Underground καριέρα του (συμμετοχή στην περιοδεία της Διεθνούς Αμνηστίας "A Conspiracy of Hope Tour”). Φωνή διαμαρτυρίας και καταδίκη.
Το να γράψεις για το έργο του είναι ίσως περιττό, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όλα όσα θέλουμε να μάθουμε, βρίσκονται στα επτά και κάτι λεπτά του Heroin, στο Walk Οn Τhe Wild Side και στο Pale Blue Eyes. Στη μουσική του και στη χαρά των εφηβικών μας χρόνων πως ανακαλύψαμε στο άκουσμά της τον τροχό και στην κατανόηση των στίχων του κάποια χρόνια αργότερα.
Περπάτησε όσο κανείς άλλος καλλιτέχνης στην “άγρια πλευρά” και δεν φοβήθηκε να το μοιραστεί μαζί μας, καθόλου μα καθόλου!
* If you like this, check also this: Stop Me If You Think You've Read This One Before (1): Μια νύχτα του ’65 οι Velvets κοίταξαν με τον Drella προς τα αστέρια.
