0-100 seirene
Με αφορμή την εμφάνισή της στο Rudu Fest, η νέα και πολλά πολλά υποσχόμενη μουσικός 0-100 seirene κατεβαίνει Υπόγειο. Με μια σειρά από singles και ένα ep ("Blender", Aπρ.23), η Ειρήνη έχει κάνει το δικό της θόρυβο τα τελευταία δύο χρόνια, ένα femme rap φαρμακερό, που ξεδιπλώνεται μέσα από μυριάδες κοφτερές λέξεις και ένα καθηλωτικό flow.
Με χαρά καλωσορίζουμε την Ειρήνη στις σελίδες μας - παρακάτω η πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε μαζί της.
* Η 0-100 seirene εμφανίζεται την 3η μέρα του Rudu Fest, την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου, μαζί με Νεκροτσουλήθα, Lip Forensics και Dolly Vara. Το φεστιβάλ ανοίγει την αυλαία του σήμερα (13/12) με Λάμδα, Λεμονοστιφέλ και Still.Vi - Reaktiv, ενώ αύριο Πέμπτη στη σκηνή του Oddity θα ανέβουν οι Bad Poetry Social Club, η Sophie Lies, αλλά και οι EXPE και Γενιά του Φόβου.
- εισιτήρια για το Rudu Fest / 5 Χρόνια Κάτω Απ' Τη Γέφυρα εδώ.
Το Υπόγειο: Γεια σου Είρηνη, σε ευχαριστούμε που κατέβηκες τα σκαλιά του Υπογείου. Όπως μου είπες είναι η -σχεδόν- πρώτη συνέντευξη που δίνεις και γενικά οι πληροφορίες σχετικά με σένα είναι δυσεύρετες, θέλεις να μας συστήθεις;
Φυσικά. Είμαι η Ειρήνη, ή μηδέν εκατό, ή σειρένε ή μηδέν εκατό σειρένε (χαχαχα). Μεγάλωσα και ζω στην Αθήνα, κοντεύω τα 25, έχω 2 γάτες και είμαι δίδυμος με ωροσκόπο καρκίνο και Αφροδίτη στον λέων (χαχαχα). Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν τα πάω πολύ καλά με τα μέσα δικτύωσης πόσο μάλλον με την «δημοσιότητα» πληροφοριών για μένα.
Το Υπόγειο: Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείται για πρώτη φορά με τη μουσική; Τι μουσικές επιρροές είχες ως παιδί;
Ασχολούμαι με τη μουσική από τότε που θυμάμαι την εαυτή μου βασικά. Καταλυτικό ρόλο είχε (και έχει) ο πατέρας μου (είναι μουσικός), που συνειδητά ή ασυνείδητα μου έδινε ερεθίσματα, εργαλεία, έμπνευση. Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου στα 5 αλλά ήδη ψιλό έπαιζα σε ότι μουσικό όργανο είχαμε σπίτι. Είχε μια τεράστια σιντιέρα με μια συλλογή από κλασσικούς συνθέτες (Vivaldi, Mozart, Beethoven, Bach), όλη τη δισκογραφία του Μ. Χατζιδάκι, του Μ. Θεοδωράκη, του Θ. Μικρούτσικου, του Miles Davis, του John Coltrane, της Ella Fitzgerald, της Billie Holiday, κλπ κλπ. Με φώναζαν Μοζάρτ (έτσι νόμιζα ότι λέγεται ο Mozart) ενώ η Λιλιπούπολη ήταν η αγαπημένη μου παρέα. Καταλαβαίνεις λίγο πολύ ότι υπήρχε μια ποικιλομορφία στις μουσικές επιρροές μου, κάτι για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων στους γονείς μου. Ντάξει, φεύγοντας από την προσχολική ηλικία άρχισα να ακούω και διάφορα άλλα της ποπ σκηνής που ήταν της εποχής τότε.
Το Υπόγειο: Τι σημαίνει η rap για εσένα; Μου αρέσει πολύ το flow σου στα κομμάτια, βγαίνει φυσικά όλο αυτό και νιώθω ότι υπήρχε κάπου μέσα σου πάντα.
Ευχαριστώ πολύ! Η ραπ για μένα ξεκίνησε στην εφηβεία. Άκουγα ΔΠΘ και το αγαπημένο μου συγκρότημα ήταν οι Ψυχοδράμα 07 , που νομίζω αυτό από μόνο του λέει πολλά (χαχα). Σημαίνει δρόμος, αυτονομία, αντίδραση, περιθωριοποίηση, ρομαντικοποίηση του πόνου, φτώχεια, καταπίεση, πολιτικός λόγος, ελευθερία. Στο ραπ μιλάς, μιλάς, μιλάς. Είναι ένα πολύ μεγάλο εργαλείο που οφείλεις να αξιοποιήσεις σωστά.
Το Υπόγειο: Θα ήθελα να μου σχολιάσεις το σήμερα των νέων ανθρώπων, αυτό που εσύ και οι φίλοι σου ζείτε εδώ, στην Ελλάδα.
«Normal, Δεν γλείφω σκατά, δεν είμαι πιγκάλ Ο κύκλος μου στο δράμα κάθε μήνα recital. Δεν σε ψήνει το ένα, δεν σ'αρέσει το άλλο όμως ο ρεαλισμός της πείνας μ'έχει κάνει σουρεάλ» -Stolen Mic
Αυτό το τετράμπαρο με στοιχειώνει.
Ρε συ, δυστυχώς είναι πολλά τα μέτωπα. Το να μην είσαι σίγουρη/ος αν θα έχεις να φας το βράδυ, να ζυγίζεις αν θα βγεις για μπύρα ή θα πάρεις τσιγάρα, να δουλεύεις για 3 ευρώ την ώρα, να περπατάς κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι, να μη ξέρεις αν θα χαθείς σε κάποιο τρένο, σε κάποιο λεωφορείο, σε κάποια πλημμύρα, σε κάποια πυρκαγιά, σε κάποιο πλοίο, σε κάποια πορεία … δεν είναι εύκολο να ζεις στην Ελλάδα.
«Οι φίλες μου δεν χαμογελάνε συχνά, γιατί τις έπνιξε το όνειρο να ζήσουνε ελεύθερες»
Εδώ είμαστε όμως. Βρίσκουμε πολύ δύναμη το ένα στην άλλη.
Το Υπόγειο: Γιατί γράφεις μουσική; Τι είναι για σένα η μουσική;
Χμμμ… έλα ντε. Είναι αδιάρρηκτο κομμάτι με τη ζωή μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Διαφέρει όμως από τραγούδι σε τραγούδι ο αυτοσκοπός του. Ξεκίνησα να γράφω ραπ γιατί θεώρησα ότι είναι ένα εργαλείο να εκφράσω τον πολιτικό μου λόγο. Γιατί συνειδητοποίησα στα 18 ότι τόσα χρόνια ακούω μόνο άντρες να ραπάρουν. Δεν ήταν ποτέ όμως το ραπ το μόνο μέσο έκφρασής μου. Γράφω τραγουδάκια από πολύ- πολύ μικρή. Μερικές φορές βουλιάζω στα συναισθήματα όταν γράφω, άλλες εξιλεώνομαι, άλλες παίρνω δύναμη, άλλες λέω πως θα ήθελα να είμαι και νιώθω να υλοποιείται κάπως γράφοντάς το… δεν ξέρω. Πλέον δεν έχει να κάνει μόνο με εμένα όμως. Το βλέπω με μια σοβαρότητα, δεν είναι απλά για να κάνουμε τη φάση μας. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και ο λόγος έχει δύναμη.
Το Υπόγειο: Έχεις βιώσει διακρίσεις λόγω φύλου (πχ για την ποιότητα της δουλειάς σου, σε πληρωμές, σειρά που θα βγει σε lives) ;
Κοίτα, γενικά μέχρι στιγμής παίζω κυρίως σε χώρους όπου γίνεται μεγάλη προσπάθεια να λείπουν οι εξουσιαστικές συμπεριφορές μεταξύ των υποκειμένων που τους πλαισιώνουν. Είτε είναι ακροατές/τριες, είτε στο μπαρ, είτε στο line up. Προφανώς όμως το ότι γίνονται προσπάθειες δεν σημαίνει ότι εκλείπουν εντελώς, σίγουρα από προηγούμενα χρόνια αλλά και στο σήμερα. Το χειρότερο είναι ότι έχω νιώσει να υποτιμάται η μουσική μου ή να «σαμποτάρεται» κυρίως από αρρενωπότητες που τότε θεωρούσα κοντά μου. Ή σε πλαίσια αστείου και σοβαρού να γίνονται σχόλια για τον φεμινιστικό μου λόγο, να σεξουαλικοποιείται η μουσική μου αυτομάτως επειδή είμαι θηλυκότητα και δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τις “frontwomen” από το “sex idol”. Όλα αυτά και διάφοροι φόβοι που προκύπταν λόγω φύλου και εσωτερικών καταλοίπων όταν ξεκίνησα να γράφω ραπ, αποτελούσαν σοβαρό εμπόδιο να κοινοποιήσω τη μουσική μου. Για παράδειγμα, το κομμάτι «ρήτρα» μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να το δημοσιεύσω καθώς φοβόμουν το πόσο εκτεθειμένη θα είμαι με ένα τόσο “edgy” και “sexy” κομμάτι. Ψήσε καφέ να στα πω βασικά…
Το Υπόγειο: O όρος femme rap είναι από μόνος του μια διάκριση (διότι ο αντίστοιχος για άντρες είναι σκέτο rap);
Για μένα ο όρος fem (από το feminist) προέρχεται από το πολιτικό ρεύμα του φεμινισμού και όχι από το femme (γαλλική λέξη για το φύλο γυναίκα). «Είναι γυναικείο ραπ και πολιτικό» όπως έγραφε και η Aeon το 2020. Όταν όμως η underground ραπ σκηνή είχε το 2017 το πολύ 10 θηλυκότητες και κάθε τι που έβγαινε ακουγόταν «ξένο» στα αυτιά όλων, τότε ναι χρειάζεται να διεκδικήσεις τον χώρο για να «συνηθίσει» το ακροατήριο τη γυναικεία φωνή να ραπάρει. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές είχα ακούσει να λένε ότι δεν μπορούν να ακούνε την «ψηλή» τονικά φωνή στο ραπ. Δεν είναι και παράλογο άλλωστε. Μαθαίνεις κάτι και όταν αυτό πάει να αλλάξει χρειάζεσαι χρόνο να το συνηθίσεις. Το παράλογο είναι ότι έχουμε συνηθίσει να ακούμε μόνο αντρικές φωνές να ραπάρουν. Επομένως το ότι υπάρχει διάκριση το έχουμε σαν δεδομένο. Χρειάζεται ανάδειξη των femme υποκειμένων ώστε να σταματήσει να υφίσταται η διάκριση. Παρόλα αυτά υπάρχει ένας κίνδυνος. Το ότι ενσωματώνεται εντέλει στη μουσική βιομηχανία , η διεκδίκηση και ο πολιτικός λόγος του «φεμινιστικού» ραπ , έχει ως αποτέλεσμα να μετουσιώνεται σε «γυναικείο» ραπ και να απομακρύνεται η πολιτική ταυτότητα με την οποία ξεκίνησε ο όρος.
Το Υπόγειο: Στους στίχους σου αναφέρεσαι πολύ σε θέματα φεμινισμού και σεξουαλικότητας, είναι αυτά οι κεντρικοί θεματικοί άξονες της μουσικής σου ή υπάρχουν κι άλλοι που θεωρείς εξίσου σημαντικούς;
Δεν πιστεύω ότι οι στίχοι μου είναι μονοθεματικοί. Αντιθέτως , προσπαθώ να αναφέρομαι σε πάρα πολλά κοινωνικά ζητήματα, στις οπτικές μου για την ανθρώπινη υπόσταση, πολιτικές απόψεις και γενικά να αναδεικνύω οποιοδήποτε θέμα κρίνω ως σημαντικό. Κάποια τέτοια θέματα είναι η γυναικεία καταπίεση και ο φεμινισμός, το ταξικό και τα εργατικά, οι φυλακισμένοι/ες και οι πολιτικοί κρατούμενοι/ες, η φτώχεια και το «περιθώριο», η αντίσταση, ο αγώνας για την ελευθερία, η καταστολή κ.α.
Το Υπόγειο: Αν είχες τη δυνατότητα να συνεργαστείς με οποιονδήποτε καλλιτέχνη, εκλιπόντα ή ζωντανό, ποιόν θα διάλεγες;
Ααααα αυτό είναι πολύ δύσκολο να το απαντήσω. Με πολλή σκέψη θα πω Quincy Jones (παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, μουσικός) που από τη δεκαετία του 50’ βρίσκεται πίσω από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχουν γραφτεί στην ιστορία. Εκτός του ότι ο άνθρωπος είναι μουσική ιδιοφυία, δίνω respect και για την στάση του από το 50’ μέχρι και σήμερα που κουβαλάει στις πλάτες του το music industry.
Αυθόρμητα απαντάω Amy Winehouse, Jeff Buckley, Radiohead, Μ. Χατζιδάκις.
Το Υπόγειο: Πώς βιώνεις και πως θα περιέγραφες αυτό που ζούμε σήμερα;
Δυστοπία με κεφαλαία. Τι να πρωτοπώ; Για τα εργατικά; Για την ακρίβεια; Για τις γυναικοκτονίες; Για την αυθαιρεσία των μπάτσων; Για την διαφθορά των πολιτικών; Για την παθητική στάση της κοινωνίας; Έχουμε συνηθίσει τον θάνατο και την εξαθλίωση και η συνήθεια είναι το πιο επικίνδυνο, μας αδρανοποιεί.
Το Υπόγειο: Παρακολουθείς την ελληνική δισκογραφία; Υπάρχει κάποια δουλειά που σε εντυπωσίασε, τελευταία; Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που «ξεχωρίζεις»;
Τεράστια ανακάλυψη φέτος ήταν ο Λόγου Χάριν. Θα γίνω γραφική όμως λέγοντας για το Pineline Music Lab ότι κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με τα άτομα που το πλαισιώνουν τακτικά ή ανά καιρούς ( δύο μηδέν_δύο μηδέν, Stolen Mic, Aeon, Σημάδι, Κάτω απ’ το γείσο, Rizla 818 κλπ) Εκτός ραπ σκηνής, ξεχωρίζω τους Λάμδα, τη Sophie Lies, τον Capette.
Το Υπόγειο: Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον;
Αρχικά ετοιμάζουμε τον πρώτο μου δίσκο με τον Ήρωα. Πιστεύω μες τον χειμώνα θα κυκλοφορήσει. Όταν τελειώσει αυτό, θέλω να φτιάξω επιτέλους κάποια τραγούδια που έχω στο πιάνο και ιδανικά να κάνω κάτι με live όργανα.
Το Υπόγειο: Ειρήνη σε ευχαριστούμε πάρα πολύ!
