Arctic Monkeys Greece
Ελευθερία Καραμολέγκου
Τάσος Ζαννής
Την Άνοιξη του 2011, φτιάξαμε το πρώτο Υπόγειο, το diy blog from-the-basement .com. Για να μπορώ να έχω πιο εύκολη και πιο γρήγορη πρόσβαση στη διαχειριστική πλατφόρμα του blog, οι Υπόγειοι comrades μου πρότειναν να ανοίξω ένα λογαριασμό στο facebook. Κι έτσι, με μεγάλη καθυστέρηση σε σχέση με τους περισσότερους τότε συνομηλίκους μου, βρέθηκα εν μία νυκτί να αρμενίζω στον απέραντο ωκεανό του fb, ένας μαγικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου. Ένας κόσμος που έκρυβε μέσα του τους φίλους μου που τότε έκανα παρέα, τους παλιούς μου φίλους -ως και τους συμμαθητές μου από το Δημοτικό!- και φυσικά άπειρους μουσικόφιλους, με τους οποίους μοιραζόμουν πολλά κοινά ακούσματα και βιώματα. Μια παιδική χαρά που τότε ζούσε την πιο μεγάλη ακμή της. "Ξεναγοί" μου σε κείνο το ψηφιακό ταξίδι υπήρξαν τα παιδιά που τότε είχαμε φτιάξει το site, ο αδερφός μου, ο Mammoth και ο Πανάμπα. Και ήταν αυτοί, που το πρώτο που έκαναν όταν μου έφτιαξαν το account, ήταν να με βάλουν στο ελληνικό fan group των Arctic Monkeys, το Arctic Monkeys Greece.
Ακούγαμε πολύ Monkeys τότε, ατέλειωτα... Και στο γκρουπ είχα βρει έναν παράδεισο, Ποστάραμε κομμάτια -τα γνωστά των δίσκων, αλλά φυσικά και b-sides και rarities, σπάνιες ηχογραφήσεις αλλά και σπάνια ακριβοθώρητα live videos και χίλια δύο άλλα- και από κάτω στα σχόλια αναλύαμε, υμνούσαμε και πού κα πού -σπάνια- γκρινιάζαμε. Ήταν πολύ διαφορετικό το facebook τότε, και μεις ήμασταν διαφορετικοί, και οι Monkeys ήταν φυσικά διαφορετικοί.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, η μπάντα κυκλοφόρησε το "AM", προκαλώντας έναν σεισμό που τάραξε τον κόσμο της μουσικής απ'άκρη σ'άκρη. Οι fans της μπάντας παγκοσμίως εκατονταπλασιάστηκαν κι έτσι και το Arctic Monkeys Greece πλημμύρισε με νέους φίλους του συγκροτήματος. Είναι η εποχή της Turner-ίτιδας, της φρενίτιδας που προκαλούσε ο Alex Turner σε κάθε του μικρή κίνηση, ακόμα και αν αυτή ήταν παντελώς άσχετη με τη μουσική, τους στίχους ή το τραγούδι του. Ήταν η "εποχή της τσατσάρας", όπως την είχα ονομάσει στις συζητήσεις μου με φίλους. Το timeline της ομάδας φόρτωνε κάθε λεπτό με δεκάδες φωτογραφίες του Alex, αποσπώντας εκατοντάδες likes (τότε δεν υπήρχαν ακόμα οι καρδούλες) και εκατοντάδες σχόλια. Τίποτα, όμως, πια δεν θύμιζε μουσική και τίποτα δεν είχε να κάνει με την μπάντα την ίδια. Για τον μικρόκοσμο ένος Arctic Monkeys fan, ήταν μια περίεργη και οριακή περίοδος, η οποία μάλιστα είχε προκαλέσει στην ομάδα και αρκετές έντονες εμφύλιες συγρκούσεις. Κι έτσι, με ένα... δραματικό post, αποφάσισα να αποχωρήσω από την ομάδα:
"Είναι (κωμικο) τραγικό αυτό που έχει συμβεί στο group guys. Τόσοι καβγάδες, ειρωνείες, Μεγάλοι Vs. Μικροί, Παλιοί Vs. Kαινούριοι, Ψαγμένοι Vs. "Άψαχτοι" και λοιπές μαλακίες. Guys, μια μπάντα είναι (μεταξύ μας τώρα, υπερμπάντα είναι) και τίποτα παραπάνω. Για όλο αυτό το μπούρου-μπούρου ευθύνονται οι Monkeys κατά τη γνώμη μου. Αυτοί επί της ουσίας είναι η ουσία και αυτοί επί της ουσίας μπέρδεψαν το παλιό κοινό τους και προσκάλεσαν το νέο κοινό τους. Εμείς, guys, είμαστε το κοινό. Ο καθένας προφανώς έχει το δικαίωμα να ακούει και να ανεβάζει ό,τι γουστάρει, αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, ο καθένας έχει το δικαίωμα να αγαπάει τον Άλεξ πολύ με τσιγάρο στο στόμα, τον Matt ξαπλωμένο στο χώμα, την γκόμενα του Alex με γυαλιά ηλίου, το Arabella στο repeat απ'το βράδυ ως το πρωί... Τα σορτσάκια και τις τσάντες AM, το τσάκισμα στα jeans του Alex, τον τρόπο που Alex κουμπώνει το sexy πουκάμισο κ.ο.κ. Για μένα ο Alex ήταν ένα παιδί απ το sheffield με σπυράκια που μαζί με τους φίλους του έβγαλε 3 δισκάρες. Αυτό το αίσθημα και αυτή η ανάμνηση δεν υπάρχει στο group τον τελευταίο χρόνο και γι'αυτό φεύγω. Σέβομαι το κάθε single post και το κάθε single member του group, αλλά δεν με εκφράζει πια η φάση. Θέλω όμως να παρακαλέσω, plz, μην ξαναμαλώσετε, it's just fucking music! Mr Schinezos thanx for the hospitality!!!"
Έχει πλάκα και είναι και συγκινητικό συγχρόνως να ανατρέχω σε αυτό το ποστ και -νοερά και ασυνείδητα- σε ολόκληρη εκείνη την εποχή. Τέλοσπάντων, έφυγα από την ομάδα, αλλά επέστρεψα λίγο αργότερα, όταν τη διαχείριση ανέλαβε ο πολύ στενός μου τότε διαδικτυακός (αργότερα και "κανονικός" δια ζώσης, αλλά και συνεργάτης στο παρόν site) φίλος, Τάσος Ζαννής. Κοντά του, από το 2018 κι έπειτα, και η ξεχωριστή, στην πένα και στη σκέψη, Ελευθερία Καραμολέγκου.
Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του νέου, 7ου κατά σειρά, πολυαναμενόμενου δίσκου των Arctic Monkeys, "The Car" (out 21/10), με χαρά και τιμή προσκαλώ τον Τάσο και την Ελευθερία στις σελίδες του Υπογείου για μια συνέντευξη. Μας μιλούν για το τότε - τη φρενιτίδα του 13/14, το μετά - συμπεριλαμβανομένων των συναυλιών των Monkeys και των TLSP στην Αθήνα, και το τώρα - το νέο άλμπουμ και τις νέες προσδοκίες που φέρνει η new era...
* Arctic Monkeys Greece group: https://www.facebook.com/groups/130151475227
** Arctic Monkeys Greece page: https://www.facebook.com/arcticmonkeysgr
Το Υπόγειο: Τάσο και Ελευθερία σας καλωσορίζουμε στο Υπόγειο, αυτή τη φορά με την ιδιότητα των διαχειριστών του ελληνικού fan club των Arctic Monkeys στο Facebook. Για αρχή λοιπόν, θα θέλαμε να μας πείτε ποια ήταν η πρώτη φορά που ακούσατε Monkeys στη ζωή σας και πως η αυτή η πρώτη φορά εξελίχθηκε στο μεγάλο έρωτα;
Τ: Καλώς σας βρήκαμε και από αυτή την ιδιότητα για πρώτη φορά. Κάπου μέσα στο 2011, λίγο μετά την κυκλοφορία του “Suck It And See”. Η πρώτη επαφή ήταν κάπου τότε, εξού και η τεράστια αγάπη μου για αυτό το άλμπουμ. Όσο για τον μεγάλο έρωτα, θα μιλήσω παρακάτω. Υπάρχει λόγος.
Ε: Ευχαριστούμε σε πρώτη φάση για το βήμα που μας δίνεται να εκφράσουμε (ακόμη μια φορά) την αγάπη μας γι’ αυτή τη μπάντα. Πρακτικά η πρώτη δική μου επαφή με τον κόσμο των Monkeys ήταν η ταινία Submarine και οι The Last Shadow Puppets κάπου το καλοκαίρι του 2012. Πραγματικά δεν είχα ιδέα τι με περίμενε τότε (χαχα). Κάπως καταλήγουμε στο σήμερα που, ενώ τα ακούσματά μου είναι “πιο βαριά”, οι Arctic Monkeys είναι πλέον κάτι το γνώριμο, κάτι που είναι εκεί στα καλά, τα καλύτερα και τα όχι τόσο καλά. Τους παρομοιάζω μέσα μου με την αγκαλιά μιας παλιάς αγάπης ή ενός παλιού καλού φίλου που απλά ξέρει και είναι εκεί όταν χρειαστεί.
Το Υπόγειο: Αν δεν κάνω λάθος, διαδεχτήκατε στη διαχείριση του γκρουπ τον υπέρτατο Κωνσταντίνο Σχινέζο. Πώς προέκυψε αυτή η διαδοχή; Πρέπει να ήταν κοντά στην εποχή της AM φρενίτιδας, σωστά;
Τ: Το στόρι έχει ως εξής: Πριν τη μεγάλη αγάπη για τους Monkeys, ειχε προηγηθεί αυτή για τους Muse χρονολογικά. Το 2008 ήρθα σε πρώτη επαφή με τους Muse και έναν χρόνο μετά που έφτιαξα Facebook, ανακάλυψα το Muse Greek Fan Club. Γυμνασιόπαιδο τότε, ήθελα να ασχοληθώ με τη διαχείριση της σελίδας. Έστειλα ένα μήνυμα για να δω τι μπορεί να γίνει, αλλά δεν πήρα απάντηση. Έτσι, οδηγούμαστε στο 2014 που έμαθα την ύπαρξη του αντίστοιχου ελληνικού γκρουπ/σελίδας των Monkeys. Η κίνηση ήταν απλή και το ενδιαφέρον μεγάλο: εγώ έστειλα μήνυμα, ο Κωνσταντίνος απάντησε, η διαδικασία ήταν σύντομη και έτσι πήρα τα ηνία της διαχείρισης. Ήταν 24 Φεβρουαρίου 2014.
Ε: Η δική μου πρώτη επαφή με την διαχείριση ήρθε μέσω του Τάσου που με μύησε στον κόσμο των fan club γιατί μέχρι τότε θαύμαζα σιωπηλά τους εκάστοτε καλλιτέχνες. Οπότε το καλοκαίρι του ‘14 μπήκα πρώτη φορά στην ομάδα και λίγο μετά, επειδή η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου με την τόση κινητικότητα ξεκίνησα να βοηθάω στη διαχείρισή της. Η δε ενασχόλησή μου με την σελίδα ήρθε όταν ο συνδιαχειριστής μπήκε στρατό και έπρεπε κάποιος να αναλάβει τα ηνία ώστε να υπάρχει περιεχόμενο, το σωτήριο έτος 2018.
Το Υπόγειο: Πώς βιώσατε και πώς αξιολογείτε το εν λόγω φαινόμενο - εκείνο τον ασύλληπτο πανικό που είχε προκαλέσει η μπάντα εκείνη την εποχή, η μπάντα και κυρίως ο Alex Turner;
Τ: “That rock n' roll, hey?”Το βίωσα έντονα και επί καθημερινής βάσης. Όταν γνώρισα την μπάντα το 2011 και άρχισα να μαθαίνω πράγματα, το hype δεν υπήρχε τόσο πολύ. Ή τουλάχιστον έτσι το ένιωθα. Το R U Mine?, η πιο καυλωτική κομματάρα των ‘10s. Αυτό φάνηκε να κάνει την αρχή στη δημιουργία του όλου πανικού που θα ερχόταν με το AM. Βέβαια, το στιλιστικό πακέτο ήταν εκεί από το 2011 κατ’ εμέ, τότε που άρχισε να γίνεται η “αμερικανοποίηση” (όπως το λέω εγώ) των Monkeys. Η φάση του Άλεξ τότε ήταν εκκεντρικότητα, σεξαπίλ, τρίχες, μπριγιαντίνη, ροκ σταριλίκι, celebrity icon, περσόνα, κωλοπαιδαρισμός και ενίοτε σνομπισμός. Τα βάζεις όλα αυτά στο μπλέντερ και έχεις φτιάξει ένα hype που θα έχτιζε ένα νέο fanbase.
Ε: Συνήθως μισώ τέτοια φαινόμενα γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις η ποιότητα πέφτει κατακόρυφα, στις επόμενες δουλειές μιας μπάντας, στο βωμό της εμπορικότητας. Στην προκειμένη όμως φάση λάτρεψα όλο το hype γιατί με έβαλε στο τρυπάκι να ασχοληθώ με τον καλλιτέχνη και ως άνθρωπο πλέον, ως οντότητα. Σίγουρα δεν ευχαριστιόμουν να βλέπω νύχια με soundwaves, διακροτήματα, am κτλ αλλά… Θεωρώ ότι λειτούργησε περισσότερο ως αφορμή να ακουστούν οι πραγματικοί Monkeys, πριν και μετά την am era, και σίγουρα μπήκε για την γενιά μας (και τις ελαφρώς νεότερες) το λιθαράκι για παραπάνω εμβάθυνση στο νόημα ενός στίχου που δεν γράφτηκε απλά για να γραφτεί.
Το Υπόγειο: Πιστεύετε πως όλος εκείνος ο παγκόσμιος χαμός έκανε καλό στην μπάντα ή το αντίθετο;
Τ: Γυρνάμε πίσω όντως στο 2013 τώρα. Εκείνη την εποχή οι Monkeys έφτασαν στο peak τους. Το διάστημα από τον Μάιο του 2013 μέχρι τον Νοέμβριο του 2014 έκαναν 150 συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Είχαν το πακέτο, όλοι το ξέρουν αυτό. Μαζί, βέβαια, και με το pushάρισμα του NME που τους αποθέωνε σε όλα τα άρθρα, που κι αυτό συνέβαλε στη δημιουργία του celebrity icon Άλεξ Τέρνερ. Το 2013 ήταν το ξέσπασμα. Η αρχή είχε γίνει καιρό πριν. Η μπάντα κατέληξε να συζητείται περισσότερο για τα leather jackets και τα περιποιημένα μαλλιά του Τέρνερ (βλ. quiff), παρά για την ίδια τη μουσική. Οι Monkeys έφτιαξαν ένα trend το 2013 και σίγουρα τους έμαθε κόσμος και κοσμάκης. Το AM era με πέτυχε ακριβώς μετά τις πανελλήνιες. Έβλεπα τον χαμό που γινόταν, καμιά φορά έπαιρνα μέρος έτσι για το τζέρτζελο, αλλά όταν έκλειναν όλα τα φώτα και έμενα μόνος με τους στίχους του Τέρνερ, ήξερα ότι εδώ έχουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Οπότε, ναι, καταλήγω στο ότι τους έκανε καλό αυτό το “πανηγυράκι”, γιατί έκαναν το step up - έστω κι αν άρχισαν να κυκλοφορούν με την ταμπέλα του mainstream: από μια πολύ decent μπάντα έγιναν παγκόσμιο όνομα.
E: I put a taqueria on the roof, it was well reviewed. Four stars out of five. Ή κάτι παρεμφερές εν πάσει περιπτώσει. Νομίζω ότι οι Μάνκιζ έβγαλαν τον σωστό δίσκο την σωστή στιγμή (2013). Αν αναλογιστούμε δηλαδή ότι πολλοί καλλιτέχνες γίνονται γνωστοί μετά θάνατον, το να βγάζεις το ΑΜ και να αναγνωρίζεται η δουλειά σου τη στιγμή που βγαίνει στον κόσμο είναι τεράστια υπόθεση. Όπως άλλωστε, αποδείχτηκε, δεν έγιναν άλλη μια εμπορική μπάντα, αφού το TBHC δεν τίκαρε τα κουτάκια των fans της mainstream ροκ σκηνής. Νομίζω δημιουργήθηκε και ένα δίχτυ ασφαλείας το οποίο επιτρέπει πλέον σε έναν καλλιτέχνη να πειραματιστεί με διαφορετικό ήχο, ξέρει ότι θα “πουλήσει” ή ότι, τέλος πάντων, κάποιοι, επειδή ο δίσκος θα έχει υπογραφή Arctic Monkeys, θα τον αγοράσουν και θα τον ακούσουν.
Το Υπόγειο: Ποιο είναι το πιο κουλό σκηνικό που έχετε συναντήσει/αντιμετωπίσει μέσα στην ομάδα;
Τ: Πάμε ξανά όντως πίσω στο 2013 ξανά (χα χα). Ο κόσμος έμοιαζε κάπως διαφορετικός το 2013. Το ίντερνετ το ίδιο λειτουργούσε κάπως διαφορετικά. Οι χρήστες, τα ποστ, ο τρόπος έκφρασης, όλα ήταν κάπως… αφιλτράριστα να το πω; Τέλος πάντων, η κουβέντα έχει και άλλες προεκτάσεις αλλά ας μείνω στο θέμα. Το γκρουπ αλλά και η σελίδα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στη ζωή μου - στην επόμενη ερώτηση θα επεκταθώ επ’ αυτού. Με θυμάμαι να περνάω ώρες ατελείωτες στα ποστ του γκρουπ. Τότε που ήμασταν φοιτητές και δεν δουλεύαμε ακόμα και είχαμε άπλετες ώρες ελεύθερες. Τα περισσότερα σκηνικά ήταν εντελώς αχρείαστα, αλλά ήθελα να δημιουργήσουν τζέρτζελο. Όποτε είχα όρεξη, έπαιρνα μέρος κι εγώ, απαντώντας πότε σοβαρά, πότε ειρωνικά. Τις άλλες φορές, απλά έπαιρνα ποπ-κορν και έβλεπα το ιντερνετικό ξεκατίνιασμα. Γιατί τέτοιο ήταν. Και αναλύαμε καταστάσεις και συμπεριφορές με την Ελευθερία, εκείνη από Αθήνα, εγώ από Καστοριά. Μερικές φορές η κατάσταση ξέφευγε και έπρεπε να πάρω μέτρα. Θυμάμαι μπλόκαρα κάποια στιγμή μια κοπέλα και μου έστειλε μήνυμα στο inbox σε στυλ “μπορώ να μάθω γιατί με μπλόκαρες; ποιος είσαι εσύ που αποφασίζεις;”. Ε ρε Παναγία (λέει ο σημερινός εαυτός μου), με τι ασχολούμουν στα 19 μου;
Όπως επίσης δεν ξεχνάω το σούσουρο που είχε γίνει με τα σχόλια στο άρθρο του Mike με τίτλο “Γιατί Εμίσησα Εντέλει τους Arctic Monkeys” - το πρώτο Monkeys άρθρο στο Υπόγειο. Από τα λίγα ποστ που έχουν μαζέψει 500+ σχόλια. Ο κακός χαμός. Αυτό συνέβη το 2015, τότε που το hype είχε αγγίξει ταβάνι. Δεν μπορούσες να κακολογήσεις τον Άλεξ, θα έπεφταν να σε λοιδορήσουν. Αλλά γενικά τα ακραία σκηνικά ήταν λίγα όλα αυτά τα χρόνια. Και όσο περνούσε ο καιρός, απομακρυνόταν σταδιακά αυτό το “κομπλεξ” ας πούμε στα σχόλια. Δεν έχει σημασία να πούμε γιατί γίνονταν όλα αυτά. Αχρείαστο κι αυτό. Σημεία των καιρών θα πω και προχωράμε στην επόμενη ερώτηση που είναι ταμάμ για μένα.
Ε: Βάλε καφέ και κάτσε να στα πω… Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω αλήθεια, οπότε θα κάνω πρώτα μια εισαγωγή. Όταν στον ίδιο (έστω ιντερνετικό χώρο) έχεις τόσες χιλιάδες κόσμου, καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται να ταιριάζουν όλοι με όλους. Έπαιζε αρκετά το φαινόμενο του gatekeeping από παλιότερους και πιο “original” fans της μπάντας που τους ήξεραν πριν το am. Από την άλλη υπήρχαν μικρά παιδιά που έμπαιναν να δείξουν τα μπλουζάκια και τις αφίσες και τα νύχια τους. Βάλε τους όλους αυτούς στο ίδιο δωμάτιο να μιλήσουν για μουσική να δούμε τι θα γίνει… χαχα.
Κουλά τώρα, αμέτρητοι καβγάδες για νύχια και μπλούζες, αμέτρητοι όμως, τύπου να “αυτοκαταστρέφονται” δημοσιεύσεις (ναι έκανα τον διαιτητή κάνοντας σίγαση τα μέλη για να λήξει το θέμα). Προσωπικά μηνύματα με ερωτήσεις που θα έκανες σε έναν manager της μπάντας και όχι σε διαχειριστή fan club.
Ένα από τα πιο κουλά ήταν ένα ποστ όπου παιδί είχε περάσει κλωστή στο πετσί του το λόγκο του ΑΜ. Το τι έγινε από κάτω; Δεν στο συζητώ, χαμός. Συν τα ποστ που έσκαγαν απλά για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με αυτό το γεγονός αντί να το αφήσουμε να σβήσει. Κουλό και στενάχωρο βέβαια που το 99% των σχολίων αποτελούνταν από κουνάμενα δάχτυλα αντί να ρωτάμε ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ;!
Και άλλα πολλά τέτοια που, προσωπικά, επειδή είχα φρικάρει από ένα σημείο και έπειτα, με έκαναν απλά να σβήνω δημοσιεύσεις χωρίς προειδοποίηση. Απλά για να σταματήσει η παράνοια και να μην υπάρχει βήμα για χολή.
Για να μην μακρηγορώ (too late), συνολικά ήταν κουλό να μαλώνουμε όταν μας ενώνει κάτι τόσο μεγάλο (η μουσική).
Το Υπόγειο: Το πιο εκνευριστικό και το πιο όμορφο/συγκινητικό;
Τ: Εδώ είμαστε. Take it away, honey. Ηλία, ρίχτο κι άλλα τέτοια. Κάτι εκνευριστικό δεν έχω να θυμάμαι. Βοήθησε και ο κόσμος σε αυτό. Το συγκινητικό έχει στόρι. Ένα δικό μου στόρι. Και πάμε πίσω ξανά στο 2013-14.
Ας μιλήσουμε για τη σελίδα, λοιπόν. Γκρουπ και σελίδα ήταν διαφορετικά αλλά και ίδια συνάμα. Οκέι, προφανώς το ίδιο content είχαν και έχουν, αλλά στο γκρουπ υπήρχε μια αλληλεπίδραση μέσω σχολίων. Η σελίδα ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση επί χρόνια (μέχρι το 2018 που εισέβαλε γλυκά και η Ελευθερία).
Η σελίδα ήταν τα λεγόμενα Πρωινά Ποστ με το “καλημέρα, Κυρία μου”, ήταν το “Only ones who know” την Παραμονή Πρωτοχρονιάς (για το “And I hope you're holdin' hands by New Year's Eve”), ήταν το Humbug τα φθινοπωρινά απογεύματα, ήταν το AM όλους τους κρύους χειμώνες, ήταν οι Last Shadow Puppets τα Σάββατα, ήταν πάντα το Suck It And See τις Κυριακές (το Σάουντρακ των Πρωινών Ξυπνημάτων), ήταν τα εκατοντάδες κείμενα, ήταν οι σκέψεις, τα κατεβατά, τα συναισθήματα. Γιατί δεν είμαστε τίποτα χωρίς τα συναισθήματα. Τότε 2ο εξάμηνο, τώρα από τη μία δουλειά στην άλλη. Όλοι αλλάζουμε ανά τα χρόνια και παρόλο που δεν ασχολούμαι με τη σελίδα όπως κάποτε, η αγάπη μου παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Γιατί είναι μέρος του εαυτού μου - και όχι, δεν υπερβάλλω. Η σελίδα με βοήθησε να γίνω αυτό που είμαι τώρα - ό,τι κι αν είμαι.
Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, η σελίδα ήταν η ζωή μου. Δινόμουν κυριολεκτικά. Κατάφερα να αφεθώ και να εξελίξω τρομερά τις σκέψεις και το λεξιλόγιό μου. Η φάση πήρε διαστάσεις. Έγιναν γνωριμίες, δημιουργήθηκαν φλερτ που οδήγησαν σε έρωτες μεγάλους και φλογερούς, άνθρωποι που είχαν κλειστεί στον εαυτό τους, άρχισαν να γράφουν, να σπάνε τη σιωπή τους, με την ελπίδα ότι θα υπάρχει κάποιος να τους καταλάβει. Και δεν ήταν ένας, αλλά εκατοντάδες. Καταφέραμε να δημιουργήσουμε όχι απλά ακόμα ένα fanbase, αλλά ένα περιβάλλον στο οποίο ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος να ανοίξει την ψυχή του, να πει ό,τι τον απασχολεί και τον προβληματίζει στη ζωή του, με επίκεντρο φυσικά την αγαπημένη μας μπάντα. Ήταν ένας τρόπος κοινωνικοποίησης μέσω της αγάπης μας για μουσική.
Και πάντα σκοπός μου ήταν ένας: να αποδείξω, μαζί με τα εκλεκτά μέλη του AM Greece, ότι εκεί έξω υπάρχει ακόμα ρομαντισμός. Ένα ευχαριστώ για αυτά τα 8 χρόνια δεν αρκεί. Αλλά θα τα πω. Ένα μήνυμα στα μέλη της ομάδας/σελίδας: Ευχαριστώ για όλη τη συμπαράσταση, τη βοήθεια, την ανοχή στα κατεβατά μου, τα σχόλια, τις συζητήσεις. Ευχαριστώ που εδώ και 8 χρόνια με έχετε κάνει να πιστεύω ότι όντως έχω καταφέρει να αποδείξω ότι η μουσική ενώνει και δεν χωρίζει κι ότι μπορούν να δημιουργηθούν ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις μέσω του διαδικτύου. Το Arctic Monkeys Greece ήταν πάντα το κοινό του και η αγάπη που του δείχνει. Ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ουφ, αυτά. Προχωράμε.
Ε: Εκνευριστικοί σίγουρα οι καβγάδες, δε νομίζω ότι με ενόχλησε ποτέ κάτι άλλο.
Το πιο όμορφο ήταν και είναι όλες οι φιλίες που δημιούργησα μέσα από την ομάδα που ξεκίνησαν από meet up το σωτήριο έτος 2014 και κρατάνε μέχρι και σήμερα. Το πως η μουσική και ένα απρόσωπο μέσο όπως το facebook οδήγησαν στο να ενωθούν τόσοι άνθρωποι. Έρωτες που ξεκίνησαν στην ομάδα και έσβησαν ή συνεχίζουν ακόμα, κείμενα για παλιές και καινούργιες αγάπες, αμέτρητα memes που κάποια ήταν τόσο κακά που ήταν σχεδόν συγκινητικό.
Πραγματικά μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώσω για όλα.
Το Υπόγειο: Αναμνήσεις και εντυπώσεις από τις συναυλίες των TLSP και των Monkeys στο Terra Vibe;
Τ: Συγκίνηση και πόνος (στα πόδια). Ανατριχίλα και κλάμα. Στιγμές ευτυχίας και μπύρες. Τραγούδι και γνωριμίες. Την πρώτη φορά ο Άλεξ ήρθε στην Ελλάδα με τον κολλητό του τον Miles Kane. Και ήταν όλα τόσο υπέροχα όσο τα φανταζόμασταν. Και εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά θες να το περιμένεις, γιατί είναι μαζί στο ίδιο στέιτζ και απλά ξέρεις τι πρέπει να γίνει, συμβαίνει:
Οι Last Shadow Puppets κλείνουν το πρώτο μέρος με το In My Room και ετοιμάζονται για encore. Στο μεσοδιάστημα όμως, από τη στιγμή που ξαναβγήκαν στο στέιτζ και μέχρι να πάνε στη θέση τους, οι κραυγές και τα ουρλιαχτά από εμάς κάτω δεν είχαν τελειωμό. Το 505 ακουγόταν από πολλά στόματα για encore, θα έκλεινε ιδανικά μια μεθυστική νύχτα στη Μαλακάσα. Το 505 δεν ήταν στη λίστα αλλά το βάλαμε όλοι εμείς. Το έχουν αποφασίσει πριν βγουν. Ποιος ξέρει τι συζητάνε πριν ξεκινήσουν. Το σημαντικό είναι ότι ξεκίνησαν. Κι όταν ξεκίνησαν, σταμάτησε ο χρόνος.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, σ' οποιοδήποτε live, βγαίνουν και τραγουδούν μαζί το 505. Ως Last Shadow Puppets αυτό βέβαια, γιατί ο Μάιλς έχει βρεθεί κι άλλες φορές παρέα με τον Τέρνερ να τραγουδούν (και να καπνίζουν, δες το επικό Glastonbury του '13), με τη συνοδεία και των υπόλοιπων Monkeys.
Για εμάς τους πιο νέους, εκείνο το βράδυ θα μνημονεύεται για πολύ καιρό. Κι εκείνα τα πέντε λεπτά, και το γράφω εν πλήρει συνειδήσει, με τα δάκρυα που χύθηκαν, με το τρέμουλο σ' όλο το σώμα, με τα πόδια μου να λυγίζουν εντέλει από την οκτάωρη ορθοστασία και να αφήνω τον εαυτό μου εντελώς ελεύθερο να εκφραστεί όπως αρμόζει στο τραγούδι, είναι μάλλον η πιο υπέροχη στιγμή που έχω ζήσει ως τώρα σε συναυλία.
Όλα αυτά μέχρι το 2018. Γιατί τότε ξαναγράφτηκε ιστορία. Και ξαναγράφτηκε όπως έπρεπε.
Έχω γράψει μόνο μία ανάμνηση από τη συναυλία των Monkeys. Κι αυτή την κατέγραψα την επομένη της συναυλίας, στο πλοίο για Σύρο. Αλλά δεν θέλω να γράψω τα ίδια εδώ. Ας αρκεστώ σε αυτό: τον Ιούλιο του 2018 είχα κι εγώ τη δική μου στιγμή της συσσωρευμένης καύλας. Και πάρτε το όπως θέλετε. Είδα για πρώτη φορά λάιβ την αγαπημένη μου μπάντα. Υπάρχει κάτι άλλο να πούμε; Χαλάλι η αναμονή από τις 12 το μεσημέρι στην είσοδο. Είναι κάποιες στιγμές που δεν τις αλλάζεις με τίποτα. Και η συναυλία των Monkeys είναι μακράν η αγαπημένη μου στιγμή ακόμη κι από όλες όσες θα πάω στο μέλλον. Γιατί ήμουν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Γιατί το έζησα όσο δεν πήγαινε. Γιατί υπήρχε αυτό το γνήσιο συναίσθημα. Γιατί όταν ξέρεις, ξέρεις. Και για πρώτη φορά από τότε, αυτό το συναίσθημα μου ξαναβγήκε όταν είδα τους Fontaines DC στην Πλατεία Νερού. Κι αυτό έχει τη σημασία του.
Photo credits: Καρολίνα Τσιρογιάννη
Ε: Αν ξεκινήσω να λέω για τις συναυλίες τώρα δεν θα σταματήσω να γράφω ποτέ.
Σίγουρα η πιο έντονη στιγμή ήταν στους TLSP όταν έπαιξαν το 505 και όλος ο κόσμος τραγουδούσε χωρίς να χάνει στίχο και μέτρο (το ελληνικό κοινό δε φημίζεται για τον συγχρονισμό του στα λάιβ χαχα). Ας με διορθώσει ο Τάσος, νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που το έπαιξαν λάιβ σε εκείνο το τουρ. Απίστευτη στιγμή και πάρα μα πάρα πολύ κλάμα και πολλές, πάρα πολλές, ώρες στο κάγκελο να κρεμόμαστε από κάθε νότα και λέξη.
Και στις δύο συναυλίες πάντως, θυμάμαι να είμαι πραγματικά εκεί 100%. Τρανή απόδειξη είναι ότι τα μόνα βίντεο που έχω και από τις δύο συναυλίες είναι χαζομάρες του Τέρνερ απλά για τα memes μετά. Ήμουν τόσο απορροφημένη από τη στιγμή που δεν με ένοιαζε να την απαθανατίσω.
Άλλη αγαπημένη σκηνή ήταν εκείνο το cheeseburger που προσγειώθηκε (ας μου επιτραπεί η έκφραση) στη βουβωνική χώρα του Αλέκου. Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
Photo credits: Θανάσης Καρατζάς
Το Υπόγειο: 2022 και τα lads έχουν έτοιμο το νέο δίσκο τους. Τι θα θέλατε να ακούσετε στο νέο άλμπουμ και πώς τον περιμένετε;
Τ: Πάνε 4 και πλέον χρόνια από το Tranquility Base Hotel & Casino, που ήταν και η πιο left turn στιγμή των Monkeys. Δεν είχε μπριγιαντίνη το μαλλί του Άλεξ, ούτε φορούσε στυλάτα τζάκετ, δεν υπήρχαν σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά υπήρχε εξέλιξη. Και με αυτό το άλμπουμ έκλεισαν μια και καλή την πόρτα στο παρελθόν. 4μιση χρόνια μετά (σχεδόν όσα μεσολάβησαν από το AM στο TBHC), επιτέλους επιστρέφουν στις 21 Οκτωβρίου με το The Car. Έχουμε ακούσει 2 singles. Και είναι όπως τα περίμενα, όπως και το νέο άλμπουμ θα είναι όπως το περιμένω. Λίγο τζαζ, λίγο red wine music και καθόλου κιθάρες. Μου αρέσει; Ναι. Οκέι δεν ενθουσιάζομαι, αλλά στηρίζω. Όλα είναι θέμα διάθεσης. Στα 18 μου δεν μπορούσα να εκτιμήσω την κινηματογραφική εσάνς. Τώρα και μπορώ και το έχω ανάγκη. Την έχουν δει αλλιώς πλέον. Οι Monkeys συνεχίζουν ουσιαστικά από εκεί που το άφησαν το 2018. Το ipp dipp, dog-shit rock and roll και τα ροκαμπιλάδικα ακούσματα (και χτενίσματα) δεν υπάρχουν πια. Έχουν ωριμάσει, έχουν εξελιχθεί και είναι πολύ, πολύ μακριά από το οτιδήποτε θυμίζει AM. Μια υπενθύμιση που έρχεται ξανά στο προσκήνιο για όσους δεν το είχαν καταλάβει: αποχαιρέτα τους Monkeys που ήξερες (κάτι που είχε συμβεί από το TBHC).
E: Θα είμαι όσο πιο straight forward γίνεται και θα πω ψύχραιμα πάντα ότι ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ο ήχος να θυμίζει TLSP2. Βασικά όχι τόσο ψύχραιμα, αν σκεφτείς ότι εκείνο το άλμπουμ το θεωρώ από τα καλύτερα που έχω ακούσει ίσως στη ζωή μου. Θα ήθελα να προστεθεί άλλο ένα αριστούργημα με υπογραφή Alex Turner στη λίστα.
Από άποψη ήχου θα ήθελα έγχορδα, όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο, και λιγότερο synth (χαχα ο Τάσος ξέρει πόσο τα μισώ). Ο ιδανικός συνδυασμός για μένα είναι κάτι σε στυλ Aviation.
Θα ήθελα κάθε κομμάτι να με πηγαίνει κάπου. Ροζ και κοραλί αισθητική σε μία εποχή κάπου στο 40-50. Αυτό θέλω και φαντάζομαι. Έναν έρωτα να ξεκινάει, να αναπτύσσεται και να τελειώνει σε ένα diner όσο ο πλανήτης καταστρέφεται. Έχω το άλμπουμ στο μυαλό μου (ίσως πιο ρομαντικά από ό,τι θέλω να παραδεχτώ) ως το πρώτο λουλούδι που φυτρώνει σε ένα δάσος που έχει καταστραφεί από μία πυρκαγιά. Περιμένω χρώμα και ρομαντισμό στην εποχή που ο άνθρωπος είναι πια γκρι.
Το Υπόγειο: Και μια τελευταία ερώτηση πριν σας αποχαιρετήσουμε: Πιο αγαπημένο Arctic Monkeys album και πιο αγαπημένο τραγούδι. Δικαιολογήστε την απάντησή σας.
Τ: Ας μην πλατιάσω και στην τελευταία ερώτηση, κρίμα είναι. Πάμε απλά και με βάση την καρδιά εδώ πέρα. Ξέρω ότι είμαι δηλωμένος φαν του Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not, αλλά επειδή εδώ επειδή μας οδηγεί η καρδιά, θα πω το "Suck It And See". Για όλες τις φορές που με έβγαλε απ' τη μιζέρια μου. Για όλες τις φορές που έβγαλε τη σκουριά από πάνω μου. Για όλες τις φορές που με έκανε να πιστέψω ξανά στον ρομαντισμό. Για τη γλυκιά παραζάλη. Οι μουσικές δεν παύουν να σε καθορίζουν και να σε στιγματίζουν αν σε πετύχουν στο κατάλληλο τάιμινγκ. Το Suck It And See με πέτυχε σε εκείνο το σημείο που δεν θα μπορούσα να μην ταυτιστώ με τις ιστορίες του. Κάθε μα κάθε φορά που το ακούω, νοσταλγώ πρόσωπα, μέρη, καταστάσεις. Νοσταλγώ κυρίως τον τότε εαυτό μου.
Αγαπημένο τραγούδι τώρα… Ηλία, ρίχτο (ξανά). Χωρίς χρονοτριβές. Το "505". Γιατί; Να γιατί:
505 σαν 2046*
Ο συμβολισμός ορίζει τη ζωή μας τώρα πια.
Μια ζωή σαν ταινία του Wong Kar-wai.
Κάποτε ερωτεύτηκα μια γυναίκα.
Μετά από λίγο καιρό την έχασα για πάντα.
Πήγα στο 2046, πιστεύοντας ότι ίσως με περιμένει εκεί.
Αλλά δεν τη βρήκα πουθενά.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν,
με αγάπησε ποτέ;
*για αυτούς που καταλαβαίνουν τον παραλληλισμό. Για τους άλλους, απλά δείτε το 2046.
[ Maybe one day you'll escape your past. If you do, look for me ]
Στα 27, το 505 τα σκάει πιο γερά από ποτέ.
Ε: Δεν θα μπορούσα να πω άλλο άλμπουμ από το "Favourite Worst Nightmare". Απλά δεν γίνεται. Κονταροχτυπήθηκε αρκετά με το Humbug και το Suck it and See μέσα στο μυαλό μου για μέρες αλλά αποφάσισα εν τέλει να απαντήσω για το τωρινό μου αγαπημένο.
Κι από πού να ξεκινήσω άραγε να περιγράφω τι σημαίνει αυτό το άλμπουμ για μένα; Από τις φορές που φώναξα Perhaps Fuck Off Might Be Too Kind (το έκανα και τσάντα και μπλούζα) ή από τις χιλιάδες φορές που άκουσα το 505 κλαίγοντας κάποιο βράδυ; Να σου πω απλά ότι όταν έφτιαξα το Spotify το 505 ήταν και το πρώτο κομμάτι που έκανα like και ακολούθησαν άλλα κομμάτια του άλμπουμ που άκουγα στη λούπα συνεχώς. Έχω αγαπήσει, έχω χωρίσει, έχω μαλώσει, έχω νιώσει τόσα πολλά με αυτό το άλμπουμ που θα ήταν άδικο να μην είναι πρώτο στη λίστα μου.
Παρ’ όλα αυτά αγαπημένο μου κομμάτι είναι το "Cornerstone". Κάτι στην ανάγκη να ξαναπαγιδεύσω έστω και για λίγο την αγνότητα του πρώτου έρωτα με κάνει να το αγαπάω. Έχω ταυτιστεί τόσο πολύ που εν τέλει ακούγοντάς το κάποιες χιλιάδες φορές ξεκίνησα να βρίζω τον Τέρνερ και να με εκνευρίζει να τον ακούω γιατί αγγίζει κομμάτια του μέσα μου που κάποιες φορές θα ήθελα να παραμείνουν παγωμένα. Αλλά κάτι στο I smelt your scent on the seat belt με κάνει να γυρνάω πάλι πίσω και να αναζητώ αυτή την γλυκιά αναπόληση. Αν έπαιζε λοιπόν κάποιο κομμάτι σε αυτές τις γλυκόπικρες αναμνήσεις μου είναι αυτό.
Νομίζω ότι το cornerstone μυρίζει σαν τη θάλασσα κάποιο κρύο πρωινό Κυριακής του Νοέμβρη, εκεί που σχεδόν έχει χειμωνιάσει κι ο καιρός πια είναι για αγκαλιές αλλά η αγκαλιά λείπει.
