Echo Train (2)
Irene (Ren) Panagopoulou
Τους Echo Train τους γνωρίσαμε για τα καλά με την κυκλοφορία του εξαιρετικού και σχεδόν αψεγάδιαστου ντεμπούτο τους, "Memento Mori", το οποίο κυκλοφόρησε το 2015 αρχικά ψηφιακά και λίγο αργότερα, το Καλοκαίρι του 2016, σε βινύλιο. Εκείνη την περίοδο, η τραγουδίστρια της μπάντας, η επιβλητική και χαρισματική Ειρήνη Παναγοπούλου (Ren) μας είχε δώσει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη (check here). Όταν το 2017 το Υπόγειο κυκλοφόρησε τη δεύτερη συλλογή του, "Music From The Basement Vol.2", ζητήσαμε από τη Ren, τον Greggy και την παρέα τους να μας δώσουν το αριστουργηματικό track "Who's Out There?" κι ο συγκεκριμένος ψυχεδελικός δυναμίτης κοσμεί τη συλλογή μας (check here). Τους ευχαριστούμε θερμά ΚΑΙ από εδώ. Με αφορμή τη συναυλία των Echo Train στα πλαίσια του Woman Festival στο Death Disco (8 + 9 Μαρτίου / check details here), η Ren... ξανακατέβηκε τις σκάλες του Υπογείου για μία πολύ διαφωτιστική και αληθινή κουβέντα...
Υ.Γ. Happy Birthday Greggy K. !!!
Το Υπόγειο: Ren καλώς σε (ξανά) βρίσκουμε στο Υπόγειο, 1μιση χρόνο από την πρώτη μας συνέντευξη... Πώς πετυχαίνουμε αυτή την φορά την μπάντα, σε τι φάση είστε; Πότε να περιμένουμε τον πολυαναμενόμενο διάδοχο του εξαιρετικού “Memento Mori” ;
Αύριο... Θα θέλαμε πολύ, ομως κάνουμε υπομονή μεχρι τότε.
Το Υπόγειο: Τι hints και teasers θα μπορούσατε να μας δώσετε για τη δεύτερη κυκλοφορία σας;
H επόμενη κυκλοφορία, θα είναι ίσως ακόμη πιο κοντά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη μουσική μας στο live. Ξεκινήσαμε να συλλέγουμε τις ιδέες μας απο τις αρχές του Καλοκαιριού και υποσχεθήκαμε οτι μόνο οταν μας συναρπάζουν εμάς πολύ θα μπούμε στη διαδικασία να ηχογραφήσουμε. Χαρτιά με στίχους και βιβλία και ποιήματα παντού και μια κιθάρα πάντα στο πλάι, που ανα πάσα στιγμή παίζει τη συνέχεια απο κάποια ιδέα που είχε μείνει στη μέση. Αντιμετωπίζουμε τους Εcho Τrain σαν μία φυλή που αναζητά να ρίξει φώς στην ψυχή μεσα απο μυστικές τελετουργίες. Αφήνουμε τα τραγούδια να μας αποκαλυφθούν, και να μας οδηγήσουν στο δρόμο τους. Το νέο ταξίδι εχει ξεκινήσει.
Το Υπόγειο: Έχει βέβαια μεσολαβήσει μία εκπληκτική διασκευή πάνω στο La Lucertola του Ennio Morricone. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη διασκευή, τόσο ως προς την επιλογή του συνθέτη, όσο και ως προς την επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού;
Θεωρούμε τον Ennio Morricone μεγάλο δάσκαλο και εμπνευστή. Ήταν ένας μικρός φόρος τιμής στο έργο του και μια πρόκληση στην τελειότητα της γραφής του. Η απομνημόνευση της σύνθετης, αλλα και τόσο αψεγάδιαστης μελωδίας στη φωνή αλλα και στα μουσικά όργανα, μας πείσμωνε ακόμη περισσότερο για να το τελειοποιήσουμε. Ηταν σαν μια υπέροχη άσκηση, ένα αίνιγμα που έπρεπε να λυθεί. Τέλος, προσπαθήσαμε να το φέρουμε πιο κοντά στον ήχο μας με απόλυτο σεβασμό στο original. To ποιήμα του Edgar Alan Poe που ακούγεται στην μέση, ήταν μια έμπνευση που ήρθε ακούγοντας το κομμάτι με κλειστά τα μάτια. Οταν αρχισα να το ψυθιρίζω είπαμε οτι το κρατάμε, ηταν γραφτό ! Ομως αλλη μια σημαντική «διασκευή» που μας χαροποίησε όσο τίποτα, ήταν το “Portland 69” των Hunger, το οποίο τυπώθηκε σε 7ιντσο μαζί με το Woman των Vibravoid και κυκλοφόρησε στο psychedelic Fanzine Timemazine με δική μας συνέντευξη και φωτογραφικό υλικό του G.Lathyris, στο 10ο τεύχος με τίτλο The summer of love!
Το Υπόγειο: Αφορμή για τη συνέντευξη, στάθηκε η επερχόμενη συναυλία σας στο Death Disco στα πλαίσια του Woman Festival. Τι να περιμένουμε από αυτό το live; Θα ακούσουμε νέα κομμάτια;
Θα είναι ενα πολύ ιδιαίτερο live για μας. Θα είμαστε τρεις στη σκηνή, o Greggy K. ο Τheo Nt με ακουστικές κιθάρες και εγω και θα παίξουμε τραγούδια και απο το νέο υλικό του επόμενου αλμπουμ. Και οι τρεις μας θα κάνουμε φωνές και θα σταθούμε σε ένα τρίγωνο κοιτώντας ο ένας τον αλλον όπως και στην πρόβα μας. Η ένωση με τον Theo Nt ηταν “theo” δωρο!
Το Υπόγειο: Μιας και αναφερθήκαμε στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων, να σας συγχαρούμε για τα live σας για ακόμα μία φορά... Απίστευτη σκηνική παρουσία απ’όλη την μπάντα, με την παρουσία σου να δεσπόζει και ειλικρινά να μας μαγνητίζει από την πρώτη σου κίνηση. Πώς προετοιμάζεστε για τις συναυλίες σας και ποια συστατικά θεωρείτε πως αποτελούν τη “συνταγή της επιτυχίας για ένα καλή εμφάνιση;
Η ελευθερία, το μοίρασμα, το μούδιασμα, το να λες μια ιστορία και να ζείς μεσα σε αυτην οσο την διηγείσαι. Επίσης η μπάντα να αφήνει κάθε πραγματικότητα πίσω και να λειτουργεί σαν ένα σώμα.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι καλύτερες συναυλίες που έχετε παραστεί στη ζωής σας;
Αναμφίβολα το Psychedelic Network Festival στο Wurzburg της Γερμανίας. Οχι μόνο επειδή συμμετείχαμε σε αυτό. Η ενέργεια του κόσμου ηταν ασύληπτα φωτεινή, κόσμος που ήρθε να παρασυρθεί απο την μουσική, να γεμίσει από αυτην. Το light show, ηταν όλο με αναλογικά μέσα και ο καλλιτέχνης που το χειριζόταν ακουγε ακόμη και τους στίχους και πρόβαλε τις αναλογες εικόνες λες και είχες κανει πρόβες μαζί του ένα χρόνο πριν. Είχαν όλοι μια καλοσύνη στα μάτια αλλα και μια δύναμη, ξεκινώντας απο τον ίδιο τον διοργανωτή που ενω τα είχε όλα στην εντέλεια έμοιαζε τόσο ήρεμος, χωρίς ίχνος έπαρσης, όπως ιδανικά θα ήταν ενα γνήσιο παιδί του καλοκαιριού της αγάπης του ’67!
Το Υπόγειο: Ξεχωρίζετε κάποια μπάντα στον ελληνικό χώρο στο κομμάτι του live;
Στην ψυχεδελική garage σκηνή, οι Bonnie Nettles στο attitude και την ενέργεια! Οι Αfter Maths που κάνουν νέο ξεκίνημα και τους είδαμε στο παρθενικό τους live, οι Hold and Release και ο Theo Nt που τα σπασε στο τελευταίο στο 6dogs. Eίναι πολλοί και ακόμη δεν εχω καταφέρει να τους δω ζωντανά.
Το Υπόγειο: Από εκεί και πέρα, κοιτάζοντας γενικότερα στη νέα ελληνική σκηνή, ποια είναι η γνώμη σας; Πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Συνεργάζεστε και βοηθάτε εξάλλου αρκετούς νέους μουσικούς, με τελευταία την εξαιρετική περίπτωση της Δήμητρας Ζακυνθινού (Lench), οπότε βλέπετε και αξιολογείτε τα τεκταινόμενα εκ των έσω.
To ταλέντο είναι έντονο και οι μουσικοί εξαιρετικοί. Χρειάζεται ομως βαθειά πίστη και πηγαία τρέλα για να παραμείνεις στο ταξίδι. Οι μπάντες διαλύονται γιατί έρχονται μπροστά οι προτεραιότητες της καθημερινότητας. Η έλλειψη χρημάτων και οργάνωσης η εκμετάλλευση των μουσικών απο τους λιγοστούς χώρους για live και πολλες αλλες αντιξοότητες, ερχονται και καταπίνουν κάθε καλλιτεχνική διάθεση. Αν ο πρωταρχικός στόχος σου δεν είναι να θρέψεις την ψυχή σου, το ταξίδι σου θα τελειώσει άδοξα!
Το Υπόγειο: Πώς ορίζετε την επιτυχία; Σε ποιο σημείο θα θεωρούσατε την πορεία της μπάντας επιτυχημένη;
Επιτυχία είναι να συνεχίζεις απτόητος και να εμπνέεσαι όπως την πρώτη φορα που έπαιξες μουσική. Επιτυχία είναι να κοιτάς πίσω σε αυτά που έχεις χτίσει και να είσαι περήφανος. Επιτυχία είναι να αδιαφορείς για την αποτυχία σου και να τρέφεσαι απο αυτήν.
To Υπόγειο: Κατά πόσο μπορεί μια προσπάθεια αποκλειστικά εντός των ελληνικών συνόρων μπορεί να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες μιας μπάντας; Όλο και περισσότερα ελληνικά σχήματα μας αναφέρουν πως η μόνη λύση είναι το “έξω”...
Πουθενά δεν είναι ιδανικά. Εχουμε φίλους έξω - Αγγλία Γερμανία και Αμερική με πολυ αξιόλογες ιδέες και μπάντες, που παλεύουν με τα θηρία και απ’ό,τι λένε οι αποδοχές αλλα και οι συνθήκες δεν διαφέρουν και πολύ απο εδώ. Πρεπει να φτάσεις πολυ ψηλά για να γευτείς τις ροκ σταρ καταστάσεις που φαντάζεσαι πως...παίζουν. Ομως σίγουρα, οταν ασχολείσαι με αγγλόφωνη ειδικά μουσική, καλό είναι να κάνεις την προσπάθεια να ανοίξεις τα φτερά σου εκτός Ελλάδος, Ειναι μια λογική συνέχεια.
Το Υπόγειο: Ren ευχαριστούμε πάρα πολύ που για ακόμα μία φορά... κατεβήκατε τα σκαλιά του Υπογείου. Τα λέμε στο Death Disco!
Σας ευχαριστώ
Ren
