Eyes Filled With Apathy
Citrus Blossom
Track by Track by the band
Πριν λίγες μέρες, με αφορμή τo ακαριαία αφοπλιστικό single τους "Stranger", σας παρουσιάσαμε την εξαιρετική περίπτωση των Σαλονικιών heavy blues rockers Citrus Blossom (check Nice To Meet You).
Με την πρόσφατη (10/4) κυκλοφορία του debut EP της μπάντας "Eyes Filled With Apathy", αποδείχτηκε πως ο προαναφερθείς χαρακτηρισμός της μουσικής τους (heavy blues rock) περιγράφει μεν τον ήχο τους, αλλά όχι ολοκληρωμένα. Διότι ακούγοντας κάποιος προσεκτικά όλο το extended play, θα εντοπίσει και θα νιώσει και άλλα genres να στριφογυρίζουν στα ηχεία του, η funk και η jazz, η progressive και η ψυχεδέλεια, είναι όλα τους εκεί για να συνθέσουν έναν πολυσυλλεκτικό και ξεχωριστό εντέλει ήχο και να καταστήσουν τους Citrus Blossom ως ένα πολύ σημαντικό και πέρα για πέρα ελπιδοφόρο νέο σχήμα. Πάνω απ'όλα, όμως, πέρα από genres και ταμπέλες, οι Citrus Blossom έχουν μεγάλη συνθετική δύναμη και φτιάχνουν όμορφα κομμάτια, αλλά και έναν τραγουδιστή, τον Βασίλη Παπαδόπουλο, που διαθέτει φωνάρα.
Το Υπόγειο προσέγγισε τους Citrus Blossom και με χαρά σας παρουσιάζει έναν πολύ ενδιαφέροντα track by track οδηγό στα 5 τραγούδια του "Εyes Filled With Apathy".
το "Eyes Filled With Apathy" κυκλοφορεί ψηφιακά αλλά και σε cd (order here).
1. Stranger
Οι στίχοι και η μουσική του Stranger γράφτηκαν με αφορμή τα αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στον Παλαιστινιακό λαό της Γάζας το 2014 κατά την επιχείρηση «Προστατευμένη Παρυφή». Ένας Ισραηλινός στρατιώτης συναντά ένα Παλαιστίνιο πατέρα έξω από το ερείπιο που κάποτε ήταν το σπίτι του. Το κομμάτι είναι ο μονόλογος του πατέρα στον στρατιώτη. Γι’ αυτό και τα μεγάλα τύμπανα, ο οξύς ήχος στην κιθάρα, το βαρύ μπάσο. Γι’ αυτό και τα φωνητικά στα όρια τους. Για κάποιο λόγο (μάλλον σχετικό με το θέμα αλλά σίγουρα συνειρμικό) στο συγκεκριμένο κομμάτι πιο μελωδικό και πιο γλυκό από όλα τα όργανα είναιτο μπάσο. Τα υπόλοιπα όργανα και τα φωνητικά προσπαθούν να επιφέρουν ένα κλίμα πανικού αλλά αν κανείς παρατηρήσει το μπάσο ειδικά στο σόλο της κιθάρας βλέπει ότι όλη η μελωδία του κομματιού κρύβεται εκεί.
2. It Ain’t Real
Το δεύτερο κομμάτι του EP αυτό αναφέρεται στο πόσο μπορείς να μπεις εμπόδιο στον ίδιο σου τον εαυτό, όταν γίνεται η επιτυχία αυτοσκοπός της ζωής σου. Καταλήγεις στο τέλος, ακόμα και αν πετύχεις αυτό που είχες στο νου σου, να μην
είσαι ικανοποιημένος, γιατί τελικά το πρόβλημα δεν ήταν η επιτυχία αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Το κομμάτι ξεκινάει δυναμικά η κιθάρα και γρήγορα μπαίνουν το μπάσο και τα τύμπανα συνοδεύοντας την και δημιουργώντας ένα δυνατό straight groove. Με το που μπαίνει η φωνή όλα γίνονται πιο ρυθμικά εκτός από τα τύμπανα που συνεχίζουν το straight ρυθμό τους. Η κιθάρα και το μπάσο δημιουργούν μια ιδιαίτερη επαναληψιμότητα, η οποία αντικατοπτρίζει τους κύκλους στους οποίους αναπόφευκτα καταλήγει τόσο η ψυχολογία όσο και οι πράξεις του ανθρώπου όταν βλέπει ότι δεν πετυχαίνει τον πολυπόθητο στόχο του. Η κυκλοθυμία αυτή φαίνεται και στο ρεφραίν, όταν ο ήχος της κιθάρας εναλλάσσεται γρήγορα από ήρεμο σε πιο fuzz-αριστό και επιθετικό. Το κομμάτι τελειώνει με ένα έντονο ρυθμικό και νευρικό μοτίβο το οποίο κλείνει άδοξα.
3. Still Awake
Είναι λίγες οι φορές που ένα κομμάτι γεννιέται εξαιτίας ενός μόνο συμβάντος. Μία τέτοια περίπτωση είναι το Still Awake. Ο λόγος που γράψαμε το Still Awake είναι το βλέμμα με το οποίο κοιτούσε μία δημοσιογράφος έναν Σύριο πρόσφυγα ο οποίος μόλις είχε διασωθεί από το λιμενικό και είχε βγει σε ελληνική στεριά. Η απάθεια με την οποία σύλλεγε τις πληροφορίες από ένα άτομο που είχε χάσει την κοπέλα του στη διαδρομή ήταν ασύλληπτη. Καμία ενσυναίσθηση, καμιά συμπόνια. Ξερή και ξύλινη εξέπεμπε κάτι το απάνθρωπο για μένα. Φοβήθηκα και έγραψα αυτό το κομμάτι που είναι η ιστορία του ταξιδιού αυτού του ανθρώπου από τη Συρία στην Ελλάδα όπως τη φανταζομουν. Τη μουσική προσπαθήσαμε να την κάνουμε όσο πιο απεικονιστική γίνεται. Ξεκινάει το ταξίδι και ο χαρακτήρας βρίσκεται λίγο πριν τη βάρκα. Αναλογίζεται τι του έχει συμβεί τις τελευταίες μέρες και δεν μπορεί να το πιστέψει. Ξαφνικά “ξυπνάει” από τους συλλογισμούς του και μπαίνει στη βάρκα. Εκεί το κομμάτι ξεσπά πρώτη φορά. Στη διαδρομή χάνει την κοπέλα του και τα όργανα ξεσπούν ξανά. Συνειδητοποιεί το χαμό της κοπέλας του και η κιθάρα με τη φωνή μένουν μόνες του. Μετά από αυτό ο μέρος το κομμάτι φτάνει στη μέγιστη δυναμική του και ο χαρακτήρας προσπαθεί να βρει την κοπέλα του στις σωρούς που υπάρχουν στη
στεριά. Το κομμάτι τελειώνει πριν ο χαρακτήρας συναντήσει τη δημοσιογράφο.
4. Anchor
Το Anchor είναι η μπαλάντα του EP και το μοναδικό κομμάτι μας που πραγματεύεται την αγάπη. Το κομμάτι αποτελεί έναν μονόλογο-εξομολόγηση του ενός συντρόφου προς τον άλλο, πριν το χωρισμό τους. Ο χαρακτήρας του κομματιού ανοίγεται πλήρως στην αγαπημένη του προσφέροντάς της το μέλλον του, καταρρέοντας μπροστά της καθώς νιώθει “λίγος” και “μικρός” για αυτήν. Σε μουσικό επίπεδο το τραγούδι χωρίζεται σε τρία μέρη. Αρχικά το πιο μελωδικό από αυτά,
ξεκινά με την εισαγωγή του βασικού θέματος η οποία συνοδεύει τη φωνή στην εξομολόγηση. Στη συνέχεια εισέρχονται τα άλλα όργανα. Καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του γραμμή και τη δική του μελωδία. Η κιθάρα κρατάει σταθερά το θέμα του πρώτου μέρους, η φωνή και το μπάσο περιπλανιούνται ακολουθώντας τη δική τους πορεία, η μεν διηγούμενη την ιστορία του κομματιού το δε ισορροπώντας ανάμεσα στο ρυθμό και τη μελωδικότητα. Τέλος, τα τύμπανα με το busy αλλά ουσιώδες παίξιμό τους αγκαλιάζουν όλα τα προηγούμενα και τα συνδυάζουν. Στο δεύτερο μέρος η μελωδία απλώνεται και αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας μας. Το τρίτο μέρος αποτελεί ένα ξέσπασμα με το
δυναμικό riff, το δεμένο rhythm section και το δυνατό σόλο κιθάρας που τελικά καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε.
5. Indifference
Το κομμάτι αυτό το λέγαμε funk πριν πάρει την ονομασία του. Ένα σκληρό ροκ-φανκ λοιπόν κομμάτι με χαρακτηριστική τη γραμμή των φωνητικών, τα tutti κιθάρας φωνής και το σφιχτό rhythm section. Οι στίχοι του κομματιού πραγματεύονται μία και μόνο άποψη. Ότι η απάθεια στα κοινωνικά προβλήματα και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι συνενοχή και ότι κάποια στιγμή αυτή η απάθεια θα μας φέρει και εμάς στην πλευρά των αδικημένων του κόσμου και τότε οι εναπομείναντες ευνοημένοι θα κοιτάν και τα δικά μας προβλήματα αποστασιοποιημένοι από αυτά. Οι εντάσεις πέφτουν λίγο μετά τη μέση, δίνοντας ευκαιρία στο κομμάτι να αναπνεύσει. Η φόρτιση χτίζεται σταδιακά και παράλληλα ακούμε τον Fidel Castro να μιλά περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Όσον αφορά τη μουσική τώρα, αυτό το κομμάτι θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ο λόγος είναι ότι μεγάλο μέρος του Indifference είναι αυτοσχεδιαστικό. Όλα τα όργανα έχουν το χώρο τους. Γίνεται διάλογος με εναλλασσόμενα σόλο μπάσου - κιθάρας και υπάρχουν στιγμές που αυτοσχεδιάζουμε ταυτόχρονα και οι τρεις. Ο αυτοσχεδιασμός γενικά είναι μια πρακτική που έχουμε αγκαλιάσει και εφαρμόζουμε κατά κόρον και στα live μας. Το κομμάτι κλείνει με ένα σολο στα ντραμς. Ο ογκώδης ήχος των τυμπάνων και η έλλειψη μελωδικών οργάνων σε αυτό το σημείο δημιουργεί συνειρμούς για τη γύμνια που θα νιώσουμε όταν έρθει και η σειρά μας να μπούμε στο γκρουπ των άτυχων, και είναι και ο λόγος για τον οποίο επιλέξαμε να κλείσει το EP με αυτό το κομμάτι.
