September
The BitterSweet
Track by Track by Nicholas Alavanos
Με χαρά καλωσορίζουμε στις σελίδες του Υπογείου του Νικόλα Αλαβάνο, ψυχή και εγκέφαλο των The BitterSweet, για ένα track by track στο εξαιρετικό τρίτο άλμπουμ της μπάντας, "September", που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο - στις 20 Μαρτίου του 2024 (check Top-15 Εγχώρια Albums από το 2024). Ένα track by track χειμαρρώδες και βαθύ, ακριβώς όπως και η προσωπικότητα του δίσκου, αλλά και του δημιουργού. Επειδή σας περιμένουν... χιλιάδες λέξεις, εγώ αποχωρώ ταχέως και δίνω το λόγο στον ίδιο το Νικόλα και στις 15 (+2) ιστορίες για τα ισάριθμα τραγούδια του δίσκου. Αναφέρω μόνο ακόμα πως την ερχόμενη Κυριακή 16 Μαρτίου (αλλά και το Σάββατο στις 29/3), ο Νικόλας και η Κατερίνα Μαραγκάκη, πάει να πει οι Country Jesters, θα εμφανιστούν ζωντανά στο Joplin στα Μελίσσια, όπου πέρα από σούπερ διασκευές, θα παρουσιάσουν και μία αναδρομή σε όλη την μουσική πορεία του Αλαβάνου και των BitterSweet.
1. River of Dreams
Tο έγραψα σε μία αίθουσα ωδείου ένα Σάββατο πρωί το 2017. Πολλές φορές έχω συνθέσει σε αίθουσες ωδείων περιμένοντας μαθητές - είναι μία ιδιαίτερη διαδικασία που έχει πλάκα, γιατί περιέχει το στοιχείο της βιασύνης. Ήθελα αυτό το κομμάτι να είναι minimal και αφαιρετικό. Η επιρροή πίσω από τη σύνθεση του "River of Dreams" είναι σίγουρα o Brian Eno και η dream pop. Δεν είναι καθόλου τυχαίος, είναι ένας φόρος τιμής στο "By This River" του Eno. Γενικά ο τρόπος που συνθέτω έχει πάντα στην άκρη του μικρές και ύπουλες επιρροές από πράγματα που αγαπώ πολύ μουσικά.
2. Numbers
Αναφέρεται ξεκάθαρα στην εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από τα social media και την δική μου εξάρτηση στη νούμερολογία, είμαι αρρωστάκι με τα νούμερα. Είναι καθαρά αυτοβιογραφικό αυτοσαρκαστικό κομμάτι. Προσπαθώ να αντιμετωπίσω τους εθισμούς μου - ένας μεγάλος εθισμός μου είναι η μανία μου με τους αριθμούς. Μετράω likes, μετράω views, μετράω μαθητές, μετράω λεφτά, μετράω τα γκολ και τους βαθμούς του Ολυμπιακού, υπέρ και κατά, μια εντελώς αρρωστημένη κατάσταση. Προσπάθησα λοιπόν να αντιμετωπίσω όλο αυτό το σύμπαν χιουμοριστικά. Έτσι, σε μία αίθουσα ωδείου περιμένοντας εναν ακόμα μαθητή, γεννήθηκε το "Numbers". Μουσικά, ήθελα να έχει μία ροκ αμεσότητα - σκέφτηκα αμέσως μία πολύ εντυπωσιακή μουσική γέφυρα - επηρεάστηκα από το "Α Song for Europe" των Roxy Music. Eπίσης, ήθελα να έχει ένα heavy metal hook. Σκέφτηκα τους Deep Purple, πρόσθεσα και κάποια ανατολίτικα στοιχεία στη γέφυρα και στο chorus, για να είναι το κομμάτι spicy, δυνατό και ενδιαφέρον. Το σόλο χρωστάει πολλά στους Blue Oyster Cult πιστεύω, ενδόμυχα, πλαγίως...
3. An Easy One
Yπάρχει η εξής ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι: για καιρό μου έλεγαν, για πολλά χρόνια άκουγα ότι γράφω περίπλοκα τραγούδια, ότι κάνω περίπλοκες αρμονικές ένορχηστρώσεις, περίπλοκες μελωδίες και υπήρχε τριγύρω αυτή η κατηγορία ας πούμε ότι δεν μπορώ να συνθέσω άμεσα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μία πλάκα, τρόπος του λέγειν, και ονόμασα αυτό το τραγούδι "Αn Εasy Οne". Το ίδιο το κομμάτι έχει κατασκευαστεί επίτηδες με πολύ απλές συγχορδίες και memorable αρμονικό progression. Ταυτόχρονα πρόσεξα όμως να έχει μουσικό νόημα, να τραβάει το αυτί του μέσου ακροατή. Γενικώς, στον "Σεπτέμβρη" προσπάθησα να αντιμετωπίσω τις συνθέσεις μου με πιο απλό τρόπο, να είμαι πιο άμεσος. Το κομμάτι χρωστάει πολλά στην country μουσική σε καλλιτέχνες όπως ο Νeil Υoung, εξίσου και σε μπάντες όπως οι early Pink Floyd και οι Radiohead. Οι στίχοι είναι αυτοσαρκαστικοί και to the point νομίζω.
4. The Wind Wails On
Ήμουν σε μία πάρα πολύ στενάχωρη φάση της ζωής μου, στη σχέση μου, στη γενικότερη κατάσταση μέσα μου με συμβάντα γύρω από το group. Είχε μόλις συμβεί και η τραγωδία στο Μάτι, όπου είχα χάσει έναν πολύ δικό μου άνθρωπο και μάλιστα ήμουν και εγώ δίπλα όταν συνέβη η καταστροφή. Όλα αυτά βάραιναν πολύ μέσα μου το καλοκαίρι του 2018 Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι συναισθηματικά φορτισμένο και πολύ βαρύ, που νομίζω ότι φαίνεται και στους στίχους. "Ο άνεμος που ουρλιάζει" και ένα στοιχείο που καταδεικνύει το πού ήμουνα τη συγκεκριμένη στιγμή της σύνθεσης: Πολλές φορές έχω συνθέσει στην Τήνο και αυτή ήτανε μία από αυτές τις φορές. Φαντάζομαι γνωρίζετε ότι ο άνεμος είναι ένα χαρακτηριστικό, χαρακτηριστικότατο στοιχείο αυτού του νησιού. θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κομμάτι ονομάζεται "ο άνεμος λυσσομανά" και ταυτόχρονα λυσσομανούσανε και όλα τα στοιχεία της αμφισβήτησης μέσα μου. Μουσικά το κομμάτι χρωστάει ξεκάθαρα στο "Oh Daddy" των Fleetwood Mac. Bρίσκω ότι περιέχει κάποια ανατολίτικα στοιχεία, που έρχονται από το μακρινό μου παρελθόν και τη "σχέση" μου και το πάθος με τον Jimmy Page.
Να αναφέρω εδώ κάτι πολύ σημαντικό: τις επιρροές μου δεν ξέρω αν τις σκέφτομαι ή τις χρησιμοποιώ την ώρα που συνθέτω, άρα είναι μία "εσωτερική" διαδικασία ασυναίσθητη ή τελικά τις σκέφτομαι και τις συνειδητοποιώ αφού συνθέσω. Aυτή είναι μία πολύ λεπτή γραμμή και κάτι το οποίο ακόμα ψάχνω. Νομίζω είναι κάτι κοινό για κάθε συνθέτη που μας βασανίζει και νομίζω ότι θα το ακούσετε από πολλούς ανθρώπους που συνθέτουν μουσική. Οι στίχοι, από την άλλη, έρχονται και κουμπώνουν μετά πάνω σε μία δοσμένη μουσική πολύ συνειδητά, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. άρα το στιχουργικό πλαίσιο είναι δεδομένο και έχει μέσα του σκέψη και υπολογισμό, δεν είναι τυχαίο.
5. SeXXing
Δεν έχω πολλά να πω για αυτό το κομμάτι, είναι πολύ απλή η ιστορία του. Το συνέθεσα το καλοκαίρι του 2012 με την Ευανθία δίπλα, την πρώην γυναίκα μου. Νομίζω βρήκα πρώτα τις συγχορδίες, μου άρεσαν πολύ, μου θύμιζαν παλιούς REM. Μετά έβαλα ένα funky στοιχείο, ένα λίγο Red Hot Chili Peppers στοιχείο, το οποίο δεν χαρακτηρίζει πολύ τη μουσική μου. Γενικά, μου αρέσει να βάζω προσμίξεις και με συναρπάζει να προσθέτω νέα στοιχεία στη μουσική μου παλέτα.
Στιχουργικά, δεν είναι μία σπουδαία και περήφανη στιγμή μου. Οι στίχοι είναι πολύ στοιχειώδεις και αναφέρονται σε μία κοπέλα που έχει καταπέσει και γενικά ας πούμε ότι είναι ένα και μία κατακραυγή ενάντια στις εξαρτήσεις και στους εθισμούς, γιατί έβλεπα εγώ γύρω με εκείνη την περίοδο ανθρώπους που δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους και να πουν όχι σε ουσίες, αλλά και σε μορφές σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανθρώπων που τους χρησιμοποιούν ως αντικείμενα... Είχα κάποιους γνωστους που ήτανε μωροφιλοδοξοι θα μπορούσα να πω και δεν αντιστέκονταν σε κανενός είδους εθισμό είτε αυτός ήταν κάποιες ναρκωτικές ουσίες είτε σεξουαλικού τύπου. Το ότι το "SeXXing" είναι σύνθεση του καλοκαιριού του 2012 το καθιστά αυτομάτως στο δεύτερο παλιότερο το τραγούδι του δίσκου. Εδώ, να πω ότι το "September" περιέχει συνθέσεις μου που εκτείνονται χρονικά από το 2012 μέχρι το 2019, απλώνεται λοιπόν σε ένα span 7 ετών.
6. Bitter Little Love
Έχουμε πολλά να πούμε εδώ... Υπάρχει πολύ μεγάλο και μελαγχολικό και συναισθηματικό story γύρω από αυτό το κομμάτι. Το συνέθεσα μαζί με την πρώην γυναίκα μου, την ευανθία, το Πάσχα του 2013, πάλι στην Τήνο. Υπήρξε μία πολύ συνειδητή επιλογή τύπου συνθέσεως. παίζαμε ένα avant gard ping pong γράφοντας ακατάληπτους ακατάσχετους στίχους - εγώ στα αγγλικά εκείνη στα ελληνικά και εγώ μετέφραζα θέλοντας το κομμάτι να έχει ένα ύφος σουρεάλ στο στυλ της ψυχεδέλειας των 60s, ένα magical mystery beatles type style εκείνης της περιόδου των Βeatles. Ταυτοχρόνως, από πάνω εγώ συνέθεσα ένα ισπανικού τύπου κομμάτι -μία ισπανικού τύπου αρμονική σύνδεση συγχορδίων- και μια μελωδία πού ίσως κρύβει από πίσω της την κλασική μου παιδεία, τις κλασικές μου σπουδές στην ισπανική κιθάρα. Άλλωστε, και το όργανο που δεσπόζει εδώ είναι η ισπανική κιθάρα. Υπάρχει ένα flamenco solo στη μέση του κομματιού, νομίζω ότι εδώ προσπάθησα -πιστεύω ασυναίσθητα- να συνδέσω τις hippie ψυχεδελικές avant gard σουρεαλιστικές επιρροές των 60s με την κλασική μου παιδεία. Όπως ανάφερα, νομίζω ότι αυτό έγινε ασυνείδητα. Το τελικό αποτέλεσμα περιέχει μία σύνθεση όλων αυτών των μουσικών Ακούγοντας το αργότερα, συνειδητοποιώ ότι έχει κι ένα progressive rock στοιχείο λίγο περισσότερο στο αστείο part, του βρετανού μουσουργού Robert Wyatt - εκεί πάει λίγο σουρεαλιστικά χιουμοριστικά, ειδικά στο τέλος.
Γενικώς, το "Biiter Lie Love" είναι μία ωδή στην αγάπη. Ξεκάθαρα μου φέρνει πολύ γλυκές αναμνήσεις, πολύ μεγάλο αίσθημα αγάπης και πλέον με στεναχωρεί βαθύτατα, καθώς περνάω μία πάρα πάρα πολύ δύσκολη συναισθηματικά βαριά περίοδο, οπότε το συγκεκριμένο κομμάτι με συγκινεί όταν το εκτελώ επι σκηνής. Μελαγχολώ και θυμάμαι τις ευτυχισμένες στιγμές που ζούσα τότε με τη γυναίκα μου, υπέροχες στιγμές. Υπάρχει γενικότερα στο άλμπουμ "September" ένα πνεύμα μελαγχολίας και απώλειας, που θα λέγαμε ότι το διαποτίζει και αυτό το κομμάτι το εκφράζει απόλυτα, παρόλο που δεν γράφτηκε σε στιγμή πίκρας μελαγχολίας ή μαυρίλας. Με όλα τα τελευταία συμβάντα στη ζωή μου, κατέληξε να είναι και μάλλον να αντιπροσωπεύει δυστυχώς τη συναισθηματική απώλεια, οπότε είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι του άλμπουμ προσωπικά για μένα ως δημιουργό και στιχουργό.
7. Down
Γράφτηκε πάλι στην Τήνο, νομίζω το καλοκαίρι του 2014. Περιγράφει αυτό που ακριβώς που ένιωθα, ήμουν αρκετά down - κλασικό στη ζωή μου. Είχα ένα αίσθημα μελαγχολίας, μου αρέσει και η μελαγχολική μουσική και τα μελαγχολικά μουσικά τοπία πολύ, ιδιαιτέρως πολύ. Μπορώ να πω πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα ακούσεις να λένε ότι θέλουν να γράφουν μόνο happy songs, σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, ο μινόρε τρόπος νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο μέσο έκφρασής μου μέχρι στιγμής μουσικά. οπότε είναι ένα down κομμάτι αρκετά μελωδικό, αρκετά indie σε βρετανικά μονοπάτια, πιστεύω ότι θυμίζει αρκετά Radiohead και ειδικά το "Karma Police", αν τo ακούσετε προσεκτικά. Πάλι δεν μπορώ να πω με αποφασιστικότητα εδώ αν την ώρα που το έγραφα σκεφτόμουνα κάτι τέτοιο. Δε νομίζω να σκέφτεσαι την ώρα που συνθέτεις κάτι πολύ συγκεκριμένο, αφήνεις τη μούσα να σε οδηγήσει. Ένα απλό κομμάτι νομίζω το "Down" - μελωδικό με βρετανικό pop style, στα χνάρια των Radiohead του "ΟΚ Computer".
8. Babies
Πάλι στην Τήνο. Όπως διαπιστώνεις, πολύ πολύ μεγάλο μέρος του άλμπουμ έχει τις ρίζες του στο νησί της Τήνου και η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα συνειδητοποίησει. Καταγράφοντας τώρα τούτο το track by track στο δίσκο το καταλαβαίνω περισσότερο - πόσες Τηνιακές ρίζες έχει αυτό το άλμπουμ και έτσι συνδέεται λίγο με τη μελαγχολία της φύσης και τα στοιχεία της, τον αέρα, το νερό (στην Τήνο μένω και δίπλα στη θάλασσα). Το "Βabies", λοιπόν, επίσης συνετέθη στην Τηνο το καλοκαίρι του 2015. Μάλιστα, θυμάμαι πως ήταν στη φάση του δημοψηφίσματος και είχα πάει να ψηφίσω (Ιούνιος του 15).
Είναι ένα κομμάτι πάλι μεγάλης μεγάλης μεγάλης συναισθηματικής αξίας και μεγάλης αγάπης. Οι στίχοι του αναφέρονται πάλι στην πρώην γυναίκα μου και τον ανιψιό μου, που ήταν πολύ μικρούλης τότε, 1-2 χρονών, και είχε μόλις έρθει στη ζωή. Ο γιος της αδερφής μου, ο Βασιλάκης μας. Είναι λοιπόν ένα ζουζούνικοχουχούλικο αγαπησιάρικο τραγούδι, το οποίο έτσι εξυμνεί την ύπαρξη των δύο αυτών διαφορετικών πόλων στη ζωή μου, που μου έδιναν κίνητρο και αγάπη και δύναμη. Η γυναίκα μου και ο ανιψιός μου συνδέονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο και τα συνέθεσα όλα αυτά με μία γέφυρα στιχουργική. Η πρώτη στροφή είναι για τον μικρό, η δεύτερη είναι για τη γυναίκα μου την Ευανθία. Μουσικά θα έλεγα ότι ανήκει στο Μπητλικό άρμα, προς τα εκεί θα έλεγα ότι πηγαίνει. Και το τελείωμα μου θυμίζει αρκετά, πάλι χωρίς να είμαι σίγουρος οτι το σκέφτηκα συνειδητά, κάποια αποσπάσματα από τις σόλο δουλειές του John Lennon.
9. I Need Time
Aποτελεί μέλος μιας ομάδας κομματιών που συνέθεσα σε μία ύστερη φάση προς το τέλος της 7ετίας που ανέφερα, το 2017 συγκεκριμένα. Eίχα αλλάξει πάρα πολύ εκείνη την περίοδο το στυλ προσέγγισης στη μουσική και στη σύνθεση, ένιωθα λόγω κάποιον προσωπικών βιωμάτων και εγγεννών συναισθημάτων ότι ήθελα η μουσική μου να είναι πολύ πιο άμεση. Πλέον, ένιωσα την ανάγκη να είμαι άμεσος και πιο προσιτός, νομίζω το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το πρώτο στο οποίο αυτό έγινε εφικτό και ίσως κατανοητό. Είναι μία κραυγή απόγνωσης, εννοεί κάθε στίχο, καθε στίχος εχει νόημα. Ήμουνα απελπισμένος, είχα ανάγκη από χρόνο, ένιωθα πιεσμένος, είχα πολλές δουλειές, καινούργιες δουλειές, πνιγόμουνα. είναι τόσο κυριολεκτικό λοιπόν το κομμάτι. "I Need Time", χρειάζομαι χρόνο, χρειάζομαι ανάσα, χρειάζομαι αναπνοές. Ένα άμεσο κομμάτι με λίγες συγχορδίες, ίσως τις λιγότερες που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ σε τραγούδι. Το έγραψα σε ένα ηλεκτρικό πιάνο στο σπίτι μου στην Αθήνα και είναι από το αγαπημένα μου στο άλμπουμ, γιατί πραγματικά νομίζω ότι διοχετεύει ένα πολύ άμεσο συναίσθημα. Ήθελα, λοιπόν, να είναι παθιασμένο και προσπάθησα η φωνητική ερμηνεία να το εξασφαλίζει αυτό, να είναι μία σπαρακτική δυναμική φωνητική ερμηνεία, αυτός ήταν ο άμεσος στόχος μου, ελπίζω να το πέτυχα, έστω και λίγο.
Μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που αφορά αυτό το τραγούδι, αλλά δείχνει και τη γενικότερη σύγχυση που επικράτησε στη σύνθεση του "September", είναι ότι ναι μεν αυτό το κομμάτι το συνέθεσα το 2017, αλλά η ηχογράφηση του έγινε νομίζω το 2020 ή το 2021, μέσα στην καταιγίδα του Covid 19. Πέσαμε λοιπόν και σε αυτή τη συνθήκη, γιατί η ηχογράφηση του δίσκου πρέπει να πω ότι κράτησε οκτώ ολοκληρα χρόνια, από το 2016 ως το 2024. Μοιραία έτσι πέσαμε και σε όλη αυτή τη μαύρη μαύρη ζοφερή κατάσταση που ονομάσαμε Covid 19. Συγκεκριμένα λοιπόν εδώ τα πλήκτρα, που τα έχει παίξει ο Κώστας ο Μέξης, ηχογραφήθηκαν διά αλληλογραφίας - τα έστειλε το παιδί μέσω mail, τα έπαιξε στο σπίτι του.
Και ένα ακόμα στοιχείο που μπορεί να ενδιαφέρει γενικότερα για το άλμπουμ είναι ότι το ξεκίνησα ως μία πρώτη απόπειρα να κατασκευάσω το πρώτο μου σόλο album - έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του άλμπουμ που κρατάτε στα χέρια σας και ονομάζεται "September". Θα ονομαζόταν "Me" (εγώ) και θα ήταν μία προσωπική κατάθεση συναισθημάτων, περισσότερο σε στυλ μπαλάντας, γιατί το γκρουπ εκείνη την περίοδο ήτανε υπο διάλυση. Στην πορεία ευτυχώς τα ξαναβρήκαμε με την μπάντα και πείστηκα και από μένα τον ίδιο και από τα υπόλοιπα μέλη του group πως υπήρχε ένα πολύ δυνατό υλικό που ήταν κρίμα να πάει χαμένο ως μία προσωπική σόλο δουλειά. Αποφάσισα τελικά να το κυκλοφορήσω ως το 3ο άλμπουμ των Τhe Βιttersweet.
10. Rats
Δεν υπάρχει κάποια συγκλονιστική ιστορία πίσω από τη σύλληψη του εν λόγω τραγουδιού. Ήταν Καλοκαίρι του 15, προχωρημένο Καλοκαίρι, Ιούλιος. Θυμάμαι πολλά τζιτζίκια... Ήμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα, άφησα απλά τις συγχορδίες να με οδηγήσουνε. Έπαιζα τυχαία στην κιθάρα, σε μία ηλεκτρική κιθάρα, και έτσι δημιουργήθηκε ένα indie θα έλεγα αμερικάνικο κομμάτι, αμερικάνικης τεχνοτροπίας πιστεύω. Μου θυμίζει πάρα πολύ τους Smashing Pumpkins στο ηχητικό του τοπίο, ένα τεμπέλικο -ράθυμο θα έλεγα- άσμα, που πραγματεύεται την κίτρινη δημοσιογραφία και κυρίως τους παπατζήδες του internet πλέον θα έλεγα. Ίσως είναι και επίκαιρο. Τους τσααρλατάνους και τα λοιπά...
Είναι ένα απλό κομμάτι το "Rats", το αγαπώ αρκετά. H φωνή μου βγήκε στο στυλ του Βilly Corgan αρκετά, χωρίς να το θέλω απαραιτήτως. Ίσως αργότερα όταν το σκέφτηκα μου θυμίσε ελαφρώς και Manic Street Preachers, στο μουσικό του στυλ.
Υπάρχουν κομμάτια που τα σκέφτεσαι και τα αναλογίζεσαι πολύ, γύρω από το στιχουργικό τους επίκεντρο. άρα χτίζεις πρώτα το concept της θεματολογίας των στίχων και πάνω βάζεις τη μουσική, οπότε οι στίχοι είναι αρκετά ψαγμένοι, και κάποια κομμάτια που απλά ο στίχος έρχεται και κουμπώνει συμπληρωματικά πάνω σε μία δοσμένη μουσική. Το Rats ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
11. A Place
To κομμάτι αυτό ανήκει σε μία ενδιάμεση κατηγορία, οπου στίχος και μουσική δενουν αρμονικά και δουλεύονται εξίσου με την ίδια προσοχή και με την ίδια σημασία στις λεπτομέρειες. Στήθηκε πάνω σε μία μελαγχολική ακολουθία συγχορδιών σε μία κλασική κιθάρα πάλι, δανεική κλασική κιθάρα από μία μαθήτριά μου, αρκετά μέτριας αξίας και κατασκευής. Αλλά αυτά είναι τα ωραία, όταν μπορείς σε ένα φτηνό όργανο να συνθέσεις ωραίες μελωδίες και κομμάτια που μένουν. Είναι ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ, το δούλεψα τρομερά προσεκτικά, το κατασκεύασα τουβλο-τούβλο, ξύλο-ξύλο, σανίδα-σανίδα, με πάρα πολύ μεγάλη αγάπη. Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη δουλειά από πίσω το "A Place" και στο μελωδικό του πλαίσιο και στο στιχουργικό του σκέπτεσθαι είναι πολύ δουλεμένο.
Μουσικά, χρωστά πολλά στο Μάνο Χατζιδάκι της περιόδου του "Reflections", το οποίο είναι ένας δίσκος που αγαπώ πάρα πολύ. Ένας λατρεμένος δίσκος και πιστεύω ενδόμυχα, πλαγίως, χρωστάει πολλά και στους Fleetwood Mac της περιόδου του Peter Green - επίσης είναι ένα γκρουπ που λατρεύω και με έχει ορίσει μουσικά. είναι από αυτά τα 4-5 groups που μου χουνε δείξει το δρόμο στη μουσική, ειδικά αυτή η περίοδος με τον Peter Green μπροστάρη. Eίναι ένα combination επιρροών λοιπόν αυτό το κομμάτι. Bεβαίως, όπως είπα και πριν, δεν σκέφτεσαι την ώρα που γράφεις, έρχονται και σε βρίσκουν οι επιρροές εντελώς ενστικτωδώς και γίνεται μία μαγική διεργασία και έτσι γεννιέται ένα όμορφο κομμάτι.
To "A Place" είναι μία μπαλάντα που ίσως δείχνει και την κλασική μου παιδεία, τις σπουδές μου στην ισπανική κιθάρα, όπως προείπα και για το "Bitter Little Love". Ένα κομμάτι πόνου, μελαγχολίας, ένα κομμάτι συναισθημάτων. Όπως καταλαβαίνετε από την φλύαρη περιγραφή του εν λόγω κομματιού, είναι ένα τραγούδι που έχει μεγάλη θέση στην καρδιά μου και το αγαπώ ιδιαιτέρως.
12. New Tricks
Πρόκειται για ένα prog rock experiment, ένα πείραμα πάνω στην progressive rock και την κλασική μουσική. Γράφτηκε σε ένα πιάνο ξεκάθαρα, εμφανέστατα, και είχε αφορμή ένα συμβάν της προσωπικής μου ζωής, όχι ιδιαίτερα τιμητικό για εμένα προσωπικά.
Δέχτηκα πριν από κάποια χρόνια μια ειρωνεία, έναν σαρκασμό, μια επίθεση, από έναν άνθρωπο του στενού μου περιβάλλοντος, ο οποίος αρέσκεται να είναι εξυπνάκιας, ασεβής και σαρκαστικός. Σε ένα σχολιο σε μία ανάρτηση που είχα κάνει στο facebook για να διάσημο έντεχνο-ποπ λαϊκοτροβαδούρο της σύγχρονης έντεχνης κουλτούρας με κοτσίδα-φακιόλι και "κρητικές ανησυχίες". Το σχόλιο το δικό μου ήταν κάπως δηκτικό και οξύ, αλλά ο συγκεκριμένος άνθρωπος το έχει χόμπι να μιλά με οξύτητα, ειδικά απέναντι σε άτομα του στενού του κύκλου. Σχολίασε λοιπόν στην ανάρτησή μου από κάτω σε comment "δεν μπορείς να μάθεις σε μια γέρικη αλεπού τα νέα κόλπα", θεωρώντας με παρωχημένο υπο μία έννοια και άνθρωπο δεινοσαυρικό του μακρινού παρελθόντος, επειδή δεν δέχομαι υποτίθεται τις νέες μουσικές. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία με τον συγκεκριμένο άνθρωπο πάει πολύ πιο μακριά και έχει πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις, δεν φταίει κανείς τώρα όμως να κουραστεί με τέτοιου είδους βαθύτατες αναλύσεις. Εγώ λοιπόν πήρα αφορμή αυτό το σχόλιο, το οποίο το μετέφρασα στα αγγλικά με τη γνωστή ρήση "you can't teach an old dog the new tricks", και άδραξα την ευκαιρία να φτιάξω ένα κομμάτι-λίβελλο, μία πολεμική, ένα πολεμικό rant, ένα "χώσιμο" και ένα σχόλιο βεβαίως ουσιαστικά πάνω στους τύπους τους εξυπνάκηδες, τους τύπους αυτούς που σου "κουνάνε το χέρι" και που με κάθε αφορμή σε κολλάνε στη γωνία και σε εκμηδενίζουν. Αν προσέξει κάποιος τους στίχους είναι αρκετά χιουμοριστικοί, σαρκαστικοί και ειρωνικοί. αυτό το ύφος δεμένο με την prog rock μουσική έδωσε ένα κλίμα νεοκλασικισμού.
Το κομμάτι διαπνέεται από μία prog rock αισθητική θα έλεγα και ταυτόχρονα και κλασικής υφής λογική. σαφής η επιρροή από το βρετανικό prog rock group των Procol Harum, που είναι μία μεγάλη μου αγάπη. επίσης ήταν ένα κομμάτι που σκέφτηκα πολύ κατασκευαστικά. η γέφυρα όλη είναι κατασκευασμένη συνειδητά πάνω στο σκεπτικό του gary brooker και της μπάντας του. έχει λοιπόν μία σαφή σκέψη και μία συνθετική λογική αρκετά άρτια και κατασκευασμένη, δεν είναι τίποτα αφημένο στην τύχη πιστεύω ότι αυτό ίσως είναι ορατό στη γέφυρα του κομματιού. επίσης έχουμε το κομμάτι της απαγγελίας της πρώην γυναίκας μου της ευανθίας, που απαγγέλει αποσπάσματα νομίζω από τον γερμανό συγγραφέα Χάντκε, δεν θυμάμαι με σιγουριά. οπότε έχει και μία σοβαροφάνεια και μία σοβαρότητα το κομμάτι, ένα "βάρος". Ήθελα γενικά να διαποτίζεται από μία ατμόσφαιρα ψευτοκουλτούρας ψευτοκλασικισμού ψεύτο-σοβαρότητος, γιατί το άτομο το οποίο μου άσκησε την κριτική είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και έξυπνάκιας, προσβλητικός και σοβαροφανής. άρα λοιπόν το New Tricks είναι μία άσκηση ύφους, χιούμορ, ψευτο-κουλτούρας και pro grock ατμόσφαιρας.
13. Just One Way
Το επόμενο κομμάτι, το 13ο του άλμπουμ, είναι το "Just One Way".
Mπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς δύο-τρία πραγματάκια από την μέχρι τώρα εξιστόρησή μου: πρώτον ότι η μεγάλη πλειοψηφία των τραγουδιών του άλμπουμ γράφτηκε τις χρονιές '12-'13-'14-'15, με μία ιδιαίτερη κορύφωση το 2014 και το 2015. Kαι το άλλο φυσικά αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι πολλά πολλά κομμάτια του άλμπουμ στριφογυρνάνε γύρω από την σχέση μου με την Eυανθία, την τότε κοπέλα μου και μετέπειτα γυναίκα μου, και όλη την πορεία της σχέσης μας μέσα αυτά τα χρόνια. Διαπνέεται λοιπόν το άλμπουμ πάρα πολύ από το αίσθημα της αγάπης, από την εξύμνηση της χαράς και του μεγαλείου της αγάπης.
Tο "Just One Way" λοιπόν το συνέθεσα το 2014 και έχει να κάνει με την Ευανθία πάλι. Είχε μόλις χάσει τη γιαγιά, την αγαπημένη της γιαγιά, την Ευανθία. Άγγιζε τα 100 χρόνια και με είχε συγκινήσει η μελαγχολία της, ο πόνος της και η πίκρα της για την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου της ανθρώπου. Οπότε έκατσα κάτω και έφτιαξα ένα κομμάτι ακουστικής υφής. Το συνέθεσα στην 12χορδη κιθάρα. Η 12χορδη κιθάρα μεταφέρει έναν ήχο μυστικιστικό, μεσαιωνικό - μπαλαντοειδή με διπλές χορδές, και θυμίζει λίγο και ελληνική μουσική, επειδή το μπουζούκι είναι δίχορδο. Έτσι λοιπόν το "An Easy Way" μοιραία έχει μία folk rock ακουστική και αισθητική. εμένα μου θυμίζει πολύ hard rock folk μπαλάντες, χωρίς απαραιτήτως να σκέφτηκα κάτι τέτοιο εξ όσων θυμάμαι, την ώρα που το συνέθετα. αργότερα μου θύμισε Uriah Heep, μου θύμισε και λίγο Metallica. Ίσως να να βγήκε στον αφρό μία hard rock πλευρά που 100% έχω μέσα μου. Μουσικά έχω μεγαλώσει και με hard rock όταν ήμουνα πιτσιρικάς, έφηβος.
Μία πονεμένη μπαλάντα θεωρώ, με folk στοιχεία, αλληγορία, πόνο αλλά και στήριξη και αναγωγή στη δύναμη που έχει ο άνθρωπος μέσα του να αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις και να βγαίνει δυνατός. Είναι ένα κομμάτι που το αγάπησε πολύ ο κόσμος από την ώρα που κυκλοφόρησε το "September" και μου έχει κάνει πολύ θετική εντύπωση το αγκάλιασμα του συγκεκριμένου κομματιού. Δεν είχα καταλάβει τη δυναμική του - η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια το είχα "υποτιμήσει". Είναι μία εμψύχωση, μία ανάσα και πνοή δύναμης στην τότε κοπέλα μου, προσπαθώντας να την κάνω να αντιμετωπίσει το χαμό ενός πολύ πολύ δικού της ανθρώπου - ένα κομμάτι αλληλεγγύης, στήριξης με ένα πανανθρώπινο μήνυμα.
14. Me
Το 14ο κομμάτι του άλμπουμ, το "Me", έχει μία πολύ ιδιαίτερη ιστορία γύρω από τη σύνθεσή του. Άλλωστε ήτανε και ο τίτλος που σκόπευα να δώσω στο σόλο album μου. Ξεκίνησα να γράφω ένα σόλο άλμπουμ κάποια στιγμή γύρω στο 2014. Ο τίτλος του θα ήτανε "Me" και θα στηριζόταν πάνω σε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι. Mια σύνθεση, για την οποία μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ευχαριστημένος και περήφανος. Ίσως συγκαταλέγεται στα 3-4 πιο αγαπημένα μου κομμάτια του άλμπουμ, μολονότι είναι πραγματικά ένα "δύσκολο" άκουσμα και έτσι το ήθελα να είναι εξ αρχής.
Ξεκίνησα συνθέτοντάς το εδώ στην Αθήνα, στο σπίτι μου, το καλοκαίρι του 2014. Ήταν αργά το βράδυ, θυμάμαι τον ήχο των τζιτζικιών, είχα μεγάλη έμπνευση - πολύ μεγάλη έμπνευση. Το συνέθεσα στην ακουστική κιθάρα. από την αρχή ένιωσα ότι είναι ένα υπαρξιακό κομμάτι, είχε μία υπαρξιακή δύναμη πίσω του. Ήταν μία ενδοσκόπηση, μία βουτιά μέσα στον εσωτερικό μου ψυχισμό - ή μούσα με επισκέφτηκε με μεγάλα δώρα και χάρες εκείνη τη νύχτα. Υπήρχε πάρα πάρα πολύ μεγάλο το στοιχείο της έμπνευσης και των ιδεών, έδεσε πολύ αρμονικά η μουσική με το στίχο. Ίσως αυτό να μου έχει συμβεί άλλες δύο, τρεις, τέσσερις φορές ακόμα στη ζωή μου τόσο πετυχημένα όπως μου συνέβη εκείνο το βράδυ του Ιουνίου του 2014.
Μουσικά θα έλεγα ότι είναι και αυτό μία μπαλάντα που αργότερα απέκτησε avant guard στοιχεία "προχωρημένης μουσικής", πιο δύσκολης. Πρόσθεσα αργότερα synthesizers και και στρώσεις από ηλεκτρονικό ήχο, προσθεσα βιολί και τσέλο. Βιολί έχει παίξει η εξαιρετική Χριστίνα Γεωργούλια. Όπως προείπα, έδεσε πολύ αρμονικά ο στίχος και η μουσική, χωρίς καμία προσπάθεια. Βγήκε αποτέλεσμα σε ένα δύο takes, σε μία ώρα είχε τελειώσει σχεδόν. Είχαν ολοκληρωθεί και οι στίχοι και ήταν απόλυτα πετυχημένο το δέσιμο. Μία-δύο διορθώσεις χρειάστηκαν τελικώς. Από τις πιο εύκολες συνθέσεις αυτού του άλμπουμ, μολονότι το τελικό αποτέλεσμα θα το χαρακτήριζα "δύσκολο". Βγήκε αβίαστα και όταν συνθέτεις αβίαστα, συνήθως συνθέτεις καλά.
Οι στίχοι όπως ξανά είπα είναι καθαρά αυτοβιογραφικοι, υπαρξιακοί -έχω μία μεγάλη μεγάλη πλευρά δικιά μου σκοτεινή, μελαγχολική που ασχολείται αποκλειστικά με τα υπαρξιακά- υπάρχει ένας τρόμος και ένας φόβος μπροστά στο τι είμαστε στο υπαρξιακό μας χάος. Και αυτό αντιμετωπίζει στιχουργικά το συγκεκριμένο κομμάτι.
Τώρα εκ των υστέρων μουσικά θα έλεγα ότι μου θυμίζει Peter Hamill, μου θυμίζει λίγο τις έντονες στιχουργικές στιγμές του Roger Waters. Θα έλεγα ότι είναι ένα κομμάτι τροβαδούρικης λογικής, με δύναμη. Μια κραυγή. Ένα κομμάτι μοναχικό με έντονη έκφραση εσωτερικών συναισθημάτων. Στο γύρισμα που έχει στη γέφυρα είμαι σαφώς επηρεάσμένος πάλι από τον Μάνο, τον Μάνο Χατζιδάκι. Ήταν τότε της μόδας λίγο η "επίσκεψη" των μουσικών μονοπατιών του Μάνου. Στην αρχή, ήθελα να το κάνω λίγο χιουμοριστικά να σαρκάσω λίγο όλη αυτή τη μανία που υπήρχε από νέο hipsters τροβαδούρους της ελληνικής σκηνής. Κατέληξε τελικά να γίνει μία σοβαρή μίμηση του Μάνου στυλιστικς. Άρα στο μεσαίο τμήμα που αλλάζει και το ρυθμικό τοπίο και το μέτρημα, η ρυθμική αγωγή, νομίζω ότι μεγάλη μου επιρροή ήταν πάλι τα τοπία που έχει σκαρώσει ο μεγάλος Μάνος, κύριως στην εποχή του Reflections. γύρω στα τέλη δεκαετίας '60, αρχές δεκαετίας '70.
15. Mandeville Road
Το 13ο και τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το σπαρακτικό requiem "Mandeville Road", είναι ένα κομμάτι που έχει μία ολόκληρη ιστορία από πίσω του, η οποία μου σκίζει την καρδιά πλέον δυστυχώς. Είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του δίσκου - για μένα το αγαπημένο μου με μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα, και μία από τις ελάχιστες περήφανες στιγμές μου προσωπικά ως στιχουργού, δημιουργού, συνθέτη. Θεωρώ ότι το πακέτο του "Mandeville Road" με αντιπροσωπεύει 100% και αυτό συμβαίνει σπανιότατα, αν όχι ποτέ.
Ήταν απρίλης του 2012, είχε χτιστεί η σχέση μου με την Ευανθία, ήταν φρέσκια φρέσκια, είχαμε γυρίσει από την Τήνο. ήταν νωρίς Άνοιξη, πρέπει να ταν 18 απριλίου- είχαμε γυρίσει από διακοπές Πάσχα- oι πρώτες μας διακοπές μαζί, είχα πάρει το αυτοκίνητο και είχα πάει ένα αξέχαστο ταξίδι στο τροπικό Πόρτο Ράφτη, στο Αυλάκι, όπου συνηθίζω να συχνάζω. Εκεί λοιπόν μπορώ να πω ότι βίωσα μία υπερβατική υπερφυσική εξώκοσμη εμπειρία, όπου ταξίδι και μουσική δεσανε τέλεια μέσα στο μυαλό μου, στον εγκέφαλό μου. Ήταν υπέροχες οι συνθήκες στη φύση - η θάλασσα, το soundtrack που άκουγα στο αυτοκίνητο, το "Μagical Μystery Τour" των The Beatles. Όλο αυτό έφτιαξε ένα απίστευτο φωτεινό τοπίο ενόρασης και εμπνεύσεως μέσα στο κεφάλι μου και όπως επέστρεφα έπεσα πάνω σε μία κάπως "μαγική" οδό, έναν "μαγικό" δρόμο, έτσι μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή στην κατάσταση υπέρτατης ενόρασης στην οποία βρισκόμουνα ή πίστευα ότι βρισκόμουνα- η παράξενη Οδός Μαντέβιλα.
Βίωσα μία απόλυτη στιγμή συμπαντικής έμπνευσης και ενόρασης, όπου συνδυάστηκαν αρμονικά η μουσική και το τοπίο - μαζί και με τις σκέψεις μου, μαζί και με την οδό Μαντέβιλα που έπεσε στο διάβα μου... Έτσι δημιουργήθηκε αυτό το αποχαιρετιστήριο άσμα του album που ονομάζεται Mandeville Road - φιλοδοξεί να είναι ένα magnum opus, ένα prog rock epic θα το έλεγα. Μουσικά συνδυάζει στοιχεία από Beatles, Radiohead, Pink Floyd οπωσδήποτε, Procol Harum πάλι, και κάπου εκεί είμαστε... Πρέπει να πω εδώ ότι με το που γύρισα από αυτό το φανταστικό trip έκατσα αμέσως κάτω, συνέθεσα και βγήκε ένα άρτιο και συγκινητικό κατ'εμέ αποτέλεσμα.
Κλείνει το άλμπουμ - δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μόλις το συνέθεσα ήξερα ότι είχα το closing track του καινούργιου μας άλμπουμ. Ήτανε προορισμένο να είναι closing track, δεν μπορούσε να ναι κάτι άλλο το συγκεκριμένο κομμάτι. Το θεωρώ ένα "epic". Είμαι αρκετά περήφανος. Απεικονίζει τις όμορφες τις συγκινητικά όμορφες και αισιόδοξες εποχές που ζούσαμε την Ευανθία τότε.
Κλείνει το άλμπουμ - ενα άλμπουμ μελαγχολίας, ένα άλμπουμ αποχαιρετισμού, ένα άλμπουμ συναισθημάτων - το "September". Δεν ήτανε προορισμένο για να ναι μελαγχολικό, κατέληξε στο δρόμο να γίνει έτσι, να μετατραπεί σε ένα άλμπουμ μελαγχολίας. Αυτά ήτανε τα κομμάτια του δίσκου, αυτές ήταν οι μικρές μου ιστορίες. Ελπίζω να σας κράτησα το ενδιαφέρον, ελπίζω να βρείτε την εξιστόρηση ενδιαφέρουσα και συναρπαστική. Σίγουρα το να απομαγνητοφωνώ σκέψεις σε λέξεις γραπτές, η λογική του προφορικού λόγου μετατρεπόμενη σε λέξεις σίγουρα καθιστά τη δουλειά σας εσάς τον ανάγνωστων λίγο πιο δύσκολη - λυπάμαι για αυτό και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.
Να πω εδώ για την ιστορία του πράγματος ότι όσοι κρατάτε το cd του "September" στα χέρια σας, ψέματα το παίρνω πίσω, το "September" έχει 15 κομμάτια - όποιος όμως έχει ακούσει την online internet εκτέλεση του άλμπουμ, στο youtube ας πούμε για παράδειγμα, ή στο spotify, θα δει εύκολα ότι υπάρχουν δύο μπόνους tracks. Εξηγώ πολύ γρήγορα κάποια μικρά μικρά για το κάθε ένα από αυτά τα δύο κομμάτια. το πρώτο, το 16ο είναι η electro εκδοχή του "River of Dreams", που έκανε και μεγάλη επιτυχία. το μιξάραμε αργότερα με τον Nτελή το Δημήτρη προσθέτοντας beat. Απογειωθηκε και με το βίντεο κλιπ, στο οποίο έπαιξε η Γεωργία η Μεσαρίτη, διάσημη από τη σειρά "Κάνε Οτι Κοιμάσαι". Ένα κλιπ που σκηνοθέτησε ο Πάτροκλος ο Σκαφίδας και ο Διονυσης Κούτσης και πήγε πάρα πολύ καλά - σας ευχαριστούμε για αυτήν την αποδοχή. Άρα εδώ έχετε στα χέρια σας και στα αυτιά σας την ηλεκτρονική εκδοχή του "River of Dreams". Κατόπιν υπάρχει ένα radio edit του "Bitter Little Love", όπου έχουμε κόψει λίγο το τέλος, το έχουμε κάνει λίγο πιο "εμπορικό", σε περίπτωση που το συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφορήσει σε single version.
Σας ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ Mike, τα λέμε σύντομα απο σκηνής!
* H συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με την μέθοδο της φωνητιής εντολής και γι'αυτό έχει μία ροή φυσικού λόγου.
