Φρούτα Του Δάσους - Πόλυς Ζουκ
Το Δεκέμβριο του 2010, και κινούμενοι απολύτως ανεξάρτητα, συστήνονται στην Ελληνική σκηνή με το πρώτο άλμπουμ τους «Για τη Στιγμή και Μόνο» κάνοντας αίσθηση με το όμορφο χιτάκι «Αλκυονίδες Μέρες», το οποίο κατάφερε να κάνει γκελ στο κοινό, χωρίς να χρειαστεί μάλιστα η συνδρομή των «παραδοσιακών» τρόπων προώθησης.
Τρία χρόνια ακριβώς αργότερα, επιστρέφουν με μια ακόμα ανεξάρτητη παραγωγή, το εξαιρετικό «Τριαντάφυλλα Στη Λάσπη», και όλα δείχνουν ότι τα Φρούτα Του Δάσους ήρθαν για να μείνουν για τα καλά. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι…
Λίγο καιρό μετά, με μια σύντομη και πικρή ανακοίνωση, το συγκρότημα ανακοινώνει τη διάλυση του, προκαλώντας μια συζήτηση που είχε να κάνει γενικότερα με την μουσική επιβίωση σε αυτή τη χώρα…
Με χαρά όμως μάθαμε πριν λίγες μέρες ότι ο Πόλυς Ζουκ και τα Φρούτα Του Δάσους επιστρέφουν με ένα πιο light-acoustic project, οπότε δε χάσαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για τα μελλοντικά του σχέδια, για το παρελθόν της μπάντας, αλλά και για ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα σε μια συνέντευξη που εξελίχθηκε σε κατάθεση ψυχής…
Θα μπορούσαμε άλλωστε να μην «ανακρίνουμε» τον καλλιτέχνη που έχει γράψει το πολύ όμορφο τραγούδι που λέγεται «Υπόγειο»; :))
Το Υπόγειο: Καλώς ήρθες στο Υπόγειο! Θα ξεκινήσω με μια προφανής ερώτηση:
Το Δεκέμβριο του ’13 κυκλοφορήσατε το δεύτερο άλμπουμ σας «Τριαντάφυλλα Στη Λάσπη» και λίγους μόλις μήνες μετά με μια μικρή ανακοίνωση που συζητήθηκε αρκετά και που δεν έκρυβε καθόλου τη πικρία που ένιωθες, ανακοίνωσες τη διάλυση της μπάντας. Με το χρόνο να έχει κυλήσει αρκετά από τότε συνεχίζεις να πιστεύεις πως ήταν μια σωστή απόφαση ή πιστεύεις πια σήμερα πως θα έπρεπε τελικά να ζυγίσεις τα πράγματα διαφορετικά;
Καταρχήν σε ευχαριστώ για την πρόσκληση. Η αλήθεια είναι πως τα Φρούτα είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε κάπως αργά και τελείωσε σχετικά νωρίς την πορεία του. Δεν το περίμενα η διάλυση μας να συζητηθεί τόσο πολύ. Πήρα το μήνυμα από τον κόσμο, τα ραδιόφωνα, τους διοργανωτές συναυλιών και από την εποχή γενικότερα, πως αυτό που κάνουμε δεν έχει ανταπόκριση. Συνειδητοποίησα πως σημασία δεν έχει να γράφεις καλά τραγούδια, σκοπός είναι να έχεις καλές δημοσιές σχέσεις και τύχη, όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εμείς το μόνο όπλο που είχαμε ήταν τα τραγούδια μας, ήμασταν αβοήθητοι και το promo για τους δίσκους μας ήταν αρκετά φτωχό, μέχρι που ο ρεαλισμός, μετά από τόσα χρόνια πίστης να καταπιεί τον ρομαντισμό μας. Επόμενο όλο αυτό σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια να με γονατίσει ψυχολογικά και να απογοητευτώ. Επένδυσα αρκετά σε αυτό το σχήμα, έδειξα πλήρης αφοσίωση και δεν σου κρύβω ότι περίμενα αυτά τα τραγούδια να βρουν τον δρόμο στο να κτίσουν ένα κοινό που θα μας ακολουθεί. Το λέω αυτό γιατί το 70% από το υλικό μας ήταν ραδιοφωνικό και εύκολο σαν άκουσμα. Όχι ότι φταίνε τα τραγούδια, σε καμία περίπτωση. Το πιστεύω απόλυτα πως έχουμε βγάλει όμορφους δίσκους, απλά σταθήκαμε άτυχοι, δεν είχαμε promo να μας μάθει το κοινό και η εποχή δεν ήταν με το μέρος μας. Δεν είχαμε προτάσεις για συναυλίες και αυτό με σκότωνε, όπου προσπαθούσαμε να χωθούμε μας έλεγαν ότι είμαστε αρκετά soft είτε αρκετά underground…άντε βγάλε άκρη τώρα. Το πιο δύσκολο για μένα όμως ήταν όταν έβλεπα το εσωτερικό της μπάντας, ότι άρχισε να αρρωσταίνει. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν στραφεί σε άλλες προτεραιότητες και το συγκρότημα άρχιζε να σέρνεται. Δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο και το όχημα που λέγεται Φρούτα Του Δάσους, αντί να τρέξει με τα χίλια το νέο δίσκο, φρέναρε συνεχώς με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ίντριγκες. Από μια φάση και μετά δεν το άντεχα άλλο και δεν περνούσα καλά μέσα σε αυτή την παρέα. Είναι ζόρικο να διατηρήσει μια ομάδα την ιδία όρεξη και πίστη σε χρόνια κρίσης, αν δεν υπάρχει υποστήριξη πάνω στη δουλειά της. Η μουσική θέλει αποφασισμένους ανθρώπους και αυτό σε μας χάθηκε. Αν δεν έπαιρνα αυτή την απόφαση τα πράγματα και η σχέση μεταξύ μας θα έφταναν σε ακραία σημεία και δεν γούσταρα να πάει η ιστορία μέχρι εκεί, γιατί με τα παιδιά ζήσαμε συγκινήσεις, αγωνίες, δυνατές στιγμές και μάθαμε όλοι μας πολλά μέσα από αυτό το συγκρότημα. Σαφώς και δεν ήθελα αυτό το όνειρο να τελειώσει τόσο γρήγορα άλλα δεν γινόταν διαφορετικά. Αν ήμουν πιο νέος πιθανόν να το πάλευα και να είχα αποθέματα υπομονής. Στεναχωρήθηκα αρκετά αλλά δεν το μετάνιωσα και επιβεβαιώνομαι συνεχώς μέρα με τη μέρα ότι έπραξα σωστά, κοιτώντας την ελληνική μουσική πραγματικότητα μέχρι τώρα στα 6 χρόνια κρίσης.
Το Υπόγειο: Όντας μουσικός και εγώ ο ίδιος, γνωρίζω πολύ καλά τις ανυπέρβλητες πολλές φορές δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος στη προσπάθεια του να επικοινωνήσει το έργο του και ουσιαστικά κάνουμε έναν εντελώς άνισο αγώνα απέναντι στα κατεστημένα του χώρου μας. Νιώθω όμως πως τα Φρούτα Του Δάσους με όπλο την όμορφη μουσική σας και τη μακροχρόνια προσπάθεια σας είχατε φτάσει σε ένα σημείο να έχετε ένα, μάλλον όχι μεγάλο, οπωσδήποτε όμως σεβαστό όνομα, και με αρκετό κόσμο να γουστάρει αυτό που κάνατε. Αυτό, δεν πιστεύεις πως ήταν ένα σοβαρό κίνητρο για να μη σταματήσετε τότε τη πορεία σας;
Θα συμφωνήσω ότι στα επτά χρόνια που ήμασταν σαν full band το όνομα μας ακούστηκε και μερικά τραγούδια μας κατάφεραν να ταξιδέψουν σε αρκετά μέρη της χώρας και να αγαπηθούν από μια μικρή μερίδα του κόσμου. Υπάρχει κοινό που όντως γουστάρει τη μουσική μας αλλά μένει μόνο εκεί. Δεν θα σε υποστηρίξει στις ζωντανές σου εμφανίσεις και αυτό ήταν μεγάλο παράπονο για το συγκρότημα. Διαλυθήκαμε και είδαμε, ακούσαμε τόσα πολλά κρίμα και λυπημένες φατσούλες στο facebook και στo mail. Αν όλοι αυτοί έδιναν παρόν στα live μας ,τα Φρούτα θα συνέχιζαν με περισσότερη καύλα τα επόμενα μουσικά βήματα τους. Ευτυχώς στα περισσότερα live που κάναμε, επιλέγαμε μικρά φεστιβαλάκια ώστε να μας δει περισσότερο άγνωστο και μεγαλύτερο κοινό. Όποτε κάναμε μόνοι μας όμως σε κάποιο club εκεί ήταν το θλιβερό της υπόθεσης, γιατί έβλεπες στη πραγματικότητα αν μετράς σε αυτό που κάνεις. Δεν επιδιώκαμε ούτε την δόξα ,ούτε το χρήμα, ζητούσαμε να πάρουμε μόνο αυτό που μας αξίζει σαν μπάντα και σίγουρα αυτό δεν ήταν το να παίζουμε σε 40- 50 άτομα. Καλά τα like, αλλά η ουσία είναι στη πράξη, να σηκωθείς από τον καναπέ και να υποστηρίξεις μια όμορφη προσπάθεια που στήνεται με κόπο ,τιμιότητα, μεράκι και δεν έχει από πίσω ενδιάμεσους , κλίκες και γραφεία promo. Κακά τα ψέματα, είμαστε ένας λαός που όσο εύκολα αποθεώνει τόσο γρήγορα ξεχνά.
Το Υπόγειο: Παρόλα αυτά περίπου ένα χρόνο μετά φαίνεται –απολύτως λογικά- πως δεν αντέχεις μακριά από τη μουσική, και ανακοίνωσες ότι τα Φρούτα Του Δάσους επιστρέφουν σε μια πιο light-acoustic εκδοχή. Μίλησε μας για αυτή τη νέα προσπάθεια.
Η ιδέα μού ήρθε γιατί ένιωσα πως ο κύκλος δεν έχει κλείσει για τα Φρούτα Του Δάσους. Ένα πράγμα τελειώνει όταν δεν έχεις κάτι άλλο να πεις και αισθάνεσαι πως έχεις φτάσει στην αφετηρία και όχι όταν απογοητεύεσαι . Έχω ακόμα να δώσω σε αυτό το σχήμα που με κόπο δημιούργησα, γράφω αρκετά συχνά, άσχετα αν τα πράγματα είναι διαφορετικά και οι ρυθμοί πλέον πιο αργοί, δεν με νοιάζει. Μου φτάνει που το πράγμα αναπνέει αβίαστα, χωρίς υστερίες και άγχος με τον χρόνο, χωρίς πολλούς συνεργάτες στο να επικρατεί μια σύγχυση σε κάθε νέο κίνητρο, χωρίς πλέον να περιμένω κάτι από αυτό. Δεν πρόκειται να το τρέξω όπως πριν, δεν έχω τις αντοχές. Μου φτάνει που με τον τρόπο αυτό όμως ξορκίζω την εσωτερική μου φθορά, και αυτό είναι το βασικότερο για μένα. Δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν και κανείς δεν εξαρτάτε από μένα. Όλα τα τραγούδια από Φρούτα τα έχω βγάλει σε μια ακουστική κιθάρα, πάντα με γοήτευε η απλότητα και από μόνα τους τα κομμάτια μου φώναζαν στο να κάνω κάτι πιο εσωστρεφή, ακριβώς όπως είχαν γεννηθεί. Μαζί με τον Βασίλη Ιορδανίδη (ο πληκτράς που ήταν και στη full band) προχωράμε πλέον με χαλαρούς ρυθμούς και όπου βγει. Ο Βασίλης είναι εξαιρετικός μουσικός, διαφορετική φιλοσοφία, υπάρχει όμως αλληλοσεβασμός και η χημεία μας σε αυτό το πρότζεκτ έδεσε άψογα και ας το φοβόμασταν πως δεν θα μας πετύχει. Είμαστε πλέον και πιο ευέλικτοι, βάζουμε 2 καλώδια και παίζουμε. Λιτά και ακουστικά είναι το σύνθημα μας. Μπορεί να κάτσουν και φάσεις το να βγαίνω solo με μια ακουστική κιθάρα. Παλιότερα είχαμε ενισχυτές, πετάλια κτλ, ήμασταν μια ομάδα 6 ανθρώπων που όταν κάναμε live ένιωθες λες και μετακομίζαμε. Είχαμε μεγάλο ηχητικό εξοπλισμό.
Το Υπόγειο: Η περίπτωση να ξαναδούμε τη full μπάντα ενεργή υπάρχει έστω στο πίσω μέρος του μυαλού σου;
Ένας από τους λόγους που διαλύθηκε αυτή η παρέα ήταν το ότι δεν ήταν πια παρέα. Με λύπη το λέω, αφήσαμε το συγκρότημα και αυτό μας άφησε με την σειρά του. Μερικά από τα παιδιά έχουν πλέον άλλα μουσικά πρότζεκτ και αυτό είναι το όμορφο της υπόθεσης, όταν τελειώνει κάτι να αρχίζεις κάτι άλλο, να προχωράς. Θα μου πεις από την άλλη ποτέ μην λες ποτέ σε αυτή την ζωή.
Το Υπόγειο: Θα χαρακτήριζα τον ήχο που έχετε στα 2 άλμπουμ που έχετε κυκλοφορήσει ως αρκετά «Βρετανικό» και νομίζω πως είστε από τις ελάχιστες μπάντες που με τέτοιο στυλ έχουν υιοθετήσει τον ελληνικό στίχο. Θες να μας πεις την άποψη σου για αυτό; Έχεις γράψει αγγλικό στίχο; Θα έγραφες στο μέλλον;
Χαίρομαι που το λες αυτό γιατί και εγώ πάνω κάτω σε αυτό εδώ προσέγγιζα. Να ακουγόμαστε σαν ξένο συγκρότημα και να έχουμε ελληνικό στίχο. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι η μουσική που γράφω ταιριάζει να ακούγεται σε αεροδρόμια, ασανσέρ και σε σουπερ μάρκετ… νομίζω δεν έχει άδικο. Άσχετα αν αρκετός κόσμος πέφτει στη παγίδα του ελληνικού στίχου, με το που θα ακούσει να συγκρίνει, να παρελθοντολογεί και να μην βλέπει το μουσικό σύνολο που το περιβάλει. Παίζουμε μελωδική ποπ, πότε εσωστρεφή και σκοτεινή, πότε πιο ταξιδιάρικη και άλλοτε πιο ρυθμική και χαζοχαρούμενη. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ενορχήστρωση μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά π.χ μερικά παιξίματα του Κούκου στα τύμπανα, όπως και ορισμένες μπασογραμμές του Γιάννη ήταν εξαιρετικές. Εγώ δίνω μεγάλη βάση στον τρόπο που θα χορέψουν οι στίχοι μέσα στη μουσική και στα Ελληνικά αυτό είναι μεγάλο ζόρι για να βγει καλό αποτέλεσμα. Αρκετοί μου λένε πως αν οι στίχοι ήταν στα Αγγλικά θα είχαμε καλύτερη πορεία σαν μπάντα, επειδή το αγγλόφωνο είναι στα πάνω του αυτή την εποχή. Αγγλικό στίχο, έχω γράψει αλλά δεν έχω διάθεση να το βγάλω προς τα έξω, αν κάτσει ίσως πλασάρω κάνα κομμάτι αλλά μέχρι εκεί. Μου αρέσει πάντως να λέω τραγούδια από ξένους καλλιτέχνες που γουστάρω, μην ξεχνάμε ότι όλες οι διασκευές που παίζαμε στα Live ήταν με ξένο στίχο.
Το Υπόγειο : Αυτά τα 2 άλμπουμ λοιπόν, τα έχετε κυκλοφορήσει ως ανεξάρτητες και αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές. Τα διακινήσατε μάλιστα ελεύθερα χωρίς ουσιαστικά να τα πουλάτε. Πως καταλήξατε σε αυτή την απόφαση; Θα συνεχίσετε με την ίδια τακτική στο μέλλον; Ποια η άποψη σου για τη δισκογραφία σήμερα στη χώρα;
Σκοπός μου είναι να ακουστεί η μουσική μας οπουδήποτε, για να γίνει αυτό πρέπει να είναι ελεύθερη και δωρεάν. Εξάλλου ποτέ δεν είχα καλή σχέση με το χρήμα και δεύτερον δεν βγάζεις τίποτα πλέον ουσιαστικό από τις πωλήσεις, ακόμα και ιντερνετικά αν δεν έχεις ένα όνομα. Ειδικά σε αυτές τις εποχές είναι για γέλια να σκεφτείς με τη λογική αυτή. Όλα είναι στο YouTube και οι περισσότεροι λειτουργούν εκεί βγάζοντας digital singles ή ολοκληρωμένους δίσκους ακόμα. Όσοι έχουν τα φράγκα και είναι χομπίστες το βγάζουν και σε μορφή cd ή βινυλίου. Η δισκογραφία είναι στα χειρότερά της. Νομίζω στο μέλλον πως δίσκο θα βγάζουν μόνο όσοι έχουν μια οικονομική καβάτζα από πίσω.
Το Υπόγειο: Και μιας και μιλάμε για κυκλοφορίες έχετε ένα νέο ep στα σκαριά. Μίλησες μας για αυτό. Θα είναι στη νέα σας λογική του acoustic project ή αυτή η ακουστική εκδοχή θα περιορίζεται στα live;
Είχα υποσχεθεί να βγάλω δίσκο αλλά είναι αδύνατον να γίνει αυτή την εποχή. Τον έχω έτοιμο στο κεφάλι μου αλλά δύσκολο να ηχογραφηθεί σε αυτή την χρονική φάση. Για αυτό θα ετοιμάσω ένα ep μαζί με τον Μήτσο Κασαπίδη ( ηχολήπτης στα φρούτα) όπου είχε αναλάβει και το προηγούμενο δίσκο μας. Με το φιλότιμο του Μήτσου θα βγει αυτή η μικρή δουλειά, γιατί στην ουσία το κάνει αφιλοκερδώς και τον ευχαριστώ για αυτό. Θα αποτελείτε από τρία καινούργια κομμάτια και μια επανεκτέλεση ενός παλιού τραγουδιού μας. Το ep θα έχει τον τίτλο ‘’Σιέστα’’ και ευελπιστώ να βγει το Φθινόπωρο αν όλα πάνε καλά. Θα είναι μια συνέχεια από τα «τριαντάφυλλα», τραγούδια δηλαδή που δεν πρόλαβαν να μπουν στο δίσκο και βγαίνουν τώρα. Θα είναι σε ακουστικό ύφος και θα βγει σαν Φρούτα Του Δάσους acoustic.
Το Υπόγειο: Είσαι ένας άνθρωπος που έχει μεγάλη τριβή όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο. Ποια η άποψη σου για τη μουσική κατάσταση στην Ελλάδα και πως βλέπεις ευρύτερα την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή σήμερα, αγγλόφωνη και ελληνόφωνη; Έχεις ακούσει κάτι που θα μας πρότεινες ανεπιφύλακτα να τσεκάρουμε;
Η κατάσταση είναι λίγο εκνευριστική για μένα. Λειτουργούν όλα τα μέτρια με δημόσιες σχέσεις και το καλόγουστο μένει πάντα στο παρασκήνιο σαν παρατηρητής. Από την άλλη ο κόσμος έχει στραφεί έντονα στα παραδοσιακοέντεχνα, στα λατινοσουίνγκ και ακόμα πιο χειρότερα στα χαβαλεδιάρικα ακούσματα…γενικώς τζερτζελές να γίνετε, δώσε πανηγύρι και πάρτου την ψυχή. Το stoner από αγγλόφωνα επίσης έχει μεγάλη απήχηση. Παρόλα αυτά συνεχώς βγαίνουν όμορφα πράγματα και παρακολουθώ όσο μπορώ. Οι Λεμονοστιφελ είναι εξαιρετικοί, ο Μonsieur Minimal, ο Moa Bones, η Nalyssa Green, οι Λάμδα έχουν ενδιαφέρον, επίσης ο Κύριος Κ. και οι Δραμαμίνη κάνουν όμορφες δουλειές.
Το Υπόγειο: Πως είναι σήμερα να δραστηριοποιείσαι μουσικά στη Θεσσαλονίκη; Έχει μείνει κάτι από το vibe των –για πολλούς- ένδοξων 90ς; Τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο από τότε; Μήπως με τα χρόνια απλώς μυθοποιήθηκε αυτή η εποχή;
Εγώ μένω δυτικά και είχα πάντα μια απόσταση με την μουσική κοινότητα της πόλης. Υπάρχουν ακόμα παρέες και ομάδες που δημιουργούν σε προβάδικα όπως και στα 90s.
Στα Λαδάδικα οι βιοτεχνίες μετατρέπονται σε στούντιο. Μπορεί αυτή τι στιγμή να προβάρουν σε κάποιο υπόγειο οι επόμενοι Τρύπες π.χ. και να σκάσουν ένα βράδυ από το πουθενά. Αυτό λείπει, μια μπάντα με θόρυβο να λέει τα πράγματα με το όνομα τους σε ελληνικό στίχο, όπως τότε.
Το Υπόγειο: Για να γυρίσουμε πάλι στη μουσική σου, αυτό που τη χαρακτηρίζει νομίζω είναι η έντονη ευαισθησία, η μελωδία και ο ρομαντισμός. Υποψιάζομαι ότι σε ένα βαθμό τουλάχιστον αυτό αντικατοπτρίζει και τον χαρακτήρα σου. Τα γενικότερα ακούσματα σου κινούνται σε αυτό το πλαίσιο; Θα συμμετείχες κάπου που θα κυριαρχούσαν πιο δυναμικές heavy/rock καταστάσεις για παράδειγμα ή αυτό είναι κάτι εντελώς εκτός της ιδιοσυγκρασίας σου;
Θα έλεγα ότι είμαι ένας ρομαντικός κάφρος. Είμαι κυκλοθυμικός σαν χαρακτήρας και φαίνετε αυτό στα ακούσματα μου και στη μουσική που γράφω. Γουστάρω την πολυμορφία, ανάλογα την φάση και την ψυχοσύνθεση που θα με πετύχεις. Μπορεί να επιλεγώ πιο μελωδικές γραμμές στα Φρούτα άλλα αυτό δεν σημαίνει ότι κινούμε αυστηρά μόνο εκεί. Ακούω αρκετά πράγματα και είμαι ακομπλεξάριστος σαν ακροατής. Με γοητεύει η φύση, η θάλασσα, τα όμορφα κορίτσια στους δρόμους οι ανθρώπινες σχέσεις άλλα και πιο σκοτεινά πράγματα επίσης. Με αφορμή αυτή την ερώτηση να σου πω το παρακάτω: Είχα ένα διαφορετικό πλάνο μετά την διάλυση της full band ήθελα να κάνω ένα νέο σχήμα, με το όνομα ’’Νεφέλωμα Ροζέτα’’ αρκετά πειραματικό και καθόλου εμπορικό, καμία σχέση με ότι έχω κάνει ως τώρα σαν μουσικός. Έχω έτοιμο το υλικό άλλα δεν βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους να πιστέψουν σε αυτό. Όσοι άκουγαν ένα δείγμα από αυτή την ιδέα με έλεγαν σχιζοφρενή.
Το Υπόγειο: Ποια ήταν τα ερεθίσματα σου σε μικρότερη ηλικία για να ξεκινήσεις τη μουσική; Ποιοι ήταν οι μουσικοί σου ήρωες τότε και ποιοί είναι τώρα;
Πιτσιρίκι σε ηλικία 10 ετών άκουγα Michael Jackson και Νίκο Παπάζογλου χα χα χα. Είχα ένα φίλο στο δημοτικό τον Περικλή ο οποίος όποτε παίζαμε μπάσκετ, αυτόματα τραγουδούσε και Νίκο Παπάζογλου. Αποτέλεσμα να μάθουμε όλη την δισκογραφία του τραγουδισμένη από τον Περικλή, μέχρι που η μάνα του μας πήγε στη συναυλία που έκανε στο Θέατρο Δάσους, ήταν η πρώτη μου συναυλία που πήγαινα και μαγεύτηκα από την ερμηνεία του και την σεμνότητα του. Ένας παιδικός μου ήρωας ήταν ο Νίκος. Στη συνέχεια στα 14 ήρθαν οι Τρύπες, οι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα από τους Στέρεο Νόβα και ο Μάνος Χατζιδάκις. Στην εφηβεία μου μετά έσκασε το New Wave και το Punk, οι Clash και οι Sound για παράδειγμα. Ένα τεράστιο κεφάλαιο για μένα επιρροής ήταν ο Nick Drake, ο Robert Smith από τους Cure, οι Βlur, Smiths, Sonic Youth και η σκηνή του Μanchester γενικότερα. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και κλασσικά ακούσματα όπως Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, Bob Dylan, Nick Cave, Leonard Cohen,Velvet Underground κ.α . Τώρα από πιο σύγχρονα θα έλεγα τους Radiohead. Αξίζουν όμως αρκετά νέα πράγματα που ανακαλύπτω και ψάχνω μανιωδώς όπως είναι οι Junip και αρκετοί άλλοι.
Το Υπόγειο: Τελικά ποιο νομίζεις ότι είναι αυτό που σου έχει προσφέρει η μουσική στη ζωή σου πάνω και πέρα από επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές και απογοητεύσεις;
Είναι το μόνο πράγμα που γιατρεύει την εσωτερική μου φθορά. Το προσωπικό μου καταφύγιο μέσα σε αυτό το ψυχιατρείο που ζούμε .
Το Υπόγειο: Εδώ στο Υπόγειο λατρεύουμε τις λίστες! Θα θέλαμε να μας πεις τα 10 πιο αγαπημένα ever τραγούδια για σένα!
Δύσκολο αλλά θα γράψω αυτά που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό:
1. Το βαλς των χαμένων ονείρων – Μάνος Χατζιδάκις
2. Ένα κλεμμένο ποδήλατο – Στέρεο Νόβα
3. This twilight garden – The Cure
4. I want you – Bob Dylan
5. Day is done – Nick Drake
6. The weeping song – Nick Cave
7. She s a rainbow – Rolling stones
8. Across the universe – Beatles
9. Exit music - Radiohead
10. The Magnificent seven – The Clash
Το Υπόγειο: Πόλυ για πόσο λες ακόμα θα «ξαγρυπνάμε περιμένοντας Αλκυονίδες Μέρες»;
Θα απαντήσω με μια φράση από την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι ‘"Η Θυσία":
Σ’ όλη μου τη ζωή,
περιπλανιέμαι παντού,
περιμένοντας κάτι.
Σ’ όλη μου τη ζωή,
κατά βάθος,
νιώθω σα να περιμένω
σε σιδηροδρομικό σταθμό.
Και πάντα αισθανόμουν
ότι όσα έχω ζήσει ως τώρα,
δεν ήταν η πραγματική μου ζωή,
αλλά μια μακριά αναμονή,
μια μακριά αναμονή,
για κάτι αληθινό,
κάτι σημαντικό…
Το Υπόγειο: Σε ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη σου στο Υπόγειο! Τελευταία λόγια για αυτή τη συνέντευξη και κάποια τυχόν ανακοίνωση που έχει να κάνει με τα Φρούτα Του Δάσους και τα άμεσα μελλοντικά σχέδια σας.
Θα κάνουμε κατά καιρούς εμφανίσεις σε μικρούς χώρους μετά το Καλοκαίρι, ελπίζω να έχει βγει και το νέο ep. Ευχαριστώ και εγώ το Υπόγειο για την υποστήριξη. Αυτό που κάνετε έχει μεράκι και φαίνεται. Καλή συνέχεια.
