Λευκή Συμφωνία
Αν ήσουν έφηβος τη δεκαετία του '80 που μεγάλωνε στο Χαϊδάρι ή τις γύρω γειτονιές και είχε εισβάλει με τέτοιο τρόπο το μικρόβιο της μουσικής που σε οδηγούσε να πιάσεις μια κιθάρα, μια μπακέτα ή ένα μικρόφωνο, δεν είχε και τόση σημασία αν ήσουν "μεταλάς", "παλιοροκάς" "πανκάς", "γκοθάς" ή "νιουγουεβάς"... Γιατί μπορεί ανάλογα με το είδος και όταν οι τοπικές φυλές του rock δε πλακωνόντουσαν μεταξύ τους, να ακούγανε με μανία και να θέλανε να μοιάσουν στους Iron Maiden, στους Black Sabbath, στους Sex Pistols, στους Clash, στους Joy Division ή στους Bauhaus, αλλά υπήρχε (ευτυχώς) κάπου εκεί γύρω το συγκρότημα "που όλους μας ενώνει": Κάτι παιδιά 6-7 χρόνια μεγαλύτερα από εμάς που είχαν βαφτίσει τη μπάντα τους "Λευκή Συμφωνία" ήταν οι ήρωες όλων μας...
Τους πετυχαίναμε στη γειτονιά χαζεύοντας την extreme για την εποχή εξωτερική τους εμφάνιση, τους ακούγαμε να "βαράνε" καθημερινά περνώντας έξω από το καμαράκι που κάνανε πρόβες στο Δάσος Χαϊδαρίου, τους παρακολουθούσαμε και τους θαυμάζαμε με δέος στα live.
Όταν αργότερα η μπάντα έβγαλε και δίσκο και έγινε γνωστή παντού, τότε όλοι ξέραμε τι δρόμο θέλαμε να ακολουθήσουμε... Οι Λευκή Συμφωνία ήταν το απόλυτο πρότυπο μας...
Το συγκρότημα με τα χρόνια μεγάλωνε, έβγαλε κι άλλους δίσκους, έκανε πάρα πολλές πετυχημένες συναυλίες, έπαιξε στο MTV και έκανε live στο εξωτερικό, μέχρι και στο Βερολίνο εγκαταστάθηκε, ακολουθώντας τη νεανική του μούρλα και το rock 'n' roll attitude που το χαρακτήριζε, κυνηγώντας τα πιο τρελά πράγματα.
Μετά όμως από μια πετυχημένη πορεία πολλών ετών, απλά σιώπησε... Και πριν λίγο καιρό, πάλι έτσι απλά, επανήλθε μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, προσφέροντας χαρά σε πάρα πολύ κόσμο που αγάπησε αυτό που είχαν δημιουργήσει.
Δεν έχασα την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί τους και έτσι πριν λίγες μέρες συναντήθηκα σε καφέ στο Χαϊδάρι με τα 2 ιδρυτικά μέλη, τον Θοδωρή Δημητρίου (φωνή) και τον Διογένη Χατζηστεφανίδη (μπάσο) για περαιτέρω εξηγήσεις...
Το πήγαινα για συνέντευξη, αλλά τελικά κατέληξε σε μια huge μουσική -και όχι μόνο- κουβέντα παλιόφιλων, που προσπάθησα να περάσω σε κείμενο όσο πιο πιστά και περιεκτικά μπορούσα, μέσα στα πάρα πολλά που είπαμε. Είχαμε να βρεθούμε (χωρίς λόγο και αιτία) πολλά χρόνια και ένιωσα αυτή την οικειότητα που νιώθεις με κάποιους ανθρώπους που έχεις πάρα πολύ καιρό να δεις, αλλά το εισπράττεις σαν να μην πέρασε βδομάδα από την τελευταία φορά...
Κάπως έτσι μάλλον νιώσανε και τα μέλη του συγκροτήματος και πήραν αυτή την απόφαση να ξαναβρεθούν. Θέλανε ίσως να θυμηθούν τι ήταν αυτό που τους έκανε για χρόνια να περνάνε καλά, να εκφράζονται μέσα από τη μουσική, να δημιουργήσουν, να αγαπηθούν μεταξύ τους... Και έτσι οι δυο τους, παρέα με τον εξαιρετικό κιθαρίστα Σωτήρη Καστάνη που βρισκόταν μαζί τους μέχρι να ξεκινήσει αυτή η σιωπή, τον βενιαμίν της παρέας ντράμερ Βαγγέλη Τσιμπλάκη, αλλά και τον πληκτρά Θοδωρή Φοινίδη θα βρεθούν στη σκηνή του Piraeus 117 Academy για μια μεγάλη συναυλία αρχικά και όπου τους βγάλει... Έτσι δε γίνεται με όλα τα πράγματα στη ζωή;
Το Υπόγειο: 17 χρόνια σιωπή και ξαφνικά ανακοινώνετε μια μεγάλη συναυλία στο Piraeus 117 Academy. Ποιό ήταν το κίνητρο αυτής της επιστροφής και τι προσδοκάτε από αυτή την εμφάνιση;
Διογένης Χατζηστεφανίδης: Τα πάντα! Δόξα, χρήμα, γυναίκες... (γέλια). Όχι, οκ, ήρθε η όρεξη ξαφνικά, τυχαία. Τηλεφώνησε κάποια στιγμή ο ένας στον άλλο, έτσι απλά για να βρεθούμε στο στούντιο και να τζαμάρουμε. Ο Θοδωρής και ο Σωτήρης ήταν αρχικά αυτοί που επικοινώνησαν, μετά πήραν και εμένα και εγώ άλλο που δεν ήθελα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η φάση.
Το Υπόγειο: Και χρειάστηκαν 17 χρόνια για να συμβεί αυτό; (γέλια)
Δ.Χ: Είχαμε σταματήσει να παίζουμε, αλλά δε διαλύσαμε...
Το Υπόγειο: Δεν είχατε ανακοινώσει ποτέ επισήμως διάλυση...
Δ.Χ: Πίναμε μπίρες 17 χρόνια και μόλις τελείωσε η μπίρα είπαμε να κάνουμε καμιά πρόβα (γέλια).
Θοδωρής Δημητρίου: Κοίτα, σίγουρα δε θέλαμε ούτε στον εαυτό μας μάλλον να το πούμε ότι τελείωσε η φάση τώρα που το σκέφτομαι μετά από καιρό...
Το Υπόγειο: Σαν ένα χωρισμό που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έχει συμβεί...
Θ.Δ: Κάπως έτσι. Δε θέλεις να παραδεχτείς ότι τελείωσε η φάση, ζεις με την ελπίδα. Και η ελπίδα δεν έρχεται ή έρχεται μετά από κάποια χρόνια ή και ποτέ... Εκεί είναι και το λίγο ας πούμε μεταφυσικό του πράγματος, γιατί έκατσε το πράγμα, ενώ θα μπορούσε να μην κάτσει και ποτέ, ήμασταν τυχεροί.
Δ.Χ: Πάντως, ειλικρινά, εμένα ο καιρός δεν μου φάνηκε, δεν τον κατάλαβα καθόλου.
Το Υπόγειο: Πώς ήταν η πρώτη πρόβα μετά από τόσα χρόνια;
Δ.Χ: Η πρώτη πρόβα ήταν σούπερ. Συναντηθήκαμε μετά από χρόνια σε έναν χώρο με μουσικά όργανα, είχαμε φέρει αρχικά και έναν φίλο ντράμερ να μας βοηθήσει που είχε μάθει μερικά κομμάτια και με τη μία ξεκινήσαμε να παίζουμε σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να είχαμε να παίξουμε καμιά βδομάδα. Απολύτως κανονικά, χωρίς να χρειαστεί να δείξει κάτι ο ένας στον άλλο.
Το Υπόγειο: Είναι κατά κάποια έννοια αυτή η συναυλία και ένα τεστ που μπορεί να σας οδηγήσει και σε νέο υλικό;
Δ.Χ: Για μένα σίγουρα, ναι. Και για τα παιδιά πιστεύω, αλλά όταν ειπώθηκε για πρώτη φορά να ξαναπαίξουμε, εμένα άμεσα η επιθυμία μου ήταν να κάνουμε κάτι καινούργιο. Δε σταματήσαμε να έχουμε έτσι και αλλιώς όλοι μας επαφή με την μουσική όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε στο μυαλό μου είχα να συγκεντρώσουμε αυτό το υλικό και να ετοιμάσουμε κάτι. Όταν αρχίσαμε πάλι τις πρόβες δεν ένιωσα ότι είχα αυτοσκοπό μια συναυλία, αυτό που σκεφτόμουν κυρίως ήταν να παίξουμε κάτι φρέσκο.
Θ.Δ: Σε τρώει. Θες κάτι άλλο που δεν έχεις ξαναπαίξει...
Δ.Χ: Τελικά όμως, μετά από κάμποσο καιρό και αφού παίζαμε ήδη και δέναμε πάλι, έπεσε η ιδέα της συναυλίας. Και είπαμε οκ, πάμε να δούμε πρώτα κάτι τέτοιο.
Θ.Δ: Να επικεντρωθούμε εκεί και να έχουμε μια αυτοκυριαρχία, να μην ψαχνόμαστε άνευ λόγου και αιτίας.
Το Υπόγειο: Να έχετε ένα κίνητρο, ένα στόχο...
Δ.Χ: Υπάρχει έτσι και αλλιώς ένα υλικό που έχουμε να το παίξουμε τόσα χρόνια, που τώρα το αποδίδουμε με ένα φρέσκο τρόπο. Είναι ακόμα δυνατά μέσα μας τα κομμάτια, αλλά τώρα βγαίνουν στο σήμερα.
Θ.Δ: Θα φανεί αυτό και σε 2-3 κομμάτια που θα ανεβάσουμε στο internet, όπως τα παίζουμε τώρα live στο studio, one take. (check εδώ)
Το Υπόγειο: Οι Λευκή Συμφωνία είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σπουδαιότερα ελληνόφωνα σχήματα όλων των εποχών...
Δ.Χ: Κοκκινίζω... (γέλια)
Το Υπόγειο: ... Ωστόσο η πορεία σας διακόπηκε κάπως απότομα ακριβώς την εποχή που το ελληνόφωνο ροκ είχε εκτοξευτεί. Τι έγινε μετά τον δίσκο "Χρώματα" και ξεκίνησε αυτή η 17χρόνη σιωπή;
Δ.Χ: Πάντα αντίθετα στη ροή! Όταν κάτι εκτοξεύεται, εμείς χαλαρώνουμε. Τώρα πάμε ανάποδα (γέλια)! Πάντως βλέπω μια άνθηση του πράγματος πάλι αυτή την εποχή. Διαπιστώνω όλους αυτούς τους μήνες που ξαναπαίζουμε μια γενικότερα ζεστή κατάσταση στην ευρύτερη rock σκηνή. Όχι ότι απείχα πριν και δεν παρακολουθούσα, αλλά έχω την αίσθηση ότι τώρα είναι πιο έντονο το φαινόμενο. Βλέπεις, ας πούμε, ότι live γίνονται σε καθημερινή φάση και σε πολλά μαγαζιά. Κάτι που ίσως δε το ένιωθες τόσο πολύ, ούτε καν ένα χρόνο πριν.
Το Υπόγειο: Εγώ πάντως που παρακολουθώ αδιαλείπτως τη σκηνή εδώ και χρόνια, διαπιστώνω ότι είναι ένα φαινόμενο που πάει πακέτο με την κρίση. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που όταν μείναν άνεργοι, συνειδητοποίησαν ότι ήρθε η ώρα να ξαναπιάσουν τα όργανα. Πολλοί επαναδραστηριοποιήθηκαν, άλλοι δοκίμασαν νέα πράγματα...
Δ.Χ: Αυτό παίζει οπωσδήποτε και είναι ωραίο που συμβαίνει.
Θ.Δ: Σε ό,τι αφορά εμάς, νομίζω πως έπαιξαν ρόλο τα κομμάτια και η διαχρονικότητά τους. Παίζοντας, διαπιστώσαμε ότι μας αρέσουν ακόμα και δεν μας ακούστηκε τίποτα περίεργο, βγήκε το πράγμα αβίαστα. Και από την άλλη υπάρχει ένας κόσμος από διάφορες γενιές που τα ξέρει και τα γουστάρει. Κάποιοι μεγάλωσαν με αυτά τα τραγούδια και απέκτησαν βιωματική σχέση μαζί τους, την ίδια που είχαμε και εμείς. Οπότε αν ζωντανέψει αυτό τώρα με το live και την όποια πορεία από εδώ και πέρα, θα είναι καλό, γιατί θα υπάρχει μία βάση. Αυτό βέβαια συμβαίνει με πολλές μπάντες και από την Ελλάδα και από το εξωτερικό.
Το Υπόγειο: Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι δε βγαίνουν πια καλά ελληνόφωνα συγκροτήματα και γενικώς υπάρχει μία και καλώς ή κακώς εννοούμενη "ρετρολαγνία". Και, γενικώς, πολύς κόσμος "κάθεται" πάνω στα οικεία ακούσματα.
Θ.Δ: Ισχύει κι αυτό.
Δ.Χ: Κάτι άλλο φυσικά που μας έδωσε κίνητρο να ξαναπαίξουμε, είναι το γεγονός πως συναντώντας διάφορους φίλους και γνωστούς όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψα ποτέ να ακούω την ερώτηση "τι θα γίνει με εσάς, δε θα ξαναπαίξετε;". Και όταν όλο αυτό συνεχίζεις να το ακούς όλο και από περισσότερες μεριές, σου βάζει πάλι το μικρόβιο μέσα σου.
Θ.Δ: Εμείς έχουμε και το θέμα ότι μεγαλώσαμε με τη φάση του punk και με αυτό το στυλ που έλεγε "πω τι θέλουν τώρα οι γέροι;", όπως οι Sex Pistols για παράδειγμα που λέγανε γέρους τους Led Zeppelin. Το είχαμε αυτό, εγώ τουλάχιστον το είχα αυτό κάπως σαν "είσαι μεγάλος άραξε τώρα".
Το Υπόγειο: Δεν είναι φοβερό ότι στα μέσα της δεκαετίας του '80 θεωρούνταν δεινόσαυροι οι Black Sabbath για παράδειγμα, που μόλις λίγα χρόνια πριν είχαν κάνει τις τεράστιες επιτυχίες τους;
Δ.Χ: Και ο Ozzy παίζει ακόμα...
Θ.Δ: Βλέπεις ονόματα όπως η Siouxsie ή οι Stranglers που είχαν ξεκινήσει σαν punk και μετά ανοίξανε σε μεγαλύτερο κοινό. Ή οι Cure που ήταν τότε top, αλλά τώρα ίσως είναι μεγαλύτερο όνομα από τότε.
Το Υπόγειο: Έχει συμβάλει και η μυθοποίηση που αναπτύσσεται με τα χρόνια και συμβαίνει σε όλα τα είδη...
Δ.Χ: Εγώ νομίζω πως όταν υπάρχει αξία στη μουσική, η ηλικία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Θ.Δ: Όταν είσαι πιτσιρικάς και είσαι hot, δεν φαντάζεσαι ότι αυτό μπορείς να το κάνεις αργότερα. Όμως τελικά είναι αλλιώς. Σαν τους μπλουζίστες τους παλιούς για παράδειγμα, που πατάγανε τα 70 και τα 75 και συνεχίζανε. Ή όπως για τον Iommi που διάβασα κάπου ότι δε θα τελειώσει έτσι εύκολα επειδή κάνανε μια τελευταία περιοδεία.
Δ.Χ: Γιατί φαντάζεσαι τον Iggy να σταματάει; Ή ο Lemmy είχε σταματήσει μέχρι το τέλος;
Το Υπόγειο: Με δεδομένη αυτήν την τεράστια παύση του συγκροτήματος, νιώσατε ποτέ να "ζηλεύετε" την πορεία των άλλων μεγάλων της εποχής (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα), αλλά και τη καλλιτεχνική συνέχεια που έχουν δείξει ως σήμερα ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης;
Δ.Χ: Εμένα μου άρεσε πάντα αυτή η συνέχεια. Και αγαπάω όλες τις δουλειές που έχει κάνει ο Αγγελάκας. Τα "Κρίνα" επίσης θεωρώ ότι είναι μεγάλη μπάντα και έχουν δώσει πολλά στη σκηνή. Γενικά με όλες αυτές τις μπάντες και τους καλλιτέχνες, χαιρόμουν να τους ακούω και να ακούω καλά πράγματα για αυτούς. Και δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά και άλλοι λιγότερο ακουσμένοι που έχουν βγάλει αξιόλογες μουσικές.
Θ.Δ: Κοίτα, άμα δε βάλουν όλοι ένα λιθαράκι στη φάση, δεν γίνεται οικοδόμημα. Άλλος θα βάλει μια κοτρώνα, άλλος ένα τουβλάκι. Όλοι θα βάλουν κάτι. Και στην τελική, αν φύγει ένα τουβλάκι, μπορεί να πέσει όλο αυτό το μεγάλο που έχεις φτιάξει ή να έρθει ένα άλλο τουβλάκι και να ισορροπήσει τη κατάσταση. Εμείς μεγαλώσαμε μαζί με αυτές τις μπάντες. Παίζαμε μαζί, είχαμε καλές σχέσεις, τραβάγαμε τα ίδια λούκια...
Το Υπόγειο: Το "ζηλεύετε" το λέω βασικά ως σχήμα λόγου, με τη λογική ότι αυτοί είχαν μια συνέχεια ενώ εσείς παγώσατε τη φάση...
Θ.Δ: Σίγουρα θα ήταν καλό να έχουμε και εμείς μια τέτοια συνέχεια, αλλά μην ξεχνάς ότι ήδη είχαμε και εμείς 15-16 χρόνια πορεία. Ήμασταν τυχεροί που μας έκατσε μια "κέντα", μία καλή συγκυρία και μείναμε τόσο καιρό μαζί. Όπως νιώθω πως είμαστε τυχεροί τώρα που ξαναπαίζουμε.
Δ.Χ: Και να συμπληρώσω σε αυτό ότι δεν είναι μόνο τα ελληνόφωνα συγκροτήματα που έχουν κάνει μια σημαντική πορεία. Υπάρχουν μπάντες με ξένο στίχο στο rock και στο metal που κάνουν περιοδείες, που κυκλοφορούν δουλειές που εδώ μπορεί να μη κάνουν μεγάλες πωλήσεις, αλλά έξω να πηγαίνουν πάρα πολύ καλά, με γαμάτες παραγωγές κλπ. Γενικά όλη αυτή η άνοδος η ποιοτική και η ποσοτική της ελληνικής σκηνής είναι κάτι πάρα πολύ θετικό.
Θ.Δ: Κοίτα, εμάς δεν μας έλειψε κάτι σημαντικό, ώστε να νιώσουμε αυτή τη "ζήλεια", με την έννοια ότι πετύχαμε πράγματα, αν και πάντα θα υπάρχει κάτι που θα νιώθεις ότι δεν το έχεις πετύχει 100%. Από την άλλη, αν είσαι συνεχώς ανικανοποίητος δεν είναι καλό, γιατί μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Χρειάζεσαι και μια χρονική απόσταση κάποιες φορές για να καταλάβεις τι έχεις πετύχει.
Το Υπόγειο: Νομίζω πως κάθεται καλά τώρα και η επόμενη ερώτηση: Έχω τη τύχη να σας ξέρω από πολύ μικρή ηλικία και από τα πρώτα σας βήματα. Αυτό που θαύμαζα πάντα σε εσάς ήταν η προσήλωση που είχατε στο συγκρότημα και η πολύ δουλειά που ρίχνατε. Φτάνει αυτό για να πετύχει μία μπάντα τους στόχους της ή οι παράγοντες εποχή, τύχη και timing είναι εξίσου σημαντικοί;
Δ.Χ: Πάντως είναι πολύ σημαντικό να προβάρεις συχνά. Αλλά και γενικότερα να έχεις μια τριβή, όχι μόνο από την άποψη της μουσικής, αλλά και ως παρέα. Αν η παρέα σου είναι δεμένη φιλικά, αυτό θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη όρεξη και περισσότερες πρόβες για παράδειγμα. Νομίζω πως αυτό είναι η ιδανική περίπτωση και ήμασταν τυχεροί σε αυτό.
Θ.Δ: Είχαμε ένα κοινό στόχο. Ξεφύγαμε από drugs και από άλλες παράνοιες της εποχής, από άσκοπα 15ωρα στις καφετέριες κλπ. Μπήκαμε σε αυτό το trip και μας βγήκε δημιουργικά. Έκατσε και καλά ότι με το πρώτο δίσκο γίναμε αμέσως γνωστοί.
Το Υπόγειο: Τι θυμάστε πιο έντονα από τα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος και από το πως λειτουργούσε η ελληνική σκηνή ευρύτερα εκείνη την εποχή;
Δ.Χ: Πολλά πράγματα... Μεγάλο χαβαλέ είχε η ιστορία με το rock 'n roll, με τους πάνκηδες, να κυνηγάμε τους σκινάδες για να ρίξουμε καμιά φάπα (γέλια)... Είχε και άσχημες φάσεις βέβαια, αλλά θυμάμαι έντονα αυτά τα κυνηγητά με τους σκινάδες και με τους μπάτσους.
Το Υπόγειο: Ήταν και πιο έντονη η φάση τότε με τις μουσικές φυλές. Πάνκηδες, μεταλάδες, γκοθάδες, "φλώροι"...
Θ.Δ: Νομίζω πως δεν υπήρχε πολύ επαφή ανάμεσά τους. Έπαιζε έχθρα. Γενικά όμως, κινδύνευες τότε αν άνηκες σε κάποια φυλή του rock. Τα θυμάσαι και εσύ αυτά, κράτησαν σε μεγάλο βαθμό και στα 90ς. Ο κόσμος δε σε αποδεχόταν αν είχες κάποια "περίεργη" εμφάνιση. Έμπαινες στο λεωφορείο και ήταν όλοι στην τσίτα απέναντί σου.
Το Υπόγειο: Μουσικά όμως πως θυμάστε τη φάση; Στο πώς οργανωνόνταν τα live, το πώς προωθούσαν οι μπάντες τη μουσική τους... Σίγουρα εντελώς διαφορετικά από τώρα...
Θ.Δ: Μουσικά δεν ήταν τόσο εμπορική η φάση όσο είναι σήμερα. Τα πράγματα ήταν σαν "προσπάθειες" πάντα. Η "προσπάθεια" Πήγασος για παράδειγμα, η προσπάθεια "Μουσική Αποθήκη". Ήταν άνθρωποι από πίσω που θέλανε να φτιάξουν ένα ωραίο σκηνικό, να μαζέψουν μπάντες, να μαζέψουν κόσμο... Αυτές οι προσπάθειες βγάλανε αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα, μετά σταματάγανε, γιατί υπήρχε και καταστολή και γκρίνιες από τα ΜΜΕ, υπήρχε και το ελληνικό στοιχείο "μαζί δε κάνουμε και χώρια δε μπορούμε". Μπορεί διακριτικά, αλλά η ελληνική σκηνή είχε πάντα ψιλοέχθρες και κατινιές. Τώρα ίσως έχουν εκλείψει κάπως αυτά τα φαινόμενα, υπάρχει ενδεχομένως και μια ευκαιρία παραπάνω να παίξεις κάποια live πιο συχνά και με πιο αξιοπρεπή τρόπο. Έχεις μια καλύτερη βάση. Τότε μόνο για να βγεις σε μια σκηνή και να παίξεις υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός. Υπήρχε όμως εκεί κάπου στα μέσα των 80ς, άσχετα από τις μπάντες και το είδος μουσικής και μια -ας την πούμε έτσι- συναδελφικότητα. Όλοι τότε ήταν στη φάση του underground ανεξαιρέτως και καμιά μπάντα δεν ήταν αποδεκτή από το ευρύ κοινό, είτε παίζαν punk, είτε metal, είτε rock 'n roll, είτε goth.
Το Υπόγειο: Ας υποθέσουμε ότι αυτά τα 17 χρόνια δεν ήταν μία παύση, αλλά ένα απότομο ταξίδι στο χρόνο που σας έφερε από το τότε στο σήμερα. Ποιά είναι η πιο έντονα θετική διαφορά και ποιά ή πιο αρνητική που θα έπεφτε αμέσως στην αντίληψη σας στο τρόπο που λειτουργεί η μουσική βιομηχανία;
Θ.Δ: Υπάρχουν και θετικά και αρνητικά. Θετικό είναι ας πούμε αυτό που είπα και πριν, ότι θα παίξεις ένα καλό live, με καλές συνθήκες, με σωστό backline, θα έχεις ένα πιο εύκολο promo. Από την άλλη, αυτό το τελευταίο μπορεί και να μη λέει τίποτα μέσα σε όλη αυτή τη πληροφορία που υπάρχει, αν και γίνεται πιο εύκολα.
Δ.Χ: Όχι μόνο πιο εύκολα, αλλά και πιο ανεξάρτητα. Δε σημαίνει όμως ότι αυτό το promo θα είναι απαραίτητα ικανοποιητικό ή και αρκετό. Μπορεί εσύ να νομίζεις ότι είναι, γιατί όλη αυτή η ιστορία με το internet είναι περίεργη και πολλές φορές απευθύνεσαι σε ένα συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων και πιστεύεις πως κάτι έχει γίνει. Δε σημαίνει όμως ότι βγαίνει παραέξω στην πραγματικότητα.
Το Υπόγειο: Κάνουν το ίδιο ταυτόχρονα χιλιάδες άλλοι με τον ίδιο τρόπο οπότε χάνεσαι στο χάος...
Δ.Χ: Ακριβώς αυτό.
Θ.Δ: Ίσως υπάρχει το καλό ότι μπορεί να φτάσεις στα αυτιά κάποιων, όχι απαραίτητα επαγγελματιών, και να σε επιλέξουν. Αλλά και από κει και πέρα τι θα γίνει; Θα πάει να αγοράσει το δίσκο; Δύσκολο αυτό, οπότε πάλι γυρνάμε σε κάτι αρνητικό.
Δ.Χ: Απ' την άλλη πάλι, υπάρχει η καύλα ότι ανεβάζεις ό,τι γουστάρεις. Είσαι ανεξάρτητος, δεν σε ενδιαφέρει ούτε αν υπάρχει εταιρεία από πίσω, ούτε τίποτα.
Θ.Δ: Μέχρι να εμφανιστεί ο Big Brother...
Δ.Χ: Φυσικά μέχρι να εμφανιστεί αυτός και να κόψει το free internet. Σαν τις τράπεζες, που είπαν πάρτε δάνεια τώρα, αγοράστε ό,τι θέλετε και μετά από λίγο σου δένουν τη θηλιά και τα θέλουν πίσω στο πολλαπλάσιο. Μην αμφιβάλεις ότι σύντομα θα αντιμετωπίσουμε τέτοιο φαινόμενο και με την ελευθερία στο internet. Ο κόσμος είναι υπνωτισμένος από αυτό. Μπορεί να μην έχουν να φάνε σε μέρη του κόσμου, αλλά online θα είναι. Και αυτό είναι καλό βέβαια, όταν έβλεπα για παράδειγμα φτωχούς εργάτες όταν ήμουν στην Αραβική Χερσόνησο να μπορούν να μιλάνε free με τις οικογένειες τους σε μια άλλη μακρινή χώρα. Θα έρθει όμως η εποχή που θα κοπούν όλα αυτά, τη στιγμή ακριβώς που όλοι θα είναι εξαρτημένοι από αυτό.
Το Υπόγειο: Ας επιστρέψουμε σε κάτι πιο μουσικό... Η Λευκή Συμφωνία ήδη από τους "Μυστικούς Κήπους" είχε έναν ήχο που αναμφισβήτητα ένιωθες ότι άνηκε στη δεκαετία του '80, αλλά ήταν χαρακτηριστικός και εντελώς δικός σας. Ποιές ήταν οι επιρροές σας τότε; Ποιούς θέλατε να "μιμηθείτε";
Θ.Δ: Κοίτα, εμείς ακούγαμε αρκετά πράγματα ήδη, είχαμε μια κάπως εκλεπτυσμένη φάση με τη μουσική, στην οποία μάλλον μας είχαν πάει οι μεγαλύτεροι ηλικιακά. Ακούγαμε πολύ ψυχεδέλεια, Syd Barrett, ψαχνόμασταν με βινύλια με τον Τάκη θυμάμαι (σ.σ: Τάκης Μπαρμπαγάλας, πρώτος κιθαρίστας της μπάντας και μουσικάρα έως και σήμερα) και ο Διογένης με τον Σπύρο (σ.σ: Σπύρος Χαρίσης, πρώτος ντράμερ r.i.p.) ήταν έτσι. Μετά πέσαμε στο New Wave και στο Post Punk, Siouxsie and the Banshees, Cure κλπ που γουστάραμε πάρα πολύ. Το διπλό live άλμπουμ ας πούμε των Siouxsie ήταν ευαγγέλιο για εμάς γιατί είχε πάρα πολλά στοιχεία που γουστάραμε. Πηγαίναμε σύγχρονα σε κάποια φάση με την εποχή και δεν ήμασταν τόσο στο κλασικό rock αν και είχαμε μεγαλώσει με Doors και τέτοια πράγματα.
Το Υπόγειο: Στην αρχή ο ήχος σας πάντως ήταν κάπως πιο σκοτεινός...
Δ.Χ: Γενικά πάντως ακούγαμε διάφορα στυλ και ανταλλάζαμε συχνά απόψεις. Θυμάμαι όταν κάποιος άκουγε κάτι καινούργιο που του άρεσε, μαζευόμασταν μετά στο στούντιο μας και το ακούγαμε παρέα. Μου είχε μείνει μια χαρακτηριστική φάση στο καμαράκι του Τάκη που μαζευόμασταν, που είχε φέρει τον δίσκο των Violent Femmes και ήταν σούπερ φρέσκο τότε. Όταν τον είχα ακούσει είχα πάθει πλάκα, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση ο τρόπος που έπαιζε ο μπασίστας. Μπορώ να πω ότι είναι μια επιρροή μου αυτός ο παίχτης.
Το Υπόγειο: Είχες πάντα και ένα στοιχείο post punk στον ήχο σου...
Δ.Χ: Ναι, σίγουρα με έχουν επηρεάσει οι μπασίστες των Joy Division, των Bauhaus και άλλων. Και να σου πω κάτι; Εμένα δεν μου αρέσει να παίζω μπάσο... μπάσα. Θέλω να παίρνω μέρος στη μελωδία του κομματιού, να συνδυάζω το beat με τη μελωδία της φωνής για παράδειγμα. Να υπάρχει ενεργός ρόλος στη σύνθεση, πέρα από το να κρατάω κλασικά τον ρυθμό μαζί με τον ντράμερ.
Το Υπόγειο: Αργότερα βέβαια και με το ομώνυμο άλμπουμ που σας βρίσκει πια στη δεκαετία του '90, η στροφή σε πιο καθαρές ροκ φόρμες ήταν ολοφάνερη. Ήταν μια προσωπική ανάγκη δική σας αυτή ή μια επιλογή που είχε στόχο την προσαρμογή της μπάντας στα νέο δεδομένα της εποχής, αρά και την επιβίωσή της στο χώρο;
Θ.Δ: Ήταν προσωπική ανάγκη. Σίγουρα μας επηρέασε όλο αυτό το πράγμα με το grunge και το alternative της εποχής, αλλά εκεί που το βλέπαμε πιο εκλεπτυσμένα, όχι κλασικές ροκ φόρμες, "ψάξε παίξε το ακόρντο αλλιώς", ο Σπύρος με τον Διογένη δοκίμαζαν πιο περίεργα πράγματα στο rhythm section κλπ, μετά νιώσαμε την ανάγκη να το γυρίσουμε σε πιο straight rock φόρμες. Στη φάση του -με τη καλή έννοια- "rock hit". Αυτού που θα το βάζεις και θα γουστάρεις να χτυπηθείς.
Το Υπόγειο: Έπαιξε ρόλο και ότι αποχώρησε ο Τάκης που είχε τότε πιο smooth ήχο, αν και με τα χρόνια ρόκαρε κι αυτός. By the way, εκπληκτικός μουσικός ο Τάκης, τρέφω μεγάλο respect για όλα αυτά που κάνει έως και σήμερα...
Δ.Χ: Τρελό respect για τον Τάκη! Φαντάσου έχει κάνει 8 δίσκους όλα αυτά χρόνια με 3 σχήματα συν το προσωπικό του project.
Θ.Δ: Έχει προχωρήσει και έχει εξελιχθεί πάρα πολύ.
Το Υπόγειο: Μεγάλη στιγμή η εμφάνιση σας μαζί με τους Metallica και τους Cult το '93. Τι θυμάστε από τότε;
Δ.Χ: Με ποιούς; (γέλια). Εντάξει τι να λέμε, ωραία φάση. Και να βγεις και μόνο στη σκηνή που παίζουν οι Metallica, έχει τρελό vibe από μόνο του.
Το Υπόγειο: Ήταν κατά κάποια έννοια τρομακτικό ότι βγαίνατε να παίξετε σε ένα τεράστιο κοινό που ήταν κατά κύριο λόγο metal;
Θ.Δ: Ξέρεις τι γίνεται; Ήμασταν γενικώς τότε full στη σφαίρα του rock n' roll, είχαμε παίξει πάρα πολύ στη Γερμανία, είχαμε δυνατό σχήμα...
Το Υπόγειο: Δεν μασάγατε...
Θ.Δ: Όχι, καθόλου. Χαρακτηριστικά θυμάμαι όταν μπαίναμε στο γήπεδο, ήταν παιδιά εκεί που τραγουδούσαν το "Θα Είμαι Εκεί" και χειροκρόταγαν. Εισπράτταμε πολύ θετική αύρα από το κόσμο. Δε φάγαμε κράξιμο ή κάτι τέτοιο.
Το Υπόγειο: Και εγώ θετικά θυμάμαι όλο το σκηνικό. Τους πετύχατε τους Metallica backstage;
Θ.Δ: Ναι, ήταν θυμάμαι σε ένα τραπεζάκι όλοι μαζί και τρώγανε και χαιρετηθήκαμε. Γύρω-γύρω ήταν παντού πλυντήρια και δούλευαν στο φουλ για τα ρούχα τους (γέλια)! Γενικά το crew μας είχε φερθεί άψογα, παίξαμε με το δικό τους backline και γύρισαν με τον εξοπλισμό τους ολόκληρη την εμφάνισή μας. Μας δώσανε το tape, αλλά δεν το έχουμε δει ποτέ γιατί ήταν σε ένα αμερικάνικο format της εποχής. Δεν έχουμε βρει το κατάλληλο μηχάνημα (σ.σ: τα παιδιά το ψάχνουν ακόμα αυτό το μηχάνημα, αν ξέρει κάποιος κάτι σχετικό ας επικοινωνήσει μαζί τους).
Το Υπόγειο: Είχα ακούσει τότε -δε θυμάμαι από πού- ότι μετά από αυτό το live οι πωλήσεις του "Λευκή Συμφωνία" είχαν εκτοξευτεί κατά εκατοντάδες εβδομαδιαίως. Ισχύει; Κάτι που αν είναι αληθές δείχνει και τη δυναμική που είχε ακόμα η δισκογραφία τότε...
Δ.Χ: Ισχύει. Κοίτα, ήταν κόσμος που δε μας ήξερε καν τότε, είχε έρθει αποκλειστικά για τους Metallica και μετά μας έμαθε αυτόματα.
Θ.Δ: Με μια καλή κίνηση τότε, πούλαγες περισσότερο, ισχύει αυτό. Πάντως ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν και ήδη ακουγόταν.
Δ.Χ: Και των Metallica οι πωλήσεις είχαν εκτοξευτεί μετά από αυτό το live! Πήραν κάτι από την αίγλη μας (γέλια)! Οι Cult θυμάμαι τράβηξαν ζόρι μετά από αυτή την εμφάνιση. Κάτι είχε γίνει και δεν συνέχισαν τη περιοδεία με τους Metallica.
Θ.Δ: Και για τους Cult θα ήταν δύσκολο εκείνη την εποχή να ανοίγουν για τους Metallica που ήταν στα ντουζένια τους. Για οποιαδήποτε μπάντα θα ήταν...
Το Υπόγειο: Ένα άλλο, πολύ θαρραλέο ειδικά για την εποχή τόλμημα, ήταν η μετακίνησή σας στο -μόλις χωρίς τείχος- Βερολίνο. Τι ήταν αυτό που θέλατε να πετύχετε τότε;
Δ.Χ: Βασικά, πήγαμε να γκρεμίσουμε το τείχος! Προλάβαμε και ρίξαμε κάποια κομμάτια (γέλια)!
Θ.Δ: Γκρεμιστήκαμε και εμείς λίγο βέβαια...
Δ.Χ: Καλά ήταν... Ήταν μια κίνηση που μας βγήκε πηγαία να σηκωθούμε και να φύγουμε από εδώ.
Θ.Δ: Ήταν στη φάση rock 'n' roll fantasy. Με τις δύσκολες φάσεις, τις καλές φάσεις και με τα πολλά ζόρια βέβαια.
Το Υπόγειο: Το πιο εντυπωσιακό για μένα, πέρα από το γεγονός ότι μέχρι τότε δε το είχε τολμήσει κανείς από τη δική σας γενιά (το είχαν κάνει φυσικά οι Last Drive με συναυλίες στο εξωτερικό, αλλά όχι το να έχουν μια πόλη έξω σαν βάση), είναι ότι αυτό το κάνατε όντας ελληνόφωνοι και ξεκινήσατε εκεί ως αγγλόφωνοι από το μηδέν.
Δ.Χ: Για αυτό πήγαμε κιόλας στο Βερολίνο τότε και όχι στον Λονδίνο για παράδειγμα. Γιατί αυτή η πόλη ήταν πιο "multicultural" και πιο δεκτική. Θυμάμαι, ας πούμε, μια μπάντα από τη χώρα των Βάσκων, που τραγουδούσε στη γλώσσα της και σκότωνε! Και, γενικώς, έρχονταν μπάντες από διάφορα μέρη του κόσμου και δε δίσταζαν να τραγουδήσουν στη γλώσσα τους.
Το Υπόγειο: Εσείς είχατε πάει με κάποιο δουλεμένο υλικό στα αγγλικά τότε ή το φτιάξατε εκεί; Θυμάμαι ότι αρχικά είχατε αλλάξει το όνομα σας κιόλας...
Θ.Δ: Είχαμε κάνει από πριν κάποιο αγγλόφωνο υλικό και λεγόμασταν "Timedrops".
Δ.Χ: Αλλά μη νομίζεις, δεν κράτησε για πολύ αυτό. Ενώ αρχίσαμε να παίζουμε με αυτό το όνομα και δικτυωνόμασταν σιγά-σιγά και αποκτούσαμε κοινό, δεν κωλώσαμε μετά και επιστρέψαμε στο "Λευκή Συμφωνία" με λατινικούς χαρακτήρες στο λογότυπο, γιατί είπαμε οκ, έχουμε ένα υλικό πίσω και μια ιστορία και ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε να παίζουμε και κομμάτια με ελληνικό στίχο στα live και είδαμε ότι υπήρχε ανταπόκριση! Φτάσαμε σε ένα σημείο να παίζουμε παραπάνω από μισό σετ με ελληνικό στίχο. Άλλωστε, ο τρίτος μας δίσκος, ο ομώνυμος, που έχει γραφτεί όλος στην Αγγλία, ήταν γραμμένος και με αγγλικό στίχο και με ελληνικό! Όλα τα κομμάτια. Υπάρχουν ηχογραφημένα και στις δύο γλώσσες.
Θ.Δ: Τρελό σκηνικό και αυτό. Κάποια κομμάτια μάλιστα ήταν πρώτα γραμμένα στα αγγλικά και ύστερα μια φράση μπορεί να μου έκανε κλικ και να την έγραφα στα ελληνικά ή και το αντίθετο. Η μία γλώσσα επηρέαζε την άλλη στο πώς έγραφα τους στίχους! Πατούσα σε δύο βάρκες στιχουργικές και πότε επηρεαζόμουν από το ένα και πότε από άλλο και ταυτόχρονα προσπαθούσα να πατήσω και τις δύο στιχουργικές εκδοχές πάνω στις υπάρχουσες μελωδίες, αλλάζοντας ενδεχομένως και κάποιες από αυτές όταν χρειαζόταν.
Δ.Χ: Άμα ακούσεις πάντως τον δίσκο στα αγγλικά, έχει τη δική του φάση. Μπορείς να πεις ότι είναι και ένας άλλος δίσκος. Υπήρξαν και κάποιες μικρές αλλαγές που κάναμε στο mix. Ανάλογα με τον ελληνικό ή τον αγγλικό στίχο, χρειάστηκαν κάποιες διαφοροποιήσεις στο πώς θα βγαίνει η φωνή ή κάποιο διαφορετικό μιξάρισμα στις κιθάρες, ανάλογα με το με το feel που παίρναμε. Αλλά η βάση κατά τα άλλα ήταν απολύτως ίδια.
Το Υπόγειο: Και τι έγινε τελικά και γυρίσατε πίσω;
Δ.Χ: Κοίτα, αυτός ο δίσκος με τον αγγλικό στίχο, μας έφερε σε μια κατάσταση πολύ κοντά στο να κλείσουμε συμβόλαιο με τη Warner στη Γερμανία. Είχαμε στείλει ένα demο με 4 κομμάτια σε διάφορες εταιρείες και τελικά ενδιαφέρθηκε η Warner και μάλιστα ζεστά. Κλείσαμε ένα live στο Βερολίνο για αυτό το λόγο. Ακριβώς για να έρθει να μας δει η υπεύθυνη από την εταιρεία που βρισκόταν στο Μόναχο. Αλλά τότε έσκασε η ατυχία... Εκεί που είχαμε κάνει το soundcheck, είχε μαζευτεί και ένας σωρός κόσμος που δεν χώρεσε όλος στο μαγαζί, τότε έπαθε την πλάκα ο ντράμερ μας ο Σπύρος και εξαφανίστηκε εκείνο το βράδυ... Και το live δεν έγινε ποτέ.
Το Υπόγειο: Αυτό που λέγαμε πριν με το timing και τις συγκυρίες...
Δ.Χ: Ζητήσαμε φυσικά συγνώμη από τη κοπέλα που είχε έρθει από την εταιρεία, γιατί και εμείς δεν ξέραμε ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Θ.Δ: Περίμεναν όλοι να ξεκινήσει το live και αυτό δε ξεκίνησε ποτέ, γιατί δεν ήρθε ο ντράμερ ποτέ... Εντελώς ακραία φάση.
Δ.Χ: Ο Σπύρος βρέθηκε 2 μέρες μετά από τους Γερμανούς μπάτσους να τριγυρνάει κάπου χαμένος στο Βερολίνο...
Το Υπόγειο: Οπότε αυτό ήταν το κομβικό σημείο που άλλαξε τα πράγματα και τουλάχιστον υπήρξε η συμφωνία με την ελληνική Warner... Αν είχατε την ευκαιρία να ξεκινήσετε πάλι από το μηδέν τη Λευκή Συμφωνία, θα υπήρχε κάτι που θα κάνατε διαφορετικά;
Θ.Δ: Δε νομίζω πως θα αλλάζαμε κάτι, γιατί πάντα ακολουθούσαμε το ένστικτό μας και την τρέλα μας. Δε μπορούσαμε ποτέ να συμβιβαστούμε εύκολα με καταστάσεις. Ακόμα και το γεγονός ότι βρισκόμαστε ξανά τώρα κι αυτό λίγο ακραίο είναι. Πάντα ήμασταν στη φάση, «Τι πετύχαμε τώρα; Που πάμε; Πάμε για κάτι άλλο». Ακόμα και στον πρώτο δίσκο που έκανε μεγάλο break, δεν επαναπαυθήκαμε στον ήχο του. Θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί πάνω και να πορευθούμε έτσι. Δε το κάναμε.
Το Υπόγειο: Αν θυμάμαι καλά το «Μυστικοί Κήποι» ήταν ανεξάρτητη παραγωγή, το είχατε ηχογραφήσει μόνοι σας, αλλά τελικά κυκλοφόρησε από την EMI.
Θ.Δ: Ενδιαφέρθηκε η EMI τελικά και ήταν και η μόνη πρόταση ουσιαστική που είχαμε.
Δ.Χ: Μπορώ να σου πω ότι εκείνη την εποχή οι ανεξάρτητες εταιρείες δε μας είχαν δώσει σημασία. Ενδιαφέρονταν τότε για τον πιο punk και «αλήτικο» ήχο.
Θ.Δ: Εμείς είχαμε και έναν ήχο που δεν είχαν άλλοι και τους ξίνιζε κάπως. Ήταν κουφό το γεγονός ότι ενώ και εμείς είχαμε έναν ανεξάρτητο ήχο και είχαμε μια ανεξάρτητη μπάντα, δεν ενδιαφέρθηκαν για εμάς οι ανεξάρτητες εταιρείες ή για κάποιο λόγο δε τους βρήκαμε ή δεν ταίριαξαν τα χνώτα μας. Δεν ξέρω… Οπότε έκατσε η μπίλια στην EMI.
Το Υπόγειο: Εσείς βέβαια είχατε και έναν πιο εκλεπτυσμένο ήχο. Τότε κινούταν πολύ δυνατά το ελληνόφωνο punk του τύπου «Γενιά του Χάους», «Ex-humans», «Αδιέξοδο»…
Θ.Δ: Υπήρχε και η Creep που είχε βγάλει τότε τους Metro Decay, υπήρχαν οι Χωρίς Περιδέραιο, τα Αρνάκια… Υπήρχαν μπάντες ελληνόφωνες με πιο μελωδικό στυλ που κυκλοφορούσαν από ανεξάρτητες εταιρείες. Νομίζω πως δεν κατάλαβαν το δικό μας σκηνικό, παρόλο που για μένα είχαμε έναν καθαρά ανεξάρτητο ήχο. Τι να πω, απλά δεν ταίριαξε. Και στην τελική ήταν και εμπορικό αυτό που κάναμε, γιατί και η EMI δεν ξεσκίστηκε κιόλας να το προωθήσει, αλλά ο κόσμος το γούσταρε.
Το Υπόγειο: Θυμάμαι πάντως ότι το έπαιζε το ραδιόφωνο. Όχι βέβαια σε τρελό βαθμό, αλλά ακουγόταν.
Θ.Δ: Θυμάμαι ότι η EMI είχε κάνει ένα σωστό promo μεγάλης εταιρείας. Μας τοποθετούσε κάπου και αμέσως κάναμε ένα γκελ στον κόσμο. Αυτό ήταν το θετικό που πρόσφερε και μας στερέωσε στη σκηνή και μείναμε σαν μπάντα. Αν δεν ακουγόταν τόσο ο πρώτος δίσκος και δε τον γούσταρε το κοινό, δεν θα είχαμε πάρει το ιδανικό boost για τη συνέχεια. Μετά έσκαγε το ραδιόφωνο, η τηλεόραση... Μας έστελναν - δεν το κυνηγήσαμε από μόνοι μας.
Δ.Χ: Φαντάσου ότι όταν πρωτοπαίξαμε στον «Πήγασο», τότε που ο συγκεκριμένος χώρος ήταν σημείο αναφοράς της σκηνής και πιο πολύ για μπάντες της φάσης punk, post/punk με καθημερινά live, εμάς μας είχαν παρουσιάσει σαν “rock βραδιά”. Και λέω τότε, μα τι κατάλαβαν; Τι rock βραδιά;;; Σαν τους Zeppelin παίζαμε;;;
Το Υπόγειο: Καταλήγω πάντως ότι το ένστικτο και το timing έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στη πορείας σας. Πράγματα ερχόντουσαν, πράγματα φεύγανε…
Θ.Δ. Σε εμάς σίγουρα, ναι. Είχαμε μια τρέλα. Ποτέ δεν ήμασταν ικανοποιημένοι και ποτέ δεν θέλαμε να κάτσουμε πάνω σε πράγματα που είχαμε πετύχει. Και δημιουργικά μας έτρωγε αυτό. Όλα τα άλμπουμ μας έχουν μια κοινή βάση, αλλά είναι και διαφορετικά μεταξύ τους. Και κάθε φορά γουστάραμε αυτά που παίζαμε. Στο «Ηχώ του Πόθου» παίζαμε garage! Ακούγαμε τότε μπάντες από τη rock ‘n roll σκηνή της Αυστραλίας για παράδειγμα που μας είχαν επηρεάσει, ακούγαμε Cramps, Wipers… Γουστάραμε τέτοια στοιχεία και τα βάζαμε. Εκείνη την εποχή άκουγες τέτοια πράγματα σε bars και clubs και τα μεταφέραμε μετά στη μουσική μας. Και πριν φτιάξουμε τη μπάντα ακούγαμε πολύ garage/psychedelic πράγματα, οπότε το ’88 που σκάσανε όλα αυτά ήταν κάτι που μας έκανε χαρούμενους.
Το Υπόγειο: Όλα αυτά τα 17 χρόνια δεν έπεσε στην αντίληψη μου τουλάχιστον, κάποιο διαφορετικό project ή κάποια άλλη προσπάθεια από εσάς τους δύο. Είναι "μονογαμία" για εσάς τελικά η Λευκή Συμφωνία;
Θ.Δ: Μάλλον! (γέλια)
Δ.Χ: Εντάξει έχουμε παίξει με φίλους, τζαμαρίσματα κλπ., αλλά τίποτα το πολύ οργανωμένο.
Το Υπόγειο: Δηλαδή τελικά για 17 χρόνια ήταν σαν απλώς να βαριόσασταν να κάνετε πρόβα; (γέλια)
Δ.Χ: Ε, κάπως έτσι! Το ρίξαμε στα ταξίδια και στη συλλογή εμπειριών για να μαζέψουμε υλικό!
Το Υπόγειο: Θοδωρή εσύ κάποια στιγμή είχες επιχειρήσει να στήσεις κάποιο label; Κάτι τέτοιο θυμάμαι…
Θ.Δ: Ναι, ήθελα κάποια στιγμή να κάνω κάτι τέτοιο. Μετά για ένα διάστημα έγραφα στο Pop & Rock, είχα πάει στη Λυρική Σκηνή και ασχολήθηκα με το κλασικό τραγούδι για τρία χρόνια περίπου… Γενικά, ήταν μια περίοδος που δεν πάψαμε να έχουμε επαφή με τη μουσική και να μαθαίνουμε. Πάντα άλλωστε γουστάραμε να μαθαίνουμε. Και ήμασταν μια μπάντα πολύ προσηλωμένη στη πρόβα και στη δουλειά. Δεν βγαίναμε να παίξουμε, αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα βγει καλά.
Το Υπόγειο: Και εκείνη την εποχή δε μπορούσες να ηχογραφήσεις αν δεν έπαιζες καλά. Δεν υπήρχε η ευκολία του edit και των προγραμμάτων του υπολογιστή. Δε το έπαιξες καλά; Ξαναγράφτο πάλι και πάλι…
Θ.Δ: Πάρα πολύ σωστό αυτό. Έπρεπε να είσαι πολύ καλά προετοιμασμένος.
Δ.Χ: Πάντως και σε μια πρόβα που κάτσαμε και ηχογραφήσαμε τώρα, one take όπως αναφέραμε και πριν, το ακούσαμε μετά και γουστάραμε πολύ αυτό το feel, το χωρίς επεξεργασία και overdubs. Έχει άλλη ομορφιά να ακούς και το λαθάκι μέσα.
Το Υπόγειο: Τι θα ακούσουμε στο Piraeus Academy; Υπάρχει καμία περίπτωση να έχουμε κάποια έκπληξη επί σκηνής; Να δούμε ας πούμε και τον Τάκη τον Μπαρμπαγάλα μαζί σας;
Θ.Δ: Όχι, ελπίζουμε όμως στο μέλλον.
Δ.Χ: Η φάση αυτή είναι καθαρά όπως δέσαμε στις πρώτες πρόβες που κάναμε τώρα που ξαναμαζευτήκαμε. Πάνω σε αυτό δουλέψαμε χωρίς τίποτα καινούργιο. Ένα ξαναπέρασμα των παλιών κομματιών έτσι όπως τα παίζουμε τώρα.
Θ.Δ: Θα έχουμε και πλήκτρα, οπότε θα είναι σε κάποιο βαθμό και λίγο διαφορετικό. Είχαμε βέβαια κάποια κομμάτια με πλήκτρα παλιά, αλλά τώρα θα είναι περισσότερα.
Το Υπόγειο: Δε πιστεύω να παίξετε κάνα 70λεπτο και να τη κάνετε… Περιμένω τρίωρο!
Δ.Χ: Κάνα διωράκι το κόβω…
Το Υπόγειο: Παραπάνω!
Δ.Χ: Δίωρο!
Το Υπόγειο: Παραπάνω!
Δ.Χ: Καλά θα δούμε! (γέλια)
Το Υπόγειο: Μετά από τόσα χρόνια μέσα σε αυτήν, τι είναι η μουσική για εσάς;
Θ.Δ: Η μουσική είναι συνυφασμένη με αυτό που σου έλεγα πριν. Δεν κάθεσαι πουθενά, κάτι αλλάζεις, ψάχνεις, προχωράς. Και με όλη τη λατρεία βέβαια που σχετίζεται με αυτήν: Από τη παραγωγή, το βινύλιο, τις κυκλοφορίες, το άκουσμα, τα μηχανήματα, την πρόβα, την επαφή με άλλους ανθρώπους που την αγαπάνε το ίδιο… Τα πάντα.
Το Υπόγειο: Άρα τρόπος ζωής…
Θ.Δ: Τρόπος ζωής και τρομερό συναισθηματικό κόλλημα για μένα κιόλας! Δε γίνεται να μην ακούω μουσική και να μην ασχολούμαι με αυτήν.
Δ.Χ: Επαυξάνω… Και αυτήν την ομορφιά που σου προσφέρει μέσα σου το να ψάχνεις να βάλεις νέους ωραίους ήχους στη ζωή σου, πέρα από τη προφανή μαλακία που ακούγεται γύρω σου και παντού.
Θ.Δ: Για εμάς είναι και μελέτη η μουσική. Πάντα θα μάθεις κάτι και πάντα θα μαθαίνεις και έτσι το βλέπαμε πάντα.
Το Υπόγειο: Λόγω του κολλήματος που έχουμε με τις λίστες στο Υπόγειο, θα ήθελα να αναφέρετε τα 5-6 αυτά συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που πιστεύετε ότι αν δεν υπήρχαν δε θα υπήρχε και η Λευκή Συμφωνία...
Θ.Δ: Θέλει σκέψη αυτό…
Δ.Χ: Ναι, το να αναφέρεις από όλο το μουσικό φάσμα 5-6 ονόματα δεν είναι εύκολο. Άμα αρχίσουμε και λέμε δεν θα τελειώσουμε!
Το Υπόγειο: Πες όσα θες! Ό,τι σας έρχεται τώρα!
Δ.Χ: Οι Doors είναι μια μπάντα που την άκουγα και θα την ακούω πάντα…
Θ.Δ: Οι Doors σίγουρα…
Δ.Χ: Το ίδιο θα πω και για κάποιους δίσκους των Pink Floyd. Το Dark Side Of The Moon είναι από τις αγαπημένες μου δισκάρες όλων των εποχών…
Το Υπόγειο: Αυτά που σας κάνανε να πιάσετε τα όργανα…
Θ.Δ: Οι Doors 100%... Joy Division!
Δ.Χ: Φυσικά και Joy Division…
Θ.Δ: Από ελληνική σκηνή το «Φλου» ήταν πολύ επιδραστικό για μένα. Τον έχω ακούσει πάρα πολύ. Τρομερός μουσικά και με κομματάρες. Πλάκα είχα πάθει και με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, από την εποχή της πρώτης κασέτας κιόλας.
Δ.Χ: Ναι, πολύ μπροστά οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Και να σου πω κιόλας ότι έτσι έγινε η μπάντα! Πήγαινα με το λεωφορείο να τους δω σε ένα live στο Αιγάλεω και εκεί μέσα συναντηθήκαμε με τον Τάκη. Γνωριζόμασταν, αλλά είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό. Πιάσαμε τη κουβέντα, τον ρώτησα με τι ασχολείσαι, μου είπε παίζω κιθάρα. Του λέω και εγώ παίζω και έχω έναν φίλο ντράμερ και βαράμε μαζί. Έλα ρε μου λέει… Και εγώ έχω ένα φίλο που τραγουδάει και γράφει στίχους. Να κανονίσουμε τίποτα… Είδαμε τις Ταξιαρχίες, το live ήταν σούπερ και μετά βρεθήκαμε. Εγώ ήμουν γείτονας με τον Σπύρο και παίζαμε και ο Τάκης γείτονας με τον Θοδωρή. Και έτσι ξεκίνησε η μπάντα… Χάρη στις Ταξιαρχίες και εκείνο το live στο Αιγάλεω…
Το Υπόγειο: Και λίγο αργότερα εμείς οι πιτσιρικάδες της περιοχής που πιάναμε τα όργανα είχαμε για πρότυπο και ήρωες εσάς… Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία στην επιστροφή σας!
Και εμείς ευχαριστούμε. Χαρά μας!
* Ευχαριστούμε θερμά τη Λευκή Συμφωνία για την παραχώρηση για αυτή τη συνέντευξη της ακυκλοφόρητης ως τώρα σειράς φωτογραφιών που τράβηξε για το συγκρότημα ο σπουδαίος φωτορεπόρτερ Γιώργος Νικολαϊδης.
** Τσεκάρετε και το εξαιρετικό βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο Γιώργος με τον τίτλο "Είμαστε Τρελοί και Ευτυχισμένοι..." από τις εκδόσεις "Στο Περιθώριο", με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και κείμενα σχετικά με την άγρια πλευρά της δεκαετίας του '80.
