Simon Bloom
Το να επιστρέφω στο υπέροχο Shakti Studio του Simon Bloom (Συμεών Νικολαΐδης) είναι πάντα κάτι πολύ ευχάριστο για μένα. Σε αυτόν τον οικείο χώρο, όμορφες αναμνήσεις βγαίνουν στην επιφάνεια από την εποχή που ηχογραφούσα το προσωπικό μου άλμπουμ, από στιγμές παρακολούθησης ηχογραφήσεων άλλων μουσικών, από συμμετοχές μου, από τζαμαρίσματα, αναμνήσεις ακόμα και από την εποχή που προβάραμε για live με τον Simon σε έναν ανάλογο χώρο με παρόμοια ατμόσφαιρα και vibe.
Οπότε με ένα απόλυτα φυσικό τρόπο, ακόμα ένας ευχάριστος λόγος υπήρξε για να βρεθώ τη Τετάρτη 19 Απριλίου στο Shakti, αφού με αφορμή την επιστροφή του Simon στη δισκογραφία μετά από χρόνια, με το τέταρτο και υπέροχο άλμπουμ Midnight Rainbows, αλλά και την επιστροφή του στις live εμφανίσεις μετά από ακόμα μεγαλύτερη απουσία, πραγματοποιήσαμε για το Υπόγειο μία άκρως ενδιαφέρουσα, όμορφη και open heart κουβέντα, ενώ αμέσως μετά παρακολούθησα και τη τελική πρόβα της μπάντας πριν τη παρουσίαση του νέου άλμπουμ σήμερα στο Nixon στο Κεραμεικό.
Ιδού λοιπόν τα όσα ωραία είπαμε με τον παλιό (πια) φίλο, συνεργάτη και -σπάνιας ευαισθησίας- songwriter Simon Bloom…
Το Υπόγειο: Νέο άλμπουμ μετά από 4 χρόνια. Πες μας λίγα λόγια για τη δημιουργία του, τους συντελεστές και ό,τι άλλο θες…
Τέσσερα ίσως και παραπάνω… Η αρχή έγινε όταν γνώρισα τον Ale Casta που σε βοηθούσε στη παραγωγή και την ενορχήστρωση εδώ στο Shakti Studio την εποχή που ηχογραφούσες το δικό σου άλμπουμ. Αφού γνωριστήκαμε, αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες πρόβες, να παίξουμε λίγο μαζί, να δούμε τι μπορεί να βγει. Εγώ πήρα το Γιουκαλίλι, ο Ale έπαιζε κάποιες ακουστικές κιθάρες και κάποια percussions και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε κάποια κομμάτια που είχα ήδη γράψει. Μας άρεσε το αποτέλεσμα και είπαμε να το προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω, να φτιάξουμε ένα άλμπουμ με αυτά τα όργανα που είχαμε επιλέξει και με αυτή την ατμόσφαιρα που πήγαζε από αυτά. Τα οποία ήταν το Γιουκαλίλι, ένα Cajon αρχικά που έπαιζε ο Ale, ενώ στη συνέχεια προστέθηκε το Pedal Steel που παίζει ο John Hardy, η Τζένη Καπάδαη και η Μελεντίνη στα φωνητικά και ο Κωστής Ζουλιάτης στο Fender Rhodes. Ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να στήνουμε παρέα με τον Ale τις βάσεις και στη συνέχεια εντάχθηκε και η υπόλοιπη ομάδα φέρνοντας τους δικούς της ήχους και μελωδίες.
Επίσης στο άλμπουμ συμμετέχει ο Μάρκος Δεληβοριάς ο οποίος μια μέρα που βρισκόταν εδώ φτιάχνοντας μια δική του δουλειά, έπιασε τη Dobro Guitar, έπαιξε slide και μόλις το άκουσα είπα ότι αυτός είναι ο ιδανικός slide ήχος που είχα στο νου μου για τρία κομμάτια. Ο Μάρκος τα δούλεψε και ήρθε και ηχογράφησε τις όμορφες slide μελωδίες που ακούγονται στα συγκεκριμένα tracks.
Πάνω – κάτω, έτσι δημιουργήθηκε το νέο άλμπουμ…
Το Υπόγειο: Επιστρέφεις στη δισκογραφία μετά από χρόνια, αφού η βασική σου ασχολία είναι οι ηχογραφήσεις και οι παραγωγές εδώ στο Shakti Studio. Τι προσδοκάς μέσω του Midnight Rainbows;
Αυτό που βασικά θα ήθελα να περάσω είναι αυτό τον ήχο, τον οποίο ψάχνω –η αλήθεια είναι- εδώ και χρόνια. Αυτός ο ήχος υπάρχει σε αυτό το τέταρτο άλμπουμ και επιθυμώ να βγει προς τα έξω, να ακουστεί από το κοινό και να τον αισθανθεί. Δεν έχω καμία προσδοκία να βγω προς το εξωτερικό όπως ίσως λέγαμε πριν κάποια… δεκάδες χρόνια (γέλια), αλλά σίγουρα με ενδιαφέρει να ακουστεί αυτό το άλμπουμ όσο γίνεται και είναι και κάποια κομμάτια που με ενδιαφέρει να ακουστούν περισσότερο ίσως από κάποια άλλα.
Το Υπόγειο: Σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ που ήταν κάπως «σκοτεινό» θα έλεγα, η νέα δουλειά ακούγεται πιο φωτεινή έως και ανέμελη θα τη χαρακτήριζα σε κάποια σημεία. Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε και έφτασες σε αυτό το αποτέλεσμα; Αν το κρίνω σωστά φυσικά…
Σίγουρα έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες και η κυριότερη πηγή έμπνευσης μου για να δημιουργήσω το Midnight Rainbows, υπήρξε η κόρη μου η Anelise, η οποία είναι ένα πολύ φωτεινό πλάσμα και σίγουρα είναι πολύ ευχάριστο σε μια τέτοια εποχή να έχεις δίπλα σου κάτι φωτεινό. Σε βοηθάει πολύ στο να επιβιώσεις μέσα σε αυτό που όλοι περνάμε αυτή τη περίοδο.
Το Υπόγειο: Κάτι άλλο που διέκρινα είναι η «αφαιρετική» διάθεση του. Το άλμπουμ έχει ένα ημιακουστικό χαρακτήρα θα έλεγα, χωρίς υπερβολές και με απλές γενικά φόρμες. Το απλό φυσικά ήταν κάτι που πάντα χαρακτήριζε τις δημιουργίες σου λίγο-πολύ και το αποζητούσες πάντα και από τους συνεργάτες σου, αλλά στο συγκεκριμένο άλμπουμ ακούω μια… “αποροκοποίηση” θα έλεγα, εμφανώς λιγότερος έως καθόλου ηλεκτρισμός. Τι ακριβώς ήθελες να πετύχεις με αυτού του τύπου τη προσέγγιση στην ενορχήστρωση και στη παραγωγή;
Στη σελίδα μου στο facebook χρησιμοποιώ τον όρο Stoner Folk για τον ήχο που χαρακτηρίζει τώρα τη μουσική μου. Ο στόχος μου είναι να κάτσει κάποιον να ακούσει τη μουσική και μέσω αυτής να ηρεμήσει, γιατί είναι αυτό πιστεύω που χρειαζόμαστε πιο πολύ από κάθε τι αυτή την εποχή και να αφήσει τις μελωδίες να τον πάρουν μαζί του σε αυτό που θα νιώσει. Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε επέλεγα να κινούμαι μουσικά σε τέτοια μονοπάτια, αλλά αυτή τη στιγμή νομίζω πως έχω προσεγγίσει όσο ποτέ αυτό τον ήχο και αυτό το feel, που όπως είπα και νωρίτερα, μπορώ να πω ότι ψάχνω από το πρώτο μου κιόλας άλμπουμ. Laid-back, spring, summer και easygoing. Stoner Folk!
Το Υπόγειο: Και φυσικά όπως πάντα επιλέγεις κάποιες υπέροχες γυναικείες φωνές να συνεισφέρουν στα κομμάτια σου. Θυμάμαι και από παλιά που συμμετείχα στα live σου, πάντα υπήρχαν 2-3 κοπέλες στη σκηνή να συνοδεύουν με τα φωνητικά τους. Εδώ έχουμε τη Μελεντίνη και τη Τζένη Καπάδαη. Θες να μας πεις δύο λόγια για τις συγκεκριμένες φωνές και γενικότερα για αυτή την αγάπη που έχεις στα female vocals;
Μεγαλώνοντας άκουγα αρκετά πράγματα από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 όπου υπήρχε έντονο το στοιχείο του γυναικείου backing vocal. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Οπότε αποφάσισα να το εντάξω και εγώ στη μουσική μου, που όπως με διάφορα άλλα πράγματα το συγκεκριμένο στοιχείο υπάρχει κι αυτό από το πρώτο μου κιόλας άλμπουμ. Σε ό,τι αφορά τα δύο κορίτσια, τη Τζένη τη γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια, είναι μια τραγουδίστρια που μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Blues, Jazz, Rock, οτιδήποτε θέλει… Η φωνή της όπως γνωρίζουν πολλοί είναι πολύ δυνατή και σαν ερμηνεύτρια βγάζει τρομερή και μεταδοτική ενέργεια. Στο Midnight Rainbows ανέλαβε έναν διαφορετικό ρόλο, το ρόλο του «νανουρίσματος» θα έλεγα στα κομμάτια, τον οποίο εκτελεί με εκπληκτικό τρόπο μέσω των backing vocals. Σε ό,τι αφορά η Μελεντίνη, είχα γράψει ένα κομμάτι, το Where I Belong και κάποια ακόρντα μου θύμιζαν πολύ ένα κομμάτι της. Επικοινωνώ, της το στέλνω και τη ρωτάω «σου θυμίζει κάποιο δικό σου; γιατί δε θέλω να βάλω κάποιο δικό σου στο δίσκο κατά λάθος». Μου λέει όχι, «οκ, θα το τραγουδήσεις τότε»; (γέλια). Οπότε συμμετέχει στο συγκεκριμένο κομμάτι με lead vocals, όπως και στο Green Turned To Grey (σ.σ: ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει τον τελευταίο πολύ καιρό…).
Ήρθε, έκανε τα takes και αμέσως αισθάνθηκα τρομερά ενθουσιασμένος από αυτή την επιλογή, όπως και από το feedback που πήρα από διάφορους φίλους.
Το Υπόγειο: Βλέπω ότι επιστρέφεις δριμύτερος και στις ζωντανές εμφανίσεις μετά από χρόνια. Θυμάμαι σε κουβέντες που κάναμε παλιότερα, ότι η διάθεση σου για live είχε μειωθεί αισθητά. Δε τα αποζητούσες πια. Τι άλλαξε;
Για να βγω να κάνω κάποιο live θέλω να αισθάνομαι αρκετά ασφαλής. Και με μένα και με τους ανθρώπους δίπλα μου. Και αυτό δυστυχώς δε γινόταν πάντα, για αυτό δεν έχουν γίνει και πολλά Simon Bloom live. Τώρα μετά από καιρό και πολύ ψάξιμο και με μπόλικη εμπειρία που έχω αποκτήσει, προσπάθησα και τελικά κατάφερα να φτιάξω ένα σχήμα που θα υποστηρίξει τα live. Είναι τα ίδια παιδιά που συμμετέχουν και στο δίσκο, οπότε θέλω και ελπίζω ότι η συνεργασία αυτή θα συνεχιστεί όχι μόνο στα live, αλλά και σε κάποια επόμενη στουντιακή δουλειά.
Το Υπόγειο: Πέρα από τραγουδοποιός είσαι ηχολήπτης και παραγωγός και διαχειρίζεσαι το υπέροχο Shakti Studio όπου σημαντικοί και διάφοροι καλλιτέχνες έχουν ηχογραφήσει τις δουλειές τους. Το έχω βιώσει προσωπικά και μπορώ να βεβαιώσω με πόσο μεράκι δουλεύεις στουντιακά. Νομίζεις ότι η ζυγαριά γέρνει προς τα κάπου περισσότερο;
Αναλόγως τη στιγμή και την εποχή. Σίγουρα η αγαπημένη μου διαδικασία είναι να δουλεύω πάνω στα τραγούδια μου όταν υπάρχουν αυτά, να κάθομαι με κάποιους συνεργάτες ,να τα φτιάχνουμε μαζί και να τα ηχογραφούμε. Αυτό όμως δε μπορεί να γίνει ούτε καθημερινά, ούτε συχνά, οπότε μου αρέσει εξίσου να βρίσκομαι στο στούντιο και να ηχογραφώ άλλους μουσικούς. Σίγουρα για μένα αυτό είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάνω αν όχι το πιο σημαντικό. Αλλά όταν έρχεται η σειρά του Simon Bloom τότε θα πρέπει να δώσω τον απαραίτητο χώρο και την απαραίτητη αφοσίωση.
Το Υπόγειο: Κεφάλαιο Restless Wind. Μια εταιρεία «boutique» για μένα, με την έννοια ότι έχει βγάλει λίγα πράγματα αλλά όλα είναι ένα και ένα πραγματικά. Έχει παγώσει; Θα δούμε καινούργιες παραγωγές από την εταιρεία;
Η τελευταία παραγωγή της Restless Wind είναι το Midnight Rainbows. Η εταιρεία δεν έχει κλείσει, υπάρχει, απλώς τώρα είναι σε ένα “chillout mode” θα έλεγα, περιμένοντας τη στιγμή για να ξαναπάρει μπρος, γιατί πάντα μας ενδιαφέρει να κυκλοφορούμε ωραίες μουσικές. Όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες θα ενεργοποιηθεί πάλι.
Το Υπόγειο: Έχεις πια τεράστια πείρα με όλες αυτές τις δραστηριότητες στην ευρύτερη ελληνική σκηνή. Τι πάει καλά και τι όχι με αυτήν;
Η μουσική αυτή που εγώ τουλάχιστον γουστάρω, σπάνια υπήρχε και τώρα έχει γίνει ακόμα πιο σπάνια. Αλλά όλα αυτά τα οποία περνάμε σαν χώρα έχουν βοηθήσει στο να πέσουν αρκετά τα popular και τα mainstream πράγματα που κυριαρχούσαν. Ίσως κάποια από αυτά πήγαν εκεί που έπρεπε να πάνε. Νομίζω η καλή μουσική και η μουσική που πρέπει για μένα να ακούγεται, δε πρόκειται ποτέ να πουλήσει ή να ακουστεί όπως θα της άξιζε εδώ στην Ελλάδα. Και αυτό έχει να κάνει με πολλά είδη μουσικής και καλλιτεχνών. Οπότε αυτό που ήταν top εμπορικά έχει μεν πέσει λίγο και το bottom έχει ανέβει κάπως, αλλά όχι εκεί που θα του άξιζε να βρίσκεται. Υπάρχουν αξιόλογα πράγματα στην ελληνική μουσική και δισκογραφία, αλλά πια νομίζω πως έχουμε μπει όλοι σε ένα “surviving mode” και απλά κρατάμε ένα τιμόνι, χωρίς ταχύτητες, χωρίς τίποτα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, να δούμε που θα καταλήξει αυτό…
Το Υπόγειο: Υπάρχουν κάποια νέα ή και όχι τόσο νέα ονόματα που ξεχωρίζεις σήμερα στην Ελλάδα; Τι σε έχει αγγίξει περισσότερο από αυτά που ακούς σήμερα; Μπορείς να αναφέρεις κάποια ονόματα;
Υπήρξε μια εμπειρία σπουδαία πρόσφατα δουλεύοντας με τον Αλέξη Καλοφωλιά και τη μπάντα του, τους Thee Holy Strangers. Αυτό ολοκληρωμένα μπορώ να πω πως ήταν μια εξαιρετική εμπειρία γιατί έζησα από κοντά έναν άνθρωπο πολύ έμπειρο να δουλεύει στο studio, να φτιάχνει πολύ ωραία κομμάτια και μάλιστα ξεκινώντας πρωτόλεια από μια ακουστική, φτάνοντας στο σημείο να δημιουργεί ένα σπουδαίο άλμπουμ. Είναι μια δουλειά από αυτές που προανέφερα, που σίγουρα δε θα φτάσει εκεί που πρέπει να φτάσει. Ελπίζω τουλάχιστον να υπάρξει μια αναγνώριση γιατί πραγματικά έχει πολύ ωραία κομμάτια. Σίγουρα σαν μια πρόσφατη σχετικά δουλειά που έζησα, θεωρώ ότι είναι κάτι που ξεχωρίζω.
Πραγματικά όμως δε μπορώ να πω ότι ακούω τόσα πολλά πράγματα αυτή την εποχή από την ελληνική σκηνή για να είμαι σε θέση να εκφράσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Οπωσδήποτε δουλειές που έχουμε βγάλει στη Restless Wind, οι Gravitysays I, η Μελεντίνη, ο Moa Bones, είναι καλλιτέχνες που έχω παρακολουθήσει και live και μου άρεσαν πάρα πολύ και σε αυτό το τομέα και φυσικά έχει παίξει ρόλο ότι είχα μια πιο στενή συνεργασία μαζί τους, αφού ακριβώς επειδή τους γουστάρω πολύ, γίνανε και μέρος της εταιρείας μας.
Το Υπόγειο: Τα πράγματα στη χώρα όπως είναι γνωστό πάνε συνεχώς και σταθερά μόνο προς το χειρότερο. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος της τέχνης ευρύτερα σε αυτή τη κατάσταση; Έχει νόημα η καλλιτεχνική δημιουργία όταν ο άλλος δίπλα μας παίζει και να μην έχει να φάει; Και πόσο εφικτή είναι αυτή η δημιουργία κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Νομίζω ότι η δημιουργία είναι δημιουργία παντού. Είτε συμβαίνει σε μέρη όπου οι συνθήκες είναι δυστυχώς άσχημες, είτε σε μέρη όπου τα πράγματα πάνε καλύτερα. Τώρα στο τι συμβαίνει γύρω μας, δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δε μπορούμε πια να ελέγξουμε. Δε νομίζω ότι μπορούμε πια να επιλέξουμε το μέλλον μας, έχει προκαθοριστεί με αριθμητικές εξισώσεις προς αυτό που βλέπουμε όλοι ξεκάθαρα πια και δε κρύβεται από κανέναν. Έχουμε μπει σε αυτό που είπα και πριν, σε ένα mode επιβίωσης και μέσα σε αυτό δεν υπάρχει αντίδραση μέχρι να γίνει κάτι πολύ μεγάλο νομίζω. Η Τέχνη τώρα σε όλο αυτό βοηθάει. Και βοηθάει πρώτα απ’όλα τους ανθρώπους που δημιουργούν μέσα σε αυτή πάρα πολύ. Τους βοηθάει να μένουν λογικοί και ισορροπημένοι που είναι πολύ σημαντικό για το καθένα, αλλά βοηθάει κι αυτούς που είναι δέκτες και μπορεί να είναι από ένας άνθρωπος έως κάποιες χιλιάδες, να βρουν επίσης ισορροπία και να νιώσουν μια ελπίδα.
Το Υπόγειο: Είναι γνωστό ότι είσαι γιός του μεγάλου σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη. Πόσο έχει επιδράσει ο τρόπος σκέψης του και το δικό του έργο σε αυτό που είσαι και σε αυτό που εσύ κάνεις;
Ναι, σίγουρα έχει επιδράσει πάνω μου, δεν θα έλεγα όμως ότι έχει επιδράσει με τον τρόπο που ίσως κάποιοι θα προτιμούσαν… Έχει συμβεί αυτό με ένα δικό μου προσωπικό τρόπο και αυτό είναι κάτι που περιέχει και υπέρ και κατά. Πολλοί έχουν διαβάσει για αυτά που έγραφε, για αυτά που μίλαγε, για αυτά που κινηματογραφούσε και νομίζω πως ένας άνθρωπος που έχει πει τόσο ωραία πράγματα και έχει καλύψει αρκετά από αυτά που σκέφτονται σοβαροί άνθρωποι γύρω μας, δεν υπάρχει –καταρχήν- λόγος κάποιος να τα επαναλάβει. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουν εκεί που είναι. Αυτός ο άνθρωπος ήταν, αυτά είχε στο μυαλό του. Τώρα εγώ μπορεί να έχω την ίδια αντίληψη, αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα βγήκε αρκετά πιο soft. Για διάφορους λόγους, έχω βρει άλλους τρόπους για να αντιμετωπίζω αυτό που ο ίδιος ένιωθε και που επίσης νιώθω και εγώ. Από κει και πέρα βλέποντας από κοντά το πώς δούλευε, αφού από μικρός ήμουν κοντά του στα γυρίσματα των ταινιών του αλλά και σε πολλά διαφημιστικά, σίγουρα μου καθόρισε τον τρόπο που δουλεύω κι εγώ. Γιατί είδα μια επαγγελματικότητα και έναν τρόπο σκέψης που είχε να κάνει με την προσήλωση στο στόχο και το πώς δεν άφηνε να ξεφύγει τίποτα για να τον πετύχει. Βιώνοντας από κοντά αυτή τη πραγματικότητα, αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο μέσα μου και σίγουρα ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα.
Το Υπόγειο: Νιώθεις όλα αυτά τα χρόνια και άσχετα με το ότι εσύ κάνεις μουσική ενώ ο πατέρας σου κινηματογραφούσε, ότι κουβαλάς μια «βαριά φανέλα»;
Αν το νιώθω κι αν συμβαίνει, το νιώθω περισσότερο στη προσωπική μου ζωή παρά στη καλλιτεχνική. Όταν βγήκα προς τα έξω για να επικοινωνήσω τα κομμάτια μου, κάποιοι μάθανε ότι είμαι γιός του Νίκου Νικολαΐδη και γούσταραν και κάποιοι όχι. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα συμβαίνει, με την έννοια ότι δε βγαίνεις προς τα έξω «καθαρός» ως κάποιος που δε σε ξέρει κανένας. Βγαίνεις και αμέσως υπάρχει ένα judgment, το οποίο τις περισσότερες φορές αν όχι όλες βρίσκεται σε προσωπικό επίπεδο. Δεν σημαίνει ότι κάποιος έβγαινε δημοσίως να βρίσει ή κάτι τέτοιο, απλώς ο τρόπος αντιμετώπισης κάποιες φορές θα ήταν διαφορετικός. Φυσικά δεν είναι πολύ δίκαιο αυτό, αλλά οκ, έτσι είναι η κατάσταση. Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο, αλλά μετά απλώς το δέχτηκα ως κάτι που δε μπορεί να αλλάξει και είπα οκ, έτσι έχουν τα πράγματα και προχωράω.
Το Υπόγειο: Και τώρα η αγαπημένη μου ερώτηση που κάνω σε όλους… Πέρα από επιτυχίες, αποτυχίες, καλές και κακές στιγμές, τι είναι η μουσική για σένα;
Η μουσική είναι ο τρόπος για να δώσω ενέργεια στη ψυχή μου και στο μυαλό μου. Αυτό…
Το Υπόγειο: Κλείνοντας μίλησε μας για το live στο Nixon. Τι θα ακούσουμε εκεί και ποια είναι τα μελλοντικά σου live σχέδια;
Στο Nixon θα είμαστε σχεδόν όλοι όσοι γράψαμε στο Midnight Rainbows. Θα το παρουσιάσουμε ολόκληρο. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος που περιμένω χρόνια να παίξω, από τότε που είχαν παίξει οι Gravitysays I. Δυστυχώς είναι ένας χώρος που κλείνει, αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα περάσει σε κάποια άλλα καλά χέρια, όσο καλά χέρια είναι και των ανθρώπων που το διαχειρίζονται τώρα, γιατί είναι ένας χώρος πολύ όμορφος με πολύ καλή ακουστική και ατμόσφαιρα. Ιδανικός για να κάνουμε τη παρουσίαση του άλμπουμ.
Από κει και πέρα έχουμε σκοπό μέχρι το καλοκαίρι να κάνουμε κάποια live ακόμα μέχρι τις διακοπές. Το ψάχνουμε και πιστεύω πως θα έχουμε νέες ανακοινώσεις σύντομα.
Tο Υπόγειο: Και επειδή στο Υπόγειο αγαπάμε τις λίστες, πες μας τους 5 καλλιτέχνες ή συγκροτήματα που έχουν επιδράσει περισσότερο πάνω σου!
Pink Floyd, J.J. Cale, Neil Young, Nick Drake και The Beatles. +1 στα σίγουρα και οι The Beach Boys.
Το Υπόγειο: Simon σε ευχαριστούμε πολύ!
Και εγώ ευχαριστώ!
