10 Τραγούδια
Υπέρτατης Θλίψης
(The Black List)
Έχω τις μαύρες μου και σας παρουσιάζω 10 κομμάτια που ακούω όταν νιώθω έτσι. 10 κομμάτια που με τυλίγουν σφιχτά σαν ζεστές κουβέρτες θλίψης και πόνου, σαν δηλητηριώδη πλοκάμια ζόφου και φρίκης, κατορθώνουν όμως -σουρρεαλιστικά και οξύμωρα- να με βοηθήσουν να διασχίσω όλο το τούνελ και εντέλει να βγω έξω. Ελπίζω να το καταφέρουν και σήμερα. Σας τα παρουσιάζω με τη σειρά που μου ήρθαν στο μυαλό καθώς έγραφα, πάει να πει πως η αρίθμηση δεν είναι τυχαία, αλλά, τουναντίον, ίσως κρύβει μέσα της μία μυστική και ασυνείδητη "κλίμακα θλίψης"...
1. The Clown - Παύλος Σιδηρόπουλος (1985)
Από τον 3ο δίσκο του Πρίγκηπα, Zorba The Freak. To μοναδικό επίσημα δισκογραφημένο αγγλόφωνο τραγούδι του, ένα αργόσυρτο ατέλειωτο κάπως επαναλαμβανόμενο blues διαμάντι. Συνήθιζα να το ακούω ξαπλωμένος εν στάσει Εσταυρωμένου στην πολύχρωμη μοκέτα που κοσμούσε το σαλόνι του πατρικού, το οποίο καταστράφηκε από το σεισμό του '99.
2. Sebastian - Cockney Rebel (1973)
Από το ιστορικό debut της Λονδρέζικης μπάντας, της οποίας ηγείτο ο χαρισματικός Steve Harley. To album ονομάζεται The Human Menagerie, και στο τέλος της πρώτης πλευράς έβρισκες αυτό το αριστούργημα. Το επέλεγα μανιωδώς και εμμονικώς στο τέλος ένδοξων μουσικών βραδιών με φίλους, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και να κλείνουμε με πόνο και κλάμα. Σταμάτησα αυτό το (όντως) 'ανώμαλο' συνήθειο, όταν οι Υπόγειοι σύντροφοί μου με έκαναν ανέκδοτο και με πήραν στο ψιλό...
3. Do You Love Me Part II - Nick Cave And The Bad Seeds (1994)
Για το συγκεκριμένο κομμάτι τα έγραψα αναλυτικά και κάπως...ποιητικά στην 18η σελίδα των Song Diaries (check here). Εδώ μόνο να πω και να προσθέσω πως το έχω συνδέσει με έννοιες (προσωπικής) ανεπάρκειας και αποτυχίας, μιας και το άκουγα καθημερινά 4-5 φορές τη μέρα στην τελική ευθεία μου για τις Πανελλήνιες. Βλέπεις, το άλμπουμ Let Love In, στο τέλος του οποίου βρίσκεις το συγκεκριμένο τραγούδι, είχε κυκλοφορήσει 18 Απριλίου 1994, δυο περίπου μήνες πριν έρθω αντιμέτωπος με αυτήν την απαίσια και σαδομαζοχιστική εμπειρία (ναι, τις Πανελλήνιες εννοώ, στις οποίες και απέτυχα)... Έκτοτε, παβλοφικά και αναπόφευκτα, το Do You Love Me Part II αποτελεί σύμβολο προσωπικής φρίκης και απόσυρσης, έναυσμα αυτομαστιγώματος και αυτοκαταστροφής.
4. Epitaph - King Crimson (1969)
Στο Γυμνάσιο το έμαθα αυτό το κομμάτι, από τη μεγαλύτερη αδελφή ενός συμμαθητή μου. Δεν θέλει και πολλά ένας έφηβος που βλέπει αυτόν τον τίτλο τραγουδιού στο χαρακτηριστικό χαρτάκι μια 90άρας TDK, για να το κάνει σημαία του πόνου του... Και όπως οι πρώτοι έρωτες μένουν για πάντα, έτσι φαντάζομαι συμβαίνει και με τους πρώτους...Επιτάφιους. 9λεπτο έπος που το βρίσκεις στο debut της Λονδρέζικης μπάντας, In the Court of the Crimson King.
5. Pennyroyal Tea - Nirvana (1993)
Από το 3ο και τελευταίο - :( - studio album των Nirvana, In Utero. Στις μακάβριες μαύρες μου σαν τη σημερινή, φαντασιώνομαι τον εαυτό μου skinny σαν άρρωστο, με σκισμένα τζην και ριχτό μακρύ ριγέ πουλόβερ (έτσι όπως δηλαδή περιφερόμουν στον κόσμο 20 χρόνια πριν), να πίνει τσάι pennyroyal και να μην νοιάζεται για ΤΙΠΟΤΑ. Μονάχα οι άλλοι (και οι...άλλες βεβαίως-βεβαίως) να νοιάζονται γι'αυτόν, να αναρωτιούνται αν είναι καλά, να ανησυχούν αν έχει πάθει κάτι κλπ. και να τρέχουν να τον σώσουν. Πόσο ανώριμο ακούγεται καθώς το γράφω (και το διαβάζω), αλλά και πόσο αληθινό ως ανάγκη είναι πού και πού....
6. 1992 - Blur (1997)
Οκέι, χωρίζεις με το κορίτσι, το θέμα είναι να το κάνεις με στιλ. Και όπου "στιλ", ιδού το αριστούργημα του Damon Albarn και της παρέας του εν έτει 1997. Ένα τρομακτικό κομμάτι, το οποίο ο Damon έγραψε λίγο μετά τον χωρισμό του από την Justine Frischmann, frontwoman των Elastica. 1992 είναι το έτος που οι δυο τους πρωτογνωρίστηκαν. Από τον εμβληματικό 5ο δίσκο της Βρετανικής μπάντας, 13.
7. One Of These Days - Pink Floyd (1971)
Όταν είσαι στενοχωρημένος, συχνά γεμίζεις και με δαιμονισμένα νεύρα, άλλοτε προς τον μαραζωμένο και αξιολύπητο εαυτό σου, άλλοτε προς το πρόσωπο που σου προκάλεσε όλη τούτη την ασήκωτη θλίψη. Άλλοτε και προς τους δύο. Άλλοτε τα βάζεις με τη μοίρα, άλλοτε με τον Θεό και άλλοτε με το...ο,τιδήποτε. H Οργή δεν είναι παρά μασκαρεμένη λύπη και αδικία. Κι εδώ έρχεται το One Of These Days, μία ορχηστρική εποποιία γεμάτη απειλητικά υπονοούμενα και ανείπωτους στίχους... Από τον 6ο δίσκο των Floyd, Meddle.
8. Street Spirit [Fade Out] - Radiohead (1995)
H πρώτη φορά που ακούς ένα τραγούδι είναι ικανή να σε στοιχειώσει για πάντα. Θα μπορούσε να είναι ένα υπεραναλυτικό και υπεργραφικό δακρύβρεχτο Song Diary, εδώ όμως απλά θα σας δώσω μία αναμνηστική φωτογραφία του εαυτού μου ένα Ανοιξιάτικο, μα βροχερό, πρωινό μέσα στο θρυλικό Underground στα Εξάρχεια, να κλαίει πάνω στην μπάρα πίνοντας νες μέτριο για ένα κορίτσι που τον άφησε έπειτα από μία μακρόχρονη θυελλώδη σχέση... 20 ημερών. Στα ηχεία έπαιζε το άρτι αφιχθέν Street Spirit των Radiohead. Από τον 2ο δίσκο των Βρετανών, The Bends.
9. So Sad - Marianne Faithfull (1981)
Επιλέχθηκε για να ντύσει τον παράνομο έρωτα ενός καθηγητή (Τάκης Χρυσικάκος) με μία μαθήτριά του (Σοφία Αλιμπέρτη) στην 80's βιντεοταινία 'Θηλυκό Θηριοτροφείο'. Εκεί είχα ακούσει για πρώτη φορά το αριστούργημα της Mrs Jagger. Κι αν η συγκεκριμένη αστείρευτη σοδειά των εν λόγω ταινιών προοριζόταν για πολλά γέλια, ο οκτάχρονος εν έτει 1984 εαυτός μου είχε βουρκώσει σαν μαραμένο μύδι στη συγκεκριμένη σκηνή (μπορείς να τη δεις εδώ, στο 1:12:50). Δεν ήταν η Σοφία και ο Τάκης, το τραγούδι ήταν... Από τον 8ο δίσκο της Βρετανίδας τραγουδίστριας, Dangerous Acquaintances.
10. La Fee Verte [The Green Fairy] - Kasabian (2011)
O...πράσινος (δες το live video) και under Absinthe διαστρεβλωμένος κόσμος του Sergio Pizzorno μού έγινε ακαριαία οικείος και ελκυστικός πίσω στο 2011, όταν και ο Άγγλος, με Ιταλικές ρίζες, μουσικός μας τον πρωτοσυνέστησε. H Πράσινη Νεράιδα με καλούσε κοντά της όταν ήμουν στα down μου, ωσάν Ομηρική Σειρήνα, για να με βυθίσει σε ακόμα μεγαλύτερη θλίψη και σε ακόμα πιο αβάσταχτο γνήσιο πόνο. Αυτό έκανε και σήμερα. Από τον 4ο δίσκο των Kasabian, Velociraptor!.
