To ypogeio.gr

Top-20 Διεθνή Albums

Of 2016

Αφού σας παρουσιάσαμε τα 50 Καλύτερα Διεθνή και τα καλύτερα 40 Καλύτερα Εγχώρια τραγούδια, προχωράμε στους αγαπημένους μας διεθνείς δίσκους...

Το 2016 θα μείνει στη μνήμη σαν τη χρονιά που μας αναγκάσε να αποχαιρετήσουμε πολλούς και σημαντικότατους αστέρες του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Δύο από αυτούς, ο David Bowie και ο Leonard Cohen, φρόντισαν πρώτα να μας δώσουν και δύο αποχαιρετιστήριους δίσκους. Το Blackstar και το You Want It Darker θα τα βρείτε στη λίστα μας... Θα βρείτε και στο υψηλότερο σκαλί της το στοιχειωμένο πόνημα του Nick Cave, αυτό που (μέρος του) έγραψε και (καθ'ολοκληρία) ηχογράφησε λίγο μετά το θάνατο του 15χρονου γιου του. Αρκετό...θάνατο λοιπόν εμπεριέχει ο κατάλογος με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Από κει και πέρα, όμως, έχουμε και το αντίβαρο της νεανικής τρέλας και αλητείας που κουβαλούν στ'αυλάκια των δίσκων τους οι Night Beats, οι King Gizzard και οι Murlocs. Έχουμε τη μυσταγωγία και τη μαγεία των Goat, τις ατμοσφαιρικές περιπέτειες των Condor Gruppe και των BJM, τον μεγαλοφυή Ισραηλινό Kutiman, τον ζωντανό (η λέξη αποκτά σημαντικότατο νόημα εν έτει 2016) θρύλο Iggy Pop και πολλούς άλλους νέους και παλιούς μουσικούς ήρωες που μας έδωσαν πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Α! Την επιστροφή των Radiohead δεν θα τη βρείτε εδώ, δεν ήταν τόσο καλή, ώστε να μπει στην 20άδα, ούτε όμως τόσο κακή για να την συναντήσετε στη μικρή λίστα με τις απογοητεύσεις της χρονιάς που ακολουθεί τη βασική μας λίστα. Αντιθέτως, η πολυαναμενόμενη επιστροφή των The Last Shadow Puppets, παρόλο που και αυτή δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο περιμέναμε, "πρόκανε" και μπήκε στον κατάλογο την τελευταία στιγμή. Αυτά, ιδού τα 20 αγαπημένα άλμπουμ του Υπογείου για το 2016:

 

1. Skeleton Tree - Nick Cave & The Bad Seeds (9/9)
O Nick Cave μπαίνει στο στούντιο εν μέσω της προσωπικής του τραγωδίας και μας δίνει τον καλύτερο δίσκο του για τα τελευταία 15 χρόνια...

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 11/9 από τον συντάκτη μας Mike N.]

Αυτός λοιπόν είναι ο 16ος δίσκος του Nick Cave με τους Bad Seeds, αυτός είναι ο δίσκος του Cave που θα θυμόμαστε σαν τον πρώτο που κυκλοφόρησε μετά τον τραγικό θάνατο του 15χρονου γιου του, Arthur. Το Skeleton Tree θα στέκει πάντα κάτω από αυτή τη σκιά και θα ποτίζεται πάντα από τα μαύρα σύννεφα της ψυχής του Cave. Πάντα; 

Είναι τόσο καλό, τόσο μεγαλειώδες, που είναι πιθανόν σε έναν ακροατή του μέλλοντος, ανυποψίαστο και αποστασιοποιημένο από το δραματικό γεγονός, να ακούγεται εξίσου αριστουργηματικό. Είναι τόσο εξαίσιο, που ενδεχομένως κάποτε θα κατορθώσει να φύγει από τα στοιχειωμένα δεσμά του δημιουργού του και θα απογειωθεί αυτόνομο στο δικό του ουρανό.

Το έχω ακούσει ήδη παραπάνω από 20 φορές σε δυο μέρες, για την ακρίβεια δεν μπορώ να ακούσω τίποτα άλλο τις τελευταίες δυο μέρες, είναι ένας δίσκος που άμα τη ενάρξει του σε πιάνει σφιχτά απ'το χέρι και σε τραβάει στον σκοτεινό του κόσμο με λέξεις και μουσικές που άλλοτε σε κάνουν να θες να κλάψεις, άλλοτε να θες να φωνάξεις από θυμό και από αδυναμία - αδυναμία μπροστά σε αυτό που νίκησε ολωσδιόλου, μα παρόλα αυτά σε άφησε ζωντανό για να πονάς. Και είναι και τρομακτικός ο δίσκος, υπάρχουν σημεία που σε τρομάζει και σε αγριεύει... 

Οκτώ είναι τα κομμάτια και ρέουν σαν ποτάμι, ορμητικό σε παρασέρνει στο κέντρο της ψυχής του Νικόλα και σε αφήνει εκεί ζαλισμένο να κοιτάς τον καταραμένο καταρράκτη των βιωμάτων του Nick προσπαθώντας να βγάλεις άκρη. "Τι απ'όλα αυτά γράφτηκε πριν την 14η Ιουλίου, τι μετά από τότε, τι ηχογραφήθηκε στο Brighton στις αρχές του 15 και τι στη Γαλλία το Σεπτέμβριο;". Δεν θα βγάλεις μάλλον άκρη και νομίζω πως δεν είναι απαραίτητο να ζοριστείς. Το Skeleton Tree και τα οκτώ κλαδιά του σου δίνουν όλες τις απαντήσεις μπροστά στα μάτια σου, μυστηριώδεις μα ωμές και ακατέργαστες, όλος ο ζόφος και ο τρόμος του Cave βρήκε τη φωλιά του σε 40 λεπτά της διάρκειας ενός δίσκου. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του είναι μία αληθινή παραδοχή της συμφοράς, άλλοτε προφητική και άλλοτε μεταγενέστερη - aftermath... Οι ερμηνείες του είναι συγκλονιστικές από τον πρώτο στίχο του Jesus Alone που ανοίγει το δίσκο ως και τον τελευταίο του ομώνυμου Skeleton Tree, με το οποίο κλείνει το άλμπουμ. Τα backing vocals των Seeds και της Else Torpe ακούγονται άλλοτε σαν άγγελοι που κατέβηκαν να εξαγνίσουν το κακό και άλλοτε σαν δαίμονες που ήρθαν να πάρουν την ταλαιπωρημένη ψυχή του Cave στην κόλαση... Η παραγωγή του ίδιου του Cave και του Ellis είναι ασύλληπτη. Ο Ellis... Xτίζει ένα παρανοϊκά μεγαλοφυές ambience, όπου κάθε ήχος, καθε γδούπος και κάθε σιωπή έχουν λόγο ύπαρξης και συμβάλλουν στο χτίσιμο της πυκνής, γεμάτης αποπνικτικό ως και κλειστοφοβικό συναίσθημα, ατμόσφαιρας.  

Διαβάζω πως ο Cave κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων συχνά παράταγε το μικρόφωνο και το πιάνο του και έφευγε. Επέστρεφε εκεί που τον έστελνε το "ελατήριο του χρόνου που σπάει και σε γυρνάει πίσω". Παράταγε τα κομμάτια όπως ήταν, αυτή τη φορά δεν υπήρχε 'ρετουσάρισμα' και 'γυάλισμα'. Τον ακούω να λέει "Fuck, what happened to my face? Look at the bags under my eyes. They weren’t there last year" και τον βλέπω να ξερνάει στις τουαλέτες όλο το δηλητήριο που του λαχε να πιει... Δεν μπορώ να βγάλω απ'το μυαλό μου τo κενό του παγωμένο βλέμμα στο κλιπ του Jesus Alone... Ρίχνω κλεφτές ματιές στους στίχους: "Nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone, you're still in me, baby, I need you, In my heart, I need you""I used to think that when you died you kind of wandered the world. In a slumber 'til you crumbled ... Well, I don't think that anymore". "Oh, the urge to kill somebody was basically overwhelming. I had such hard blues down there in the supermarket queues"... Κι ύστερα ξανακούω το δίσκο, στο ριπίτ δυο μέρες τώρα. Νομίζω δεν θα το έκανα αν δεν ήταν αληθινά καλός, όσο φαν του Cave κι αν ήμουν, όσο κι αν παρασυρόμουν κι εγώ από την αναμονή των εξομολογήσεών του και από το μακάβριο hype των όσων συνέβησαν. Νομίζω πως το Skeleton Tree είναι μία κανονική δισκάρα - ό,τι καλύτερo μας έχει δώσει ο Νικόλας από το 2001 (No More Shall We Part) και μετά. Και σίγουρα σηματοδοτεί μία νέα -δύσκολη και δαιδαλώδη- εποχή για την καλλιτεχνική του πια οντότητα. Το Funeral των 10's θα μπορούσες να το πεις, αλλά ίσως είναι και κάτι ανώτερο και σίγουρα πιο απόκοσμο και μοναχικό, συγχρόνως όμως πανανθρώπινο και ολοζώντανο σαν το θάνατο...

[read also: Nick Cave - Skeleton Tree: Απ'τον ποταμό Adur ως τον Παράδεισο by Tasos Z.]

 

 

 

2. Frog Bog (A Tribute To Moondog) - Condor Gruppe (1/4)
Αν το 2014 η ιστοσελίδα του Υπογείου δεν ήταν στα pits για γενικό service και ρετουσάρισμα, η λίστα με τους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς θα περιείχε σίγουρα -και μάλιστα στις υψηλές της θέσεις- το debut των δαιμόνιων Βέλγων Condor Gruppe, Latituds Del Cavall. Δύο χρόνια αργότερα επιστρέφουν με το δεύτερο πόνημά τους, ένα υπερεμπνευσμένο tribute στον Αμερικάνο μουσικό Moondog (1916 - 1999).

[ακολουθεί ατόφιο το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 7/5 από τον συντάκτη μας Mike N.]

Οι Condor Gruppe είναι μία βέλγικη πενταμελής μπάντα που παίζει μία μουσική σχεδόν αποκλειστικά δικιά της, αν και στις βασικές τους επιρροές θα νιώσεις στάνταρ τον Μορικόνε και τον Μπάρι... Το 2014 με άφησαν άφωνο με το ντεμπούτο τους Latiduds Del Cavall, ένα ορχηστρικό αριστούργημα που κατέλαβε άνετα την 1η θέση με τους καλύτερους δίσκους μου εκείνης της χρονιάς. Το "χιτάκι" του δίσκου Ondt Blod κοσμεί τη συλλογή του Υπογείου Music From The Basement, η οποία κυκλοφόρησε πέρσι το καλοκαίρι από την G.O.D. Records.

2016 και οι Βέλγοι επιστρέφουν με το δεύτερο δίσκο τους, ενα αφιέρωμα στον Louis Thomas Hardin (26 Μαϊου 1916 - 8 Σεπτεμβρίου 1999), ευρύτερα γνωστό με το προσωνύμιο Moondog. Πρόκειται για έναν Αμερικάνο (Κάνσας) μουσικό, συνθέτη, ποιητή και εφευρέτη (!) αρκετών μουσικών οργάνων. Τυφλώθηκε στα 16 χρόνια του από ένα ατύχημα με δυναμίτη. Από τα τέλη της δεκαετίας του '40 ως και το 1972, τον έβρισκες στην Έκτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, ανάμεσα στην 52η και 55η Οδό. Φορούσε ένα viking-style κράνος και πουλούσε τη μουσική του, ενώ λέγεται πως κάποιες φορές στεκόταν σιωπηλός και ακίνητος για ώρες... Μέτρησα στο wikipedia 15 δίσκους, 4 EPs και 7 singles. Αυτή είναι η δισκογραφία του.

Σε αυτόν τον κύριο, λοιπόν, οι Condor Gruppe αποφάσισαν να αποτίσουν φόρο τιμής με το άρτι αφιχθέν Frog Bog - A Tribute To Moondog, διασκευάζοντας 6 συνθέσεις του. Το αποτέλεσμα είναι αποστομωτικό: Οι Βέλγοι κάνουν πάλι παπάδες, παίρνουν τα κομμάτια του Moondog -που από μόνα τους είναι απίστευτα- και τα απογειώνουν πειραματιζόμενοι πάνω σε ατμοσφαιρική jazz, ψυχεδελική cinematic, πείτε το όπως θέλετε (εγώ ούτως ή άλλως δυσκολεύομαι με τα genres), απλά όμως ακούστε το δίσκο. Ειδικά στο τελευταίο, σχεδόν 11λεπτο, Single Foot τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς. Must listen, μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς ως τώρα.
 

 

3. Who Sold My Generation - Night Beats (29/1)
Οι Αμερικανοί (Seattle) psych-rockers ωριμάζουν υπέροχα και μας δίνουν το δίσκο τους Νο3, ο οποίος μάλλον είναι και ο πιο ολοκληρωμένος τους.

[ακολουθεί ατόφιο το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 11/3 από τον συντάκτη μας Mike N.]

Εν έτει 2016 οι αγαπημένοι μου παιχταράδες Night Beats αναρωτιούνται "Ποιος Πούλησε Τη Γενιά Μου;". Κι έλα και πες μου τώρα Έλληνα κάθε γενιάς (60άρη, 50άρη, 40άρη, 30άρη, 20άρη, έφηβε και παιδί), αν αυτός ο τίτλος δεν είναι το απόλυτο σύνθημα των όσων ζεις τα τελευταία 7-8 χρόνια... Με αυτή τη σκέψη και λογική, από τότε που ανακοινώθηκε ο τίτλος του 3ου δίσκου των Αμερικανών (Seattle, Washington) psych-rockers ήμουνα ήδη θετικότατα προκατειλημμένος και ασυνείδητα ταυτισμένος με την εν λόγω κυκλοφορία. Αλλά και τα πρώτα δείγματα που προλόγισαν το άλμπουμ με είχαν ανεπανόρθωτα πωρώσει: No Cops και Sunday Mourning - δυο εθιστικές κομματάρες που σε παίρνουν και σε σηκώνουν ακαριαία. Κι ύστερα βγήκε και ολόκληρος ο δίσκος (25 Φεβρουαρίου) και ήρθε κι έδεσε η βρωμιά και η αλητεία, ήρθε κι έδεσε ώσπου έγινε κόμπος στο στομάχι αυτό το νεύρο και αυτός ο νεανικός τσαμπουκάς των Night Beats, τον έλυσα στην ουσία σπάζοντάς τον, ακούγοντας το δίσκο πάνω από 20 φορές τις τελευταίες 20 μέρες. Και βρήκα πολλά λασπωμένα μα ανεκτίμητα διαμάντια εκεί μέσα - Celebration #1, Power Child, Shangri Lah και Bad Love πάνω απ'όλα. Μη νομίζεις όμως πως τα υπόλοιπα πάνε πίσω. Δισκάρα. Μπράβο ρε μάγκες!

Υ.Γ. Μία δεύτερη επίσκεψη για live στην Ελλάδα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...
 

 

 

4. 6 AM - Kutiman (19/6)
O Ισραηλινός μουσικοσυνθέτης, παραγωγός και animator Ophir Kutiel, aka Kutiman, μας δίνει το 4ο LP του ονόματι 6ΑΜ και είναι υπέροχο...

[ακολουθεί ατόφιο το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 12/10 από τον συντάκτη μας Petros Michopoulos]

Όσα χρόνια και αν ανακατεύεσαι με τη μουσική, όσα και αν έχεις ακούσει, γράψει, διαβάσει ή παίξει σχετικά με την καλύτερη (ναι είναι!) ασχολία στο κόσμο, ευτυχώς πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο που θα ανακαλύψεις και θα σε κάνει να νιώσεις από απλά όμορφα, έως να σου χαρίσει ακόμα κι αυτή τη λυτρωτική συγκίνηση που μόνο η μουσική μπορεί να σου προσφέρει. Ένα τέτοιο ακριβώς παράδειγμα είναι ο πολυπράγμων μουσικός, τραγουδοποιός, παραγωγός και πολλά ακόμα άλλα, Ισραηλινός Kutiman που μόλις χτες με προέτρεψε ένας φίλος να ακούσω και δε το μετάνιωσα καθόλου! 

Αφορμή όμως για αυτό το αρθράκι αποτελεί το φετινό (κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο) άλμπουμ του με τον γενικό τίτλο 6am, ο οποίος τολμώ να πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει μέσα στο 2016. Ο δίσκος περιέχει 8 πανέμορφα τραγούδια γραμμένα όλα και παιγμένα από τον Kutiman, με τη βοήθεια των Adam Scheflan και Karolina στα φωνητικά, καθώς και κάποιων μουσικών που έχουν ηχογραφήσει ορχηστρικά όργανα όπως τρομπέτα και έγχορδα. Τι ακούμε λοιπόν σε αυτό το άλμπουμ; Μία ολότελα ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα που διαχέεται καθόλη τη διάρκεια του μέσω ψυχεδελικών στιγμών, funk/soul grooves, ethnic επιρροών από Αφρική και Μέση Ανατολή, ενώ τα ορχηστρικά σημεία προσφέρουν μια υπέροχη κινηματογραφική διάθεση, που σε πολλά σημεία μου θυμίζει το υπεραγαπημένο μου «Μορικονικό» Rome, των Danger Mouse και Daniele Luppi. Ένα άλμπουμ ιδανικό για να το ακούς σε κάποιο beach bar την ώρα που πέφτει ο ήλιος και έχεις κατεβάσει κάμποσες μπίρες (fuck το καλοκαίρι τελείωσε!), αλλά και ένα άλμπουμ που σε συγκινεί με τις υπέροχες μελωδίες του, ιδανικό soundtrack ταξιδιών με το αυτοκίνητο, με «φεύγα» διάθεση, με τις feelgood στιγμές του και γενικότερα και απλά… ένα άλμπουμ σούπερ που πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρετε. Κορυφαία για μένα κομμάτια το ομώνυμο 6am και τα άκρως υπέροχα Dangerous και Shine Again, αλλά στη πραγματικότητα κανένα κομμάτι δεν υστερεί σε σχέση με κάποιο άλλο. No fillers, just masterpiece!
Κυκλοφορεί σε βινύλιο, cd και digital. Ψάξτε το!

 

 

5. Guilty Of Love - Unloved (4/3)
Δύο OST-άδες και μία πανέμορφη γυναίκα με φωνάρα συναντιούνται σε ένα club στο Λος Άντζελες και αποφασίζουν να φτιάξουν μία μπάντα. Καλά έκαναν...

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 11/3 από τον συντάκτη μας Mike N.]

Ιδού ένα debut που μας εντυπωσίασε: οι Unloved είναι ένα τρίο που απαρτίζεται από τον Ιρλανδό μουσικό David Holmes (έχει γράψει άπειρα soundtracks), τον Keefus Ciancia (υπεύθυνος για τη μουσική επένδυση του True Detective) και την singer/songwriter Jade Vincent. Μας έρχονται από το  Los Angeles των Η.Π.Α. και όλα ξεκίνησαν από ένα bar, το Rotary Room, στο οποίο το Καλοκαίρι του 2013 κάθε Τρίτη έπαιζαν μουσική ο Keefus και η Jade. Εκεί τους γνώρισε ο 47χρονος Holmes και σχεδόν ακαριαία έβαλαν μπροστά το μουσικό τους project. Τον ήχο του οποίου οι ίδιοι περιγράφουν ως εξής:

"Αν κλείδωνες σ'ενα στούντιο τις Shangri-Las με τον Lee Hazelwood και τη Nancy Sinatra, τον Raymond Scott και τον Ennio Morricome, το αποτέλεσμα της δουλειάς τους μάλλον θα έμοιαζε με τους Unloved".

Ενδιαφέρον, ε; Ναι, είναι πολύ ενδιαφέρον. Και το debut της μπάντας Guilty Of Love είναι πραγματικά φανταστικό.12 αληθινές κομματάρες, η καθεμία με τη δική της ατμόσφαιρα και με τη δική της ξεχωριστή έμπνευση. 60's η γενικότερη αίσθηση, cinematic film noir ηχοτοπία, φοβερές ενορχηστρώσεις και μελωδίες, καταπληκτικές ερμηνείες από την Jade Vincent. Ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο, θα διαπιστώσεις πως οι Unloved είναι περιπτωσάρες, μας φέρνουν μία μουσική πρόταση νεωτεριστική και μεγαλειωδώς πολύπλοκη, το παλλαϊκό τους υπόβαθρο είναι δουλεμένο και φιλτραρισμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να σκάει σαν σύγχρονη βομβα στο τώρα, το 2016. Δηλώνω εντυπωσιασμένος και ερωτευμένος. Must listen!
 

 

 

6. Blackstar - David Bowie (8/1)
To σοκ του θανάτου του μουσικού (υπερ)ήρωα, δύο μόλις μέρες έπειτα από την κυκλοφορία του δίσκου, ομολογώ πως δεν μου επέτρεψε να πρωτοακούσω το Blackstar όσο αντικειμενικά θα ήθελα. Βαθιά επηρεασμένος από τη λύπη της απώλειάς του, αλλά και -"γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;"- από το σαρωτικό...death hype που ακολούθησε, άκουγα το άλμπουμ και το έβρισκα αδιαπράγματευτα αριστούργημα, ένα αποχαιρετηστήριο ρέκβιεμ του Λευκού Δούκα, ο οποίος έγραψε και σκηνοθέτησε τον ίδιο του το θάνατο και μας τον έτριψε στη βουρκωμένη μας μούρη ανήμερα των 69ων γενεθλίων του και 2 μέρες πριν τελικά μας αφήσει για πάντα... Σχεδόν ένα χρόνο μετά και αφού ο θρήνος και η "θανατομόδα" έχουν καταλαγιάσει, το Blackstar για μένα παραμένει ακριβώς το ίδιο όπως και τότε: ένα μουσικό ανατριχιαστικό αριστούργημα. Ειδικά το ομώνυμο opening track και φυσικά το Lazarus είναι κομμάτια που θα με στοιχειώνουν για μια ζωή...

 

 

7. Requiem - Goat (7/10)
Οι Σουηδοί μασκοφόροι επέστρεψαν το 2016 με τον τρίτο δίσκο τους και για άλλη μια φορά έκαναν τη δουλειά τους μια χαρά. 13 κομματάρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Goat δεν διστάζουν να πειραματιστούν περαιτέρω σε νέα μουσικά μονοπάτια και ιδέες, χρησιμοποιώντας μάλιστα και κάποια νέα όργανα, δημιουργώντας έτσι νέα και άκρως ενδιαφέροντα ενορχηστρωτικά ηχοτοπία. Αεικίνητοι και αέναα πειραματιζόμενοι λοιπόν, μάς δίνουν μία ακόμα δισκάρα. Μοναδικό drawback οι φωνές των κοριτσιών, πάντα ήταν κάπως σέξι απλοϊκές και φάλτσες, εδώ όμως σαν να το παρακάνουν...
 

 

 

8. Nonagon Infinity - King Gizzard And The Lizard Wizard (29/4)
Τα Αυστραλιανά τυπάκια που μας έχουν δώσει 8 δίσκους σε 4 χρόνια (και μας έχουν υποσχεθεί άλλους 5(!) μέσα στο 2017), το 2016 χτύπησαν με το καταιγιστικό και καθηλωτικό Nonagon Infinity. 40λεπτος κακός χαμούλης, 60's θόρυβος και πανικός, δισκάρα.

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 17/5 από τον συντάκτη μας Andreas K.]

Πριν το 2010 δεν υπήρχαν, όμως από τότε και στο εξής έχουν κυκλοφορήσει 8 full-length LPs. Από τη Μελβούρνη της αγαπημένης μας Αυστραλίας, η 7μελής μπάντα King Gizzard And The Lizard Wizard δεν έχει σταματήσει να παράγει και μάλιστα με το κάθε project να είναι διαφορετικό από το προηγούμενο. Χαρακτηριστικά, το 2015 κυκλοφορούν δύο  δίσκους, το Quarters που είναι 4 δωδεκάλεπτα progressive jam και αμέσως μετά κυκλοφορούν ένα acid folk ακουστικό LP, το πανέμορφο Paper Mache Dream Ballon. To 2014 από την άλλη, κυκλοφορούν το I’m In Your Mind Fuzz γεμάτο παραμόρφωση και lo-fi αισθητική. Ως τον διάδοχο του, θα χαρακτήριζα το άρτι αφιχθέν Nonagon Infinity. Με δομή και στιβαρή σύνδεση μεταξύ των κομματιών. Με riffs που επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια των 41 λεπτών. Aπό τη μία έχουμε τα χαρακτηριστικά τους riffs και από την άλλη καινούργιους ήχους και πειραματισμούς.

Από το πρώτο κομμάτι σε παίρνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει παρά στη μέση του δίσκου με το χαλαρωτικό διάλλειμα του Mr. Beat. Το πρώτο single Gamma Knife καθώς και το δεύτερο People-Vultures παίζουν το ένα πίσω από το άλλο και συνδυάζονται τέλεια. Γενικά, κάθε σύνδεση γίνεται άψογα με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Αν κάποιος μάλιστα συμπληρώσει το παζλ και με τα video που έχουν συνοδεύσει το LP, έχουμε μία απολαυστική μεσαιωνική αύρα και μία σκοτεινή και μυστικιστική ψυχεδέλεια. 

Το Nonagon Infinity μπορεί να είναι το καλύτερο album των Αυστραλών. Είναι σίγουρα το πιο προσεγμένο και δομημένο. Είναι ταυτόχρονα και το πιο σκληρό των τελευταίων 4-5 δίσκων τους. Τι κάνανε πάλι τα παιδιά... Και του χρόνου! (ή πολύ λιγότερο).

Αγαπημένα κομμάτια: Mr. Beat, Big Fig Wasp, People-Vultures. Λιγότερο αγαπημένα: Κανένα!
 

 

 

9. Honey Bones - Dope Lemon (10/4)
O Angus Stone, μας συστήνεται ως Dope Lemon και μας δίνει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και cool κυκλοφορίες της χρονιάς.

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 18/7 από τον συντάκτη μας Mike N.]

Εδώ μία νέα κυκλοφορία σκέτη ομορφιά, ένα κουλαριστό και αρκούντως ψυχεδελικό ταξίδι στις Αυστραλιανές ακτές με οδηγό και δημιουργό τον κύριο Angus Stone, ο οποίος μας ήταν ήδη γνωστός από το συμπαθέστατο ντουέτο, απαρτιζόμενο από τον ίδιο και την αδερφή του,  Angus & Julia Stone.  Στο άρτι αφιχθέν Honey Bones, περί ου ο λόγος, μας παρουσιάζει τη σόλο δουλειά του με το ψευδώνυμο Dope Lemon. Δεν είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζει τις δυνάμεις του μόνος, είχαν προηγηθεί άλλοι δύο δίσκοι, το Smoking Gun (2009) και το Broken Drights (2012), τα οποία όμως μας είχε δώσει με το όνομα Lady Of The Sunshine.

Κι αν σε όσα είχε κάνει ως σήμερα ο 30χρονος Αυστραλός (Sydney) μουσικός ένιωθες πάντα μία γλυκειά συμπάθεια και μία αβίαστη εκτίμηση, στο Honey Bones δεν έχεις παρά μόνο να υποκλιθείς και να απολαύσεις τα 10 κομμάτια του δίσκου. Κακές στιγμές δεν υπάρχουν, ο δίσκος ρέει...άφθονος και μεστός καθ'όλη την (σχεδόν 45λεπτη) διάρκειά του. Οι επιρροές και ο ήχος του παραπέμπουν σε πολλούς... χωροχρόνους, με πολλά είδη-παρακλάδια της ευρύτερης ροκ να παρελαύνουν τριγύρω σου και να τριβελίζουν τα αυτιά σου, απ'την άλλη αν κάποιος μου ζήταγε ντε και καλά να του πω τι μου θυμίζει περισσότερο το Honey Bones, θα του έλεγα το όνομα του Lou Reed.

O δίσκος ηχογραφήθηκε στο υπόγειο ενός εξοχικού σπιτιού κοντά στο Northern Beaches της Αυστραλίας, το οποίο ο Angus έχει νοικιάσει πρόσφατα για να είναι κοντά στη θάλασσα, να κάνει το surf του (το λατρεύει) και να...αράζει. Κάποια βράδια, γυρνώντας εκεί με κάποιους φίλους του, άρχισαν να τζαμάρουν κι έτσι σιγά-σιγά δημιουργήθηκε το πανέμορφο Honey Bones. 

“We’d just walk in after a few drinks and we’d just play, you know, stoned, and start strumming a chord over and over again, and someone would sit down at the piano and someone would sit down at the drums and they’d just be really long recordings… People were changing instruments. Lots of walking around and talking". 

Αυτά. Must listen. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ξεχωριστά άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα...
 

 

 

10. Ethos - Levitation Room (18/3)
Το debut των Καλιφορνέζων το φχαριστήθηκα πολύ περισσότερο απ'ό,τι περίμενα, με την έννοια πως μετά τις πρώτες 10-15 μέρες που ακολούθησαν την κυκλοφορία του, είχα αρχίσει να το ψιλοβαριέμαι και να χάνω τον αρχικό ενθουσιασμό που μου προκαλούσαν οι πρώτες ακροάσεις του. Επιστρέφοντας όμως στα φιλόξενα φωτεινά αυλάκια του στις αρχές του Καλοκαιριού, βρήκα έναν πιστό και έξω καρδιά μελωδικό σύντροφο, ο οποίος μου κάνει τις μέρες καλύτερες ως και τα βάθη του Χειμώνα που διανύουμε... 

[ακολουθεί το review του Υπογείου για τον δίσκο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 21/3 από τον συντάκτη μας Spir Frelini.]

Βασικό συστατικό της μουσικής σκηνής του Los Angeles το χόρτο... Και μετά τα παραισθησιογόνα. Και είμαι σίγουρος ότι οι Levitation Room θέλανε να περάσουν αυτήν την αίσθηση στο δίσκο τους, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο σε 6 τραγούδια του αλμπουμ. Ο δίσκος κινείται σε jangle pop μελωδίες των Byrds, των Country Joe And The Fish, των Doors και πολλών άλλων γνωστών-αγνώστων της ψυχεδελικής σκηνής του L.A. Σίγουρα, θα μπορούσανε να μην ακούγονται σαν άλλο ένα revival, αλλά το αν δεν ξεφεύγουν καθόλου από αυτό, είναι κάτι που μένει να κριθεί στα υποκειμενικά και προσωπικά γούστα του ακροατή. Οι Levitation Room μοιάζουν με άπειρα άλλα γκρουπάκια που έχεις ακούσει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που η νεοψυχεδέλεια ζει και βασιλεύει, αλλά δεν κάνουν κάτι καινούριο. Σίγουρα, αν τους δεις live θα χορέψεις, θα φασώνεις καμιά κοπελίτσα, θα κουνήσεις και τους γοφούς σου, αλλά μέχρις εκεί και, δυστυχώς, δεν έχω να σας προσφέρω κάτι για να σας πείσω ότι αυτός ο δίσκος θα σας αλλάξει τη ζωή... Απ'την άλλη, το Ethos θα σας χαρίσει ένα άκρως μελωδικό απόγευμα με κύριο clue την αναπόληση των 60's. Ήλιος, παραλία, μπύρες, η ανανάκλασή της στο παράθυρό σου, καλοκαιρινά απογεύματα και ονειροπόληση, μέχρι να σου τελειώσει το τσιγάρο, τελείωσε κι ο δίσκος.

Βest Τracks: Loved, Reasons Why, Plain To See, There Are No Words, Till You Reach Your Last Breath, Crystal Ball.
 

 

11. Young Blindness - Murlocs (1/4) [read full review]

12. Summer 08 - Metronomy (1/7) [read full review]

13. Post Pop Depression - Iggy Pop (18/3)

14. Never Twice - Nick Waterhouse (30/9)

15. Third World Pyramid - Brian Jonestown Massacre (28/10)

16. City Club - The Growlers (30/9) [read full review]

17. Pop Or Not - Whyte Horses (6/4)

18. You Want It Darker - Leonard Cohen (21/10)

19. Sir Robin And The Long Bowmen - Sir Robin And The Long Bowmen (1/1)

20. Everything You've Come To Expect - The Last Shadow Puppets (1/4) [read full review and article]

 

Top-3 EPs:
1. The Dream Synopsis - The Last Shadow Puppets
(2/12): Φοβεροί και τρομεροί TLSP με 4 σούπερ διασκευές στη διαρκεία των οποίων ο Alex και ο Miles κάνουν παπάδες και (μας) ανοίγουν διάπλατους δρόμους για νέες συγκλονιστικές μουσικές περιπέτειες. [read full review]

2. The Shacks - The Shacks (28/10): Δύο 20χρονα μας αφήνουν με ανοικτό το στόμα... [read nice to meet you]

3. Last Of The Acid Cowboys - Evolfo (16/9): Υπερέμπνευση από το next big thing (;) εξ Αμερικής. [read nice to meet you and interview

 

The Dissappointements:
P.J. Harvey - The Hope Six Demolition Project 
(15/4): έντεχνη προσέγγιση, μηδαμινή έμπνευση... :(
The Getaway - Red Hot Chili Peppers
(17/6): μετριότης μετριοτήτων, τα πάντα μετριότης... (read full review)
Wildflower - The Avalanches (1/7): κουράστηκαν τ'αυτιά μου απ'τα...παράσιτα - σαν ραδιόφωνο που δεν πιάνει καλά το σταθμό. 

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
20 Διεθνή Άλμπουμ για το 2023
(+10 Εγχώρια)
by Tasos Zannis
(18/01/2024)
ypogeio.gr
50 Αγαπημένα Διεθνή Tracks του 2023
(+20 εγχώρια)
by Tasos Zannis
(15/01/2024)
ypogeio.gr
20 Songs
For Your Funeral
(05/06/2017)
ypogeio.gr
Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Απρίλιος 2022
(07/05/2022)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ