TLSP: Everything You've
Come To Expect
X-Rayed by Tasos Z.
Οκτώ χρόνια. Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια από την Πρώτη Φορά. Οκτώ χρόνια μας είχαν στην αναμονή. Τι κι αν εμείς ζητούσαμε επανένωση του (κατά τα φαινόμενα) καλύτερου bromance στη Μουσική Βιομηχανία τα τελευταία χρόνια; Τι κι αν ο ίδιος ο Miles είχε δηλώσει στη Sun πως σχεδίαζαν κάτι νέο το 2009, ενώ, λίγους μήνες αργότερα, ο Alex δήλωνε το ακριβώς αντίθετο στο Absolute Radio; Έβγαιναν ζουμερές ειδήσεις τη μια στιγμή, και την άλλη διαψεύδονταν. Μάλλον ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν πως το είχαν σκεφτεί όλο αυτό με το δεύτερο άλμπουμ.
Ωστόσο, καθώς περνούσε ο καιρός, ολοένα και… περισσότερες διαθέσεις έβγαιναν στην επιφάνεια για επανένωση. Τον Οκτώβρη του 2010, ο Miles δήλωσε πως οι Last Shadow Puppets θα επανέρχονταν στο προσκήνιο αφότου τελείωνε ο ίδιος το πρώτο του άλμπουμ (Colour of the Trap), ενώ τον Μάρτιο του 2011, ο Alex δήλωνε θετικός στην επανένωση.
Ιανουάριος, 2012. Ο Miles έκανε μια δήλωση που ουσιαστικά επιβεβαίωνε όλες τις φήμες που ακούγονταν αλλά ακόμα και τότε, όλα ήταν… μετέωρα. Αυτό που είχε δηλώσει ήταν το ότι οι Last Shadow Puppets θα επέστρεφαν στη δράση αλλά μόνο όταν «έρθει η κατάλληλη στιγμή». Τουλάχιστον ξέραμε ότι θα υπάρξει δεύτερο άλμπουμ! Το πότε βέβαια, ήταν άγνωστο ακόμα…
Τι μεσολάβησε έκτοτε…
Κι ο καιρός περνούσε. Ο Miles (έχοντας αποχωρήσει από τους Rascals το 2009 για να ακολουθήσει σόλο καριέρα) κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ (Colour of the Trap – 2011 και Don’t Forget Who You Are – 2013) και εμφανιζόταν ανά περιόδους στη σκηνή κάνοντας support στους Arctic Monkeys (μεταξύ άλλων: δύο φορές στο Σέφιλντ το 2011, αρκετές φορές στα πλαίσια του ‘Suck It and See Tour’ και μια μεγαλειώδη εμφάνιση στο Glastonbury του 2013).
Κι ο Κύριος Άλεξ Τέρνερ απ’ τη πλευρά του, δεν έμεινε χωρίς ασχολία μέχρι να έρθει εκείνη η «κατάλληλη στιγμή». Απεναντίας μάλιστα. Μετά την κυκλοφορία του Humbug το 2009, ο Άλεξ έγραψε το (υπέροχο) soundtrack της (υπέροχης) ταινίας «Submarine» του Richard Ayoade (2010), κυκλοφόρησε με τους Arctic Monkeys το Suck it And See (2011) και το (υπερ-επιτυχημένο) AM (2013), ενώ συνέβαλε και στο πρώτο άλμπουμ το Miles, γράφοντας μαζί του έξι τραγούδια.
Κι ο κύβος ερρίφθη! (#tlsp2)
Ώσπου, έφτασε ο προκαθορισμένος από τη μοίρα χρόνος για την σπουδαία επανένωση. Κι αυτό, όλοι εμείς, το μάθαμε από μια… σπόντα του Owen Pallet. Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή όμως τα πράγματα.
Είχε καταφτάσει το καλοκαίρι του 2015. Αμφότεροι Άλεξ και Μάιλς, είχαν ολοκληρώσει όλες τους τις υποχρεώσεις και στις 18 Ιουνίου, βρέθηκαν να χορεύουν στους ρυθμούς του «Barely Legal» σε συναυλία των Strokes στη Νέα Υόρκη! Η κοινή τους δημόσια συνάντηση μπορεί να σήμαινε κάτι, μπορεί πάλι να μη σήμαινε απολύτως τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, οι δυο τους δεν έκρυψαν ποτέ την αδελφική φιλία τους.
Αυτό που ακολούθησε όμως λίγους μήνες αργότερα, ήταν ουσιαστικά η αρχή του τεράστιου κύματος ενθουσιασμού του κόσμου (και όχι άδικα, καθότι φάνηκε). Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβρη του 2015, από ένα… αινιγματικό tweet του Καναδού μουσικού-βιολιστή Owen Pallet, ο οποίος είχε συμμετάσχει ενεργά στο «The Age Of The Understatement», τόσο σαν μουσικός, όσο και στην ενορχήστρωση. Ωστόσο, ο Owen μάλλον υπέπεσε σε… γκάφα και διέγραψε το tweet όσο πιο γρήγορα μπορούσε αλλά scripta manent («τα γραπτά μένουν») και το Ίντερνετ δεν αφήνει τέτοιες ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες.
Αν μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κάτι επίσημο, τότε ο James Ford, έναν μήνα αργότερα, βγήκε να επιβεβαιώσει κάθε φήμη! Ο παραγωγός (αλλά και ντράμερ) των Last Shadow Puppets αποκάλυψε στο Χιλιανό περιοδικό «Rock & Pop» πως το δεύτερο άλμπουμ του μουσικού project θα κυκλοφορήσει το 2016. Ήταν πλέον επίσημο. Οι Last Shadow Puppets επιστρέφουν το 2016 με δεύτερο άλμπουμ!
Στις 3 Δεκεμβρίου 2015 ήρθαν και τα επίσημα από τα social media! Σε Facebook, Youtube και Instagram έκανε πρεμιέρα το πρώτο teaser trailer του επερχόμενου άλμπουμ ενώ στις 28 Δεκεμβρίου, έκανε ένα δεύτερο trailer την εμφάνισή του, σκορπώντας πόρωση και οπτικοακουστική τρέλα (αμφότερα ανέφεραν στο τέλος «Spring 2016»). Μεταξύ άλλων, στα trailers εμφανίστηκαν η κοπέλα του Τέρνερ, Taylor Bagley, και ο Zach Dawes (των Mini Mansions), ο οποίος έχει αναλάβει το μπάσο σ’ αυτό το άλμπουμ.
Πρώτη κυκλοφορία έπειτα από οκτώ χρόνια! (Χρονολογική Καταγραφή Μουσικών Γεγονότων)
Έχουμε μόλις καλωσορίσει το 2016 και στις 10 Ιανουαρίου, έσκασε το πρώτο τραγούδι των Last Shadow Puppets από το 2008! Η (γλυκιά) αναμονή οκτώ ολόκληρων χρόνων έφτασε στο τέλος της! Και το όνομα αυτού… «Bad Habits» (σ.σ. όλες οι αναλύσεις και οι σκέψεις για το κάθε τραγούδι ξεχωριστά, ακολουθούν σε ξεχωριστή ενότητα πιο κάτω στο κείμενο – σ’ αυτή την ενότητα γίνεται απλώς η χρονολογική καταγραφή της ταυτότητας του άλμπουμ).
Το πρώτο single του επερχόμενου άλμπουμ ήταν γεγονός. Οι Last Shadow Puppets είχαν επιστρέψει στη δράση, ωστόσο κανείς μας δεν ήξερε πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος και πως θα ονομαζόταν. 11 ημέρες αργότερα, στις 21 Ιανουαρίου, η ίδια η μπάντα έσπευσε να… καθησυχάσει τους πάντες, ανακοινώνοντας πως ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ ονομάζεται «Everything You’ve Come To Expect» και θα κυκλοφορήσει την 1η Απριλίου.
Με όλο τον Μουσικό Πλανήτη να περιμένει με ανυπομονησία την 1η του Απρίλη, η μπάντα έδωσε στη δημοσιότητα τρία νέα τραγούδια κατά τη διάρκεια όλου του Μάρτη. Στις 10 Μαρτίου, κυκλοφόρησε το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, «Everything You’ve Come To Expect» ως δεύτερο single, στις 16 κυκλοφόρησε ως τρίτο single το «Aviation» (που θα μας έκανε να το έχουμε στη λούπα για… βδομάδες!), ενώ το «Miracle Aligner» παρουσιάστηκε ως τέταρτο single στις 29 Μαρτίου.
Σημειωτέον πως, μέσω του επίσημου σάιτ τους, ανακοίνωσαν αρκετές εμφανίσεις σε Ευρώπη, Αμερική, Ιαπωνία και Αυστραλία. Θα παίξουν σε αρκετά φεστιβάλ, όπως το Coachella, το Primavera, το Open’ Er Festival, Rockslide Festival, T In The Park καθώς και θα έρθουν και στα μέρη μας, στο Rockwave Festival, στις 5 Ιουνίου!
Κι ο μήνας έχει… Πρώτη (Καλωσορίσματα Στους Last Shadow Puppets - Αναλύσεις, Σκέψεις Και Συναισθήματα Για Το «Everything You’ve Come To Expect»)
Το περίμενες τόσο καιρό που δεν κατάλαβες για πότε πέρασαν τόσοι μήνες από την πρώτη… γεύση που σου είχε δώσε η μπάντα. Οι μέρες περνούσαν με τη γλυκιά αυτή αναμονή. Μπήκε ο Απρίλης, καλό μήνα! Και μαζί με τον Απρίλη, οι Last Shadow Puppets μπήκαν με τη σειρά τους (ξανά) στις ζωές μας και τους έδωσαν χρώμα! Ένα χρώμα μελωδικό, μουσικό, ένα χρώμα όχι τόσο… αγνό όσο αυτό του «The Age Of The Understatement», ένα χρώμα που υποδηλώνει ότι τα αγόρια έγιναν άντρες (όπως τονίζει και ο Άλεξ), ένα χρώμα επανένωσης, ένα χρώμα Αδελφικής Αγάπης.
Alex Turner, Miles Kane και James Ford (πλαισιωμένοι από τον Owen Pallet στην ενορχήστρωση και (για πρώτη φορά) τον Zach Dawes (των Mini Mansions) στο μπάσο), επέστρεψαν στο Μουσικό Στερέωμα έπειτα από οκτώ χρόνια. Πώς χαρακτηρίζεται η επιστροφή τους και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από το πρώτο άλμπουμ, το 2008; Πριν περάσουμε σε εξονυχιστική ανάλυση των τραγουδιών, πάμε πρώτα να δούμε μερικά στοιχεία για το άλμπουμ και να κοιτάξουμε… πίσω από τις λέξεις!
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. «Everything You’ve Come To Expect». Τίτλος αινιγματικός, τίτλος που αφήνει πολλά στη φαντασία, τίτλος που (ενδεχομένως) να κρύβει μια… πρόοδο, τόσο μουσικά όσο και ηλικιακά. Ο Άλεξ και ο Μάιλς μας προετοιμάζουν για αυτό που αναμένουμε, γι’ αυτό που προσδοκούμε. Αν μη τι άλλο, ο τίτλος σου κινεί το ενδιαφέρον. Σε ελκύει, σε κάνει να αναρωτηθείς μερικά πράγματα, σε τι μπορεί να αναφέρεται, πως το εννοεί ο καλλιτέχνης.
Το δεύτερο άλμπουμ των Last Shadow Puppets ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2015 στα περίφημα Shangri-La Studios του Rick Rubin, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια. Ο James Ford ανέλαβε την παραγωγή και η Domino Records την κυκλοφορία (ακριβώς όπως είχε συμβεί και με το πρώτο άλμπουμ).
Ο Άλεξ Τέρνερ σε συνεντεύξεις του έχει εξηγήσει πως είχε φτάσει πια αυτή η κατάλληλη στιγμή (όπως έλεγε τα προηγούμενα χρόνια ο Μάιλς) ώστε να δημιουργήσουν ξανά κάτι μαζί, ενώ τόνισε ότι το δεύτερο άλμπουμ (μαζί με το «The Age Of The Understatement») είναι «μέρος μιας τριλογίας» που είχαν εξ αρχής στο μυαλό τους (σ.σ. άρα κρατάμε πως αναμένεται νέο άλμπουμ τους σε άγνωστο χρονικό διάστημα). Ωστόσο, λίγο πριν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ, ο Άλεξ δήλωσε ότι ίσως τελικά να μη μείνουν σε μια τριλογία, αλλά να προχωρήσουν σε «ένα δράμα που θα αποτελείται από τέσσερα μέρη». Ενδιαφέρουσες δηλώσεις, Κύριε Άλεξ. Πολύ ενδιαφέρουσες.
«Είναι σαν να συναντά ο John Lennon τον Paul McCartney». Αυτό δήλωσε ο Άλεξ Τέρνερ σχετικά με τη συνεργασία του με τον Μάιλς, έπειτα από οκτώ χρόνια. Πέρασαν οκτώ χρόνια, έτσι; Οκτώ ολόκληρα χρόνια. Πολλά άλλαξαν από τότε. Αυτό που παρατηρεί ο καθένας (και παραδέχεται ο Άλεξ) είναι το γεγονός ότι τα αγόρια έγιναν άντρες. Η αμερικάνικη ζωή και το (έντονο) night life (αμφότεροι έχουν σπίτι στο Λος Άντζελες), η εξωτερική εμφάνιση, ο τρόπος που μιλάνε, οι στίχοι που γράφουν, το ύφος, το τουπέ, όλα υποδεικνύουν ένα στοιχείο αλλαγής. Και είναι απολύτως λογικό. Άλλα πράγματα είχαν στο μυαλό τους το 2008, άλλα το 2015 (μιας και τότε έγινε η… δουλειά). Πολλά μπορεί να άλλαξαν, αλλά ξέρεις ποιο στοιχείο έμεινε το ίδιο; Το στοιχείο της Όρεξης, της Διάθεσης, της Αγάπης για τη Μουσική, της Αγάπης για τις Συναυλίες, της Αδελφικής Αγάπης, του bromance!
Στο πρώτο τους άλμπουμ, το ύφος και οι στίχοι ήταν άμεσα επηρεασμένοι από τους Scott Walker, David Bowie καθώς και από τους Beatles. Στη δεύτερη… θητεία τους στη Μουσική Σκηνή, ο Άλεξ δήλωσε πως αυτή τη φορά άκουσαν διαφορετικούς δίσκους και εμπνεύστηκαν από τον Isaac Hayes και τους The Style Council.
Ανεξαρτήτως επιρροών, επιπέδου ζωής και στιλιστικών και μουσικών αλλαγών, οι Last Shadow Puppets κυκλοφόρησαν δίσκο μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια κι εσύ (όσο κι αν δεν περιμένεις ν’ ακούσεις κάτι τόσο όμορφο όσο τα διαμάντια του πρώτου άλμπουμ), δεν παύει να μην έχεις αυτό το γλυκό αίσθημα της προσμονής και της ελπίδας για κάτι που ανέμενες εδώ και πολύ καιρό. Για πάμε τώρα να δούμε τι μας ετοίμασαν οι νέοι Last Shadow Puppets! Is it everything we’ve come to expect?
1. Aviation: Δυναμικότατο comeback Με Μουσικό Αριστούργημα
Φώτα, κάμερες, πάμε! Το άλμπουμ ξεκινά, πιθανώς, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ξεκινάει όπως θα θέλαμε αρκετοί. Με στοιχεία που (ίσως να) θυμίζουν όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους ερωτευτήκαμε τη μουσική των Puppets.
Όπως είπε και ο Frelini στο κείμενό του «Μεγάλη καύλα στην μουσική είναι να ακούς κάτι που να σου γεννάει αρχέγονα συναισθήματα. Το πέπλο με τα βιολιά που απλώνεται μεγαλειωδώς σε όλα σχεδόν τα τραγούδια των The Last Shadow Puppets είναι και αυτό που τους κάνει σπουδαίους και σαν μουσικούς. Η δυσκολία του να πάρεις 3 ακόρντα επαναλαμβανόμενα και να τα ντύσεις με τα κατάλληλα χρώματα είναι και η μαγική συνταγή».
Το Aviation (το οποίο προοριζόταν αρχικά ως σόλο του Μάιλς) καλωσορίζει στον Μουσικό Κόσμο τους νέους Last Shadow Puppets και καταλαβαίνεις ότι αυτό το τραγούδι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που ανέμενες ν’ ακούσεις εδώ και χρόνια. Ο ήχος… προόδου, τα βιολιά, αυτή η τόσο μαγική ενορχήστρωση που συνοδεύει τις υπέροχες φωνές του Άλεξ και του Μάιλς, το πιασάρικο ριφάκι, οι ερωτικοί στίχοι. Όλα αυτά συνθέτουν ένα Μουσικό Αριστούργημα που σου κολλάει στο μυαλό και το σιγοτραγουδάς συνέχεια.
Ο ήχος του μοιάζει τόσο… «Puppety». Γραμμένο πριν από δύο χρόνια – και πιο συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2014, αμέσως μετά τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (AM μαζί με Arctic Monkeys ο ένας και Don’t Forget Who You Are ως σόλο ο άλλος, όπως αποκάλυψε ο Άλεξ), ήταν εκείνο που τους έβαλε σε σκέψεις… επανένωσης. Μάλιστα, το riff του συγκεκριμένου τραγουδιού… γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 2014. Ενδιαφέρον.
«It’s your decision honey, my planet or yours?» τραγουδάει αποφασιστικά ο Μάιλς στην αρχή, και διαφαίνεται η επιρροή που ασκεί αυτή η γυναίκα πάνω του, ενώ με το λατινικό «Sectoral heterochromia» (που σημαίνει ότι η μία ίριδα του ματιού είναι ελαφρώς πιο ανοιχτόχρωμη ή σκοτεινότερη από το υπόλοιπο) ουσιαστικά υποδηλώνει τη μοναδικότητά της. Προς το τέλος του τραγουδιού, τραγουδούν μαζί «The Colourama in your eyes, it takes me on a moonlight drive», όπου τα μάτια αυτής της γυναίκας μοιάζουν να έχουν… αφοπλίσει την καρδιά του πρωταγωνιστή σε τέτοιο βαθμό ώστε να νιώθει ότι ταξιδεύει σε μέρη μακρινά κι ονειρικά. Σαφώς εδώ γίνεται αναφορά στο τραγούδι των Doors, «Moonlight Drive», το οποίο θεωρείται πως είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψε ο Jim Morrison.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «The Colourama in your eyes, it takes me on a moonlight drive. It’s the way you wing it while you’re figuring it out»
2. Miracle Aligner: Η Πραγματοποίηση Όλων Σου Των Επιθυμιών
Συνεπαρμένοι από το προηγούμενο, συνεχίζουμε με το Miracle Aligner, το οποίο εμπεριέχει αρκετά στοιχεία (τόσο στη μουσική όσο και στους στίχους) από το σάουντρακ του Submarine (2010) που είχε επιμεληθεί αποκλειστικά ο Άλεξ, ο οποίος δήλωσε πως το τραγούδι είναι γραμμένο για yoga instructor, με τον Μάιλς να διαφωνεί και να αναφέρει ότι είναι γραμμένο για έναν παλαιστή. Το καλύτερο bromance των τελευταίων ετών μπορεί να αστειεύεται με το καθετί, εμείς απλά απολαμβάνουμε το έργο τους!
Ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού μοιάζει να έχει ικανότητες… σούπερ ήρωα («He’ll walk through the walls and creep up behind») και να μπορεί να βοηθήσει τη γυναίκα να ξεπεράσει τους φόβους της, καθώς και να πάρει ρίσκα που, υπό άλλες περιπτώσεις, δε θα έπαιρνε. Παρόλο που είναι ταπεινός και σεμνός, γνωρίζει καλά τις δυνατότητές του και μπορεί να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία και φιλοδοξία της («So what’s the wish, he’ll make it come true. Simple as a line out of a Doo Wop tune. He’ll make the moves»).
*Η Alexandra Savior έβαλε… το χεράκι της στους στίχους – όπως είχε κάνει ο Άλεξ στο «Risk» της Alexandra, το οποίο προστέθηκε στο σάουντρακ της σειράς «True Detective». Επική σειρά, να τα λέμε κι αυτά.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «Often the humble kind but he can’t deny he was born to blow your mind. Or something along those lines, tonight»
3. Dracula Teeth: Μια Σκοτεινή, Μελωδική Μπαλάντα
Στάση νούμερο Τρία του δίσκου, Dracula Teeth. Πανέμορφο σκοτεινό ύφος, αρκετά πορωτικό σολάκι αλλά, για μένα, τη μεγάλη διαφορά κάνει η εμφάνιση του βιολιού από πίσω που έρχεται και δένει υπέροχα με όλα τα υπόλοιπα, δίνοντας μια εντελώς ξεχωριστή νότα στο τραγούδι.
Η πανσέληνος και το τρίξιμο της σανίδας (του πατώματος), βοηθούν στη σύνθεση ενός ερωτικού και συνάμα μυστηριώδους σκηνικού («The full moon’s glowing yellow and the floorboards creek»). Κι όπως κι αν έχει, οι μελωδικές φωνές των Άλεξ και Μάιλς, δημιουργούν ένα πανέμορφο ακουστικό αποτέλεσμα.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «I wake up in an ice cold sweat and my skin starts to creep. You’re hovering above my bed looking down on me. Haunted house sound effects, dracula teeth»
4. Everything You’ve Come To Expect: Ένα Διαφορετικό Μουσικό Μεγαλούργημα (Με Πολλές Αναφορές)
Εδώ έχουμε να πούμε αρκετά, θαρρώ. Το ομώνυμο Everything You’ve Come To Expect (που ήταν το δεύτερο δείγμα των νέων Last Shadow Puppets) αποτελεί – σύμφωνα με τα αγόρια – το πιο όμορφο και συνάμα, το πιο διαφορετικό τραγούδι που έχουν γράψει μαζί. Από όποια πλευρά και να το δεις το θέμα, είναι κάτι το οποίο δεν έχουν ξαναδοκιμάσει και η προσπάθειά τους για κάτι διαφορετικό φαίνεται να πιάνει τόπο – τουλάχιστον σε μένα.
Και μόνο που δημιουργείται μέσα μου αυτή όμορφη και γαλήνια ψυχεδελική διάθεση, νιώθω ευτυχισμένος. Το ακούω ξανά και ξανά, κουνιέμαι ρυθμικά και νιώθω ότι είμαι κι εγώ μέρος αυτού του Μουσικού Μεγαλουργήματος. Είναι αυτή η ελαφριά αίσθηση της ψυχεδέλειας, είναι το μπαλαντοειδές ιντερλούδιο, είναι τα όμορφα βιολιά από πίσω που συνθέτουν μια άκρως αισθαντική ατμόσφαιρα. Είναι πολλά που κάνουν αυτό το τραγούδι ξεχωριστό.
Μπορείς να διακρίνεις μπόλικες αναφορές κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Ο στίχος «Tiger eyelashes» θυμίζει αρκετά το «Catty eyelashes» από το «You’re So Dark», b-side των Arctic Monkeys (AM, 2013). Το «Honey Pie» είναι τραγούδι των Beatles (οι οποίοι έχουν επηρεάσει τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα των δύο αγοριών, και αποτελούν το αγαπημένο συγκρότημα του Άλεξ).
Ο στίχος «Four Horsemen in a one horse race» αναφέρεται στους Τέσσερις Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης (όπως περιγράφονται στην Αγία Γραφή). Επίσης, το «one horse race», είναι ένα τραγούδι του Tom Vek, ο οποίος είχε κάνει support στους Arctic Monkeys (2 Φεβρουαρίου, 2005) στο The Fez του Σέφιλντ. Εκείνη τη βραδιά, όπως αποδείχτηκε, το κοινό είχε πάει για να απολαύσει το νέο μεγάλο όνομα της εποχής, παρά εκείνον τον ίδιο. Θέλω να καταλήξω στο ότι, εφόσον μέσα στο τραγούδι υπάρχουν αναφορές σε αρκετά τραγούδια, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια αναφορά και στον Vek.
Αναφορά γίνεται και στους (δικούς μου αγαπημένους) Joy Division και στο τραγούδι τους με τίτλο «Shadowplay» («The dance she does to Shadowplay»), με την κοπέλα του τραγουδιού να χορεύει και να προκαλεί στον πρωταγωνιστή αρχέγονα συναισθηματικά ερεθίσματα («appeals to an ancient impulse»). Το «Ghost Riders» παραπέμπει στο «Ghost Riders In The Sky» του Johnny Cash, ενώ «The Rat and Parrot» ονομάζονται αρκετές παμπ και εστιατόρια σε Λονδίνο και Λίβερπουλ. Ο εντυπωσιακός στίχος «As I walk through the Chalet of the shadow of Death» αναφέρεται στον Ψαλμό 23 (Ψαλμός του Δαυίδ), όπως και στο «Gangster’s Paradise» του Coolio.
Μα η σπουδαιότερη αναφορά (αισθάνομαι πως) βρίσκεται στον στίχο «Croc-skin collar on a Diamond Dog». Άλεξ και Μάιλς δεν έκρυψαν στιγμή πως ο David Bowie αποτελούσε μία από τις κύριες επιρροές τους, τόσο σε μουσικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Τα δύο αγόρια αποφάσισαν να αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής στον Bowie, κάνοντας σαφή αναφορά στο τραγούδι του, «Diamond Dogs». Ο στίχος αυτός μπορεί να αναφέρεται και στον Scooter, το σκυλάκι που έχει η Τέιλορ, η κοπέλα του Άλεξ.
Εδώ, όλο μαζί. «Ghost Riders and The Rat and Parrot. Croc-skin collar on a Diamond Dog. Dirtbag Ballet by the bins down the alley as I walk through the Chalet of the shadow of Death». Έπος.
Δύο ακόμα τελευταίες αναφορές. Το «Hotel room, Holy Bible, Hotel room free-love revival» ενδεχομένως να παραπέμπει στο «Rocky Raccoon» των Beatles, καθώς σ’ εκείνο το τραγούδι ο πρωταγωνιστής βρίσκει τη «Gideon’s Bible»σε ένα saloon, η οποία του προσφέρει μια είδους «αναζωογόνησης», ενώ μέσα στο «'Looks a little bit like Paris» κρύβεται η πληροφορία ότι έγραψαν τους στίχους του τραγουδιού στο πανέμορφο Παρίσι (εκεί επίσης ηχογραφήθηκε το «The Age Of The Understatement»).
Γίνεται ολοένα και ομορφότερο στα αυτιά μου με κάθε άκουσμα!
Όταν μιλούν οι στίχοι: «(Everything that you've come to expect) I guess the coastal air gets a girl to reflect (Everything that you've come to expect) I just can't get the thought of you and him out of my head»
5. The Element Of Surprise: Ερωτικές Μεταφορές, Ερωτικά Καλέσματα, Ερωτικές Εκπλήξεις
Για τη συνέχεια έχουμε το The Element Of Surprise. Το Στοιχείο Της Έκπληξης δηλαδή. Σε ποια Έκπληξη μπορεί να αναφέρονται οι Κύριοι Τέρνερ και Κέιν; Ο πρωταγωνιστής κάνει λόγο για την αιώνια μονομαχία Καρδιάς-Μυαλού, και αυτό το κάνει με μια πανέμορφη μεταφορά – τα γνωστά τρικ του Αλέκου όλα αυτά τα χρόνια («There’s a set of rickety stairs in between my heart and my head. And there ain’t much that ever bothers going up them»).
Αυτή η γυναίκα τον έχει κάνει να μη σκέφτεται κανονικά, να χάνει τα λογικά του («You’ve got me loosening up my grip on the plot»). Όποτε βρίσκεται κοντά του, νιώθει άβολα και περίεργα. Αυτό το βλέμμα της πρέπει να είναι που προκαλεί όλη αυτή τη ζημιά («And It feels like your entrance just caused the temperature to rise. You’d got a look in your eyes as you snuck in the side»).
Όταν εκείνος ζητάει απαντήσεις, εκείνη συνεχίζει να του ρίχνει… ψίχουλα ελπίδας, συνεχίζει να τον έχει του χεριού της. Με τη σειρά του κι αυτός αναρωτιέται αν όλο αυτό το συνεχές ερωτικό παιχνίδι μηνυμάτων θα καταλήξει κάπου. Πίστευε ότι το φιλί στο τέλος των μηνυμάτων σήμαινε κάτι, ότι οδηγούσε κάπου όλο αυτό («I thought they were kisses but apparently not, do you end all your messages with an ‘X marks the spot?») αλλά μάλλον θα πρέπει να περιμένει κι άλλο μέχρι να του δώσει την τελική επιβεβαίωση για να προχωρήσει στο… ψητό («Just let me know when you want your socks knocking off»).
Είναι εμφανής η γνωστή μελαγχολική ποπ που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια ο Άλεξ με τους Monkeys. Το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε άνετα να ανήκει και στο AM (2013).
Όταν μιλούν οι στίχοι: «And the place I thought I was at, hasn’t yet invited me back. The trouble with the chase is it’s so easy to crash. Why colour in the lines if you’re just painting
It black?»
6. Bad Habits: Τα Αγόρια Μεγάλωσαν (Κι Επισήμως, Πλέον)
Αυτό θα το πάω ως Προσωπική Εξομολόγηση.
Το θυμάμαι σαν χτες. Το Bad Habits, το πρώτο (χρονικά) δείγμα που ακούσαμε από τους Puppets μετά από οκτώ χρόνια, είδε το φως της δημοσιότητας τη νύχτα της 10ης Ιανουαρίου. Η ώρα, περασμένη. Λίγο μετά τις δύο το πρωί. Σκάει το πρώτο τους τραγούδι. Ο ενθουσιασμός στα ύψη με το πρώτο άκουσμα. Κάπως απότομος και… ξένος (για Last Shadow Puppets) ο ήχος, αλλά μας είχαν προετοιμάσει. Είχαμε επίγνωση για το τι θα ερχόταν. Και να την πω την αλήθεια μου, μετά από εκείνη την περίοδο με την πορωτική οπτικοακουστική τρέλα που μας μετέφεραν μέσω των teasers, εγώ ένα τέτοιο αποτέλεσμα είχα στο μυαλό μου ως Πρώτο Δείγμα Νέων Puppets.
Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 05:30 και εγώ το είχα βάλει να παίζει στη λούπα. Ετοιμαζόμουν για ταξίδι, είχα πει να κοιμηθώ λίγο, δεν κοιμήθηκα ποτέ εκείνη τη μέρα. Το θέμα όμως είναι άλλο. Εκείνη την ώρα που άκουγα κάτι εντελώς καινούριο, δεν πρόσεχα ούτε στίχους, ούτε αναφορές, ούτε σκηνικά, ούτε τίποτα. Απλώς απολάμβανα τη στιγμή.
Έλεγα ότι θα το ακούσω την επόμενη μέρα που θα ήμουν πιο ξεκούραστος. Έλα μου όμως που λίγες ώρες αργότερα, ένας γαμημένος κόμπος ήρθε να μου σφίξει το στομάχι όταν έμαθα (και μάλιστα στο Ελ Βενιζέλος, ούτε καν σε έναν χώρο που μπορείς να εκφραστεί κανείς ελεύθερα) τα τραγικά νέα για τον David Bowie… Ένα ράκος ήμουν. Μέσα κι έξω μου. Δεν ήξερα τι να κάνω, πώς να το αντιμετωπίσω. Απότομη αλλαγή συναισθημάτων. Έκλεισαν όλα για ένα διάστημα. Το χρειαζόμουν.
Όταν άνοιξαν πάλι κι όταν ηρέμησα σε τέτοιο βαθμό που να μπορούσα να ακούσω κάτι άλλο, έβαλα ξανά το Bad Habits. Εκείνη τη στιγμή που το άκουσα μετά από αρκετές ώρες, κατάλαβα κάτι: ότι μου είχα ήδη εθιστεί. Είχα εθιστεί όχι με τους στίχους (που, κατ’ εμέ, δεν έχουν να επιδείξουν κάτι άξιο αναφοράς πέρα από Σεξ, Καύλα και Πλουσιοπάροχη Αμερικανική Ζωή) αλλά με τον ρυθμό, το ύφος και το πορωτικό ριφάκι του Μάιλς. Όταν ακούς κάτι που περίμενες χρόνια, σε κυριεύει με το καλημέρα.
Και τώρα που είπα Μάιλς, έχω να σου πω ότι, εκείνες τις πρώτες στιγμές που το άκουσα, σαν να αντιλήφθηκα τον Άλεξ να παραχωρεί κάπως τη θέση του… πρωταγωνιστή στον Μάιλς. Γιατί μιλάμε ξεκάθαρα για τραγούδι του Μάιλς εδώ πέρα. Μπορεί να το έγραψαν μαζί (όπως και όλα τα τραγούδια του δίσκου – πλην του Miracle Aligner), αλλά η ένταση και το νεύρο που βγάζει ο Μάιλς καθώς τον βλέπεις στο (πορωτικό) βιντεοκλίπ να χτυπιέται και να ουρλιάζει, νομίζεις (καθώς μόνο να νομίζεις μπορείς εφόσον ήταν απλά ένα δείγμα τότε) ότι οι νέοι Puppets θα κινηθούν σε τέτοια σκληρά τραγούδια, κι ότι ο ένας θα φαίνεται περισσότερο από τον άλλον.
Και ξέρεις γιατί τα σκεφτόσουν/φοβόσουν όλα αυτά, έτσι; Η ενηλικίωση. Αυτό ήταν που φοβόσουν. Φοβόσουν το κατά πόσο θα επηρεάσει τον νέο τους ήχο και, κατ’ επέκταση, εσένα. Αλλά πώς να το κάνουμε; Τα χρόνια πέρασαν και τα αγόρια έγιναν άντρες. Η αλλαγή στη ζωή τους έφερε και αλλαγή στον ήχο, κι αυτή η αλλαγή διαφαίνεται σε κάθε στιγμή του Bad Habits. Είναι πιο σκληρό, πιο… ωμό από οτιδήποτε έχουν κάνει αλλά δεν είναι ενδεικτικό του κλίματος στο οποίο κυμαίνεται το δεύτερο άλμπουμ, όπως έχει δηλώσει και ο Τέρνερ.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «Should’ve known, little girl that you’d do me wrong, shoul’ve known by the way you were showing off»
7. Sweet Dreams, TN: Μια Μελωδική Απεικόνιση της Ερωτικής Απόγνωσης
Μετά το δυνατό Bad Habits, ακολουθεί κάτι πιο δραματικό, πιο μελωδικό, πιο… Άλεξ Τέρνερ. Κι αυτό διότι το Sweet Dreams, TN (που θυμίζει έντονα το «Running Scared» του Roy Orbison) είναι ένα τραγούδι ΚΑΘΑΡΑ Άλεξ Τέρνερ, το οποίο είναι αφιερωμένο στην κοπέλα του, την Taylor Bagley. Από πού το συμπεραίνεις αυτό; Τόσο από τους στίχους (Τέρνερ είναι αυτός, αν θέλει να περάσει ένα μήνυμα, θα βρει χίλιους τρόπους να το κάνει) όσο και από τον τίτλο του τραγουδιού. Το «TN» είναι συντομογραφία για την πολιτεία του Tennessee, από όπου κατάγεται το αίσθημα του Άλεξ.
Ο Τέρνερ το παίρνει όλο πάνω του το τραγούδι, οι στίχοι (για εκείνον που δεν ξέρει ότι πρόκειται για την κοπέλα του) μοιάζουν στοχευμένοι και βγάζουν συναίσθημα, αλλά ένα συναίσθημα ενός άντρα κι όχι ενός παιδιού. Γιατί το «I ain’t got anything to lick without you baby», δε το λες και πολύ… αθώο. Αυτός ο στίχος μάλιστα, είναι ενδεικτικός μόνο και μόνο για το γεγονός ότι έχει αλλάξει, έχει ωριμάσει και ο ίδιος ως άνθρωπος από την πρώτη του… θητεία στους Puppets. Έχει πατήσει τα 30, δεν είναι πλέον 22. Όχι ότι έχει κάποια διαφορά η απόσταση αυτών των δύο αριθμών όσο έχουν οι εμπειρίες που έχουν μεσολαβήσει έκτοτε.
Στιχουργικά κοιτώντας το, ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνη στο πλάι του. Είναι τόσο απαραίτητη για τον ίδιο που δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα («Nothing seems to stick without you baby. Ain’t I fallen in love»). Όλοι του οι φίλοι του λένε ότι έχει χάσει τα μυαλά του («And all my pals will tell me’s that I’m crazy. You bet I’m loopy alright!») και ο ίδιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του («And I just don’t recognize this fool that you have made me»).
Ο τελευταίος στίχος φέρνει στο νου το «be cruel to me, cause I’m a fool for you» από το Suck It And See (2011), εκεί όπου ο Άλεξ είχε πιαστεί (για τα καλά) στα δίχτυα της (τότε αγαπημένης του) Alexa Chung. Δεν θέλει και δεν μπορεί να σταματήσει να τη σκέφτεται. Δείχνει να τα έχει χαμένα χωρίς εκείνη δίπλα του («Darling I can’t seem to quit, completely falling to bits») ενώ ο στίχος «The idea that you’ve existed all along’s ridiculous» θυμίζει το «I’m beginning to think I imagined you all along» από εκείνο το γνωστό άσμα, το Cornerstone (2009).
«Baby we ought to fuck. Seven years of bad luck out the powder room mirror, could I have made it any clearer» τραγουδάει ο Άλεξ, ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο… παρερμηνείας. Λέει αυτό που θέλει να κάνει, ξεκάθαρα.
Οι παρομοιώσεις (σήμα κατατεθέν του Κύριου Τέρνερ όλα αυτά τα χρόνια) «It’s love like a tongue in a nostril, love like an ache in the jaw» έρχονται σε αντίθεση με την απλότητα και ειλικρίνεια των στίχων στην αρχή. «You’re the first day of Spring» της λέει, παρομοιάζοντάς την κατάσταση της καρδιάς του όπως το σκηνικό κατά το οποίο ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν και τα λουλούδια ανθίζουν, ενώ συνεχίζει με το «with a septum piercing» να κατονομάζει ουσιαστικά την Τέιλορ. Αχ, ο Έρωτας…
Όταν μιλούν οι στίχοι: «And as your shrinking figure blows a kiss, I catch and smash it on my lips»
8. Used To Be My Girl: Ο Χωρισμός Αλλάζει Τους Ανθρώπους
Αν το προηγούμενο ήταν καθαρά τραγούδι Άλεξ Τέρνερ, τότε το Used To Be My Girl είναι καθαρά τραγούδι Μάιλς Κέιν. Τα αχνά φωνητικά του Άλεξ, το κιθαριστικό σόλο του Μαιλς που σε μαγνητίζει, και μια κάπως πιο… σύγχρονη ευαισθησία στους στίχους.
Ο Μάιλς εδώ κάνει λόγο για μια γυναίκα που όχι μόνο την είχε και την έχασε, αλλά κατάφερε να τον αλλάξει, να του καθορίσει τις συνήθειες, την καθημερινότητα, τη ζωή του έκτοτε («I wanted you to know, you’re the only one that bent me this far out of shape»). Κι όχι με καλό τρόπο. Ο πρωταγωνιστής κατηγορεί τον εαυτό του για την άσχημη κατάληξη της σχέσης τους. Αυτός ο χωρισμός άφησε το σημάδι του στην καρδιά του, άλλαξε την… εικόνα του και τον μετέτρεψε σ’ έναν μελαγχολικό και κατηφή άνθρωπο («I’m a liar, I’m a cheat, a leech, a thief. The outside looks no good and there ain’t nothing underneath»). Παρόλα αυτά, το «Darling can’t you see, my heart melted in the heat, my heart melted in the heat like yours» υποδηλώνει την ιδιαίτερη έλξη που υπήρχε ανάμεσά τους. Η καρδιές τους έλιωσαν μες τη Χύτρα της Αγάπης.
Το «First impressions of the century» μου φέρνει στο νου το First Impressions Of Earth, το τρίτο άλμπουμ των Strokes, οι οποίοι (ως γνωστών) αποτελούν ιδιαίτερη αδυναμία του Τέρνερ ενώ ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού, μέσα από τους στίχους του, φέρεται να κατηγορεί συνεχώς τον εαυτό του για την κατάσταση («Finally I slipped out of reality, it must all be imaginary, she used to be my girl») – πιθανώς το «it must all be imaginary» να παραπέμπει και λίγο στο Cornerstone (Humbug, 2009) των Arctic Monkeys, εκεί όπου ο Άλεξ φανταζόταν ότι έβλεπε παντού την πρώην αγαπημένη του.
Στα πρώτα ακούσματα, μου περνούσε (σχεδόν) απαρατήρητο. Το άφησα λίγο να κάνει τις απαραίτητες… σβούρες στο μυαλό μου, και πλέον μπορώ να πω ότι αρχίζει να μ’ αρέσει επικίνδυνα. Αποτελεί και το αγαπημένο τραγούδι του Μάιλς από τον δίσκο.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «Gimme all your love so I can fill you up with hate. Girl I’m in a state, my heart melted yesterday, my heart melted yesterday like yours»
9. She Does The Woods: Ένας Σκοτεινός, Κινηματογραφικός Έρωτας
Και φτάνουμε σ’ αυτό που περίμενα εδώ και ώρα – όχι ότι τα προηγούμενα δεν κατάφεραν να με… εντυπωσιάσουν αρκετά, αλλά το She Does The Woods, από τη στιγμή που βγήκε το tracklist, το είχα… σταμπάρει άγρια (κι όχι αδίκως καθότι φαίνεται τώρα). Για μερικούς μπορεί να περνάει… απαρατήρητο, για άλλους να ακούγεται… μια-δυο φορές, αλλά για μένα αυτά δεν ισχύουν.
Είναι κάποια τραγούδια που ξεχωρίζουν από το πρώτο τους άκουσμα στην καρδιά σου. Είναι κάποια τραγούδια για τα οποία έχεις αυτή την έντονη επιθυμία να μάθεις τι κρύβεται από πίσω. Αυτό είναι ένα από αυτά. Ήταν Έρωτας Με Το Πρώτο Άκουσμα. Ένας Έρωτας άκρως σκοτεινός και στοιχειωμένος. Ένας Έρωτας κινηματογραφικός!
Ξέρεις, εγώ έχω την τάση να… κολλάω σε μουσικές λέξεις, και να ψάχνω πίσω από αυτές. Από την αρχή μου είχε κάτσει στο μάτι αυτό το «She» στον τίτλο. Δε κρύβω ότι σκέφτηκα κατευθείαν το αγαπημένο μου «She’s Thunderstorms» (Suck It And See, 2011), οπότε κατηύθυνα τη σκέψη μου προς τα κει, προς το συναίσθημα. Προφανώς ο Άλεξ έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τους ερωτικούς στίχους όλα αυτά τα χρόνια (πράγμα που μόνο η καρδούλα του γνωρίζει πως το καταφέρνει).
Εδώ ο Άλεξ φαίνεται να χρησιμοποιεί ξανά την υπέροχη τεχνική του, αυτή της Ποίησης, αλλά με ορισμένες διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν. Πέραν, λοιπόν, της Λυρικής, της Μελωδικής και της Στιχουργικής Ποίησης, εδώ ο Κύριος Τέρνερ συνθέτει ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό, και η Ποίηση γίνεται Σκοτεινή, Ερωτική, Κινηματογραφική.
Το τραγούδι είναι γεμάτο αναφορές σε μια γυναικεία παρουσία και στη μαγική της ικανότητα να τον… αφοπλίζει με όσα κάνει. Ομορφαίνει τη ζωή του, τον κάνει να χάνεται στη στιγμή. Όποτε είναι μαζί της, νιώθει πως… εξαφανίζονται από τον χάρτη, πως κανείς δεν τους βλέπει, κανείς δεν τους παρατηρεί («They pass us by and we’re just out of view, they don’t have a clue, they’re in ones they’re in twos, they’re in sensible shoes, they’re in purple cagoules»).
Το απόλυτα μελωδικό «She’ll jump in the river, you’ll wish you’re the water» υποδεικνύει την τόσο ακατανίκητη επιθυμία του να είναι μαζί της. Ένα στίχος ο οποίος θυμίζει και λίγο το Arabella των Monkeys (AM, 2013 – «Wraps her lips round the Mexican coke, makes you wish that you were the bottle»).
Και οι… Τερνερισμοί συνεχίζονται. «She turns my back to the earth and shows me that’s where I’m meant to be. I hear the chirps from the birds as if they heard somebody coming. I see her lit from behind looking down on me. In front of a natural tapestry that’s like a spirograph of branches that dance on the breeze». Έπος, Αριστούργημα!
Όταν μιλούν οι στίχοι: «You’d do the moon and back twice easy just to kiss half of her mouth, she’s what it’s all about»
10. Pattern: Θα Μπορούσα Να Είχα Αυτόν Τον Χορό; (Αναγεννησιακοί Μελωδικοί Συναισθηματισμοί)
Λίγο πριν το τέλος, ανάλαφροι και σέξι (μαζί με την κιθάρα και τα βιολιά) ήχοι συνθέτουν το Pattern, το οποίο σε μεταφέρει νοερά σε μια disco, όπου σε περιμένει μια όμορφη γυναίκα. Σου προτείνει να χορέψετε υπό τη συνοδεία αυτού του τραγουδιού. Γίνεται ν’ αρνηθείς;
Το ριφάκι του συγκεκριμένου τραγουδιού μου είχε κολλήσει για μέρες στο μυαλό, και το σιγοτραγουδούσα όπου κι αν πήγαινα. Είναι το ξεκίνημά του εκείνο που σε μαγεύει, που σε παρασέρνει κατευθείαν – εκείνο το απολύτως μελωδικό, ερωτικό και ρυθμικό ξεκίνημα.
Ο πρωταγωνιστής δεν διάγει και τις καλύτερες μέρες της ζωής του. «Come down tapping on the glass as I lock the passenger door. Somehow it got in the back, now I can’t relax anymore» μας τραγουδάει και φαίνεται σαν κάτι να τον ενοχλεί, να ταράζει την ψυχική του ηρεμία. Πέφτει στην παγίδα της Σκέψης. Κάτι συνέβη το προηγούμενο βράδυ («Last night got a hold of me, I can’t wrestle free from my head»).
Προσπαθεί να αντισταθεί, να μην υποκύψει στις σκέψεις του. Παρομοιάζει την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται με την προσπάθεια μια αράχνης να αναρριχηθεί αλλά να πέφτει, να γλιστράει συνεχώς («And I slip and I slide like a spider on an icicle, frozen in time»). Αναρωτιέται αν, όταν όλα τα φώτα της πόλης σβήσουν, οι σκέψεις του πάρουν σάρκα και οστά. Αναρωτιέται αν δεν τον αφήσει να κοιμηθεί ήρεμος και ατάραχος («Wonder whether I’ll grow curious, when old Dr. Dusk comes to call for me»).
Μες τη νύχτα όμως, ο πρωταγωνιστής αισθάνεται μια… ηττοπάθεια. Γνωρίζει καλά ότι δεν θα καταφέρει να μη την σκεφτεί. «She’ll outmuscle me, certainly, in the end», φωνάζει η καρδιά του. Ίσως του συμπεριφέρεται κάπως… διαφορετικά τη νύχτα, κάτι το οποίο τον κάνει να την ποθεί ξανά και ως αποτέλεσμα, να μην μπορεί να κοιμηθεί.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «Rough start but we all know that dance. Do those old boots remember the steps?»
11. Dream Synopsis: Όνειρα και Ερωτικές Διηγήσεις
Και για το τέλος έρχεται άλλο ένα (το δεύτερο πιο συγκεκριμένα, μαζί με το Sweet Dreams, TN) εντελώς Άλεξ Τέρνερ Τραγούδι, το οποίο κάνει λόγο για Εξιστορήσεις Ονείρων – ιδιαίτερων και ερωτικών ονείρων. Το Dream Synopsis αποτελεί μια πολύ γλυκιά και μελωδική μπαλάντα που, μαζί με την υπέροχη χροιά του Τέρνερ, θυμίζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό το σάουντρακ του Submarine (2010). Το ύφος, ο ρυθμός, οι στίχοι, όλα!
Ο Άλεξ, λοιπόν, στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, μας διηγείται ιστορίες από τα όνειρά του. Πώς να είναι άραγε τα όνειρα του Άλεξ Τέρνερ; Έχουν κρυφτεί με την κοπέλα του στην κουζίνα και φιλιούνται, με τον φόβο μήπως τους… τσακώσει το αφεντικό, ενώ συνεχίζει κάνοντας αναφορά στον τόπο που μεγάλωσε (και το μέρος στο οποίο πρωταγωνίστησαν οι… εφηβικές τρέλες στο πρώτο άλμπουμ των Arctic Monkeys «Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not»), το Σέφιλντ («And a wicked gale came howling up though Sheffield City Centre»).
Θέλω να σταθώ λιγάκι εδώ πέρα. Ο Άλεξ, ακόμα και τώρα που έχει γίνει ένα με την πλουσιοπάροχη ζωή του Λος Άντζελες, δεν διστάζει κάθε φορά να δείχνει την ιδιαίτερη αγάπη που έχει για την πατρίδα του. Πέραν του τατουάζ που έχει στο χέρι του, αναφέρεται με θέρμη στο μέρος στο οποίο μεγάλωσε. Μάλιστα, όπως δήλωσε κι ο ίδιος πρόσφατα, του λείπει το Σέφιλντ, το οποίο και επισκέφτηκε τα Χριστούγεννα για να δει οικογένεια και φίλους. Αυτή, λοιπόν, η κίνηση (για μένα, τουλάχιστον) υποδεικνύει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που, όσο κι αν έχει εξελιχτεί στην… εκνευριστική (για μερικούς) περσόνα με το τουπέ και το ζελέ στο μαλλί, εξακολουθεί να μην ξεχνάει τις ρίζες του.
Ο στίχος «There was palm tree debris everywhere and a Roman Colosseum» συνεχίζει τα… περίεργα όνειρα που βλέπει ο Άλεξ. Τόσο τα Φοινικοειδή δέντρα (που εξαπλώνονται από άκρη σε άκρη στο Λος Άντζελες) όσο και το Κολοσσαίο, έρχονται να ενισχύσουν την… αύρα αλλαγής που έχει υποστεί ο Άλεξ τα τελευταία χρόνια.
Σ’ ένα άλλο όνειρο, πέρα από τον τόπο καταγωγής του, αναφέρει (ενδεχομένως) την κοπέλα του, καθώς και τον Μάιλς (τον οποίον κατονομάζει κιόλας). «And the snow was falling think and fast, we were bombing down Los Feliz. It was you and me and Miles Kane» τραγουδάει ο Άλεξ κι εμείς (με μια μικρούλα επιφύλαξη καθώς το τραγούδι μπορεί να ήταν ήδη γραμμένο προτού η Τέιλορ εμφανιστεί στη ζωή του) θεωρούμε ότι αναφέρεται στην Κυρία Bagley, με την οποία ο φακός τους έχει αποθανατίσει αρκετές φορές να κάνουν σκι (εξ’ ου και ο στίχος με το χιόνι, ενδεχομένως). Ήταν κι ο (κατονομαζόμενος) Μάιλς μαζί τους στο όνειρο του Άλεξ. Ο Μάιλς ο οποίος, οφείλουμε να το πούμε, πως διατηρεί άψογη σχέση με την Τέιλορ.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «Visions of the past and possible future shoot through my mind and I can’t let go. Inseparable opposing images, when can you come back again?»
[Bonus Track] Bourne Identity: Η Τεχνική Της Μουσικής Νοσταλγίας
Το Bourne Identity αποτελεί το b-side του single ‘Bad Habits’, θυμίζει λίγο Beatles (στις αρχές τους) καθώς και ακολουθεί τη μουσική/στιχουργική ροή του Submarine. Νοσταλγική διάθεση, στίχοι για αληθινό χαρακτήρα vs δημόσια εικόνα και όμορφη ενορχήστρωση να το περιβάλλει.
Όταν μιλούν οι στίχοι: «I feel like the sequel you wanna see but you were kinda hoping they would never make»
Απόπειρα Αποτίμησης (Που Πάντα Καταλήγει Σε Προσωπικές Σκέψεις…)
Αυτοί είναι οι νέοι Last Shadow Puppets. Άλλαξαν λίγο, δε νομίζεις; Μα φυσικά και άλλαξαν. Τι περίμενες, να συνεχίσουν να μιλούν μόνο για πληγωμένες αγάπες και καταραμένους έρωτες όπως το 2008 με το πρώτο τους άλμπουμ; Τότε ήταν 22, τώρα είναι 30. Έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια.
Ο καθένας έχει ακολουθήσει τον δρόμο του και, καθώς αποφάσισαν ότι η ώρα είχε φτάσει για να… αναγεννηθούν οι Puppets, ο Άλεξ και ο Μάιλς διατήρησαν την κινηματογραφική άποψη του μουσικού αυτού project, αλλά πρόσθεσαν και τα δικά τους στοιχεία – αυτά που απέκτησαν από τις εμπειρίες τους τα χρόνια που ακολούθησαν το εξαιρετικό ‘The Age Of The Understatement’.
Καθώς ολοκληρώνεται η παρουσίαση των τραγουδιών στην καρδιά σου, σκέφτομαι αν με έχει ικανοποιήσει το αποτέλεσμα – ή καλύτερα, αν ήταν αυτό που περίμενα, αυτό που προσδοκούσα (για να ταιριάζει και με τον τίτλο του άλμπουμ). Και τι έχω να απαντήσω στον εαυτό μου;
Έχω να απαντήσω πως ναι, ήταν αυτό που περίμενα. Ήταν αυτό που τόσα χρόνια ανέμενα και ναι, προφανώς και ήμουν προετοιμασμένος για αυτό το νέο, το ολίγον διαφορετικό στοιχείο που ενδεχομένως να… χαλούσε (λίγο-πολύ) την τόσο όμορφη ιδέα που είχα φτιάξει τότε στο μυαλό μου αλλά λαμβάνοντας όλα όσα μεσολάβησαν από το 2008 έως και το 2015 (όταν και ηχογραφήθηκε το δεύτερο άλμπουμ), καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: δεν με εντυπωσίασε τόσο όσο με ενθουσίασε. Γιατί, όπως και να το κάνεις, το comeback ενός τέτοιου super group με τέτοια απήχηση στον Μουσικό Κόσμο και με τέτοιο κοινό, το περιμένεις εναγωνίως. Περιμένεις να δεις τι θα… σκαρώσουν αυτή τη φορά, μετά από 8 χρόνια, για να σε κάνουν να θες να τους ακούσεις ξανά. Όχι απαραίτητα με την ίδια θέρμη – καθώς τα χρόνια περνούν – αλλά η Αγάπη για τη Μουσική, δεν πεθαίνει. Δεν πεθαίνει ούτε τώρα, ούτε και θα πεθάνει ποτέ.
Όλα μου φαίνονται διαφορετικά στο νέο αυτό άλμπουμ των Last Shadow Puppets: από μουσικές επιρροές και στίχους μέχρι αλλαγές στα συναισθήματα και στις σκέψεις που κάνεις όσο ακούς τα τραγούδια. Και αυτό είναι πέρα για πέρα λογικό. Έχουν τριανταρίσει πλέον. Δεν είναι παιδιά πλέον. Παιδιά ήταν τότε, κι εμείς, ίσως, επιλέγουμε να τους θεωρούμε ακόμα τέτοια. Κακώς, βέβαια. Τώρα έχουν γίνει άντρες. Έχουν αποτινάξει από πάνω τους όλα αυτά που ζούσαν, ένιωθαν και σκέφτονταν τότε και πλέον, έχουν χαράξει μια συγκεκριμένη μουσική πορεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι η περσόνα Άλεξ Τέρνερ και η… αγριότητα του Μάιλς Κέιν.
Σκέφτομαι πώς να κλείσω ένα τόσο μεγάλο άρθρο. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Σκέφτομαι εκείνη την ώρα που θα είμαι στον δρόμο για τη Μαλακάσα. Κυριακή, 5 Ιουνίου, κρατώντας το χέρι σου, και τραγουδώντας ρυθμικά παλιά και νέα τραγούδια τους. Σε αυτό το αγαπημένο μέρος, το οποίο επισκέφτηκα για πρώτη φορά πέρσι τέτοιες μέρες, για τη συναυλία των Black Keys.
Λοιπόν. Αποφάσισα πως θέλω να το κλείσω. Κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι νοητά σ’ εκείνη τη στιγμή, σ’ εκείνο το μέρος. Γιατί, ποιο το νόημα να το κρύβω; Είμαι 20, περπατάω με ρυθμό κανονικό προς τα 21, και δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που θα δω αυτό το μουσικό project, για πρώτη φορά στα χρονικά, μπροστά στα μάτια μου. Όσο κι αν έχουν αλλάξει οι ίδιοι σαν χαρακτήρες από τότε, όπως και η σκηνική τους παρουσία, δε μειώνεται αυτό το όμορφο καρδιοχτύπι που αισθάνεσαι όταν περιμένεις να βγουν στο stage.
Και ναι. Προφανώς και περιμένω να ακουστεί το Standing Next To Me (λογικά προς το τέλος της συναυλίας) για να νιώσω ολοκληρωμένος εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ…
If you like this, check also this: Muse: Deconstructing Drones (by Tasos Z.)
