Πάλι Όχι Μουσική
(Στάχτη και Μίσος)
Χτες γύρισα από τις διακοπές μου. Γέμισα μπαταρίες και είχα την απίστευτη όρεξη να γράψω για μουσική εδώ στο Υπόγειο. Για νέα κομμάτια και για νέους δίσκους, για όσα άκουγα και ανακάλυψα τις είκοσι μέρες που έλειπα. Είχα τρελή όρεξη.
Τελικά δεν θα γράψω για μουσική.
Πριν προλάβω να ανοίξω τις βαλίτσες μου, η κόλαση ξεκίνησε. Για ακόμα μία φορά. Και δεν έχω τι άλλο να γράψω για τη χώρα που καίγεται απ'άκρη σ'άκρη, τα έγραψα όσα σκεφτόμουν και τον περασμένο Ιούλιο και πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι... Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βλέπω τις γλώσσες της φωτιάς να εμφανίζονται στις κορφές της Πάρνηθας.
Το ότι όμως κάποιοι συνάνθρωποί μας -είναι άραγε άνθρωποι;- πανηγύρισαν τον θάνατο 26 προσφύγων, ανάμεσά τους και δύο παιδιά, στο δάσος της Δαδιάς με αποτέλειωσε. Όχι ότι δεν το περίμενα όμως... Έχω εδώ και χρόνια αφουγκραστεί και νιώσει το μίσος που φυτρώνει σαν σαρκοφάγο τέρας ανάμεσα στους Έλληνες, από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας άρχισε αχνά να φαίνεται, θέριεψε τα χρόνια της Χρυσης Αυγής, στο δημοψήφισμα του 15 απέδειξε πως μπορεί να επιβιώνει και να μεταλλάσσεται σε διάφορα πεδία και συνθήκες και έκτοτε βασιλεύει - στους δρόμους και στα σπίτια, στα πληκτρολόγια και στις οθόνες, παντού.
Και φτάσαμε σήμερα που κάηκαν ζωντανοί 26 άνθρωποι, ανάμεσά τους και δύο παιδιά, και σκάνε κάτι μακάβριοι τύποι στα social media και σχολιάζουν για "φουρνιστά λαθροπιθήκια", για τα "καλά νέα της ημέρας" και για "θεία δίκη". Η θεία δίκη θα είναι όσοι γράφουν τέτοιες μισανθρωπιές να τρέχουν κάποτε για να σώσουν τις ζωές τους... Τι συμβαίνει μέσα σε αυτές τις ψυχές είναι κάτι που χρόνια αναρωτιέμαι και δεν βγάζω άκρη. Τι συμβαίνει, αλήθεια;
Αυτά. Δεν έχει μουσική (ούτε) σήμερα.
