4+1 Δίσκοι Από Το 2017
by George Dimitriadis
Λίγο πριν φύγει το 17, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, συμβαίνει μέσα μου η καθιερωμένη ανασκόπηση. Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να κάνω μια γενική σούμα. Χωρίζω τη χρονιά που φεύγει σε δυο μέρη, στην πραγματική χρονιά, την καθημερινότητα και τη μουσική χρονιά.
Και ενώ η καθημερινότητα μας, έχει καταλήξει να είναι μια μάχη, μάλλον για επιβίωση, οι δυσκολίες διαδέχονται η μια την άλλη, οι μέρες περνάνε, χωρίς πάντα να τις καταλαβαίνουμε, το 2017 μουσικά, ήταν ένα μεγάλο φωτεινό πάρτυ, ένα καταφύγιο ομορφιάς, ένας τρόπος να μιλησουμε μια γλώσσα που μπορεί να καταλάβουν όλοι, αρκεί να θέλουν.
Ακολουθεί η δική μου λίστα, με τα 4+1 αγαπημένα μου δισκάκια για τη χρονιά που φεύγει. Αδυνατώ να βρω ένα δικό μου, εσωτερικό σύστημα κατάταξης και έτσι δεν υπάρχει αριθμητική σειρά. Η σειρά αναφοράς είναι τυχαία.
Wolf Alice - Visions of A Life
Αυτός εδώ είναι ένας υπέροχα παράξενος δίσκος. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το πρώτο single, το τρομερό Yuk Foo, είχα σκαλώσει καθισμένος στη θέση του οδηγού στο αυτοκίνητο, προσπαθώντας να καταλάβω αν πρόκειται στ΄αλήθεια για τους νέους Wolf Alice.
Εν τέλει, αυτή είναι η ομορφιά του Visions of a Life: Δεν ακούγεται σαν το debut album της μπάντας, είναι ασύγκριτα πιο δυνατό, ενώ δεν μπορείς τόσο εύκολα να του κολλήσεις μια λέξη δίπλα στο genre.
Ποικιλλία ήχου και ρυθμού, με σαφείς ψυχεδελικές noise rock αναφορές, ήδη από το δεύτερο αλμπουμ τους, οι Wolf Alice πειραματίζονται και μας κρατούν σε μια γλυκιά εγρήγορση, σε όλη τη διάρκεια του CD.
Protomartyr - Relatives in Descent
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο ισοπεδωτικές στιγμές της χρονιάς. Βαθιά πολιτικοποιημένος ο δίσκος των Protomartyr, μας έρχεται μετά την εκλογή Trump και ο Casey δεν μασάει τα λόγια του. Φτύνει λέξεις αγωνίας για το χάος που έρχεται, την παρακμή που θα επεκταθεί, αλλά και την αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί και την ελπίδα που τελικά θα κερδίσει.
Όλη αυτή η χειμαρρώδης αφήγηση στίχων, ντύνεται με μερικές από τις πιο ατόφιες και ουσιαστικές πανκ μουσικές στιγμές της μπάντας.
Δεν ήταν ποτέ ένα fun συγκρότημα, δεν αφορά πολύ κόσμο και αυτό ποτέ δεν τους ένοιαξε.
Slowdive - Slowdive
22 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, το Pygmalion, επιστρέφουν το ίδιο φρέσκοι ηχητική και στιχουργικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε.
Επίσης, η μπάντα ακούγεται δεμένη, σαν να έκανε πρόβες μυστικές, σε όλη τη διάρκεια της απουσίας της.
Ο δίσκος αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος, ενώ όποιος τους είδε φέτος λάιβ, ξέρει ότι έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ήρθε για να μείνει, χωρίς καμία διάθεση για αρπαχτή ή ένσημα.
Οι Slowdive ήταν πάντα μπροστά από την εποχή τους. Πλέον, έχοντας συγχρονίσει το βήμα τους με την εποχή, βγάζουν τη γλώσσα, περνώντας περιφρονητικά δίπλα από τα πτώματα της Britpop. Την ίδια στιγμή, τα Melody Maker και NME της εποχής και τα ειδωλά τους κάνουν πλέον μουσική, μάλλον στο Twitter.
Υπέροχοι.
The National – Sleep Well Beast
Άλλος ένας δίσκος, ο οποίος ασχολείται θεματικά, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Η μπάντα έχει τα αυτιά της ανοιχτά, αφουγγράζεται τον κοινωνικό αναβρασμό, τη δυσκολία, τον άνθρωπο. Ταυτόχρονα, άνθρωποι και οι ίδιοι, αφήνουν τα συναισθήματα τους να φανούν. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι μικρές, καθημερινές ιστορίες, που φανερώνουν τον προβληματισμό, το άγχος ακόμα και την αγωνία του Matt και των υπόλοιπων.
Ο δίσκος, κατά τη γνώμη μου, δεν συστήνει κάτι νέο μουσικά, όμως οι στίχοι έχουν μια αμεσότητα που αγγίζει τον απλό άνθρωπο, ακριβώς γιατί έχουν γραφτεί από τέτοιους.
Στο κεφάλι μου, οι National είναι οι νέοι REM. Αν το εμβληματικό Trouble Will Find You, ήταν η δική τους εμπορική στιγμή, όπως το Out Of Time, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που επανασυστήνει την μπάντα, όπως ακριβώς έγινε με το Automatic For The People. Με λίγη τύχη, ακολουθούν Monster και New Adventures in Hi-Fi.
+ R.E.M – Automatic For The People
Το κειμενάκι για τους National, μου δίνει μια υπέροχη πάσα, να αναφερθώ σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ.
Το 8ο άλμπουμ των REM κυκλοφόρησε πριν 25 χρόνια, για την ακρίβεια στις 05/10/1992. Πρόκειται για έναν δίσκο που γεννούσε ασταμάτητα singles και καταφέρνει να ακούγεται ως σήμερα φρέσκο, επίκαιρο, μιας και διαπραγματεύεται την απώλεια, την απελπισία και το θυμό. Ακούγεται ακόμα δυνατά.
Οι National, πιο πάνω, μας μιλούν για την καταιγίδα που έχει ξεσπάσει στον κόσμο. Οι REM, πίσω στο 1992, μας μίλησαν για τα σύννεφα που είχαν αρχίσει, ήδη από τότε να μαζεύονται.
Η ιστορία λέει ότι η μπάντα, θέλοντας να απαλλάγεί από τις ακουστικές φόρμες του Out Of Time, κλείστηκε στο στούντιο, χωρίς τον Stipe. Οι υπόλοιποι, κατά τη διάρκεια ηχογράφησης των πρώτων ντέμο, άλλαζαν τα όργανα που έπαιζαν. Ο Mills έπαιζε μαντολίνο, ο Berry μπάσο και ο Buck πιάνο. Απέκλεισαν τα ντραμς, κάτι που θα τους έδινε ελευθερία κινήσεων. Τελικά, λόγω της αγωνίας τους να μην ακούγεται τόσο low tempo, μάλλον έκαναν το ακριβώς αντίθετο.
Όταν ο Stipe άκουσε τα ντέμο αυτά, μάζεψε την μπάντα στην Νέα Υόρκη στα ξακουστά Bearsville studios, το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που έπρεπε και ο Stipe πήρε μια κασέτα, κατέβηκε στην Ατλάντα και έγραψε τα φωνητικά.
Το 1992 οι REM ήταν η πιο σημαντική μπάντα της Αμερικής. 25 χρόνια μετά, η μπάντα κυκλοφόρησε μια ειδική, επετειακή έκδοση του Automatic for the People. Είμαι σίγουρος όμως, ότι κανείς δεν χρειάζεται αυτο το box set για να καταλάβει το μεγαλείο, τη διαχρονικότητα και την αρτιότητα αυτού του σπουδαίου άλμπουμ.
