Τα 10 Καλύτερα Live
Της Ζωής Μου Ως Σήμερα
Ο καταιγισμός ανακοινώσεων φοβερών και τρομερών ονομάτων για το φετινό συναυλιακό Καλοκαίρι (TLSP, MUSE, Sigur Ros, Editors, Beirut), αλλά και οι φήμες που λένε πως έπεται και συνέχεια (P.J. Harvey, Radiohead, Massive Attack) με έβαλαν σε ένα ασυνείδητο τριπάκι να σκεφτώ τα καλύετρα live που έχω δει στη ζωή μου ως τώρα. Let’s proceed...
1. Τρύπες - Ρόδον, Αθήνα - 6,7 & 8/12/1996
Από το 1993 έως και το 1997 που έφυγα για σπουδές στην Αγγλία, πρέπει να είδα live τις Τρύπες 30 φορές, πήγαινα σε όλα τα live τους στην Αθήνα, όλες τις μέρες. Έτσι είχα κάνει και το Δεκέμβριο του 96, ήμουν στο Ρόδον και την Παρασκευή (με μεγάλη παρέα) και το Σάββατο (μ’ενα φίλο μου) και την Κυριακή (μόνος μου). Τη Δευτέρα η τότε κοπέλα μου με χώρισε γιατί είπε πως βάζω τις Τρύπες πάνω απ’τη σχέση μας. Προφανώς... Η συναυλιακή εμπειρία των Τρυπών εκείνη την πενταετία είναι κάτι που πολύ δύσκολα περιγράφεται, ειλικρινά. Θα μπορούσα να διαλέξω οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία από εκείνη την περίοδο, διάλεξα το συγκεκριμένο τριήμερο, διότι το setlist περιλάμβανε υπερκομμάτια και από το Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι, το οποίο είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν.
2. Godspeed You! Black Emperor - Gagarin, Αθήνα - 4/6/2003
Αν και έχουν περάσει 13 (πολύ πυκνά για τη ζωή μου) χρόνια, οι αναμνήσεις από αυτό το live δεν ξεφτίζουν με κανέναν τρόπο, παρόλο που έχουν πάρει πια τη μορφή μιας David Lynch-ικής ονειρικής συρραφής εικόνων και ήχων χωρίς μέση και τέλος: πολύς πολύς κόσμος, εγώ ακουμπάω σε μια κολόνα του εξώστη και καπνίζω πάντα με το χέρι σε ανάταση για να μην κάψω του διπλανούς μου, βιολιά, κιθάρες που νομίζω πως (με) σφάζουν, απόκοσμες εικόνες στα video wall, καμία φωνή, μονάχα εκθαμβωτική μουσική, μέχρι τέλους και μέχρι η καρδιά μου να γίνει κόμπος και παραλίγο να σπάσει.
setlist
3. Nick Cave & The Bad Seeds - Brixton Academy, Λονδίνο - 6/5/2001
Λίγους μήνες πριν την τελική μου αναχώρηση από το Νησί, μιας και οι σπουδές μου στο Λονδίνο όδευαν προς το τέλος τους, κατηφόρισα στο Brixton να δω το Νικόλα, μαζί με τον κολλητό μου συμφοιτητή Ηλία. Καθήμενοι στις αλα-σινεμά πολυθρόνες του Brixton Academy είδαμε τον νο1 αγαπημένο μου ever μουσικό σε μία τρομακτικά συγκινητική και φορτισμένη παράσταση. Μην μπορώντας να εξωτερικεύσω τα άπειρα και εξαιρετικά έντονα συναισθήματά μου χορεύοντας, ούτε καν με το να σηκωθώ όρθιος, στο Fifty Feet Of Pure White Snow ξέσπασα σε κλάματα και λυγμούς με τον Ηλία να μου λέει “Ρε μαλάκα τι κάνεις, πας καλά; Έχουμε γίνει ρόμπες, ρε μαλάκα, ξεκόλλα!”.
setlist
4. Kasabian - Alcatraz, Μιλάνο - 18/2/2010
Πλάκα-πλάκα από κείνη τη μέρα που ήταν η πρώτη μου φορά, έχω δει τα αγαπημένα μου αγγλόνια άλλες τρεις, μία μαζι με τους Arctic Monkeys στη Bologna και άλλες δύο στα Ejekt στην Αθήνα. Στην περίπτωση των Kasabian, φαίνεται πως μετράει μέσα μου η μαγεία της πρώτης φοράς, η οποία μάλιστα συνέβη κάτω από ιδανικές συνθήκες: οι Kasabian είχαν μόλις κυκλοφορήσει τον καλύτερό τους δίσκο ως τώρα (και μάλλον δεν θα τον ξεπεράσουν ποτέ), το West Ryder, και -μεταιχμιακά- δεν είχαν γίνει ακόμα arena band (αυτό θα συνέβαινε ένα χρόνο μετά με το Velociraptor). Ήταν μάλλον μία από τις τελευταίες φορές που θα έπαιζαν σε κλειστό σχετικά μικρό χώρο, μπροστά σε 2.000 κόσμο. Ήμασταν εκεί, πολύ κοντά στη σκηνή, χωρίς σπρωξίματα και πανικούς, πηγαινοερχόμασταν στο bar σαν στο σπίτι μας, σπάσαμε σαν καλοί Έλληνες τον non-smoking rule παρασέρνοντας μαζί και κάποιους Ιταλούς που μας έκαναν τράκα, ακούσαμε στο τέλος και το υπέρτατο Doberman, το οποίο από τότε δεν έχει ξαναεμφανιστεί στα setlists της μπάντας (τουλάχιστον ολόκληρο).
setlist
5. The Smashing Pumpkins - Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα - 9/6/1998
Αν στην περίπτωση των Kasabian μέτρησε ο νόμος της πρώτης φοράς, στην περίπτωση των Pumpkins δε συνέβη το ίδιο: τους είχα δει για πρώτη φορά 4 μήνες πριν στο Λονδίνο πληρώνοντας εισιτήριο 120 λίρες στη μαύρη αγορά (η συναυλία είχε γίνει sold out σε 1 ώρα), τους είχα δει και το Νοέμβριο του 2000, στην τελευταία συναυλία της μπάντας στην Ευρώπη με το “κανονικό” lineup πριν τη διάλυσή της. Παρόλα αυτά, η “μεσαία” μου, στα πάτρια εδάφη του Λυκαβηττού ήταν η καλύτερή μου. Τη στιγμή που έπεσαν οι πρώτες νότες από το riff του σπαρακτικού Tear ξεκίνησε να ψιλοβρέχει τη θυμάμαι σαν τώρα. 18 χρόνια μετά. Όπως και τις στιγμές που διήρκεσε του solo στο Through The Eyes Of Ruby, ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη χάρη σε μια σειρά από 7-8 νότες παιγμένες από μία ηλεκτρική κιθάρα.
setlist
6. Blur - Wembley Arena, London - 9/12/1997
Ένα πρωί του Μάη του 1997, ήρθε με το ταχυδρομείο ένας ροζ(!) φάκελος. Αποστολέας μία φίλη μου που σπούδαζε στο Λονδίνο. Τον Σεπτέμβριο θα πήγαινα και γω να τη βρω εκεί, καθώς θα ξεκινούσα τις σπουδές μου στην πρωτεύουσα της Γηραιάς Αλβιώνας. Άνοιξα το φάκελο και μέσα βρήκα ένα εισιτήριο για συναυλία των Blur, για το Δεκέμβριο που θα ερχόταν μετά από 7 μήνες! Η 9η Δεκεμβρίου κάποτε έφτασε και με βρήκε στην αρένα του Wembley, αγκαζέ με τη φίλη μου να απολαμβάνουμε την παρέα του Albarn στα καλυτερά της. Αν και εδώ δεν μπόρεσα να σπάσω τον non-smoking rule, την πάλεψα μια χαρά ακάπνιστος και έζησα μία εκπληκτική συναυλιακή βραδιά. Τους Blur τους ξαναείδα 2 χρόνια αργότερα στο Rockwave, όπου λόγω του ελληνικού κοινού που δεν του άρεσε το “13” και φώναζε για να ξανανέβουν οι Placebo στη σκηνή, ο Albarn είχε ξενερωσει και το live ήταν μια σούπα.
setlist
7. Goat - Gagarin, Athens - 17/10/2015
Το περίμενα με την ανακοίνωσή της πως αυτή η συναυλία θα έμπαινε στην λίστα με τις καλύτερες της ζωής μου, όπερ και εγένετο. Και όχι δεν είμαι προκατειλημένος, γιατί και τους Black Keys περίμενα πέρσι πώς και πώς, μα δεν θα τους βρείτε με κανέναν τρόπο εδώ, ίσα-ίσα εάν η λίστα ήταν ένα τοπ με τις συναυλιακές απογοητεύσεις μου, το ντουέτο από το Akron του Ohio θα κατείχε περίοπτη θέση. Αντιθέτως, οι μασκοφόροι Σουηδοί Goat συνάντησαν και ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου με ένα καθηλωτικό και μυσταγωγικό live performance που με πήρε και με σήκωσε στα μαύρα ταβάνια του Gagarin και ακόμα πιο πάνω. Όπως είχα γράψει και στη συναυλιακή ανασκόπηση του 2015, “αν έμπαινε μέσα στο Gagarin o Διόνυσος εκείνο το βράδυ θα ρωτούσε γεμάτος ενθουσιασμό ‘Τι φάση;’ και ευθύς αμέσως θ’άρχιζε τα δικά του”...
setlist
8. Radiohead - Θέατρο Λυκαβηττού - 27/6/2000
Δεκαέξι χρόνια πριν είχε συμβεί αυτό που ακούγεται έντονα πως θα συμβεί φέτος: οι Radiohead πάτησαν Ελλάδα και ανέβηκαν στη σκηνή του Λυκαβηττού. Οριακά πριν αρχίσουν τις ηλεκτρονικές και απόκοσμες περιπέτειές τους, τις οποίες ποτέ δεν αγάπησα με πάθος να πω την αλήθεια, μας έδωσαν μία one of a kind μουσική παράσταση βασισμένη σε ένα κατά παραγγελία setlist, το οποίο περιλάμβανε και το rarity ασύλληπτο και στοιχειωμένο Talk Show Host.
setlist
9. Portishead - Brixton Academy - 26/11/1997
Το trip hop σχήμα από το Bristol έχει μόλις κυκλοφορήσει τον δεύτερο self-titled δίσκο του. Μαζί με το debut Dummy αποτελούν δύο από τις πιο καλές κυκλοφορίες του είδους (και όχι μόνο) των 90’s (και όχι μόνο). Όλες αυτές οι κομματάρες από αυτά τα δύο albums παιγμένες από μία μπάντα που στα live στην ουσία έπαιζε πανκ και τραγουδισμένες από μία front(wo)man όχι απλά χαρισματική, αλλά εξωγήινη, συνέθεσαν μία συναυλιακή εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ και το πόσο κατουριόμουνα στο μετρό της σαρανταπεντάλεπτης επιστροφής από το Νότιο στο Βόρειο Λονδίνο. Λίγο ακόμα και θα με έγραφαν οι Βρετανικές εφημερίδες για προσβολή της δημόσιας αιδούς.
setlist
10. The Black Angels - Fuzz - 4/12/2013
Οι Μαύροι Άγγελοι από το Τέξας είναι μία από τις καλύτερές μου μπάντες τα τελευταία 6-7 χρόνια, οπότε η παρθενική τους εμφάνιση στα μέρη μας το Δεκέμβριο του 2013 ήταν για μένα μία σούπερ είδηση από μόνη της. Η συναυλία ήταν αυτό που περίμενα, ένα υπερεμπνευσμένο -σταδιακά ολοένα και περισσότερο χασιματικό- ψυχεδελικό ταξίδι, το οποίο έκρυβε και ένα ασύλληπτο φινάλε (Black Isn’t Black). Μοναδικό ελάττωμα της συγκεκριμένης συναυλίας ήταν... πως έγινε καθημερινή (Τετάρτη) και αυτό μου είχε προσδώσει ένα ασυνείδητο άγχος για τις υποχρεώσεις της επομένης, το οποίο δεν μπόρεσα σε κανένα σημείο του live να αποβάλλω εντελώς. Η δεύτερη επίσκεψη των Black Angels ενάμιση χρόνο αργότερα (Rockwave 2015) ήταν Σάββατο, τα παιδιά παίξανε εξίσου γαμώ, παρόλα αυτά στην περίπτωσή τους (όπως και στους Kasabian παραπάνω) μέτρησε η μαγεία της πρώτης φοράς και το συν του κλειστού χώρου, που για μένα στα live παίζει πολύ μεγάλο ρόλο.
setlist
