Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Αύγουστος 2020
photo by Nick Pamouk. Από το Αυγουστιάτικο βράδυ στο Δημοτικό Σχολείο του Φαρακλού, που περιμέναμε τις Περσείδες...
Τέλη Αυγούστου. Οι μέρες που κανονίζω το πάρτυ γενεθλίων μου, γράφω σε χαρτί τα ονόματα των καλεσμένων, τα κομμάτια που θέλω οπωσδήποτε να παίξω, τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Που κάνω τα σχέδια μου για τη νέα χρόνια, βγάζω τα προγράμματα για τη δουλειά. Κι ανυπομονώ για τις πρώτες βροχές και τα πρώτα κρύα, τα πρώτα ποτά μέσα στο μπαρ με τις σταγόνες στο παράθυρο και τα μπουφάν και τα παλτά κρεμασμένα στις καρέκλες της μπάρας.
Τα παιδιά μου σε λίγες μέρες ξεκινάνε σχολείο, πάντα στην αρχή είναι λίγο αγχωμένα και μετά όλα πηγαίνουν καλά. Βλέπουν τους φίλους τους και αγκαλιάζονται, δίνουν χάι φάιβ και ανταλλάζουν φιλια, χαμόγελα...
Ο φόβος επέστρεψε τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου του 2020, αριθμοί νοσουντων και αριθμοί νεκρών, μάσκες και αντισηπτικά, συνομωσίες και σενάρια, γιατροί στα κανάλια, μέτρα, κλεισούρα... Το δεύτερο κύμα ήρθε ορμητικό και μας σκεπάζει απ την αρχή.
Δεν έκανα πάρτυ προφανώς και δεν ανυπομονώ για τις πρώτες βροχές και για τα πρώτα κρύα. Δεν ξέρω ποτέ θα ξαναπάω σε μπαρ, ούτως ή άλλως εγώ σχολάω 11 και αυτά κλείνουν στις 12. Δεν έβγαλα ακόμα προγράμματα για τη δουλειά - μου φαίνεται σαν να μην έχει νόημα.
Τα παιδιά μου αύριο θα πάνε σχολείο και νιώθω περίεργα. Προσπαθώ να μην τους το δείχνω και μάλλον τα έχω καταφέρει.
Από την άλλη, κοιτάζω ψηλά στο σκοτεινό ουρανό, νιώθω το σύμπαν να με πνίγει μέχρι θανάτου στην αγκαλιά του και λέω τελικά υπάρχει ένα νήμα που θα μας οδηγήσει κάπου.
Καλο Φθινόπωρο mates, έλα το χουμε μάγκες, όλα καλά θα πάνε...
Σας αφήνω με κάποιες από τις μουσικές που άκουγα στη Νεάπολη της Λακωνίας, όπου έκανα τις διακοπές μου τον Αύγουστο. «Άγιος Τόπος», που λέει και ο σύντροφος Παμούκ.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Αύγουστο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
photo by Nick Pamouk
1. Ταξικό - Χατζηφραγκέτα (2012)
Κανονικά θα έπρεπε να είναι στα Κομμάτια του Μαρτίου - στην καραντίνα για κάποιο λόγο το είχα λιώσει. Τον Αύγουστο, όμως, στο ξενοδοχείο Γαία Ελαία της Νεαπολέως του έδωσα πάλι και κατάλαβε... Από κοντά και τα παιδιά μου, που τραγουδούσανε τους στίχους με μία παύση, στο "ένα έχω να σου πω πως τη γαμήσαμε..." - μια παύση συνοδευόμενη από πονηρό γελάκι (γιος) και κοκκίνισμα μαζί με μπουνιές στο μπράτσο μου (κόρη).
Κατά τ'άλλα, το δίδυμο των Χατζηφραγκέτα παίρνει το κλασικό κλισέ love story, αταίριαστο ζευγάρι/φτωχό αγόρι - πλούσιο κορίτσι, και κάνει παπάδες, ως συνήθως με συνοδεία μόνο κιθάρας. Από το δίσκο "Offside", που κυκλοφόρησε το 2012.
2. Evening Over Rooftops - Edgar Broughton Band (1971)
Μια μέρα πριν φύγω διακοπές, τελευταία στιγμή κι αργά το βράδυ, έφτιαξα μια λίστα στο spotify που την ονόμασα "Summer of Sam Was A Piece of Cake". Πέταξα μέσα καμιά 50αριά κομμάτια που μου αρέσουν πολύ, σκόρπια και χωρίς να τα μιξάρω. Όταν έβαλα τη λίστα να παίξει πρώτη φορά στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου 2-3 μέρες μετά και κάπου μετά τη μέση μπήκε το αξεπέραστο "Evening of The Rooftops", παραξενεύτηκα λίγο - απόρησα: Πού το θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια και το πήρα μαζί μου στη λίστα για τις διακοπές μου; Το έβαλα στο ριπίτ. Με πήραν σχεδόν τα δάκρυα... Θυμήθηκα και συνειδητοποίησα:
α) πόσο πολύ μ'αρέσει αυτό το τραγούδι
β) πως το άκουγα -στο walkman- και την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στη Νεάπολη, μόλις... 26 χρόνια πριν. Το Καλοκαίρι του 1994 με τον Αντρέα.
γ) πού είναι ο Αντρέας; και πού είναι όλοι μου οι φίλοι από τότε;
δ) πώς περνάνε έτσι τα χρόνια;
ε) τι είμαστε; πού πηγαίνουμε;
στ) Υπάρχει ζωή μετά ----- οκέι σταματάω.
Από τον s/t δίσκο της Βρετανικής (Warwick) μπάντας, που κυκλοφόρησε το Μάιο του 1971. Διάσημο και περιβόητο το εξώφυλλο του άλμπουμ (βλ.παρακάτω) και γι'αυτό έχει μείνει στην ιστορία σαν "The Meat Album". Αλλά κι εγώ με τους φίλους μου, όταν παλιά θέλαμε να αναφερθούμε στο δίσκο λέγαμε "τα Κρέατα"...
3. Laura - Scissor Sisters (2004)
Ε, ναι ρε φίλε, και λίγο 00's Καλοκαίρι! Χωρίς κορωνοϊό και μαλακίες, χωρίς Ερντογάν να στα κάνει τσουρέκια, με φράγκα στις τσέπες και σφηνάκια στα δάχτυλα, με Euro, Ολυμπιάδα και Eurovision! Και η Σέριφος να με μπιστάει ψυχοσωματικά ολόγιομο ως τη Μεγάλη Άρκτο...
Από το s/t debut album της Νεοϋρκέζικης glam-rock και πάνω απ'όλα ξεχωριστής μπάντας, που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2004. Το "Laura" ήταν το lead track του άλμπουμ, αλλά και το πρώτο τους single (Οκτώβριος 2003).
4. Mr Soft - Cockney Rebel (1974)
Οι Λονδρέζοι Cockney Rebel και ο χαρισματικός κύριος Steve Harley είναι από τις μεγάλες μου και από τις πιο διαχρονικές μουσικές μου αδυναμίες. Το Mr Soft είναι κομματάρα και την άκουσα πρώτη φορά... 5-6 χρονών. Είχα μάθει να λέω το κόψιμο "χούλα τσα" και οι μεγάλοι, οι γονείς μου, οι καλοί μου θείοι και οι φίλοι τους, ξεκαρδίζονταν όταν το τραγούδούσα. Το θυμάμαι αυτό, θυμάμαι μια συγκεκριμένη φορά τώρα που γράφω, κι αυτό είναι περίεργο κάπως, ε;
Από το δεύτερο δίσκο της μπάντας, "Psychomodo", που κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου του 1974.
5. Breakfast in America - Supertramp (1979)
Όπως καταλαβαίνετε, στις διακοπές μου άκουσα αρκετά 70's. Είχα καταπώς φαίνεται μιαν ανάγκη, απ'ό,τι καταλαβαίνω τώρα εκ των υστέρων, να "χουχουλιάσω" (από τις αγαπημένες μου κουλές λέξεις - την έχω κολλήσει και στο γιο μου) στη θαλπωρή των παλιών μου μουσικών αναμνήσεων, για την ακρίβεια των πολύ παλιών μουσικών αναμνήσεων...
Οι Βρετανοί (Λονδίνο) Supertramp είναι κατ'εμέ μια ιστορική πολύ σημαντική μπάντα και το "Breakfast In America" ένα μικρό αριστούργημα. Από τον 6ο ομώνυμο δίσκο τους, που κυκλοφόρησε στις 29 Μαρτίου του 1979.
6. Blinding Lights - The Weeknd (2020)
Ήταν Χειμώνας του 2012, όταν η πάλαι ποτέ αγαπημένη μου στήλη του NME "Best New Music" με προέτρεπε να ακούσω επειγόντως τον κύριο Abel Makkonen Tesfaye, ή απλά Weeknd. Το έκανα και δεν σας κρύβω πως δεν μου άρεσε. Καλή -πολύ καλή- η φωνή, αλλά ο ήχος του και τα κομμάτια αυτά καθαυτά not my piece of cake.
Τον συμπάθησα απότομα και ξαφνικά και ακολούθως μπήκα στη φάση να τον ξανακούσω, όταν είδα την (αριστουργηματική) ταινία "Uncut Gems", στην οποία ο Weeknd εμφανίζεται παίζοντας γαμάτα τον... εαυτό του. Κι έτσι έπεσα και στο υπέροχο "Blinding Lights", από τον τελευταίο δίσκο του 'After Hours".
Κι η φάση τον Αύγουστο ήταν πως πάνω-κάτω στον κεντρικό δρόμο της Νεάπολης έβλεπα όλα τα μπαράκια μέσα άδεια κι έρημα ελέω κορωνοϊού και μου ερχόταν να μπω μέσα να ζητήσω το "Blinding Lights" (θα μου λεγε ο DJ δεν το χω, θα του λεγα βάλτο στο τέρμα από YouTube), να ανοίξουν μπουκάλια, να κλείσουν φώτα, να πλακώσει μέσα όλος ο κόσμος που την έβγαζε στα τραπεζάκια με φρέντο 11 η ώρα τη νύχτα και να γίνει το κολαστήριο του Ριαθόρ (βλ. το στάδιο-έδρα της Ισπανικής ποδοσφαιρικής ομάδας Deportivo La Coruna). Next Year...
7. Plans We Made - Son Lux (2020)
Γυρνώντας από τις διακοπές με περίμενε μια ολόφρεσκια δισκάρα: "Tommorows I" (out 14/8) από τους θαυματουργούς Αμερικανούς (Los Angeles) Son Lux. Εδώ, το διαβολεμένο Porstishead-ίζον "Plans We Made". Τα Σχέδια που Κάναμε και σαν σε σπιράλ επιστρέφω και σας παραπέμπω στο εισαγωγικό της παρούσας λίστας...
8. We Are Chaos - Marilyn Manson (2020)
Στις 29 του Ιούλη ο εκκεντρικός μα εξαιρετικά ταλαντούχος Marilyn Manson μας έδωσε το πρώτο ομώνυμο single από τον νεό του επερχόμενο δίσκο "We Are Chaos" (out 11/9). Και να που ο 51χρονος πια Brian Hugh Warner, όπως είναι το κανονικό του όνομα, έφτιαξε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια της ζωής του...
* την ώρα που τελειώνει τούτο το άρθρο-λίστα, ο δίσκος έχει ήδη κυκλοφορήσει. Είναι δίσκαρος. Hats off mister Manson!
9. Lost In A Dream - Serafim Tsotsonis (2020)
Κάποια βράδια βυθίζομαι σε σκέψεις περίεργες, όχι απαραίτητα σκοτεινές, ούτε όμως και σίγουρα χαρούμενες. Σκέψεις περίεργες και κάπως μπερδεμένες, σκέψεις που με πηγαίνουν σε άτοπους τόπους και άχρονους χρόνους, σε βυθισμένους ουρανούς και σε έναστρους βυθούς. Ένα τέτοιο βράδυ, το βράδυ της 25ης Αυγουστου, άκουσα αυτό το ούτε καν τρίλεπτο ορχηστρικό κομμάτι του μοναδικού Σεραφείμ Τσοτσώνη περίπου 20 φορές και βάφτισα τις σκέψεις μου "απαυγάσματα και αποβράσματα μελαγχολικής φουτουριστικής νοσταλγίας"...
Από το EP του Σεραφείμ "The Garden Breathes", που κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 25 του περασμένου Ιούνη (read EP review here).
10. Σιωπή - Τα Ξύλινα Σπαθιά (1993)
Τα βράδια μου στη Νεάπολη.
Πέντε νύχτες στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και με θέα έναν τοίχο και τον φάρο των Κυθήρων στην άκρη του πελάγους, άκουγα και έγραφα Ξύλινα Σπαθιά. Και το πρωί, ξυπνούσα τα παιδιά και ετοιμαζόμασταν για παραλία με "Λιωμένα Παγωτά"... (check το άρθρο "Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι" εδώ).
Η "Σιωπή", που κλείνει το debut album των Σπαθιών, είναι για μένα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στην ελληνική μουσική.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
(* το "Ταξικό" των Χατζηφραγκέτα δεν ήταν διαθέσιμο στην πλατφόρμα)
