Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Οκτώβριος 2025
Αλόχα mates!
Μπαίνουμε στο βάθος του Φθινοπώρου και αναμένουμε έναν ακόμα Χειμώνα και η διάθεσή μου τώρα που σου γράφω τούτες τις γραμμές είναι σχετικά καλή - ω,ναι, ξέρω πως ίσως σας κάνει εντύπωση, συνηθίζω βαρέως να φιλοσοφώ και σπαράζω υπαρξιακά σε τούτη την στήλη, να κλαίγομαι δηλαδή. Αποφάσισα να πάω λίγο κόντρα σε αυτήν την πλευρά του εαυτού μου και -το ξαναλέω- είμαι σχετικά καλά, πάμε γερά. :)
Θα αφιερώσω το εισαγωγικό κείμενο γι’αυτό το τεύχος των Κομματιών του Μήνα στον απείρως αγαπημένο μου Νιόνιο. Το μουσικό του έργο με έχει συντροφεύσει σχεδόν σε όλη μου τη ζωή, από παιδί ως σήμερα. Βγάζω το “σχεδόν”, με θυμάμαι να ακούω τη "Θάλασσα Μικρή", τη “Συννεφούλα” και το “Μη Μιλάς Άλλο για Αγάπη” ΄3-4 χρονών...
Στις 21 Οκτωβρίου, ο Διονύσης Σαββόπουλος αποχαιρέτησε τα εγκόσμια, αφήνοντας ένα πέρα για πέρα δυσαναναπλήρωτο κενό στον πολιτισμό της χώρας και συγχρόνως άπλετο χώρο για μία σχεδόν επταήμερη άδικη και άκυρη εξαρχής χωρίς κανένα νόημα εμφύλια διαμάχη, μεταξύ δεξιών, αριστερών, αριστερών που ήταν κάποτε δεξιοί, δεξιών που ήταν κάποτε αριστεροί, κεντρώων που πιστεύουν πως είναι αριστεροί ή κεντρώων που κατά βάθος είναι δεξιοί, κεντρώων που ήταν πάντοτε κεντρώοι, δεξιών που ήταν πάντοτε δεξιοί, αριστερών που παραμένουν αριστεροί. Απολιτίκ που απλά θέλουν να πάρουν θέση.
Κουράστηκα μόνο που τα σκέφτηκα όλα αυτά, πόσω μάλλον που τα έγραψα. Τα αποχαιρετηστήρια κείμενα του Κτίρια τη Νύχτα, του Φοίβου Δεληβοριά, του Αλκίνοου, τα λένε όλα, πολύ απλά και συγχρόνως απείρως βαθιά. Μου αρέσει πολύ και το άρθρο-αφιέρωμα που είχε γράψει παλιά και ο πατέρας μου εδώ στο Υπόγειο, το 2019. Το διαβάζεις ολόκληρο εδώ, μεταφέρω όμως το υστερόγραφο εδώ αυτούσιο, γιατί το θεωρώ μια αξιοσημείωτη και κάπως προφητική θέση στον social media χαμό που ακολούθησε το θάνατο του Σαββόπουλου:
“Τα νεώτερα τραγούδια του δεν τα ‘άκουσα’, όχι γιατί άλλαξε ο Σαββόπουλος αλλά γιατί άλλαξα κι εγώ. Και πάνω στην αλλαγή, όπως εγώ κι εκείνος διαλέξαμε διαφορετικές ζωές, έτσι και η ζωή μάς πήγε σε διαφορετικά μονοπάτια. Καμμιά σχέση με το μίσος που εκδήλωσαν και εκδηλώνουν πολλοί αριστεροί της ‘γενιάς’ του Πολυτεχνείου και του 114. Εκεί ο Σαββόπουλος χρησιμοποιήθηκε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως το ‘κάθαρμα’ των ενοχών μας, όπου ‘κάθαρμα’ αυτός που θανατώνεται για τον εξιλασμό ημών των υπολοίπων. Όμως όλοι αλλάξαμε· πολλοί είναι αυτοί που κάτι ‘πούλησαν’, αναζητώντας ‘της ευτυχίας τους την επιπλοποιία’, για να μη γίνουν φρικιά και γραφικοί, ο καθένας με τον τρόπο του και ανάλογα με τα κυβικά του· όπως, βέβαια, πολλοί είναι κι εκείνοι που προτίμησαν να αγωνίζονται με αξιοπρέπεια εκτός σκηνής και κομμάτων, κι ας μην κάνουνε λόγο γι’ αυτούς ποτέ. Ωστόσο, οι καινούργιες γενιές, σαρανταπεντάρηδες και πλην, δεν έχουν λόγο, νομίζω, να κουβαλάνε την παλιά ενοχή. Είναι καιρός ν’ αγαπήσουμε την αθωότητα ενός ‘ενόχου’, ίσον να αγαπήσουμε τον εαυτό μας κατανοώντας τις παραμέτρους των αλλαγών μας.”
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Οκτώβριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Ghost Town - Lankum (2025)
Την ημέρα του Halloween (31/10) οι Lankum φρόντισαν να μας βάλουν στο mood ταξιδεύοντάς μας σε μία στοιχειωμένη "Πόλη Φάντασμα".
"Ghost Town", το άρτι αφιχθέν one-off single των Ιρλανδών (Δουβλίνο) - μία ζοφερή διασκευή στο ομώνυμο track των The Specials, που είχε κυκλοφορήσει το 1981.
2.The Crying Game - Still Corners (2025)
Άλλο ένα Halloween δωράκι...
Το ντουέτο των Still Corners ετοιμάζεται για τον 7ο δίσκο του και εκεί που νόμιζα πως είχα αρχίσει να τους βαριέμαι -το album του 24 “Dream Talk” μου είχε περάσει σχεδόν αδιάφορο, το ίδιο και το single του περασμένου Ιουνίου “Summer Nights”- εδώ, σε μια διασκευή του "Crying Game" του Geoff Stephens (1964), με τρέλαναν σαν τον παλιό καλό καιρό.
Καταπληκτική 80’s-ίζουσα νοσταλγική μπαλάντα, με μπασογραμμή που με στέλνει νοερά στο Twin Peaks, εκθαμβωτική ερμηνεία από την Tessa Murray και ένα φαρμακερό κιθαριστικό solo στο φινάλε από τον Greg Hughes.
3. Warsong - The Cure (2024)
Ω, ανακοινώθηκαν εντέλει οι Cure και χτες έσκασα σχεδόν 400 ευρώ για να πάμε οικογενειακώς και να τους δούμε - 15 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια του EJEKT Festival. Πόνεσα, αλλά ακόμα περισσότερο πόνεσα με το sold-out των Gorillaz που με βρήκε εκτός νυμφώνος να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο - οπότε, ναι, τα έσκασα γρήγορα και απλά για τους Cure για να μην έχουμε παρόμοια δράματα.
Όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος τους “Songs of A Lost Worild” πέρσι τέτοια μέρα (1/11), είχα γράψει στο προφίλ μου στο fb, μεταξύ σοβαρού και... πολύ σοβαρού, πως “θα γίνω κιουράς στα γεράματα”. Ναι, δεν έχει αλλάξει κάτι, ο περσινός τους δίσκος ακούγεται σταθερά υπεργαμάτος, μία από τις πιο μεστές και πιο εντυπωσιακές... δεινοσαυρικές δισκογραφικές επιστροφές ever. Από εκεί, το καταπληκτικό “Warsong”.
4. Opia - Electric Litany (2025)
Οι Electric Litany, ούτε λίγο ούτε πολύ - ξεκάθαρα και χωρίς πολλές κουβέντες- είναι από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες από το 2010 κι έπειτα. Με κομμάτια διαμάντια, με στίχους ξυράφια, με υπερεμπνευσμένους πειραματισμούς, συχνές μεταμορφώσεις και επαναπροσδιορισμούς ακόμα και μέσα στον ίδιο δίσκο, παραδίδουν πάντοτε έργο γεμάτο άποψη και ψυχή. Ας μην μιλήσω για τις συναυλίες τους...
Στις 17 του περασμένου Οκτώβρη μας έδωσαν το 4ο LP τους, “Desires”, και όλα τα προαναφερθέντα είναι εκεί, εις τη νιοστή. Εν αναμονή του αναλυτικού review που ετοιμάζει για το Υπόγειο ο αδερφός μου (άντε Δημητράκη, ξηγήσου!) αφήνω εδώ τούτο το αριστουργηματικό track που απ΄όταν το πρωτοάκουσα ψάχνω να βρω τι με βρήκε. Επίσης ψάχνω και τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος του. Χμμμ... Κάτι βρήκα, αλλά δεν ξέρω αν ο Μιάρης εννοούσε αυτό: “Opia” = “ένας σύγχρονος ορισμός για το διφορούμενο, αδιάκριτο και επίμονο βλέμμα που ρίχνουμε σε κάποιον/α/ο κάνοντάς τον/την/το να νιώθει ευάλωτος και εκτεθειμένος”.
5. Waiting For The Phone Call - The Twilight Zone (2025)
Έξι ολόκληρα χρόνια ύστερα από το παντοδύναμο album "It Won/t Be Like This All the Time", οι Σκωτσέζοι The Twilight Sad επιστρέφουν με ένα single, το οποίο αν και μόλις λίγες ώρες διαθέσιμο έχει ήδη παίξει στα Υπόγεια ηχεία καμιά εικοσαριά φορές. Ο λόγος για το συγκινητικό ως και συγκλονιστικό "Waiting For The Phone Call". Oι αυτοβιογραφικοί στίχοι του James Graham είναι μαχαίρια, ενώ οι μουσικές που τους περιβάλλουν χτίζουν ένα καθηλωτικό και συμπαγές ηχητικό περίβλημα.
Στις κιθάρες, ο Robert Smith των Cure. Ο Smith είναι ανέκαθεν μεγάλος fan των Twilight Sad, εξού και οι δύο περιοδείες που έχουν κάνει παρέα, οι Cure και οι Twilight Sad, το 2016 και το 2023. Κάτι ανάλογο μάλλον θα συμβεί και τώρα, μιας και οι Twilight Sad ταυτόχρονα με το νέο τραγούδι ανακοίνωσαν και την έναρξη tour, που δεν αποκλείεται καθόλου σε κάποιες φάσεις του να τους φέρει στο πλάι των Cure. Είθε να έρθουν και στα μέρη μας...
"Waiting For The Phone Call’ is about grief, love, and mental illness. These things took over my life and I became ill. I lost the person most important to me in one of the cruellest ways. I’ve always used writing as a method of processing and coping with my emotions."
6. Violent God- Pain Magazine (2025)
ΩΝΣΓ, τι στην ευχή κομμάτι είναι δαύτο!
Αποτέλεσμα της σύμπραξης του εκ Γαλλίας post-harcore τρίο Birds In Row και του Αμερικανικο-Γαλλικού techno ντουέτου Maelstrom and Louisahhh. Η ένωση των δύο μουσικών κόσμων, στο παρόν κομμάτι "Violent God", αλλά και στον ομώνυμο δίσκο γενικότερα, γεννάει κάτι παντοδύναμο, ως και πρωτόγνωρο, ένα techno-punk βίαιο τράνταγμα που σου ταρακουνάει τα σωθικά και σου ραγίζει την ψυχή...
7. Ritmo 11 [End Titles] (2025)
Τον Οκτώβριο που μας πέρασε, όπως και πολλούς άλλους μήνες της ζωής μου τα τελευταία χρόνια, είδα αμέτρητες σειρές, ταινίες και ντοκιμαντέρ με serial killers. Δεν σας κρύβω πως με ανησυχεί τούτη η περίεργη εμμονή μου, με παρηγορεί και με καθησυχάζει πάντως πως νιώθω πως δεν είμαι μόνος - λίστες και στατιστικά που δείχνουν τη μεγάλη δημοφιλία τους, όπως και το γεγονός πως βγαίνουν συνέχεια καινούρια projects που πραγματεύονται το εν λόγω θέμα- αποδεικνύουν πως είμαστε πολλοί...
Μία από τις σειρές που είδα τον περασμένο μήνα ήταν το Ιταλίκό “Il Mostro” (“The Monster of Florence”), βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Οκέι καλούτσικη, αλλά δεν με τρέλανε, όμως το OST του Ιταλού συνθέτη Alessandro Cortini με πήρε και με σήκωσε. Ειδικά τούτο εδώ το ορχηστρικό κομμάτι που ακουγόταν στο τέλος κάθε επεισοδίου. Δύο λεπτά που οι ήχοι γίνονται πηχτό βαθύ σκοτάδι, ζόφος που κολυμπάει στο αίμα. “Ritmo 11”.
8. I Do Travel - Vooeetone (2025)
Μία από τις πιο όμορφες και ξεχωριστές εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς κατέφθασε στα ηχεία μας στις αρχές του Οκτώβρη: Αναφέρομαι στο extended play "The Structure In Me" (check album review here). Δημιουργός του ο χαρισματικός Γιάννης Ντρενογιάννης, o οποίος είχε το υλικό και τις κιθάρες του και δημιούργησε τους VooeeΤone (Βουητόν) για να ντύσει τις μουσικές και τις λέξεις του με φωνή και όργανα. Κι έφερε μια dream team, απαρτιζόμενη από τους παλιούς του γνώριμους, μερακλίδικες παλιές καραβάνες της σκηνής, τον Άκη Μπογιατζή (φωνή), τον Αντώνη Λιβιεράτο (πλήκτρα) και τον Γιάννη Τρυφερούλη (τύμπανα). Το αποτέλεσμα είναι αφοπλιστικό (read full review here).
To πιο αγαπημένο μου εκ των 5 tracks του EP είναι μάλλον το παρόν “I Do Travel”. Υπέροχο...
9. Marble Arch - bar italia (2025)
Τα singles “Cowbella” (17/6) και “Fundraiser” (19/7), μας είχαν προϊδεάσει για έναν εξαιρετικό δίσκο, ανάλογη συνέχεια των δύο back to back κυκλοφοριών της Βρετανικής μπάντας πίσω στο 2023 (“The Twits” & “Tracey Denim”). Το νέο LP “Some Like It Hot” είναι εδώ από τις 17 Οκτωβρίου και είναι όντως σούπερ, ενώ το παρόν “Marble Arch” αιωρείται σαν λευκό σύννεφο σε έναν ουρανό γεμάτο έμπνευση και εναλλαγές.
10. Μπάλλος - Διονύσης Σαββόπουλος (1971)
Χαιρετώ και από δω τον Νιόνιο με τον αδιανόητο “Μπάλλο”.
Σχεδόν 17 λεπτά οργιαστικής έμπνευσης, όπου ήχοι, στίχοι, τραγούδισμα και παιξίματα ευθυγραμμίζονται σαν πολύχρωμοι πλανήτες σε ένα φλεγόμενο σύμπαν, γεννώντας καλλιτεχνική αιωνιότητα και αθανασία. Από τα κομμάτια που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου.
Από τον ομώνυμο, τρίτο κατά σειρά, δίσκο του Σαββόπουλου, που κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου του 1971.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
