Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Αύγουστος 2025
Αλόχα mates! Σας γράφω φρέσκος-φρέσκος, ανανεωμένος και μαυρισμένος, πριν καμιά βδομάδα γύρισα από ένα υπέροχο tour στις Κυκλάδες, οκέι tour που λέει ο λόγος - Σέριφο, Πάρο, Κουφονήσια πήγα, αλλά το φχαριστήθηκα απείρως. Ναι, ήταν υπέροχο τούτο το εικοσαήμερο, με γέμισε ομορφιά και ξεγνοιασιά, υπέροχο indeed, αλλά και πολύ ακριβό. Έλα, παιδιά, παραδεχτείτε το, εκεί στις αγαπημένες μας Κυκλάδες το έχετε παραγαμήσει. Δεν θα μπω στη φάση να απαριθμώ τιμές, στο club sandwich, στη χωριάτικη, στις πατάτες, στο Tanqueray tonic κλπ., αλλά το έχετε παραγαμήσει.
Και γενικότερα πάντως, το ελληνικό παραδοσιακό Καλοκαίρι, αυτό που εμείς οι... γέροι μάθαμε σαν παιδιά και σαν νιάτα στα 80's και στα 90's, άντε και στις αρχές των 00's, δείχνει να χάνεται. Πάνε τα ταβερνάκια, πάνε τα βαρέλια, πάνε οι άμστελ και τα καρπούζια, γεμίσαμε γκουρμεδάδικα, ταρτάρ γαύρου και ριμπ άις, τάρτα αχινού και παστίτσιο βανίλιας, κοκτέιλς με εξωτικά αυτοσχέδια ονόματα, εθνίκ μουσικές ατμόσφαιρας και καρέκλες από ανακυκλώσιμο ανανά. Έλα, οκ, καλά είναι να υπάρχουν και αυτά, ένα-δυο σε κάθε νησί, αλλά όχι οοοοοοοοολα! Ταβέρνα πουθενά, beach bar με μουσική της προκοπής πουθενά, ούτε μπαρ κανονικό με μουσική της προκοπής πουθενά, εντάξει σχεδόν πουθενά. Πολύ κουλτούρα και world φάση ως επί το πλείστον, κάθε χρόνο όλο και περισσότερο το παρατηρώ αυτό, κάθε χρόνο βλέπω το ελληνικό καλοκαίρι να μεταλάσσεται σε ένα τυποποιημένο world trendy πανηγύρι, μου μοιάζει σαν να φέρνουμε τις πόλεις στα νησιά, μου μοιάζει σαν φέρνουμε με το στανιό τον "πολιτισμό" στους "ούνους". Μαλακίες τούμπανο.
Πριν λίγες μέρες, πέτυχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο fb. Ένα κοφτερό κείμενο του Μάνου Λαμπράκη σχετικό με το ελληνικό Καλοκαίρι, το οποίο και αναπαράγω αυτούσιο (με την έγκριση του Μάνου). Προβληματίστηκα όταν το διάβασα, προβληματίστηκα και μελαγχόλησα κάπως, όσα γράφει τα είχα αφαιρετικά σκεφτεί μέσα μου, αλλά όταν ήρθα αντιμέτωπος με τις λέξεις του Μάνου, σκάλωσα και μούδιασα.
"Το ελληνικό καλοκαίρι είναι μια επινόηση. Δεν είναι φυσική εποχή, είναι τεχνούργημα. Από τη δεκαετία του ’60, όταν η Ελλάδα άρχισε να «ανακαλύπτει» τον εαυτό της ως τουριστικό προϊόν, ο Αύγουστος κατασκευάστηκε ως ένας μύθος συλλογικής απελευθέρωσης. Οι φωτογραφίες των νησιών, οι αφίσες του ΕΟΤ, τα φεστιβάλ στις αρχαιότητες, οι ταινίες στα νησιά του Δαλιανίδη, δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι ο Έλληνας, έστω για έναν μήνα, είναι ελεύθερος. Η ίδια η κοινωνία εσωτερίκευσε αυτήν την εικόνα: το καλοκαίρι έγινε κάτι σαν εθνική ουτοπία, μια φούσκα φωτός που περιέκλειε όλο το έθνος.
Αλλά πίσω από αυτή τη λάμψη λειτουργούσε ένας αδυσώπητος μηχανισμός. Το καλοκαίρι δεν ήταν απελευθέρωση, ήταν μέρος της ίδιας πειθαρχίας. Το εργοστάσιο, το γραφείο, το σχολείο, η δημόσια υπηρεσία, έπρεπε να σβήσουν για λίγο, ώστε να επιστρέψουν όλοι πιο πειθήνιοι, με το ψευδές αίσθημα ότι «ξεκουράστηκαν». Η παραλία έγινε προέκταση του γραφείου: εκεί όπου το σώμα φορτίζεται για να μπορεί να ξαναπαραδώσει την ενέργειά του στην αγορά.
Από τη δεκαετία του ’60 ως το σήμερα, ο μηχανισμός αυτός έγινε όλο και πιο ολικός. Τότε το ελληνικό καλοκαίρι ήταν βιομηχανία εθνικής προβολής, σήμερα είναι βιομηχανία παγκόσμιας κατανάλωσης. Το νησί που άλλοτε ήταν μύθος εσωτερικής απόδρασης, σήμερα είναι real estate και airbnb, εργοστάσιο τουριστικής υπεραξίας. Το ίδιο το υποκείμενο, ο Αθηναίος που επιστρέφει στις 25 Αυγούστου, δεν είναι παρά προϊόν αυτού του κύκλου: η διακοπή, η άδεια, το ταξίδι, δεν του ανήκουν καθώς είναι κομμάτια ενός προγραμματισμένου σεναρίου που υπηρετεί το κεφάλαιο.
Ο εκνευρισμός της επιστροφής δεν είναι λοιπόν προσωπική ιδιοτροπία, είναι πολιτικό σύμπτωμα. Είναι το σημείο όπου ραγίζει η φούσκα. Ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι δεν είχε ποτέ διακοπές, είχε απλώς μια άλλη μορφή εργασίας, πιο ύπουλη: την εργασία του να ξεκουραστεί, ώστε να μπορεί να επιστρέψει. Η βίαιη μετάβαση από το μπλε του Αιγαίου στο γκρίζο της Λεωφόρου Συγγρού εκθέτει αυτή την απάτη. Και η απάτη γεννά νεύρα.
Στην πραγματικότητα, η 25η Αυγούστου είναι το πραγματικό «τέλος των διακοπών». Όχι γιατί λήγει ο χρόνος της ξεκούρασης, αλλά γιατί αποκαλύπτεται η αλήθεια: ότι δεν υπήρξε ποτέ χαλάρωση, μόνο μια προσομοίωση. Το σώμα, παγιδευμένο σε αυτό το σκηνικό, αντιδρά με ένταση, σαν να φωνάζει πως η φούσκα έσκασε.
Κι έτσι, η επιστροφή στην Αθήνα δεν είναι επιστροφή, είναι ελεγχόμενη πτώση. Μια πτώση μέσα στον ίδιο κύκλο παραγωγής και κατανάλωσης, που το καλοκαίρι δεν τον αναστέλλει, αλλά τον σφραγίζει. Ο εκνευρισμός είναι το τελευταίο ίχνος ελευθερίας: η οργή ενός σώματος που καταλαβαίνει ότι δεν ξέφυγε ποτέ."
Όμως. Εντέλει για μένα υπάρχει ένα όμως.
Όμως το ελληνικό Καλοκαίρι στις Κυκλάδες παραμένει για μένα κορυφαίο. Με φτιάχνει και με ισιώνει - πώς να στο πω. Οι θάλασσες παραμένουν τόποι απέραντης ομορφιάς και κολυμπήθρες κάθαρσης και εξαγνισμού. Όταν βουτάω μέσα τους αισθάνομαι σαν να ξαναγεννιέμαι. Τα άσπρα σπιτάκια στα χωριά κρύβουν στις πόρτες τους και στα μπαλκόνια τους φωλιές ελευθερίας, οι γάτες που περιφέρονται ράθυμες τριγύρω με παρασέρνουν σε έναν υπέροχο λήθαργο, τα μελτέμια φυσάνε μακριά απ' το μυαλό μου τις σκοτούρες της Αθήνας, στις αμμουδιές που σκάβω στις παραλίες κρύβω μέσα τους όλα τα άγχη μου και τους φόβους μου, στους έναστρους ουρανούς θυμάμαι και ξεχνάω ποιος είμαι. Είναι πολλά τα χρόνια πια που περιφέρομαι σε αυτά τα μονοπάτια, τόσα πολλά που όταν σκάω Αύγουστο Κυκλάδες είναι σαν να γυρίζω σε ένα δεύτερο σπίτι μου, σε ένα καταφύγιο επιβίωσης.
Ναι, στις Κυκλάδες τον Αύγουστο νιώθω ευτυχισμένος, όποια σημασία και αν έχει αυτή η λέξη, άλλωστε για τον καθένα είναι διαφορετική - η σημασία της και η ευτυχία αυτή καθαυτή.
Αυτά. Σας αφήνω τώρα στα ασφαλή χεράκια του Φθινοπώρου - καλή αρχή σε όλα mates, με υγεία, δημιουργία και πολλή μουσική.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Αύγουστο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Diagnoses - Kae Tempest (2025)
Me and you and our diagnoses
A perfect match in a bag of explosives
Catch of the day in a toxic ocean
Nothing wrong with us, it's the world that's broken
Τριάντα μία από τις χιλιάδες λέξεις του νέου δίσκου του Kae Tempest, "Self Titled", που κυκλοφόρησε στις 4 του περασμένου Ιούλη. Επιφυλάσσομαι για ένα φουλ και αναλυτικό review στο album, ως τότε να πω πως είναι γαμάτο και αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τον (πολύ-πολύ-πολύ) αγαπημένο μου πρόγονό του ("The Line Is A Curve"/2022).
Το "Diagnoses", μία καταιγιστική σπουδή στην αγχογόνα και ώρες-ώρες (μέρες-μέρες, μήνες-μήνες, χρόνια-χρόνια) αβίωτη εποχή που ζούμε, ένα συγκινητικό βύθισμα στην ψυχική μας υγεία που ραγίζει, γεννώντας μέσα από τα θραύσματά της λέξεις και ορολογίες που μέχρι πριν μια δεκαετία αφορούσαν τους ψυχολόγους, τους ψυχιάτρους και τους παρασάγγας λιγότερους θεραπευόμενούς τους...
Άλλες 31 λέξεις:
C-PTSD, ADHD, OCD and PMDD
Anxious attachment, TBI
But it's the world that's sick, baby, we're alright
C-PTSD, ADHD, anxiety
Bipolar, addiction, neurodivergence
I'd be more worried if we weren't disturbed...
2. Fundraiser - bar italia (2025)
Οι Λονδρέζοι bar italia, που φουλ μας εντυπωσίασαν με την κυκλοφορία των δύο πρώτων δίσκων τους το 2023 ("Tracey Denim", "Twits"), επιστρέφουν με το τρίτο LP τους, το οποίο θα ονομάζεται "Some Like It Hot" και θα μας έρθει στις 17 Οκτωβρίου μέσω της Matador Records.
Το super track “Fundraiser” (μου θύμισε Blur και Cockney Rebel) είναι το δεύτερο single από την επερχόμενη κυκλοφορία, είχε προηγηθεί το “Cowbella”.
3. Today’s Supernatural - Animal Collective (2012)
Οι Animal Collective κυκλοφόρησαν δύο ολόφρεσκα νέα τραγούδια την 1η του Αυγούστου (“Love On the Big Screen" / "Buddies On the Blackboard”) , τα άκουσα, καλά ήταν, όμως τελικά θυμήθηκα τα παλιά και κατέληξα να ακούω στο repeat το πιο αγαπημένο μου τραγούδι τους: “Today’s Supernatural” από τον δίσκο τους “Centipede Hz” του 2012.
4. Black Ice - The Wytches (2025)
Δυο χρόνια ύστερα από το “Our Guest Can’t Be Named”, οι Βρετανοί heavy/psych rockers The Wytches επιστρέφουν με ένα πορωτικό single και τον επερχόμενο 5ο δίσκο τους.
Το νέο τραγούδι τους ονομάζεται “Black Ice”, ενώ το άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει στις 10 Οκτωβρίου, τιτλοφορείται “Talking Machine”. Κι όπου "talking machine", o τρόπος που συνήθιζε να αποκαλεί ο Thomas Edison τα γραμμόφωνα.
5. My Head Explodes - Ty Segall (2011)
To “My Head Explodes” ήταν το πρώτο κομμάτι Ty Segall που άκουσα στη ζωή μου. Κι όταν το άκουσα... my head exploded. Εδώ κάτω στο Υπόγειο ήμουν, μαζί με τον Νίκο aka Mammoth, και το πετύχαμε σε μια διαδικτυακή εξερεύνηση με τα καλύτερα albums εκείνης της χρονιάς.
Το κομμάτι, στα αργόσυρτα νιρβανοειδή κιθαρίσματά του, σέρνει μαζί του μέσα τα απομεινάρια μιας ολόκληρης εποχής, μιας εποχής περιπετειώδους για μένα και για τους φίλους μου. Ανήκει στην ένδοξη early-basement-era.
Από τον 4o δίσκο του Καλιφορνέζου χαρισματικού singer/songwriter, “Goodbye Bread”, που κυκλοφόρησε στις 20 Ιουνίου του 2011. Έκτοτε, ο Ty μας έχει δώσει άλλα 13 (!) albums, με την πορεία του συνεχώς να φθίνει και τα καλά κομμάτια να αναζητούνται με κυάλι. Όμως, όσα (άπειρα) έκανε -είτε solo είτε σε συνεργασίες- από το 2008 ώς το 2014 τα θεωρώ εμβληματικά και υπερεμπνευσμένα.
6. Flushing, Queens - Rob Simonsen, IDLES (2025)
Στις 29 Αυγούστου έλαβε χώρα η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας του Daren Aronofsky, "Caught Stealing". Ταυτόχρονα με την πρεμιέρα της ταινίας κυκλοφόρησε και το soundtrack που συνοδεύει την ταινία, το οποίο περιμέναμε πώς και πώς για τα 5 κομμάτια που είχαν γράψει ειδικά για την ταινία οι φοβεροί και τρομεροί IDLES - το πρώτο δείγμα που μας είχε έρθει στα τέλη του περασμένου Ιούλη μας είχε ψήσει απείρως, μιλάω φυσικά για τον οδοστρωτήρα "Rabbit Run".
Μόνο που τελικά το OST του "Caught Stealing" είναι ολάκερο γαμάτο και όχι μόνο στα κομμάτια του Joe Talbot και της παρέας του. Στα υπόλοιπα 11 ορχηστρικά tracks συναντάμε τη σύμπραξη των IDLES με τον Αμερικανό συνθέτη και μαέστρο Rob Simonsen και τα αποτελέσματα τούτης της ένωσης είναι απολαυστικά. Το "Flushing, Queens" αποδεικνύει και με το παραπάνω του λόγου το αληθές...
7. Big Empty Heart - Cardinals (2025)
Τους Ιρλανδούς (Cork) Cardinals τους ανακάλυψε προσφάτως ο γιος μου, μου μετέφερε τα... φώτα του στις διακοπές και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα. Το "Big Empty Heart" είναι το τελευταίο τους - εξαίσιο!- single που μας κάνει να ανυπομονούμε για το debut LP τους. Παρακάτω παραθέτω αυτούσιο το κείμενό μου για το σχετικό "Nice To Meet You".
Bicep, The Murder Capital, Just Mustard, Lankum, SPRINTS, Kneecap, Fontaines D.C.
All made in Ireland.
Προφανώς και κάτι πολύ καλό συμβαίνει στην Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια - η σχετικά μικρή νησιωτική χώρα στα δυτικά της Βρετανίας εξελίσσεται σε... λεβεντογέννα μάνα τηs σύγχρονης indie/alternative σκηνής. Στα προηγούμενα ονόματα, και σίγουρα είναι κι άλλα και ενδεχομένως μου διαφεύγουν, προσθέστε ακόμα ένα που έρχεται με φόρα: Cardinals.
Πρόκειται για ένα έξτρα ταλαντούχο πενταμελές σχήμα, απαρτιζόμενο από τους Euan Manning (κιθάρα, φωνή), Oskar Gudinovic κιθάρα, keyboards), Aaron Hurley (μπάσο), Kieran Hurley (κιθάρα) and Darragh Manning (τύμπανα), ενώνει με έμπνευση και σούπερ παιξίματα την post punk με την Κέλτικη/Ιρλανδική μουσική παράδοση, στα τραγούδια τους βρίσκεις περισσότερη μελωδικότητα παρά θόρυβο. Ο Grian Chatten των Fontaines δηλώνει ήδη fan, το ίδιο και οι Kneecap και ο ηθοποιός Cillian Murphy.
Πρόσφατα (10/6) κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό single "Big Empty Heart". Είχε προηγηθεί το... χορταστικό s/t 6-track extended play τον Ιούνιο του 2024, αλλά και το πολύ δυνατό single "Get It" τον Οκτώβριο του ίδιο έτους. Η αρχή χρονολογείται στο 2022 με το single "Amsterdam", ενώ το 2023 μας είχαν δώσει το track "Roseland".
8. Neighborhood #2 (Laika) - Arcade Fire (2004)
Δεν ξέρω αν το πήρες είδηση, αλλά οι Arcade Fire τον περασμένο Μάιο (9/5) κυκλοφόρησαν νέο δίσκο ("Pink Elephant"). Πάντως και να σου ξέφυγε, δεν χάνεις και τίποτα - μιλάμε για ψιλομούφα. Είναι πάντως περίεργο - πριν 10 χρόνια, ίσως και λιγότερα, αν κυκλοφορούσαν album οι Arcade Fire βούιζε ο τόπος. Έχει ο καιρός γυρίσματα - οι κατηγορίες που αντιμετώπισε ο frontman Win Butler για σεξουαλική ανάρμοστη συμπεριφορά προ τριετίας, σε συνδυασμό φυσικά με τις (πολύ) μέτριες μουσικές που παράγει η μπάντα ουσιαστικά από το 2010 κι έπειτα, έχουν παίξει το ρόλο τους.
Όπως και να χει, εγώ ένα βράδυ του Αυγούστου στη Σέριφο θυμήθηκα τη "Laika" και σχεδόν έπεσα στα γόνατα... Από τον πρώτο και ιστορικό δίσκο της μπάντας, "Funeral", που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2004 (check album story).
9. Wild One - Black Lips (2025)
Οι απρόβλεπτοι και δαιμόνιοι Black Lips επιστρέφουν, και δισκογραφικά αλλά και συναυλιακά - ο νέος τους δίσκος θα ονομάζεται "Seasons of The Peach" και θα κυκλοφορήσει στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ μία μέρα πριν θα εμφανιστούν ζωντανά στο Gazarte για μια συναυλία που θέλω πολύ να πάω και μάλλον εκτός απροόπτου θα το κάνω.
Το παρόν "Wild One" είναι ένα εκ των 4 singles που προλογίζουν την κυκλοφορία και μάλιστα το πρώτο που μας έδωσαν οι Αμερικανοί psych-garage rockers, τον περασμένο Μάιο. Ακολούθησαν τα "Tippy Tongue" (16/6), "So Far Gone" (17/7) και "Kassandra" (26/8).
10. Mary #38 - The Gris Gris (2004)
Είχα να ασχοληθώ με την αγαπημένη μου "Mary #38" απ'όταν έφτιαξα εδώ στο Υπόγειο μια λίστα με ξένα τραγούδια που έχουν γυναικείο όνομα στον τίτλο τους, πάει να πει δηλαδή από το Νεόμβριο του μακρινού 2019. Δεν ξεχνιέται, όμως, η Mary των The Gris Gris, επανήλθε στο μυαλό μου (και στο φορητό ηχείο μου) ξαφνικά ένα απόγευμα του Αυγούστου στο Κουφονήσι και... από το μυαλό μου εμφανίζεται με συνοπτικές διαδικασίες στην παρούσα λίστα.
Από τον πρώτο s/t δίσκο της psych-rock μπάντας από το Oakland των Ηνωμένων Πολιτειών, που κυκλοφόρησε το 2004. Ακολούθησε μόλις άλλος ένας ("For The Season", 2005) και λίγο πριν το τέλος των 00's το σχήμα διαλύθηκε.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
