Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Μάρτιος 2021
Κάτω Από Τη Μάσκα
Δουλεύω σαν ψυχολόγος παύλα παιδοψυχολόγος. Βλέπω πολλά παιδιά και πολλούς εφήβους στο γραφείο μου. Τα ευχαριστώ ένα προς ένα αυτά τα παιδιά, που με εμπιστεύονται και μου ανοίγουν την ψυχή τους. Ευχαριστώ και τους γονείς τους, που με εμπιστεύονται να βοηθήσω τα παιδιά τους, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, αλλά και ευθύνη.
Βλέπω πολλά παιδιά και εφήβους στο γραφείο μου. Τον τελευταίο όμως χρόνο, δεν τους βλέπω. Βλέπω μάσκες. Τα πρόσωπα και οι εκφράσεις τους καλύπτονται πίσω από μάσκες. Διάφορες μάσκες - μάσκες χάρτινες και μάσκες υφασμάτινες, μάσκες γαλάζιες και μάσκες άσπρες, μαύρες και φούξια, μάσκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, μάσκες με φλαμίνγκο και νεράιδες, μάσκες με φαντασματάκια και δεινόσαυρους, μάσκες με υπερήρωες και fortnite, μάσκες με anime, εκατοντάδες μάσκες με κοιτούν ανέκφραστες εδώ και έναν χρόνο. Κάποιοι "μαθητές" μου ξεκίνησαν το θεραπευτικό πρόγραμμα φέτος - πάει να πει πως τους γνώρισα με μάσκα. Ξέρω τα πάντα για αυτά, αλλά δεν ξέρω πως είναι το πρόσωπό τους. Πού και πού, ανά δυο-τρεις συνεδρίες, τούς ζητάω να κατεβάσουν για λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα, τη μάσκα τους για να θυμηθώ πώς είναι. Το κάνω κι εγώ ταυτόχρονα, χαμογελάμε και χαιρετιόμαστε κι ύστερα πάλι κρυβόμαστε.
Εχτές το βράδυ μια έφηβη κοπέλα 16 χρονών ήρθε για πρώτη φορά στο γραφείο. Κάθισε στην καρέκλα διστακτικά με γλώσσα σώματος που μου έλεγε να μείνω μακριά. Ήταν φοβισμένη και μιλούσε σιγά. Μπορούσα να δω μόνο τα μάτια της, κι αυτά με δυσκολία, καθώς τα κάλυπταν τα μαλλιά της, έπεφταν σαν κουρτίνες στο πρόσωπό της. Ο χρόνος που κύλησε στη συνεδρία την βοήθησε κάπως να ανοιχτεί και να μιλήσει για τον εαυτό της, είχε μια δύσκολη ιστορία, που έγινε ακόμα πιο δύσκολη και πιο αβάσταχτη από την κλεισούρα και τη μη ζωή των αλλεπάλληλων lockdown. Σε μια φάση ψέλλισε ένα αστείο, ένα κοφτερό "μαύρο" σαρκαστικό αστείο, και γέλασε και γέλασα κι εγώ. Μόνο που αυτή δεν είχε γελάσει, έκλαιγε. Έκλαιγε με το σαρκαστικό αστείο της κάτω από τη μάσκα της, αλλά εγώ δεν το κατάλαβα, δεν μπορούσα να την δω, και γέλασα. Κι ήταν αυτό τόσο αμήχανο και τόσο απαίσιο. Της ζήτησα συγγνώμη και αυτή μου ζήτησε χαρτομάντιλα να σκουπίσει τα δάκρυά της.
Η εποχή του κορωνοϊού έχει αρχίσει και "γράφει" στα παιδιά και στους εφήβους. Δεν διαβάζουν πια τα μαθήματά τους και δεν στέλνουν πια εργασίες, κάνουν πως δεν έχουν μικρόφωνα και πως δεν ακούν, λένε πως δεν έχουν internet και πως κολλάει ο server, μπαίνουν στο μάθημα για να μην πάρουν απουσία και μετά κοιμούνται, μπαίνουν στο μάθημα αλλά στο διπλανό παράθυρο βλέπουν βιντεάκια στο YouTube ή παίζουν παιχνίδια. Ξενυχτάνε κι έχουν κάνει τη νύχτα μέρα, κοιτάνε την οθόνη τους, δεν ασκούνται, τρώνε πολύ ή τρώνε λίγο, κοιτάνε την οθόνη τους, έχουν νεύρα, έχουν ένταση, κοιτάνε την οθόνη τους, είναι στενοχωρημένα αλλά δεν ξέρουν γιατί, είναι χαρούμενα αλλά δεν ξέρουν τι να την κάνουν τη χαρά τους, κοιτάνε την οθόνη τους, θέλουν να ανοίξουν τα σχολεία να δούνε τους φίλους τους, αλλά δεν θέλουν να ανοίξουν τα σχολεία γιατί φοβούνται τα μαθήματα που δεν διάβασαν, κοιτάνε την οθόνη τους. Τους λείπουν πολύ οι φίλοι τους, τους λείπουν τα φιλιά και οι αγκαλιές, οι παιδότοποι και τα παιδικά πάρτυ, οι καφετέριες και τα εφηβικά πάρτυ. Κοιτάνε την οθόνη τους.
Πίσω από τις οθόνες κρύβεται η ζωή που δεν ζούμε.
Με αυτό το κείμενο δεν θέλω να κρίνω. Ούτε τις κυβερνήσεις, ούτε τους λοιμωξιολόγους, ούτε τα μέτρα και τα lockdown, τίποτα. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν μπορώ να έχω γνώμη, δεν έχω μπορέσει να καταλάβω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Με αυτό το κείμενο απλά παρατηρώ και καταγράφω. Κοιτάζω βαθιά στο Καλοκαίρι που έρχεται και χαμογελάω με δισταγμό. Κάτω από τη μάσκα μου.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Μάρτιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Troubled Girl - Drab City (2020)
Εκ L.A. ορμώμενη, η χαρισματική Asia Nevolja και η μπάντα της Drab City, μας δίνουν τούτο το πολυσυλλεκτικό, ηχητικά περιπετειώδες και σκοτεινά ονειρώδες, διαμαντάκι. Από το δίσκο τους "Good Songs For Bad People", που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2020.
* Διάβασε την πρόσφατη συνέντευξη της Asia στο Υπόγειο εδώ.
2. Cobras, Pt. 3 - Dan Sartain (2005)
"Dan Sartain left us many memories and music, but has unfortunately left us way too early. As wonderful as his legacy is, he had no plans for the unmentionable, and thus, here we are. We aren't trying to do much but have a small service for family and friends, and with Dans wide range of friends, this should be achievable. From all of his family, we thank you...."
Μια μέρα του Μαρτίου, ο αγαπημένος Dan Sartain πέθανε. Εδώ το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του, που όσες φορές κι αν το ακούσω πάντα θα σταματήσω ό,τι κάνω, θα κλείσω τα μάτια και θα ουρλιάξω τους στίχους... (από το δίσκο του "Dan Sartain vs. the Serpientes").
3. Now What? - Possum Dixon (1998)
Είχα ξεχάσει την ύπαρξή του, η ανάμνησή του είχε χαθεί μέσα σε τρελούς χορούς σε συνοικιακά μπαρ των late 90’s και σε θολά σφηνάκια υποβρύχια. Όταν άκουσα το θρυλικό του riff να παίζει σε παιδικό- εφηβική ταινία που είδα με τα παιδιά μου στις αρχές του Μάρτη ("F.R.E.D.I.", 2018), ο Πετράν με σκούντηξε νοερά και άρχισε το headbanging και ο ντιτζέι, ο Βασίλης ο Ντάφλος ο Ψηλός, χαμογέλασε υποχθόνια με νόημα. Η χρονομηχανή πήρε μπρος και τα παιδιά μου με ρώτησαν πού ταξιδεύω...
Από τον τρίτο και τελευταίο δίσκο των Αμερικανών (Los Angeles) Possum Dixon, “New Sheets”, που κυκλοφόρησε το 1998.
4. Ticket - Night Beats (2021)
Η βρωμιά και η αλητεία των Night Beats επιτέλους επέστρεψε... (θέλω απεγνωσμένα ένα Υπόγειο πάρτυ για να παίξω το κομμάτι δυο φορές στα καπάκια και να χτυπιέμαι σαν να μην υπάρχει αύριο).
[αυτούσιο το κείμενο από τα News του Υπογείου - 17/3]
Ακούω τα νέα κομμάτια των Night Beats και γούστάρω. Ευτυχώς, ο γλυκανάλατος ήχος που τους προσέδωσε με την παραγωγή και τις ιδέες του ο Dan Auerbach προ διετίας στο άλμπουμ "Myth of A Man" ανήκει στο παρελθόν και η... αλητοπαρέα του Danny Lee Blackwell φαίνεται να επιστρέφει στα γνωστά "βρώμικα" και λασπωμένα μονοπάτια του ένδοξου παρελθόντος της. Στο ήδη γνωστό μας λοιπόν "That's All You Got", ήρθαν να προστεθούν τα εξαιρετικά "New Day" (5/2) και "Ticket" (12/3). Ο νέος δίσκος, που γράφτηκε εν μέσω των πυρκαγιών του L.A., των εξεγέρσεων με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd και του lockdown, θα ονομάζεται "Outlaw R&B" και θα κυκλοφορήσει στις 7 Μαϊου.
Εδώ τα λόγια του frontman Blackwell για το άλμπουμ, 5ο κατά σειρά στη δισκογαφική πορεία της μπάντας, που φέτος κλείνει 10 χρόνια.
“Outlaw R&B is music for the borderless, the free, the outcasts and the forgotten. The outlaw is the runner. Those whose minds aren't sold by perfect pitch and clean fingernails. Through this medium you can escape the confines of mental feudalism and bask in the euphoric glow of psychedelic R&B.”
5. Lazy Bones - Wooden Shjips (2011)
Τούτο το experimental psych rock που φτιάχνουν και παίζουν οι Αμερικανοί (San Francisco) Wooden Shjips δεν το συναντάς εύκολα. Στο "Lazy Bones" -και σε ολόκληρο το δίσκο “West” γενικότερα- η όλη φάση πιάνει κορυφές, απόκρημνες και επικίνδυνες, απολαυστικές και με απέραντη μουσική θέα.
* Bonus: Τσέκαρε το side project του κιθαρίστα και τραγουδιστή Erik "Ripley" Johnson, ονόματι Moon Duo.
6. Oh Know - Beak〉(2021)
Μετά την Καθαρά Δευτέρα περίπου, ένιωσα πως η υπομονή μου και η αντοχή μου με τον κορωνοϊό και τα lockdown κάπως τελείωσε. Ενας χρόνος είναι πολυς, απ' έξω αν το δεις και με ιστορική απόσταση ίσως είναι λίγος, αλλά για μένα πια είναι πια πολύς. Και βαρύς.
Και κάπου εκεί, μας έδωσαν οι δαιμόνιοι Beak> το "Oh Know". Κι έτσι βρηκα τους ήχους, τους στίχους και τις εικόνες που με έκαναν να θέλω να τα γκρεμίσω όλα και να βγω στους δρόμους με μαγιώ και με ένα μπουκάλι ουίσκι ανα χείρας να τραγουδάω Μαζωνάκη. Προφανώς και δεν το έκανα, αλλά το κομμάτι, το κλιπ και οι συνεπακόλουθες σκεψεις μου ήταν, όσο να πεις, μια πέρα για πέρα θεραπευτικη εμπειρία...
"Beak〉made a new song during lockdown last year called, ‘Oh Know’. It’s not being released as a single, they just wanted you to know that they’re still here and are making music during this global upheaval.
Beak〉were asked by their friends at the NRMAL Festival in Mexico City if they had anything they could provide for their monthly YouTube TV show, ‘NRMAL CAMARADA TV’. Beak〉were only happy to oblige their friends in Mexico.
Echo Panda films from Canada had made a fan video of Beak〉’s song, ‘The Gaol’ in 2019 and the band were mightily impressed by its bare boned strangeness and backwards wit. So the band asked them if they would like to make a video for ‘Oh Know’ but with a deadline of 2 weeks so it could be shown in time on NRMAL’s TV show. They did that and a whole lot more, as you’re about to see!
We hope you like, and take care x"
7. John L - black midi
Προηγμένα «μαθηματικά» (βλ. math rock), όπου το ηχητικό χάος καταφέρνει μαεστρικά να μπαίνει σε μια σχολαστική τάξη, που όμοιά της συναντάς σε μια καλογυμνασμένη συμφωνική ορχήστρα. Οι Βρετανοί (Λονδίνο) black midi, οι οποίοι μας άφησαν με σύξυλους με το ντεμπούτο τους πριν δυο χρόνια ("Schlagenheim", 2019), επιστρέφουν καταπώς φαίνεται δριμύτεροι.
"John L", από τον δεύτερο επερχόμενο δίσκο της μπάντας "Cavacalde", που θα μας έρθει στις 28 Μαϊου.
8. Κοιτάζω τις Σκιές στους Τοίχους - Mechanimal (2021)
Αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου, όταν μετά την σκαλωματικη ηλεκτροφόρα εισαγωγή μπαίνει στα 28" η κιθάρα, δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Και ύστερα έρχονται οι λέξεις, αυτες οι καταραμένες στοιχειωμένες λέξεις, και η φωνή της Θέκλας Τσελεπή, αυτή η φωνή που ένα βράδυ του Μαρτίου δεν μ´άφησε να κοιμηθώ ούτε λεπτό. «Όταν αποφασίσεις θα επιστρέψεις σε εμένα».
Απο το νέο δίσκο του Γιάννη Παπαϊωάννου aka Mechanimal, "Θόρυβος", που κυκλοφόρησε στις 12 Μαρτίου την Inner Ear.
9. Ritz - Cockney Rebel (1974)
Γράφω κάνα μήνα τώρα ένα αφιέρωμα για τον Steve Harley και για την μπάντα του, τους Cockney Rebel. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν μέσα κι έξω απ το κεφάλι μου, σε περίπου ένα χρόνο θα το τελειώσω και θα είμαι σε θέση να το δημοσιεύσω στο Υπογειο :) .
Όσο γραφω ακούω κι όσο ακούω θυμάμαι. Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν οι Cockney Rebel και πόσες ατελειωτες ώρες έχω ακόυσει τη μουσική τους, θυμάμαι όσα έχω ζήσει με αυτήν την γενικώς υποτιμημένη υπερμπαντα, θυμάμαι στιγμές που χάθηκαν στο ξεχαρβαλωμένο σπιράλ του χρόνου (μου).
Φτάνοντας στην επιλογή για τα "Κομμάτια του Μήνα", ήμουν ανάμεσα σε... 7 τραγούδια τους. Κατεληξα στο “Ritz” γιατί είναι από τα λιγότερο γνωστά τους και ήθελα να στείλω -κατά κάποιον τρόπο να μεταδώσω- το μήνυμα του μεγαλείου του. Οκέι, ακούγεται κάπως ψωνίστικο αυτό, αλλά ειλικρινά δεν είναι. Είναι αυτό που λέει και μέρος του τύπου ορισμού του Υπογείου, πως στόχος είναι το αμφίδρομο μοίρασμα της μουσικής. Η ανταλλαγή αγαπημένης μουσικής.
Οπως και να χει, ακολουθήστε το βιολί που έρπει σαν κόμπρα στο τραγούδι και όλα μου τα προηγούμενα λόγια μου είναι περιττά και αχρείαστες φανφάρες...
10. Job’s Lament - Godspeed You! Black Emperor (2021)
Οι GY!BE κυκλοφόρησαν στις 2 Απριλίου τον δίσκο τους "G_d’s Pee AT STATE’S END!". Το άλμπουμ όμως ήταν “ελεύθερο” και διαθέσιμο προς ακρόαση στο YouTube 4-5 μέρες πριν κι έτσι τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου βρέθηκα να ακούω ξανά και ξανά -εμβρόντητος, εκστασιασμένος και βουρκωμένος- το νέο πόνημα της Καναδέζικης κολεκτίβας. Ένα ποίημα δίχως λέξεις, ενας δίσκος που θα έχω στο κεφάλι μου για πάντα - ως το τέλος (check album review here).
Το “Job’s Lament” απλώνεται, ξεδιπλώνεται και αναδιπλώνεται μέσα στα 8 λεπτά της διάρκειάς του με τέτοιο τρόπο, που με έκανε να μιλήσω μόνος μου μέσα στη νύχτα στο υπόγειο (οκέι, είμαι για ψυχιατρείο). Τι είπα; «Γαμω το φελέκι μου! Τι κάνουν;»
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
* Το "Oh Know" των Beak> δεν ήταν διαθέσιμο στην πλατφόρμα
